ตอนที่ 4

เธอจับข้อมือผมรั้งไว้พร้อมวนนิ้วลงฝ่ามือ จนผมต้องรีบชักมือกลับ ใบหน้าและวาจาที่เปล่งออกมานั้นบ่งบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงแรง จะว่าแรดมันก็คงแรงไป ไม่ใช่ว่าผมดูผู้หญิงไม่ออกว่าคนไหนมีลักษณะเบื้องลึกเป็นอย่างไรถึงผมจะชอบการร่วมรักแต่ผมก็เลือก

"แอนอยากตอบแทนคุณที่ออกแบบงานได้ถูกใจแอนมาก แบบไร้ที่ติ"

"......" ผมลังเลที่จะตอบเธอจึงได้แค่เงียบและมองหน้าเธอที่ยังคงอ้อนวอนผมด้วยสายตาอันเย้ายวน

"ตกลงนะคะ"

ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวจริงๆ ผมเลิกลักที่จะตอบเธอได้แต่เม้มปากเป็นเส้นตรง กวัดไกว่สายตามองออกไปจนผมคุ้นกับคนๆ หนึ่ง

"เอ่อ...ผมเกรงใจครับ ผมต่างหากที่ต้องตอบแทนที่คุณแอนไว้ใจให้ผมออกแบบภาพให้...แต่วันนี้ต้องขอโทษจริงๆ ผมมีนัดคุยงานต่อ ไว้โอกาสหน้าผมจะเลี้ยงอาหารคุณนะครับ ผมขอตัวก่อน" ผมร่ายยาวโดยไม่ได้เปิดโอกาสให้เธอได้ตอบโต้แล้วรีบปลีกตัวออกมาจากตรงนั้นทันที

"ดะ เดี๋ยวค่ะ....คุณแซม!" เสียงเรียกตามหลังที่ผมได้ยินแต่ผมไม่สนใจจนเสียงเรียกนั้นหายออกไปจากการรับฟังของผม

ผมรีบวิ่งไปยังเป้าหมาย สายตาผมจ้องไปมองเธอที่กำลังเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อที่ตั้งในบริเวณปั้มน้ำมันขนาดใหญ่ที่ผู้คนให้ความนิยมใช้บริการเป็นอย่างมาก...ยัยหน้าหวานคนนั้น ผมทำทีเดินซื้อของเหมือนลูกค้าทั่วไปแต่สายตานั้นยังมองเธอทุกย่างก้าวโดยที่เธอไม่รู้ตัว ผมค่อยๆ แสร้งขยับจนไปหยุดข้างๆ เธอแล้วหยิบของที่อยู่ชั้นบน

หมั่บ! เราทั้งคู่หยิบของชิ้นเดียวกันแต่เธอช้ากว่าผมมือของเธอจึงเหมือนจับมือผมอยู่

"ขอโทษค่ะ" เธอเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อมพร้อมก้มหัวเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรครับ...ผมหยิบให้นะ" ผมหยิบของยื่นให้เธอพร้อมส่งยิ้มอ่อน

"ขอบคุณนะคะ" เธอรับของใส่ตะกร้าแล้วเอ่ยขอบคุณผม

ใบหน้าหวานนั้นเวลายิ้มมันช่างบาดใจเหลือเกิน ดวงตากลมโตที่มีเสน่ห์เมื่อจ้องมองเข้าไปลึก ๆ มันดูน่าค้นหา เวลายิ้มซึ่งคนส่วนมากยิ้มแล้วตาจะหยีหรือเล็กลงแต่กับเธอคนนี้มันยังคงดูกลมโตเหมือนเดิมทั้งๆ ที่เธอยิ้มกว้าง

"จำผมได้ไหมครับ" เธอยืนทำหน้างงจ้องมองหน้าผม คงจำไม่ได้สินะ "คุณเดินชนผมตรงริมทางเดิน"

"อ่า....จำได้แล้วค่ะ คุณนั่นเอง ขอโทษอีกครั้งนะคะที่ไม่ระวัง"

"ไม่เป็นไรครับ...ว่าแต่คุณอยู่แถวนี้หรอครับ"

"ค่ะ บ้านหนูดาอยู่ตรงนั้น" เธอชี้ไปยังบ้านเดี่ยวสองชั้นหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ในซอยด้านหลังของปั้มน้ำมัน มีซอยเข้าไปไม่ไกลนัก

"ชื่อหนูดาหรอครับ"

"จริงๆ ชื่อเอฎาค่ะ แต่พ่อกับแม่ชอบเรียกหนูดา เลยติดปากแทนตัวเองจนชินค่ะ"หนูดาผู้น่ารักมีมนุษยสัมพันธ์อันดี ทำไมเธอถึงทำให้ผมหลงเสน่ห์ได้ถึงเพียงนี้นะ

"ผมช่วยถือนะครับ" ผมดึงตะกร้าในมือเธอเพื่อช่วยถือหรือเป็นการตีสนิท เมื่ออยากตีสนิทวิธีที่คิดได้ตอนนี้ต้องทำแบบนี้แหล่ะ

"ไม่เป็นไรค่ะหนูดาเกรงใจ" เธอยื้อตะกร้าไว้ ตอนนี้เราทั้งคู่เหมือนเด็กที่กำลังแย่งของเล่นกันก็ไม่ปาน

"นะครับ...ให้ผมช่วยดีกว่าคุณคงหนัก"

"ก็ได้ค่ะ...แต่ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ เรียกเอฎาหรือหนูดาก็ได้ค่ะ"

"ครับหนูดา...ให้ผมช่วยถือนะ"

"ก็ได้ ขอบคุณนะคะ" ในที่สุดลูกตื้อของผมก็ทำให้เธอยอมแพ้เธอปล่อยตะกร้าให้ผมถือแล้วเดินเลือกของที่เธอต้องการ เมื่อเรียบร้อยจึงเดินไปจ่ายเงินตรงเคาน์เตอร์

"หนูดาขอตัวกลับก่อนนะคะ...ขอบคุณอีกครั้ง"

"ผมเดินไปส่งนะครับของเยอะขนาดนี้หนูดาคงหนัก"

"ใกล้แค่นี้เองค่ะ...ไม่เป็นไร"

"ไม่เป็นไรผมยินดี"

"งั้นก็ตามใจค่ะ" เธอพูดจบก็ยื่นของทุกอย่างให้ผมถือแล้วเดินตัวปลิวนำหน้าไป

((รอด้วยครับ))ผมรีบวิ่งตามเธอไปจนตามเธอทัน

"ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอคะ คุยกันตั้งหลายประโยคหนูดาลืมถามชื่อซะงั้น แย่จังเลยนะคะ" เธอพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

"แซมครับ...น่าจะแก่กว่าหนูดา"

"อ่อพี่แซม เรียกพี่แซมได้ไหมคะ"

"ได้สิครับ...ยินดี"

เราทั้งคู่เดินคุยกันจนมาหยุดตรงหน้าประตูบ้านของเธอ ผมยื่นของทุกอย่างคืนเธอ ผมมองเธอเปิดประตูอันเล็กด้านข้างจนเธอก้าวขาเข้าบ้าน และชะงักหันกลับมามองผม

"หนูดาอายุยี่สิบห้าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่แซม" รอยยิ้มหวานที่เธอส่งมาก่อนเดินเข้าไปมันทำให้ผมแทบละลาย ไม่ใช่เพราะอากาศเมืองไทยร้อนแต่เป็นรอยยิ้มและแววตาของเธอต่างหาก วาจาน่ารัก กิริยาท่าทางน่าหลงใหล ใครเข้าใกล้เป็นต้องหลงรักเธอแน่ๆ เหมือนอย่างที่ผมรู้สึกตอนนี้