รอยรักบนรอยแค้น บทที่3.

“อิๆ” แอนนาอดไม่ได้ที่จะขำ เมื่อเพื่อนแสดงอาการเบื่อออกมาทางสีหน้า

“ตรงนี้ก็โอเคนะ มีผู้เดินผ่านไป ผ่านมาปละปลาย แถมงานดี นั่งอยู่นู่น!!”

อริสลาปรายตามองไปยังเก้าอี้ชายหาดตัวถัดไป มีหนุ่มสายฝอนั่งดื่มเบียร์กันอยู่ตรงนั้น

แอนนามองตามสายตาเพื่อน เธอสะดุ้ง!! หน้าซีดตัวสั่น

เมื่อผู้ชายหนึ่งในสองคนนั้น...คือคนที่เธอสาปส่งชั่วชีวิต...คีริว วอลคอฟ!!

ต่อให้มีแค่ ‘เงา’ พาดผ่าน ผู้ชายหน้าตาแบบนี้ เธอจำได้ไม่มีทางลืม...

“ใช้ได้เลยแหละ เสียอย่างเดียวซอมซ่อไปหน่อย”

พิมพิสาเปรยลอยๆ หล่อนเองก็แอบชำเลืองสองหนุ่มนั่นมาพักใหญ่ๆ

“หิวแล้ว...ไปหาอะไรกินกันเถอะ”

แอนนารีบชักชวนเพื่อน เธออึดอัดและไม่อยากเห็นหน้าคน คนนั้นอีก

“เมื่อย ขี้เกียจเดิน อริสถามแม่ค้าแล้ว เธอมีอาหารบริการด้วย...” อริสลาตอบ เธอดันตัวลุกขึ้นยืน เดินไปคุยกับระพัด ก่อนจะเดินยิ้มแฉ่งกลับมา

“สารพัดยำ...กับข้าวผัดปูจานใหญ่...เอาแค่นี้แล้วกัน...มื้อหน้าค่อยจัดเต็ม”

เสียงหล่อนร่าเริง แต่แอนนารู้สึกว่าอริสลาจะส่งเสียงดังเกินเหตุ เธอถึงบางอ้อ เพราะสองหนุ่มที่นั่งอยู่ถัดไปมองมายังกลุ่มเธอพร้อมกับยิ้มหวาน แอนนาจึงรีบก้มหน้าหลบ...

บทที่3.คนที่เธอสาปส่ง…

นิโคไลผุดลุกขึ้นจากที่นั่ง เขาเดินตรงไปยังซุ้มขายเครื่องดื่ม...ของระพัด

สาวหน้าคม ดวงตาแฝงแววท้าทาย ที่มองมาพักใหญ่ๆ

“เฮ้!! มีอะไรขายมั้งนี่”

หน้าโซนยุโรป แต่สำเนียงไทยชัดเป๊ะ!! ระพัดหันมามอง เธอแค่นยิ้มรับ...

“เท่าที่เห็นค่ะ อยากได้อะไรล่ะ ถ้าไม่เกินกำลังจะหาให้”

ลูกค้าคือพระเจ้า เมื่อพวกเขาเอาสตางค์มาให้เธอ แม้จะไม่ชอบแววตาหมาหยอกไก่ของคนตรงหน้าเท่าไหร่ เธอบอกตรงๆ ไม่ถูกชะตาตั้งแต่สบตาเลยทีเดียว มันเหมือนคนตรงหน้ามีอะไรลึกๆ ซ่อนอยู่ข้างใน...ถึงหน้าจะฉาบไว้ด้วยความขี้เล่นก็ตาม...

“แน่ใจ๋!!” โทนเสียงสูง เหมือนต้องการท้าทาย

“ค่ะ...ถ้าอะไรที่คุณต้องการแล้วไม่ทำให้ใครเดือดร้อน แถวนี้มีขาย... ฉันก็หาให้ได้ค่ะ”

“ไม่น่าอยาก... ไปนั่งดื่มกับเราหน่อยมั้ยล่ะ”

ระพัดหมุนตัวหันหลังให้ เธอตอบเสียงโทนเรียบ ทั้งที่ในใจเดือดปุดๆ “ขอบคุณค่ะที่ชวน แต่ฉันทำงานอยู่ ไม่สะดวกที่จะร่วมดื่มด้วย”

“ผมมีจ่ายน่า” นิโคไลกล่าวติดหงุดหงิดหน่อยๆ

สาวเจ้าของร้านเครื่องดื่มหมุนตัวกลับมาเหมือนเดิม หล่อนยิ้มแต่ปาก นัยน์ตาวาววับ “ฉันรู้ค่ะ เพราะหากคุณไม่มีจ่าย ฉันคงตะเพิดออกไปแล้ว...”

“อยากได้เท่าไหร่ล่ะ ที่โยกโย้นี่ เล่นตัวหรือเปล่า?”

คงเป็นเพราะเท่าที่สัมผัสมา นิโคไลเจอลูกไม้แบบนี้บ่อยมาก ทำยักท่า เล่นตัว แต่หากเปย์หนักๆ ก็แทบจะถลาใส่

“ดูเหมือนเพื่อนคุณจะชะเง้อมองแล้วนะ แต่...บอกให้เป็นวิทยาทานประดับสมองกลวงๆ ของคุณสักหน่อยก็ได้ค่ะ ผู้หญิงมีหลายประเภทนะคุณ เท่าที่คุณเคยรู้จัก...คงมีแต่คนแบบที่คุณพูดถึงเป็นส่วนใหญ่ในชีวิตของคุณ... สำหรับฉัน...ไม่คือไม่...ฉันไม่ได้เล่นตัวอย่างที่คุณคิด...ฉันแค่ไม่ขายศักดิ์ศรีกิน...ฉันมีงานทำค่ะ เชิญ!!”

หญิงสาวออกปากไล่แบบไม่เกรงใจ เธอยิ้มเย็นมุมปาก ชังน้ำหน้านิโคไลมากขึ้นนับเท่าตัว

“เห็นผมโทรมๆ แบบนี้ ผมมีสตางค์นะคุณ”

นิโคไลชักฉุน นี่เป็นครั้งแรกที่คนระดับเขาถูกตะเพิด

“เก็บสตางค์ของคุณไว้...แด..ข้าวเถอะค่ะ ฉันไม่ต้องการ”

ระพัดฉุนขาด เมื่อคนตรงหน้ายังตื๊อไม่เลิก

“แปลก...ยังมีคนไม่ต้องการเงินอีกเหรอ?”

นิโคไลยกมือเกาคาง เขาเปรยเสียงแผ่วๆ ทอดตามองระพัดนิ่งๆ

“ฉันไม่ได้ปฏิเสธเงินค่ะ แต่ฉันชอบหาด้วยตัวเอง... และไม่ต้องการความปรานีแบบมีบางอย่างเคลือบแคลงจากใคร”

หญิงสาวมองนิโคไลด้วยสายตาชิงชังแบบเปิดเผย

“เรามาดูกัน...” CEO หนุ่มแห่งทีเซ่นกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะถอยหลังเดินจากไปเงียบๆ เหมือนตอนที่เดินเข้ามา

“เชอะ...ฝรั่งจิ๊กกะโล่ ทำเบ่ง!!”

“ลมเสียอะไรวะ?”

คีริวเอ่ยถาม เมื่อเพื่อนเดินกลับมาหน้ายับยู่ยี่

“แม่นั่น!! ...ช่างเถอะ...แค่ผู้หญิงพื้นๆ”

นิโคไลตวัดตาผ่านหน้าซุ้มขายเครื่องดื่มของระพัด ก่อนจะปัดความไม่พอใจทิ้ง เมื่อหล่อนไม่ได้สำคัญขนาดที่ทำให้เขาใส่ใจได้

“นู้น...มีสาวตั้งสามคน...สวยๆ ทั้งนั้นด้วย”

ชายหนุ่มบุ้ยปากไปทางเก้าอี้ชายหาดที่แอนนากับเพื่อนนั่งอยู่

นิโคไลมองตาม เขายิ้มกรุ้มกริ่ม “สเปคคุณนี่นาคีริว” เสียงกลั้วหัวเราะเปรย เมื่อมองเห็นแอนนาเต็มตา ดวงตาหวานซึ้ง หน้าหวาดหยด ทรวดทรงองเอวได้สัดส่วน ผิวขาวเนียนเกลี้ยงเกลา ผมดำยาวสลวย...