บทที่2 ตอน “ย้อนอดีต(2)" 1

สิงโตมีใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราสีหน้าเข้มเคร่งขรึมมากขึ้น ยามนึกถึงคำพูดของดวงใจน้องสาวลูกของน้าสาว เพื่อนของน้ำผึ้ง เธอมาเล่าให้ฟังว่าพรพรรณได้ไปหาพูดคุยและขอร้องให้น้ำผึ้งเลิกยุ่งกับเขา นี่เธอยังหน้าด้านเข้าไปขอร้องในสิ่งที่มันทำร้ายจิตใจของน้ำผึ้งได้เพียงนี้หรือ หลังจากนั่นชายหนุ่มก็เข้าไปสอบถามเอาความจากน้ำผึ้ง แต่ก็โดนหญิงสาวปฎิเสธที่จะพูดคุย น้ำผึ้งตัดสายสัมพันธ์กับเขาอย่างสิ้นเชิง เธอไม่ขอออกมาพบหรือเจอหน้าเขาเลย เป็นนางบัวเองที่ออกมารับหน้าแทน

“น้าบัว...ผมมาหาผึ้งครับ” สิงห์โตเดินเข้าไปภายในใต้ถุนบ้าน เขารู้สึกผิดยามมองหน้านางบัวสงสารเหลือเกิน ตั้งแต่สูญเสียนายคะนึงไป ครอบครัวของนางบัวก็ดูจะเก็บเนื้อเก็บตัวไม่ยอมสุงสิงกับใคร แม้แต่มารดาของเขาที่ยื่นมือเข้ามาช่วยนางบัวก็ไม่ยอมรับ โดยเฉพราะน้ำผึ้ง เธอไม่ยอมออกจากบ้านไปไหนมาไหนเลย

“โต...” นางบัวรับรู้ว่าชายหนุ่มรุ่นลูกมาที่บ้านเพราะสาเหตุอะไร

“ผึ้งอยู่ไหมครับ ?” ถามไปแบบนั่น รู้ทั้งรู้ว่าหญิงสาวอยู่บนบ้าน

“นั่งลงก่อนสิ” นางบัวใช้ผ้าขี้ริ้วเช็ดแคร่ไม้ไผ่เชื้อเชิญให้สิงโต ขณะนี้กลายเป็นอดีตลูกเขยไปแล้ว นางบอกให้ชายหนุ้มนั่งลงข้างๆ

“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มเดินเข้าไปนั่งข้างนางบัว แววตาดวงเข้มก็ชำเลียงมองหาร่างบาง อยากจะเห็นหน้าหวานๆ ของเธอเหลือเกิน ตั้งแต่เกิดเรื่องเขาก็ไม่มีโอกาสได้เจอและพูดกับหญิงสาวเลย

“โต...น้าว่าโตกลับไปเครียร์ปัญหาที่ยังค้างคาให้เรียบร้อยก่อนดีไหม” นางบัวเปรยเสียงนุ่ม เตือนสติชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า

“น้าบัว...ผมผิดไปแล้ว ผมยังรักผึ้ง เรื่องของผมกับพรพรรณมันเป็นแค่ความต้องการของเราทั้งสองฝ่าย” สิงโตเอ่ยเสียงอันสั่นเครือติดขัด เจ็บปวดร้าวรานหัวใจมากแค่ไหน เขาไม่ได้มองหน้าของนางบัวเลย สายตาของเขาได้แต่สอดส่องตามช่องพื้นไม้ มองหาร่างน้องน้อยในดวงใจ อยากจะบุกลุกขึ้นไปหาคนที่อยูข้างบนบ้านเหลือเกิน อยากอธิบายทุกอย่างให้เธอรับรู้ว่าเขารักและแคร์เธอมากแค่ไหน

“โต...น้าจะพูดครั้งเดียว และจะเป็นครั้งสุดท้ายและจะไม่พูดอีก...”

“ครับ...” รับคำฟัง ใจของเขาสั่นกลัวเหลือเกินยามได้ยินคำพูดของนางบัว มันแฝงไปด้วยความเหินห่าง นางบัวดูจะไม่ยอมรับฟังคำแก้ตัวของเขาเลย ก็แน่นอนอยู่แล้ว เขาทำให้ลูกสาวคนเดียวของนางต้องเสี่ยมเสีย และยังทำให้ครอบครัวของนางต้องขาดเสาหลักอย่างนายคะนึงไป โดยที่ไม่มีวันกลับ

“โต...น้าว่าโตควรจะตัดใจได้แล้วนะ ทำในสิ่งที่ถูกต้อง อย่าดึงนังหนูเข้าไปยุ่งวุ่นวายในชีวิตของโตเลยนะ ปล่อยนังหนูของน้าไปเถอะ...คิดเสียว่าสงสารน้านะ” นางบัวพูดตัดบท ใบหน้าของนางเจ็บปวดยามนึกถึงลูกสาวคนเดียวเจ็บปวด ทุกวันได้ยินเสียงสะอื้นของลูกรักยามค่ำคืน นางไม่อยากให้ชายหนุ่มมาสร้างความหวังลมๆ แล้งๆ ให้กับนังหนูของนาง มันเป็นไปไม่ได้แล้ว เพราะชายหนุ่มกำลังจะมีลูก

“น้าบัว...ผมเสียใจ...ผมเป็นคนเลวในสายตาของน้าบัวไปเสียแล้วใช่ไหม ?”

“ถ้าไม่อยากให้น้าคิดว่าโตเลว โตก็ควรทำในสิ่งที่ถูกต้อง กลับไปรับผิดชอบลูกเมียของโตเสียเถอะ...”

“น้าบัว...ผึ้งก็เมียของผม...น้าบัวจะยัดเยียดคนอื่นให้ผมทำไม...”

“หยุดพูดว่านังหนูเป็นเมียโตได้แล้วกลับไปซะ...อย่ากลับมายุ่งวุ่นวายกับนังหนูของน้าอีกเลย...น้าอยากให้โตปล่อยน้องไปเสีย สงสารน้องเถอะอย่าให้ชาวบ้านตราหน้านังหนูของน้าว่าเป็นผู้หญิงแย่งสามีคนอื่นเลยนะ...น้าอยากให้โตเลิกแล้วต่อกันกลับมาเป็นพี่เป็นน้องกันก็ยังไม่สายนะ” นางบัวกล่าวเสร็จก็รีบลุกขึ้นยืน พร้อมทั้งก้าวเดินขึ้นบันได ไม่คิดที่จะรับฟังเสียงของชายหนุ่มที่ยังนั่งตกใจตะลึง เขายังช็อกในคำพูดของนางบัวที่เปรยเสียงสั่นๆ ห้ามปรามเขาไม่ให้กลับมายุ่งวุ้นวายอีก นางบัวตัดขาดจากเขาจริงๆ หรือ...

สิงโตยืนจังก้าน่ากลัวดักรอหญิงสาวอยู่ที่ข้างรั้วประตูบ้านหลังใหญ่ ใบหน้าของเขาดูดุร้าย สายตาดวงเข้มแดงก่ำมันอาจลุกเป็นไฟเผ่าผลานร่างอวบอั๋นนั่นได้ถ้าขืนเขามองนานๆ แค้นใจยิ่งนัก เธอกล้าดีอย่างไรไปหาและขอร้องให้น้ำผึ้งทำแบบนั่น ชายหนุ่มขบกรามเข้าหากันแน่นจนเกิดเป็นสันตามแนวคาง ยามได้เห็นใบหน้าระรื่นระริกระรี้ของเธอ

“มารยา !!...เลวเห็นแกตัวที่สุด” เสียงเข้มเปล่งออกมาทำให้หญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาเปิดประตูรั้วบ้านหยุดชะงัก

“พิ...โต !!” พรพรรณสดุ้งตกใจ เสียงสั่นๆ เปรยถามชายหนุ่ม เธอหมดสภาพไร้ความดีงามติดตัว ยามไปพบเจอน้ำผึ้ง นึกแล้วก็น่าใจหาย เธอกลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจในสายตาของน้ำผึ้ง ทำเรื่องเลวร้ายแต่กลับมีหน้าไปขอร้องให้หญิงสาวเดินออกไปจากชีวิตสิงโต เสียงอันดุดันของชายหนุ่มทำให้เธอต้องรีบห่อตัว ร่างบางสั่นเล็กน้อย

“ใช่ !! ฉันเอง” คนตัวโตก้าวเดินย่างสามขุมเข้าไปหาเธออย่างช้าๆ ตาดวงเข้มดุดันจ้องมองเธอไม่วางตา รวมทั้งใบหน้าของเขาทมึงทึงน่ากลัวเหลือเกิน

“พิ...พี่โตมาหาพรมีอะไรหรือเปล่าคะ ?” เปรยเสียงสั่นเอ่ยถามเขา กลัวสายตาของคนร่างโตเหลือเกิน แต่เธอก็ทำใจกล้า ทำเป็นไม่เกรงกลัว เธอต้องเข้มแข็ง