บทที่ 1 คุณหนูรองต้าลี่ชิง 1/2

ท่านแม่ของข้าคืออดีตฮูหยินเอกของจวนท่านแม่ทัพใหญ่แต่เรื่องมันเศร้าเล่าไปคงยาว เดิมทีข้าคิดว่าการที่ท่านแม่ไม่ได้เป็นฮูหยินของจวนท่านแม่ทัพใหญ่นั้นก็ว่าดีแต่ไม่เลยสักนิด ไม่ว่าข้าจะเดินผ่านไปที่ใดของจวนก็มักจะเจอแต่บ่าวรับใช้ที่มองมาด้วยสายตาเกลียดชังข้ากับท่านแม่ ไม่ก็พูดนินทาต่างๆนาๆทั้งที่มันไม่ใช่ความจริงก็พากันเอามาพูด ข้าไม่ได้ถูกเลี้ยงดูในฐานะคุณหนูรองของจวนแต่กลับกันข้าถูกเลี้ยงดูอย่างลูกบ่าวรับใช้ ตัวข้านั้นถูกกล่าวหาว่าอาจจะไม่ใช่ลูกของท่านพ่อนานวันไปหน้าตาของข้าก็เหมือนท่านพ่อมากถึงมากที่สุด

“แม้จะไม่สนใจก็ไม่อาจทอดทิ้งได้”ข้านอนอ่านตำราเล่มหนึ่งจากระบบผู้ช่วยฟังดูเหมือนจะได้เรื่องแต่สิ่งที่ได้มาคือตำราหนาๆสิบเล่มแต่ล่ะเล่มข้าต้องใช้เวลาไปตั้งห้าวันกว่าจะอ่านออกทั้งหมด

ลืมบอกไปว่าตัวข้าต้าลี่ชิงนั้นได้อาศัยอยู่กับมารดาเพียงลำพังสองคนที่เรือนคนใช้หลังเล็กมาก ทุกๆวันท่านแม่มีหน้าที่ไปทำอาหารในครัวและเช็ดถูเรือนนอนของเหล่าอนุทั้งสามคน หากถามถึงผู้เป็นใหญ่ของจวนหรือตอนนี้คงอยู่กลางสนามรบที่ชายแดนต่างแคว้น ส่วนท่านแม่ของข้าหรือก็โดนกลั่นแกล้งจากนางขี้อิจฉาทั้งสามอย่างอนุภรรยาที่ทั้งพยายามแทบตายก็ไม่สามารถรั้งดึงใจของท่านพ่อของข้าได้

“ลี่เอ๋อร์!”

“ท่านแม่ลูกอยู่ทางนี้เจ้าค่ะ”

“นั้นลูกกำลังทำอะไร”ท่านแม่ผู้มีใบหน้างดงามแม้จะแต่งตัวด้วยชุดสาวใช้ก็ไม่อาจบดบังความงดงามนี้ได้เลยเอ่ยถามบุตรสาวตัวน้อยที่เอาแต่นอนอยู่บนเตียงทั้งวันไม่ยอมออกไปไหนเลย

“ลูกกำลังศึกษาตำราเรียนอยู่เจ้าค่ะ”ข้าตอบกลับท่านแม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใส

“ลี่เอ๋อร์ของแม่….หากลูกอยากเรียนหนังสือแม่สามารถส่งเจ้าไปอยู่กับท่านลุง….”ท่านแม่พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าใจหรืออาจเป็นเพราะว่าข้างั้นหรือ?

“ไม่เจ้าค่ะ”

“แต่แม่ว่า”

“ท่านแม่ลูกไม่มีทางปล่อยให้ท่านแม่ต้องทนทุกข์อยู่ในดงปีศาจได้”ข้าจะต้องหาทางเอาคืนอนุทั้งสามของท่านพ่อให้ได้เสียก่อน พวกนางทำอะไรไว้ตั้งมากมายแต่กลับได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสบายไม่ละอายใจกันบ้างเลย

“ลี่เอ๋อร์ของแม่เจ้าช่างเป็นเด็กดีจริงๆ"

อ้อมกอดของท่านแม่นั้นทั้งอบอุ่นทำให้ข้ารู้สึกปลอดภัยแต่ในใจของข้านั้นกลับร้อนเป็นไฟแทบจะเผาคนได้ทั้งจวนถึงท่านแม่จะไม่พูดอะไร แต่รอยแดงบนใบหน้านั้นข้าเห็นถึงมันจะจางลงไปบ้างแต่ใครกันที่กล้าตบหน้าท่านแม่ของข้า จะปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปไม่ได้สงสัยคืนนี้ข้าต้องขอร้องไห้ระบบช่วยสักหน่อย

ค่ำคืนมืดมิดตะวันลับขอบฟ้ามีเพียงแสงจันทร์สาดส่องลงมาบนพื้น สายลมพัดผ่านกิ่งหลิวพลิ้วไหวไปมาเบา ๆ กลิ่นหอมของดอกไม้ในสวนส่งกลิ่นอบอวลไปทั่ว เด็กหญิงตัวน้อยในชุดอาภรณ์สีขาวเดินออกมายังศาลาริมน้ำเพียงลำพัง หลังจากมารดานอนหลับไปเพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่เด็กหญิงตัวน้อยผสมมันลงไปในชาให้มารดาดื่มนั้นเอง

“ระบบออกมา!!”

[ระบบผู้ช่วยยินดีรับใช้นายท่าน]

“ข้าต้องการแลกแต้มความดีทั้งหมด 20,000 แต้มให้เป็นเงิน”ภารกิจปลูกผักนั้นไม่ง่ายเลยข้านั้นต้องถางหญ้าขุดดินพรวนดินหว่านเมล็ดพันธุ์ผักรดน้ำด้วยการดูแลเอาใจใส่ในที่สุดผักกาดขาวของข้าก็งอกขึ้นมาจากดินถึงจะใช้เวลาไปมากแต่สิ่งที่ได้ตอบแทนนั้นยิ่งกว่าคำว่าคุ้มค่า

[ระบบทำการหักแต้มของท่านไปทั้งหมด 20,000 แต้ม แลกเป็นเงินจำนวน 1,000,000 ตำลึงทองเป็นที่เรียบร้อย]

“ระบบมีของที่สามารถทำให้ข้าเก่งในทุกๆด้านบ้างไหม”ถามไปก่อนถ้าไม่มีค่อยว่ากัน

[ยาโสมพันปีมีราคาอยู่ที่ 500,000 ตำลึงทอง]

จึก!

“เขาเลือกปล้นกันชัดๆเลยนี่…งั้น…จัดมาหนึ่งขวด”ถึงข้าจะเสียดายเงินก็เถอะแต่ว่าเพื่อท่านแม่เงินจำนวนนี้ถือเสียว่าข้าได้ซื้ออิสระคืนมาครึ่งหนึ่งก็ยังดี

[ทำการจ่ายยาโสมพันปีในราคา 500,000 ตำลึงทอง ท่านคงเหลือเงิน 500,000 ตำลึงทองขอบคุณที่ใช้บริการขอรับ]ข้ารับยามาหนึ่งขวดแล้วรีบกินมันลงไปอย่างไม่รอช้า

“แหวะ รสชาติไม่ได้เรื่องเลย”

เวลาผ่านไปไม่นานคุณหนูรองต้าลี่ชิงก็ทำการเอาคืนอนุภรรยาทั้งสามของท่านพ่อด้วยการปล่อยหนูเข้าไปในเรือนนอนของแต่ละนาง หึๆ ถ้าคิดว่ามันยังน้อยไปล่ะก็ไม่ต้องห่วง เพราะของที่เตรียมมาไม่ได้มีแค่หนูแต่มีคางคก แมงมุม ตุ๊กแก กิ้งกือ ไส้เดือน ของพวกนี้ข้าจัดหามาเพื่อพวกนางโดยเฉพาะให้มันรู้ไปว่านางอสรพิษอย่างพวกนางจะไม่กลัวอะไรจริงๆหรือเปล่า? ตอนนี้ข้าคงต้องกลับเรือนไปนอนรอฟังข่าวดีในวันพรุ่งนี้ดีกว่า…

กรี๊ดดดดด!