2

โป่งตอบแค่นั้น ขณะควบรถแล่นอยู่บนถนน ท่ามกลางจราจรที่หนาแน่นของกรุงเทพฯ เพื่อมุ่งหน้าไปบ้าน แต่ก็ไม่วายที่จะหันมาหาหญิงสาว ที่นั่งคู่มากับเขาด้วยความรัก ระพีพรรณจะไม่ค่อยชอบนั่งเบาะหลังเหมือนกำพลผู้พ่อและระพีพงศ์ เมื่อเวลาที่โป่งขับรถให้ จะด้วยเพราะเหตุผลอะไรเขาก็ไม่รู้ได้ อาจจะเป็นเพราะเธอเห็นว่าเขาอยู่กับครอบครัวมานานแล้ว ตั้งแต่เธอยังเล็กๆ โป่งก็อยู่ช่วยงานแทบทุกอย่างให้เธอกับครอบครัวมาก็เป็นได้

ในความคิดของโป่งนั้น ระพีพรรณจะมีนิสัยที่นุ่มนวล อ่อนหวาน เข้าใจคนง่าย ขี้สงสาร เห็นใครลำบากเธอก็จะช่วย เขาจำได้ว่าเมื่อเด็กๆ ระพีพรรณจะหอบเอาของกินจากบ้าน ไปแจกให้เด็กๆ ที่มาเล่นแถวบ้านเป็นประจำ ผิดกับผู้พี่ ที่ได้พ่อมาเกือบหมด คือมีจิตใจที่ไม่ค่อยจะเป็นธรรม เห็นชีวิตคนยากจนเป็นผักปลา เกเร ไม่รักเรียน จนทำให้ผู้พ่อต้องเดือดร้อนใจไม่ว่างเว้น

เพราะต้องคอยเก็บกวาดสิ่งที่ลูกทำสกปรกเอาไว้บ่อยๆ ด้วยกำพลนั้นรักลูกมาก เลี้ยงลูกแบบตามใจ ใช้เงินซื้อเอาเป็นว่าเล่น ไม่ว่าลูกจะทำอะไร อยากได้อะไร กำพลก็ไม่เคยขัด เขาอยากจะให้ลูกได้สบาย ไม่อยากให้เป็นเหมือนเขาตอนที่พ่อแม่หนีจากประเทศจีน แล้วมาตั้งตัวที่นี่ใหม่ๆ ก่อนจะมีเขา

“สงสัยคุณพ่อคงจะมีความหลังกับรถคันนี้นะคะ ก็เลยอยากจะเก็บเอาไว้” เธอสรุปตามแบบของคนที่เข้าใจความรู้สึกคนอื่นได้เป็นอย่างดี

“ทำไมบ้านเงียบจังเลยคะลุงโป่ง ดูสิคะโทรมด้วย ไม่เห็นเหมือนคราวก่อนที่เพลงกลับมาเลย” อดถามไม่ได้ เพราะเมื่อลงจากรถที่เพิ่งจะจอดตรงลานจอดรถ แล้วก็มองสำรวจไปรอบๆ แล้วก็รู้สึกว่าบ้านไม่เหมือนเดิม

“ลุงไม่ค่อยได้ดูแลเท่าไหร่ครับคุณเพลง ลุงว่าคุณเพลงมาเหนื่อยๆ ไปพักก่อนเถอะนะครับ แล้วลุงจะพาไปพบคุณท่าน” โป่งบอกเธอ แล้วก็รีบช่วยยกกระเป๋าออกจากกระโปร่งรถ

“แล้วคนในบ้านไปไหนหมดคะลุงโป่ง” เธอไม่วายที่จะถาม

“คุณเพลงไปพักก่อนเถอะนะครับ เอาไว้ค่อยคุยกับคุณท่านเองก็แล้วกัน ลุงจะเอากระเป๋าไปไว้ให้ที่ห้องก่อน”

โป่งบอกแล้วรีบเข็นกระเป๋าเดินเข้าบ้านไป โดยไม่คิดจะรอเจ้านายสาวเลยด้วยซ้ำ ยังความสงสัยให้กับระพีพรรณไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก เพราะความอ่อนแรงมาจากการเดินทางหลายชั่วโมงนั่นเอง จึงเดินเข้าบ้านและขึ้นไปยังห้องตัวเอง เพื่อพักผ่อนเอาแรง

กลิ่นหอมของขิงโชยมาใส่จมูก จนทำให้ระพีพรรณที่กำลังเดินลงบันไดมาหลังจากพักผ่อนมาหลายชั่วโมงแล้ว หญิงสาวมุ่งหน้าไปยังห้องครัว เพราะเข้าใจว่าแม่ครัวคงจะจัดอาหารไว้รอเธอหลายอย่างแล้ว

“อ้าว! ลุงโป่งทำอะไรคะ” ระพีพรรณทักเมื่อเห็นเขาง่วนอยู่หน้าเตา พร้อมๆ กับในมือมีชามใบย่อม

“ลุงทำโจ๊กให้คุณเพลงเสร็จพอดี หิวไหมครับ ลุงว่าคุณเพลงกินอะไรก่อน แล้วค่อยไปพบคุณท่านดีกว่าครับ”

โป่งพูดพร้อมๆ กับเดินนำหน้าเธอ ตรงไปยังห้องอาหาร ที่มีโต๊ะอาหารตัวยาว มีเก้าอี้เกือบสิบกว่าตัว ทำให้ระพีพรรณนึกถึงบรรยากาศของมื้ออาหารเมื่อหลายๆ ครั้ง ที่อบอุ่นและมีความสุข พร้อมหน้าพ่อลูก และบรรดาญาติๆ พ่อที่มาร่วมกินอาหารกันเต็มบ้าน

“ทำไมลุงโป่งต้องทำให้เพลงด้วยล่ะคะ แล้วป้าแพงไปไหน แล้วคนอื่นๆ อีก” เธอถามหาแม่บ้านคนโปรด ที่มีหน้าที่ทำอาหารให้เธอกินตั้งแต่เล็กๆ จนเธอไปเมืองนอก และก็ยังได้พบกันเมื่อครั้งที่เธอกลับมาเยี่ยมบ้าน

“แม่แพงลาออกไปแล้วครับ คุณเพลงกินก่อนนะครับ เดี๋ยวลุงจะไปดูอะไรนอกบ้านก่อน แล้วพอคุณเพลงอิ่มแล้ว ค่อยไปหาคุณท่านกัน”

โป่งรีบพาร่างที่ผอมเตี้ย ออกจากห้องอาหารไปโดยเร็ว ประหนึ่งกลัวว่าจะต้องตอบคำถามเจ้านายสาวอีกก็ไม่ไปปาน หลังจัดเสร็จจากอาหารมื้อแรกแล้วระพีพรรณก็ตามโป่งมายังห้องนอนของพ่อ

ด้วยความสงสัย ว่าทำไมพ่อไม่ลงไปหาเธอ และร่วมรับประทานอาหารด้วย เหมือนครั้งที่เธอมาบ้านครั้งก่อน แต่ก็ไม่ทันได้สอบถามอะไร ประตูห้องก็ถูกโป่งเปิดออกอย่างช้าๆ

“คุณพ่ออยู่ไหนคะ” “คุณท่านนอนอยู่ที่เตียงครับคุณเพลง” โป่งบอกด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย แล้วก็เดินนำเธอ ตรงไปยังเตียงนอนของกำพล

“คุณพ่อๆ เป็นอะไรคะ คุณพ่อไม่สบายเหรอคะ”

ระพีพรรณรีบตรงไปหาพ่อที่เตียงทันที และโอบกอดพ่อด้วยความรัก เมื่อเห็นพ่อนอนทอดร่างที่ผอมแห้งอยู่บนเตียงนอนที่เธอคุ้นตา เพราะเคยมาอาศัยนอนกับพ่อเมื่อยังเด็กๆ

“ ยัยเพลงกลับมาแล้วเหรอลูก ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะลูกพ่อ”

กำพลอ้าแขนโอบกอดลูกสาวที่เขารักไว้ ทั้งๆ ที่ตัวยังคงนอนทอดร่างอยู่ที่เตียง ดวงตาก็พล่ามัวจนแทบมองไม่เห็นหน้าบุตรสาว เพราะมีน้ำตาไหลเอ่อออกมาด้วยความดีใจ ที่เห็นหน้าลูกสาวคนเล็ก จนโป่งที่ยืนดูคนทั้งสอง ต้องรีบเข้าไปหยิบกระ ดาษทิชชู่ส่งให้เจ้านายซับน้ำตาด้วยความสังเวชใจ

“คุณพ่อเป็นอะไรคะ ลุงโป่ง ทำไมคุณพ่อถึง!” เมื่อไม่เห็นพ่อขยับเขยื้อนตัวเลย

“คุณท่าน! เอ่อ...” โป่งพูดไม่ออก

“เจ้าโป่งมาพยุงฉันนั่งหน่อยสิ” กำพลที่นอนแบอยู่ สั่งลูกน้องคู่ใจ

“คุณพ่อขา คุณพ่อเป็นอะไรคะ บอกเพลงหน่อยได้ไหมคะ”

เธอพร่ำถามพ่อ ขณะที่ช่วยพยุงร่างที่ไม่มีแม้แต่แรง โดยมีโป่งช่วยอีกข้างหนึ่งและเธอก็เอาหมอนที่พ่อเพิ่งใช้หนุนนอนจัดวางตั้งไว้กับหัวเตียงเพื่อให้เขาได้นั่งพิงหมอนจะได้สบายขึ้น