ตอนที่ 5

ผมนั่งรอลูกค้าที่นัดคุยงานวันนี้ ผมมาถึงก่อนเวลานัดจริง 15 นาทีแต่ตอนนี้มันเลยเวลานัดจริงๆ มาแล้วกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ด้วยความอดทนในการรอผมมีสูง(มั้ง) รออีกสักหน่อยก็ได้เพราะสถานที่นัดคือร้านเบเกอรี่ที่มีทั้งเครื่องดื่มและเบเกอรี่หน้าตาน่ากินเต็มไปหมดทำให้ไม่น่าเบื่อ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาผมนั่งดูงานลูกค้าเจ้าอื่นในโน้ตบุ๊คพร้อมจิบกาแฟไปด้วย

"ขอโทษนะคะ คุณคือ.....0.0" เสียงใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นจนผมต้องละสายตาเงยหน้ามอง

((หนูดา! / พี่แซม!)) เราทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกันเสียงดังอย่างแปลกใจ นี่มันความบังเอิญหรือพรหมลิขิตที่ทำให้เราได้เจอกันอีกครั้งกันนะ

"หนูดาเองหรอที่ติดต่องานพี่...นั่งก่อนครับ"

"ขอบคุณค่ะ " เธอเลื่อนเก้าอี้เแล้วนั่งลงตรงข้ามกับผม"พอดีเพื่อนแนะนำและให้เบอร์ติดต่อนี้มาค่ะ..บังเอิญจังเลยนะคะ"

"หรือว่าพรหมลิขิต ?" ผมใช้สองมือท้าวคางแล้วเอ่ยออกไป เธอไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมานอกจากรอยยิ้มน่ารักๆ อย่างคนเขินอายเท่านั้น

"หนูดาก็ไม่รู้สิคะ...เรามาเข้าเรื่องงานกันเลยดีกว่า"

"หนูดาสั่งอะไรดื่มก่อนไหม"

"ไม่เป็นไรค่ะ...หนูดาทานมาแล้ว "

"งั้นเราเริ่มคุยงานกันเลยเนอะ หนูดาต้องการภาพแบบไหนครับ"

ผมและเธอคุยงานกันเรื่อยๆ นานนับชั่วโมง งานทุกอย่างที่เธอต้องการผมจดรายละเอียดจนครบเรียบร้อย งานนี้ผมใส่ใจเป็นพิเศษและจะทำให้ดีที่สุด เพราะมันเกี่ยวกับเธอคนนี้ คนของใจในอนาคต

" พี่แซมดูภายในร้านก่อนไหมคะ เผื่อพี่แซมมีไอเดียดี ๆ แนะนำหนูดา"

"ได้ครับ งั้นเราไปกันเลยไหม"

"ไปไหนคะ"

"ก็ไปร้านที่หนูดาบอกไงครับ"

"คิกๆ...ร้านนี้ค่ะ นี่ร้านหนูดาเองค่ะ" เธอขำอย่างน่ารักจนผมอดที่จะมองไม่ได้

"หืออออ....ร้านนี้?" อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น

"ค่ะ ร้านนี้"

"บังเอิญอีกแล้ว...ร้านนี้พี่ชอบนัดลูกค้าคุยงาน แต่ไม่เคยจะเห็นหนูดาสักครั้ง"

"ร้านนี้หนูดาขอพ่อเปิดไว้ค่ะ แล้วให้แม่ดูแลแทนชั่วคราว ก่อนที่หนูดาจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ หนูดาเพิ่งกลับวันที่เดินชนพี่แซมไม่กี่วันเองค่ะ"

...นี่มันเหมือนดั่งพรหมลิขิตสั่งให้พบเจอเธอชัดๆ แม่ยอดยาหยีของผม...