ตอน "ย้อนอดีต" 2

“หยุดร้องไห้ได้แล้วนังหนู วันนี้พ่อจะทำให้สิงโตมารับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำไว้กับลูกให้ได้” กำนันปั่นหันไปมองลูกสาว ชายชรายกมือขึ้นลูบเส้นผมนุ่มสลวยของลูกสาวคนเดียว เลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออดไม่เคยตบตี เขาไม่เคยเห็นลูกสาวคนเดียวเสียใจ และร้องไห้เสียน้ำตามากมายขนานนี้

“ทำไมผมต้องรับผิดชอบครับ” สิงโตเดินโซเซเข้ามาในห้องเปร่งเสียงอันดังพอที่จะให้คนทั้งสามได้ยิน สายตาเข้มแฝงไปด้วยความเกียจชังจ้องมองสองพ่อลูกที่พากันมานั่งคู่เข็ญมารดาของเขาอย่างไร้เหตุผลที่สุด

“พี่โต !!...พ่อโต !!...โตลูกแม่ !!” เสียงตกใจของคนทั้งสามดังขึ้นพร้อมกัน สายตาของกำนันปั่น พรพรรณ และนางทองหันไปมองหน้าของสิงโต ที่ยืนอยู่กลางห้อง ชายหนุ่มยืนแทบจะไม่ติดพื้น ร่างของคนตัวหนาเซไปเซมา

“พ่อโตพูดแบบนี้ไม่ได้นะ อย่าปัดความรับผิดชอบสิ” กำนันปั่นเปร่งเสียงเข้มออกไป ทั้งที่ยังนั่งกอดลูกสาวอยู่

“ฮืออ...พ่อจ๋าพรอยากกลับบ้าน” พรพรรณหันใบหน้าที่มีคลาบน้ำตามองบิดา

หญิงสาวเปรยเสียงอันสั่นเครือกระซิบบอก เธอไม่กล้าที่จะหันไปมองสิงโตเลย ไม่อยากเจ็บยามเขาเอ่ยปัดความรับผิดชอบ

“ท้องกับใครมาก็ไม่รู้จะมาให้ผมรับผิด” สิงโตเอ่ยเสียงเข้มออกไป ใบหน้าเข้มรวมทั้งแววตาแดงก่ำโกรธแค้นสองพ่อลูกนี่ที่สุด งานแต่งของเขาที่พังไม่เป็นท่าก็เพราะสองคนนี้

“พ่อสิงโตหมายความว่าไง ?” กำนันปั่นเค้นเสียงถามสิงโตที่เอาแต่ยืนเซซ้ายเซขวา แล้วหันมองลูกสาวที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ มันยิ่งสร้างความโกรธเคืองโมโหมากขึ้น ไอ้เด็กเมื่อวานซืนบังอาจมาเอ่ยว่าจาจะไม่ยอมรับผิดชอบในสิ่งที่มันทำเลวไว้

“ทำไมลุงกำนันไม่ถามลูกสาวของลุงกำนันละครับไปนอนกับใครมามั่งแล้วจะมาให้ผมรับผิดชอบ” สิงโตเปล่งเสียงออกไปโดยไม่คิดถึงจิตใจของหญิงสาว

พรพรรณเงยหน้าอันเจ็บปวด ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตามองหน้าสิงโตนั่นมันสั่นไหวระริก ร้าวรานไปทั้งทรวงอกยามที่ชายหนุ่มปฎิเสธไม่ยอมรับผิด นี่เขามองไม่เห็นคุณค่าของเธอเลยสินะ

“พ่อโตมันจะมากไปแล้วนะไม่เป็นลูกผู้ชายเอาเสียเลย...แม่ทองดูลูกชายของแม่ทองสิ เห็นแก่ตัวที่สุด” กำนันปั่นลุกขึ้นยืน มือหนึ่งใช่ไม้เท้ายันไว้ อีกมือหนึ่งยกขึ้นชี้หน้าชายหนุ่มที่เอาแต่ยืนจ้องมองมายังเขาและลูกสาว

“พี่โต !! คนเลวทำไมพูดแบบนี้ พรจะไปมีใครที่ไหนได้นอกจากพี่โตคนเดียว” พรพรรณเอาแต่นั่งร้องห่มร้องไห้เสียงดังยิ่งขึ้น ยามได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมา เธอเงยใบหน้าอันระทมที่มีแต่น้ำตาจ้องมองหน้าชายหนุ่ม เจ็บเหลือเกินยาม เขาเคยบอกว่าจะรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำแต่พอเอาเข้าจริงๆ เขากับไม่คิดใส่ใจ

“เธอน่าจะรู้ตัวดีนะว่าท้องกับใคร ถึงมาให้ฉันเป็นแพะรับบาปแบบนี้ไม่อายแก่ใจก็อายพ่อแม่ของเธอมั่งนะพรพรรณ” ชายหนุ่มเค้นเสียงเข้มออกไปให้ได้ยินกันทั้งหมด เขาไม่คิดที่จะเกรงกลัวต่อลุงกำนันและมารดาเอาเสียเลย

“กรี๊ดดด !!...ไอ้พี่โตบ้าเลวที่สุดพูดออกมาได้ไง ฮืออ” เสียงกรีดร้องของหญิงสาว เนื้อตัวสั่นไหวเพราะแรงสะอื้น ยิ่งทำให้กำนันปั่นและนางทองที่นั่งอยู่ตกใจ

“นังหนูลูกพ่อ” กำนันปั่นมองลูกสาวคนเดียวที่เอาแต่กรีดร้อง เห็นลูกสาวเป็นแบบนี้เขาก็อยากจะฆ่าชายหนุ่มรุ่นลูกที่ยืนไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

“พ่อจ๋า...พรอยากตาย ฮืออ...”

“หนูพร !!…” นางทองรีบเข้าไปโอบกอดปลอบขวัญ นึกเห็นใจและสงสารพรพรรณขึ้นมาจับใจ นางหันไปมองหน้าลูกชายที่ทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด

“ป้าทองจ๋า...พรท้องกับพี่โตลูกของพรก็เป็นลูกของพี่โต...ฮืออ” พรพรรณกระซิบเสียงสั่นเครือ เนื้อตัวสั่นไหวเพราะแรงสะอื้น เธอซบใบหน้าตรงอกของนางทอง

“อย่าร้องไห้เลยหนูพรไม่ต้องกลัว ป้าจะไม่ลำเอียงกับหนูเด็ดขาด ลูกชายของป้ามันเลว มันต้องรับผิดชอบหนูแน่นอน นิ่งเสียนะอย่าร้องเชื่อป้า” หัวอกของลูกผู้หญิงด้วยกัน นางทองเห็นสภาพของพรพรรณแล้วก็อดที่จะส่งสารไม่ได้ ไหนจะน้ำผึ้งสาวน้อยที่ไม่มีความผิดอะไรเลยสักนิด นางจะทำอย่างไรดีกับปัญหาชีวิตของลูกชาย ได้แต่ถอนหายใจเข้าออกแผ่วเบา

“ป้าทอง...ฮึกก...ฮืออ...พรไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ พะ...พรเสียใจ” พรพรรณใช้สองแขนสลวยโอบกอดรอบเอวอวบท้วมของหญิงชราไว้ ร่างบางยังสั่นไหวเพราะแรงสะอื้น หน้าสมเพจตัวเองจริงๆ ที่ต้องมาเจอสภาพอย่างนี้ ท้องโดยที่ชายหนุ่มไม่ยอมรับ เจ็บปวดทรมานหัวใจเหลือเกิน

“พ่อโตมันจะมากไปแล้วนะ ลูกสาวฉันถูกพ่อโตย่ำยี พ่อโตต้องรับผิดชอบ” เสียงเข้มของลุงกำนันปั่นเปล่งออกไป แววตาของชายชราแดงก่ำจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีนิลของชายหนุ่มที่ยืนทำหน้าไม่มีความทุกข์ร้อนอะไรเลย อยากจะเดินเข้าไปหาแล้วเอาไม้ตะพดฟาดหัวไอ้คนชั่วนี่นัก

“ผมไม่เคยย่ำยีลูกสาวลุงกำนันเลยนะครับ...เธอมาให้ท่าผมเอง” สิงโตพูดหน้าตาย เขาส่งสายตาอันเหยียดหยันดูถูกดูหมิ่นจ้องมองร่างของพรพรรณที่อยู่ในอ้อมกอดของนางทอง ผู้หญิงมารยา อย่าหวังจะเข้าหามารดาของเขาแล้วจะได้ในสิ่งที่ต้องการ ไม่มีทาง ดวงตาสีเข้มแดงก่ำรวมทั้งใบหน้าของเขาก็บูดบึ่ง เกลียดผู้หญิงคนนี้ที่สุด

“โตหยุด...ไอ้ลูกชั่วมานั่งคุยกันเดี๋ยวนี้ ชอบทำเรื่องเลวร้ายดีนัก” นางทองทนฟังเสียงของลูกชาย พูดออกมาได้ไงเห็นแก่ตัวที่สุด ไอ้ลูกเลวตัดความรับผิดชอบ ถึงนางจะยังไม่เชื่อสนิทใจมากนักว่าพรพรรณจะท้องกับลูกชายของนางจริงๆ แต่นางก็ไม่อยากให้ลูกชายมาดูถูกผู้หลักผู้ใหญ่แบบนี้

นางทองผลักออกจากการกอดพรพรรณ แล้วพยุงตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปหาลูกชาย เรียวมืออันเหี่ยวย่นตีและหยิกลูกชายไปหลายที นางรั้งร่างของชายหนุ่มเข้ามานั่งคุยกันให้รู้เรื่องว่าจะเอาอย่างไร จะปล่อยไว้แบบนี้คงไม่ได้แน่นอน

“แม่ !!...ผมไม่ผิดนะครับ...แม่จะให้ผมรับผิดชอบผู้หญิงคนนี้แล้วน้ำผึ้งละ แม่จะให้ผมทิ้งเธอเหรอครับ” สิงโตยังมิวายเอ่ยเตือนมารดา เขาเดินโซเซตามหลังนางทอง ชายหนุ่มไม่ยอมที่จะนั่งคุยด้วยดี

“ไอ้ลูกเลวกลิ่นเหล้าหึ่งเลยนะ นั่งลงเดี๋ยวนี้ จะยืนค้ำหัวผู้หลักผู้ใหญ่อีกนานไหม” นางทองสะกิดให้ลูกชายนั่งลงตรงข้างๆ

“แม่กับลุงกำนันจะเอาอย่างไรก็ว่ามา” สิงโตเอ่ยขึ้นแบบปัดไปที ไม่อยากจะนั่งอยู่ตรงนี้ เขาเดินอ้อมไปนั่งอีกฝั่ง พร้อมทั้งยกขาอีกข้างขึ้นไขว่ห้าง แผ่นหลังหนาแน่นพิงพนักโซฟา ยกแขนทั้งสองข้างกอดอก สายตาดวงเข้มดุดันก็มองสองพ่อลูกแบบไม่พอใจ โดยเฉพราะพรพรรณ ผู้หญิงมารยาร้อยเล่ห์ทำมาเป็นบีบน้ำตา

“โต !!...อย่าก้าวร้าวลุงกำนันแบบนี้” นางทองเปรยเสียงสะบัด ดุลูกชายชายที่ทำตัวแข็งกระด้างใส่ผู้มีอวุโสกว่า นางอบรมสั่งสอนลูกชายเสมอให้นอบน้อนต่อผู้มีอายุกว่า

“ก็บอกผมมาสิ จะให้ผมพาพรพรรณไปทำแท้งก็บอกได้นะ...ผมจะพาไปเดี๋ยวนี้เลย...”

“โต !!...สิงโต !!...พี่โต !!...” เสียงของคนทั้งสามเปล่งดังขึ้นพร้อมกัน นางทอง กำนันปั่น แม้แต่พรพรรณ เขาทั้งสามไม่คิดเลยว่าสิงโตจะเอ่ยแบบนี้ออกมา

“อึกก...ฮืออ...พ่อจ๋าพรอยากกลับบ้าน” เสียงสะอึกผสมคำพูดอันสั่นเครือ เธอยิ่งอับอายขายหน้าเหลือเกิน ไม่คิดว่าสิงโตจะเป็นคนเห็นแก่ตัวที่สุด นี่เขาคิดที่จะฆ่าเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองจริงๆ หรือ

“แม่ทองฉันให้เวลาแม่ทองจัดการปัญหาต่างๆ ให้เรียบร้อยภายในสามวัน หลังจากนั่นแล้วรีบพาลูกชายของแม่ทองจัดขบวนขันหมากไปสู่ขอลูกสาวฉันให้ถูกต้องตามประเภณี ถ้าไม่ไปตามที่ฉันบอก แม่ทองคงรู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้น...”

“พี่กำนัน...เอ่ออ...ฉันจะรีบจัดการให้จ๊ะ” นางทองหันไปมองกำนันปั่น แล้วหันไปมองหน้าลูกชายตัวดี

“พ่อจ๋า...” พรพรรณเจ็บจุกปวดร้าวรานหัวใจยามเหลือบสายตามองคนตัวโต เขานั่งเป็นต่อไม่คิดที่จะใส่ใจเธอเลยสักนิด อยากจะรู้จริงๆ ว่าเขาแคร์ความรู้สึกของเธอบ้างหรือเปล่า

“กลับบ้านกันนังหนู” กำนันปั่นพยุงตัวลุกขึ้น แล้วยกมือชี้หน้านางทอง เปล่งเสียงดังกำชับให้สองแม่ลูกรับรู้ ชายชราเดินเข้าไปพยุงลูกสาวที่เอาแต่นั่งสะอื้น สายตาอันน่าเกรงขามของกำนันปั่นมองสิงโตที่นั่งทำตัวไม่ทุกข์ไม่ร้อน สักวันไอ้เด็กหนุ่มผู้หยิ่งจ่องหองคนนี้มันจะต้องเสียใจที่ทำสิ่งเลวร้ายไว้กับลูกสาวของกำนันปั่นอย่างเขา แล้วเขาจะรอสมน้ำหน้ามัน...