บทที่ 4

เมื่อกี้ชมพูนุชได้ยินชัดเจนว่าเขาพูดว่าสิ่งที่ตกลงมาใส่มือเธอเมื่อสักครู่มันคือถุงยางอนามัย แถมคนพูดยังไม่อายเสียด้วยที่จะพูดเรื่องแบบนั้นกับคนไม่สนิทกันอย่างเธอ

"มองอะไร"

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่ดูจากระยะสายตาก็น่าจะประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรเอ่ยถามเสียงห้วน หากแต่สายตาของเธอดันไปโฟกัสที่เสื้อเชิ้ตสีขาวล้วนของเขา ที่มันถูกปลดกระดุมออกจนเกือบหมดนี่สิ

'โอ๊ยยย! นังตาทรยศ หยุดมองเดี๋ยวนี้'

อะแฮ่ม!

เสียงกระแอมไอของคนตรงหน้า ทำเอาดวงตากลมโตที่เผลอจ้องเขาอยู่นานกะพริบปริบๆ ก่อนที่ชมพูนุชจะตั้งสติได้ และรีบค้อมศีรษะขอโทษขอโพยหลานชายเจ้าของบริษัททันที

"ขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะคุณวิน"

ชวินมองคู่สนทนาที่ถอยเท้าหนีเขาไปสามสี่ก้าว ราวกับว่าชายหนุ่มเป็นสัตว์ประหลาดหรือบุคคลอันตราย ก่อนจะรีบพูดต่อด้วยสีหน้าร้อนรน

"เอ่อ... คือพอดีว่าลิฟต์มันปิดซ่อมชั่วคราวน่ะค่ะ ฉันก็เลยต้องมาออกทางนี้ แต่เมื่อกี้ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเลยนะคะ จริงๆ นะคะคุณวิน"

"อ่อ หรอ"

"ค่ะ"

คนตัวโตกดยิ้มมุมปากและมองใบหน้ากระจ่างใสของคนที่เข้ามาขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มของเขากับคู่ขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เหมือนหมาป่าที่เจอเหยื่ออันแสนโอชะเข้าอย่างจัง

"คุณชื่ออะไร"

"คะ?"

"ผมถามว่าคุณชื่ออะไร" เขาถามย้ำ แต่แสร้งถามเสียงดุเพื่อกดดันคนตรงหน้า ทั้งที่ความจริงเขาค่อนข้างรู้สึกถูกใจเธออยู่หน่อยๆ

"ฉ่ะ ฉันชื่อชมพูนุชค่ะ อยู่แผนกการตลาด"

ชายหนุ่มพยักหน้าด้วยรอยยิ้มร้ายกาจในแบบของเขาที่สาวๆ หลายคนอาจจะเห็นแล้วกรี๊ดกระจาย แต่สำหรับชมพูนุชแล้ว รอยยิ้มแบบนี้มันเหมือนใบมีดคมกริบที่กำลังกรีดลงบนเนื้อของเธออยู่ชัดๆ

ชวินก้มดูนาฬิกาข้อมือราคาแพงหูฉีกที่ตนสวมอยู่ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงคล้ายตำหนิ

"นี่มันเวลางานไม่ใช่หรอ คุณจะออกไปไหน"

"ฉันนัดลูกค้าไว้ค่ะ" คนตัวเล็กกว่าตอบพร้อมกับชูแฟ้มเอกสารในมือของตนให้เขาดูไปด้วย "ถ่ะ ถ้าอย่างนั้นขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยว!"

ร่างแบบบางชะงักไปทันควัน แล้วเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มแห้งให้คนที่มีอำนาจเหนือตน

"คะ?"

"เมื่อกี้ผมทำถุงยางหล่น"

ชมพูนุชพยักหน้าเนิบนาบตอบ เพราะเธอไม่เข้าใจว่าที่เขาจะพูดถึงมันเพื่ออะไร ถึงจะโล่งใจที่มันไม่ใช่หนอน แต่เป็นถุงยางก็ใช่ว่าจะดีกว่ากันซะเมื่อไหร่

"ค่ะ ฉันสะบัดทิ้งไปแล้ว"

"ทิ้งไปแล้ว?" ชวินแกล้งทวนคำ

"ค่ะ"

ชายหนุ่มถอนหายใจฮึดฮัด เขาคว้ากระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงและหยิบเงินแบงค์พันยื่นให้คนตรงหน้า ก่อนจะออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังหงุดหงิดเสียเต็มประดาจนคนหวิดจะตกงานอย่างเธอไม่กล้าแม้แต่จะปฏิเสธ

"ผมมีถุงยางแค่อันเดียว ก่อนออกไปพบลูกค้าแวะซื้อมาให้ด้วย"