ตอน "ย้อนอดีต" 3

“ห้าวันต่อมา...”

พรพรรณนั่งกระซับกระส่ายอยู่บนกระท่อมปลายนา มือเรียวอวบยังลูบหน้าท้องโนนสัมผัสสื่อสารให้สิ่งมีชีวิตข้างในรับรู้ว่าเธอรักและจะไม่ทำลายอย่างที่สิงโตพูดเด็ดขาด ตาดวงโตก้มมองเรียวขาอันสลวยทั้งสองข้างที่แกล่งไปมา ใจของหญิงสาวลอยนึกคิดหาคำพูด เธอจะเริ่มต้นพูดอย่างไร ขอร้องอย่างไรดี รับรู้ว่าหญิงสาวที่เธอจะมาพูดคุยด้วยก็สูญเสียสิ่งที่รักไปอยู่หมาดๆ แต่เธอต้องพูดคุยให้รู้เรื่อง จะเลือกว่าเป็นผู้หญิงเห็นแก่ตัวก็ยอมเหมือนกัน เพราะเธอทำเพื่อลูกในท้องของตัวเองต่างหาก

“พี่พร...” เสียงใสนุ่มนิ่มของหญิงสาวนามว่าน้ำผึ้งดังขึ้น เธอเดินเข้ามาหยุดยืนตรงปลายนา แววตาจ้องมองแผ่นหลังของคนที่ทำให้ชีวิตของเธอต้องพังทลาย พ่อต้องมาเสียชีวิต งานแต่งต้องถูกล้มเลิก

“น้องผึ้ง...” พรพรรณหันไปมองตามเสียง เธอยิ้มให้ แต่ไม่กล้าที่จะมองใบหน้าของหญิงสาวรุ่นน้องมากนัก เธอรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป

“พี่พรอยากเจอผึ้งมีเรื่องอะไรเหรอจ๊ะ ?” น้ำผึ้งสาวน้อยผู้น่ารัก ถึงจะเจ็บปวดเพราะคนตรงหน้ามากแค่ไหนแต่เธอก็อดกลั้น พร้อมที่จะเผชิญหน้าอยู่เหมือนกัน

“พี่ดีใจเหลือเกินที่น้องผึ้งออกมาหาพี่ ขอบใจนะจ๊ะ” พรพรรณรีบลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมไปหาหญิงสาววัยยังน้อยกว่าเธอห้าปี

“พี่พรมีอะไรจะคุยกับผึ้งเหรอ ?” น้ำผึ้งเปรยเสียงอันสั่นเครือ เธอพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้า ถึงจะไม่อยากเจอและพูดคุยด้วยแค่ไหน แต่เธอก็อยากมาเครียร์ปัญหาที่ค้างคาใจ ถึงจะเกลียดชั่งหญิงสาวรุ่นพี่ตรงหน้าที่ทำให้ชีวิตของเธอเป็นแบบนี้ แต่เธอก็ไม่อาจที่จะโทษพรพรรณฝ่ายเดียวเลยก็ไม่ได้ เป็นเพราะคนรักของเธอมีใจไม่หนักแน่นพอ คนมักมากอย่างสิงโต ตบมือข้างเดียวมันคงไม่ดัง ถ้าสิงโตหักห้ามใจตัวเองสักนิด เรื่องบัดสีบัดเถลิงแบบนี้มันคงไม่เกิดขึ้นแน่ ยิ่งคิดยิ่งช้ำใจ

“พิ...พี่เสียใจด้วยนะเรื่องน้าคะนึง...” พรพรรณรู้สึกผิดอย่างมากมาย ที่ทำเรื่องเลวร้าย ไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เธอไปประกาศปาวๆ วันนั้นมันจะเป็นตราบาปติดตัวเธออยู่ถึงทุกวันนี้

“พี่พรจะพูดอะไรก็พูดมาเถอะ...ผึ้งไม่อยากจะรื้อฟื้น” น้ำผึ้งมองอย่างเจ็บปวดยามหญิงสาวยกมือลูบท้องโนกนูนนั่น ผู้หญิงคนนี้เห็นแกตัวที่สุด

พิ...พี่ขอโทษ” พรพรรณยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เธอเงยหน้าอันเศร้าหมองมองหน้าหญิงสาวรุ่นน้อง ปวดใจทุกครั้งยามนึกถึงภาพของนายคะนึงล้มลงหมดสติ

“พี่พร…” เบื่อนสายตาหนี ไปมองทางอื่น ไม่อยากมองสิ่งอัปยศ

“พี่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นแบบนี้เลย...พี่เสียใจจริงๆ พี่จะไม่ขอให้ผึ้งยกโทษให้พี่หรอกนะ” พรพรรณมองน้ำผึ้ง เธอรู้สึกผิดต่อครอบครัวของเธอ ขาดเสาหลักไปก็คงลำบากแน่นอน

“พี่พรมีเรื่องแค่นี้ใช่ไหมค่ะที่จะคุยกับผึ้ง...”

“น้องผึ้งจ๊ะ...พี่ขอได้ไหม ?” พรพรรณเปรยเสียงสั่นไหว เธอเงยหน้ามองน้ำผึ้ง สื่อแววตาขอร้องอ้อนวอน

“พี่พรจะขออะไรจากผึ้งจ๊ะ ?”

“พิ...พี่อยากให้ผึ้งไปให้ไกลจากที่นี่” แววตาของพรพรรณเต็มไปด้วยน้ำตา เธอเจ็บปวดยามได้เอ่ยคำขอร้อง มันยิ่งทำให้เธอดูไร้ราคาไปเลยทีเดียว ไม่เหลือคุณค่าอะไรอีกแล้ว แม้แต่ศักศรีของลูกผู้หญิงเธอก็ไม่เหลือ อับอายรุ่นน้องตรงหน้าสุดจะทน

“พี่พร !!...” น้ำผึ้งยังจับจ้องมองหน้าพรพรรณ เธอไม่คิดเลยว่าหญิงสาวรุ่นพี่จะมีจิตใจเห็นแก่ตัวได้แบบนี้

“พิ...พี่ขอร้องคิดเสียว่าเพื่อเด็กในท้องของพี่” พรพรรณเปรยเสียงติดขัด ละอายใจอยู่เหมือนกันที่เอ่ยของแบบนี้กับหญิงสาวตรงหน้า ไม่หลงเหลือความเป็นลูกผู้หญิงด้วยกันเลยแม้แต่น้อย

“ทำไมพี่พรไม่ไปคุยกับพี่โตละคะ ?” น้ำผึ้งกลั้นเสียงอันสั่นเครือไว้ให้เป็นปกติ

“ถ้าไม่มีผึ้ง...พี่โตอาจกลับมาหาพี่” พรพรรณเปรยเสียงอันสั่นๆ น้ำตาคลอเบ้าตาดวงโตมองใบหน้าของน้ำผึ้ง เธอเจ็บปวดร้าวรานใจแค่ไหน ยามนึกถึงใบหน้าของสิงโต ผู้ชายเลวเห็นแก่ตัวคนนั่น เขาไม่เคยเหลียวมองและมาหาเธอเลย หลังจากบิดาพาเธอเข้าไปพูดคุยตกลงกับมารดาของชายหนุ่ม เขาก็เอาแต่จะหลบหน้าตลอด

“ผึ้งเลิกกับพี่โตแล้วค่ะ พี่พรไม่ต้องห่วงว่าผึ้งจะกลับไปยุ่งเกี่ยวกับพี่โตอีก” น้ำผึ้งเอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้า ถึงมันจะเจ็บปวดหัวใจแค่ไหนเธอก็จะต้องตัดมันทิ้งให้ได้

“พี่รู้ว่าผึ้งเลิกติดต่อกับพี่โตแต่ผึ้งรู้ไหม พี่โตเขาไม่เคยไปหาพี่เลย ขนาดพี่หอบเสื้อผ้ามาอยู่กับเขาที่บ้าน เขายังไม่เคยอยู่บ้านเลยสักวัน พี่ไม่รู้ว่าพี่โตเขาหายไปอยู่ที่ไหน” หญิงสาวระเบิดอารมณ์ใส่น้ำผึ้ง เธอยืนร้องไห้สะอึกสะอื้น สองมือเรียวยกขึ้นปิดใบหน้าของตัวเอง อับอายที่สุด ยอมเสียศักดิ์ศรีออกมาขอร้องหญิงสาวรุ่นน้องแบบนี้ เจ็บปวดทุกครั้งยามเอ่ยขอให้น้ำผึ้งไปจากที่นี่

ทำไมน้ำผึ้งจะไม่รู้ว่าชายหนุ่มหนีหายไปไหน เพราะทุกวัน ทุกคืนเธอเห็นเขามานั่งเฝ้าที่หน้าบ้านบางวันก็เข้าไปนั่งเก้าอี้หวายใต้ถุนบ้านถ้ามารดาของเธอเลือกให้เข้าไป

“พี่ขอร้องละถ้าไม่มีผึ้ง พี่คิดว่าพี่โตจะต้องกลับมาหาพี่และลูกแน่ๆ ไปจากเสียตรงนี้นะจ๊ะพี่ขอร้อง จะให้พี่ไหว้พี่ก็จะไหว้” พรพรรณยกมือขึ้นพนมขึ้น เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อลูกในท้อง เพื่อความรักที่มีต่อสิงโต

“อย่าเลยค่ะพี่พร พี่พรคิดว่าถ้าผึ้งไปแล้วพี่โตเขาจะกลับไปหาพี่พรเหรอค่ะ ?” น้ำผึ้งที่ยืนมองหญิงสาวตรงหน้า ผู้หญิงคนนี้มารยามากนัก

“พี่อยากให้ผึ้งไปค่ะ” พรพรรณได้แต่ยืนมองหน้าน้ำผึ้ง เธอเดาใจหญิงสาวตรงหน้าไม่ถูกเลยว่าคิดอะไรอยู่ ความผิดผลาดที่เธอทำมันร้ายแรงก็จริง อับอายขายหน้าชาวบ้าน และทำให้ชื่อเสียงของวงค์ตระกูลต้องเสี่ยมเสีย แต่จะให้เธอทำอย่างไรได้ ในเมื่อหัวใจของเธอมันเรียกร้องรักคนที่มีเจ้าของ เลยพร้อมที่จะเป็นคนเห็นแก่ตัว และพร้อมที่จะเอาตัวเข้าแลก เพราะรักคำเดียวจริงๆ......