ตอน “ย้อนอดีต(2)" 2

“หึหึ...มีหน้ามาถามฉันนะร้ายกาจที่สุด...”

“พี่โตพูดเรื่องอะไรคะ ?”

“เธอรู้อยู่แก่ใจยังมีหน้ามาถามฉันนะ พรพรรณ” ชายหนุ่มเดินเข้าไปหยุดดักหน้าของเธอไว้ ไม่ให้หญิงสาวเข้าบ้านไปได้ง่ายๆ

“หลีกค่ะ…พรจะเข้าบ้าน” พรพรรณยกมือขึ้นผลักคนร่างหนาให้หลีกทางให้ แต่ก็ไม่ทำให้คนร่างโตขยับเขยื่อนเลย เขายังยืนจ้องหน้าของเธออยู่

“เธอนี่ร้ายยิ่งกว่าที่ฉันคิดเสียอีกนะคงอยากได้มากสินะผัวนะถึงสั่นระริกๆ ไปสั่งคนนั่นคนนี้ให้เดินออกไปจากฉัน” สิงโตเปล่งเสียงกระซิบรอดออกมาตามลายฟัน เขาเอ่ยวาจาเหยียดหยัน มุมปากหนากระตุกยิ้มเยือกเย็น

“พี่โต...มันจะมากไปแล้วนะ” พรพรรณเปล่งเสียงอันสั่นเครือ ดวงตากลมโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เธอแหงนใบหน้าอันขาวซีดมองคนตัวโต

“เธอนี่จิตใจทำด้วยอะไร ?”

“แล้วใครละที่ทำให้พรเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะพี่โตเหรอ...คนเห็นแกตัวเลวที่สุด” พรพรรณเปรยเสียงไหวหวั่นกระซิบ

“เธอนี่กล้านะ ถ้าฉันไม่เมาคงกินเธอไม่ลงแน่…”

“แต่พรก็เป็นเมียพี่โตแล้ว เมียที่ท้องด้วย ลูกของพี่โตอยู่ในนี้ไง” พรพรรณแหงนมองคนที่ตัวสูงกว่าเธอมาก แล้วก้มหน้าลงชี้นิ้วไปตรงท้องที่ยังโนกนูน สื่อให้เขารับรู้ไว้ว่าสามเดือนแล้ว

“เธอแน่ใจหรือไอ้เด็กในท้องของเธอนะมันเป็นลูกของฉัน” สิงโตเอ่ยเสียงเยาะเย้ย

“คนทุเรศถึงพรจะไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ พรก็ไม่ได้มั่วนะหลีกไป…” มือบางยกขึ้นผลักคนร่างหนาที่ยังกักเธอไว้

“เธอกล้าดีอย่างไรไปขอร้องน้ำผึ้งแบบนั่น” สิงโตอยากจะหักคอคนตรงหน้าเสียเหลือเกิน เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นกางออกคล้ายๆ จะจับลำคอระหงนั้นขย่ำบีบให้แหลกคามือ แต่เขาก็ต้องหยุดชะงัก

“พรทำไปเพราะลูก พรผิดด้วยเหรอคะ ?”

“ลูกของเธอคนเดียว ไอ้มารหัวขนในนั่นมันไม่ใช่ลูกฉัน” คนร่างสูงก้มมองหน้าท้องโตเล็กน้อย เปล่งออกมาด้วยความแค้น พร้อมทั้งกางมือออกทั้งสองข้างหวังจะบีบขย่ำลำคอระหงนั่น

“เอาสิค่ะ...การที่พรไปขอร้องน้ำผึ้งมันทำให้พี่โตเป็นบ้าก็เอาสิค่ะฆ่าพรเลยบีบสิค่ะบีบเลย...เลวที่สุด” เธอเอืองลำคอให้ชายหนุ่ม ท้าทายเขาตรงหน้า ใบหน้าที่มีน้ำตาไหลอาบแก้มนวลก็แหงนมองหน้าของคนเห็นแก่ตัว

“เธออย่าท้าทายฉันนะพรพรรณ” สิงโตแสยะยิ้มเหี่ยมเกรียม มือยกขึ้นชี้หน้าหญิงสาว

“พรไม่ได้ท้า...บีบเลยค่ะจะได้หายแค้นไง” หญิงสาวตัวสั่นเท่าๆ ยามได้เห็นแววตาเข้มส่องแสงประกายสีแดงก่ำพิโรจน์มายังเธอ

“หึหึ !! เธอได้ตายสมใจแน่ ฉันจะทำให้เธอตายทั้งเป็น มานี้!! นางมารร้าย” สิงโตเหลืออด เขากระชากร่างอวบอั๋นนั่นเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด จนทำให้ใบหน้าของหญิงสาวกระทบอกแกล่ง

“โอ๊ยย !!...พรเจ็บนะคนบ้า” สาวร่างอวบพยายามดิ้นให้ออกจากการรัดกุมของชายหนุ่ม เธอแหงนใบหน้ามองเขา ส่วนชายหนุ่มก็ก้มมองเธอยู่เช่นกัน สองสายตาจ้องมองกัน

“หยุดดิ้น !! และไปกลับฉันเดี๋ยวนี้” สิงโตฉุดกระชากลากดึงหญิงสาวให้เดินตามเขาไปยังรถที่จอดอยู่อีกฝั่งหนึ่งของถนนใหญ่

“กรี๊ดดด !! ปล่อยพรนะ” พรพรรณทั้งรั้งทั้งทุบตีข้อมือใหญ่ที่จับกุมข้อมือของเธอ

“หยุดกรี๊ดสักที ถ้าเธอมีปากเสียงกับฉัน เธอได้ตายเป็นศพไม่สวยแน่” สิงโตเปลี่ยนจากการฉุดกระชาก เขาใช้แขนอันทรงพลังโอบกอดรอบช่วงอกอิ่ม กึ่งอุ้มกึ่งลากหญิงสาวพาเดินข้ามถนนใหญ่ มือใหญ่อีกข้างก็ประกบปิดเรียวปากของเธอไว้ ไม่ยอมให้เสียงกรี๊ดร้องของเธอเล็ดลอดออกมาให้ใครต่อใครได้ยิน

“พี่โตจะพาพรไปไหนปล่อยพรเดี๋ยวนี้นะ...พรจะเข้าบ้าน...ฮืออ” พรพรรณเนื้อตัวสั่นไหว เกรงกลัว คนตัวโตที่เอาแต่ลากดึงเธอให้เดินตาม ใบหน้าของเขายังหันมามองเธอนั่นมันช่างดูดุเถือนเหลือเกิน

“หึหึ...ก็จะพาเธอไปฆ่าให้ตายทีละน้อยไงเข้าไปอย่าเรื่องมาก” สิงโตผลักร่างอวบให้เข้าไปนั่งบนเบาะรถ เขายกมือขึ้นชี้หน้าหญิงสาว สั่งห้ามด้วยแววตาว่าอย่าหนีเด็ดขาด ส่วนตัวเขาก็เดินอ้อมไปอีกฝั่งของรก คนตัวโตกระโดนขึ้นรถนั่งประจำที่ เขาออกเกียร์เหยียบคันเร่ง ขับรถกระบะคันโตมุ่งหน้าไปยังท้ายไร่ที่อยู่ติดตีนเขาห่างไกลจากหมู่บ้านเป็น 100กิโล...

“ลงมา !!...” สิงโตเคาะกระจกรถฝังที่หญิงสาวนั่ง เสียงดุดันออกคำสั่งให้เธอลงจากรถ เขาไม่ได้เปิดประตูรถให้เธอ

“ที่นี่ที่ไหน ? พรจะกลับบ้าน” หญิงสาวกดปุ๊มตรงข้างรถ ให้บานกระจกเลื่อนลง สายตาของเธอสอดส่องมองไปตามทิวทัศน์ข้างทางที่มันมืดสลัว มองไปทางไหนก็มีแต่ดงป่าภูเขาสูงใหญ่ล้อมรอบ

“นรกไงลงมา !!...” เสียงเข้มเปล่งเยือกเย็น

“ไม่ลง !!...พรจะกลับบ้าน” หญิงสาวทำใจดีสู้เสือ ใจดวงน้อยถึงจะเกรงกลัวคนร่างโตตรงข้างมากแค่ไหน

“ฉันบอกให้ลงมา...หูตึงหรือไง” ชายตัวโตใช้อำนาจขมขู่หญิงสาว เขาใช้แววตาอันกร้าวร้าว ดูหมิ่นจ้องมองร่างบางที่เอาแต่นั่งทำหน้าตาหวาดกลัว ดีวันนี้แหละเขาจะทำให้พรพรรณได้รับรู้รสชาติของความเจ็บปวด อย่างที่เขาไดรับอยู่ทุกวันนี้

“พิ...พี่โตพาพรกลับบ้านเดี๋ยวนี้” หญิงสาวไม่ทำตามที่ชายหนุ่มสั่ง เธอยังนั่งตัวสั่น ใบหน้านวลแดงอมชมพูยังมีคราบน้ำตาติดเกาะ เธอส่ายหน้าไปมาบอกเป็นนัยๆ ว่าจะไม่ลงจากรถเด็ดขาด เป็นไงเป็นกัน

“ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าเธอไม่ขยับลงมาจากรถรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ชายหนุ่มกัดฟันจนกรามหนาเกิดเป็นสันนูน เสียงกระซิบลอดตามลายฟันที่แฝงไปด้วยความโกรธเคียงคนตัวอวบ อยากจะกระชากร่างบางนี้ให้กระเด็ดออกมาจากรถเสียเหลือเกิน ด้วยความคิดที่อยากทำให้หญิงสาวเจ็บ ชายหนุ่มก็ทำตามที่ใจต้องการขึ้นมาทันที

“กรี๊ดด !! โอ๊ยย พรเจ็บ” พรพรรณตื่นกลัวคนตัวโตที่เข้ามาฉุดกระชากลากถูเธอแบบไม่ให้ทันตั้งตัว ร่างบางล้มลงไปกองบนพื้นดินขรุขระ แต่นั่นมันไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มสะใจเลยสักนิด คนร่างหนาได้เปรียบเอาแต่กระชากลากร่างบางไปตามพื้นดินไม่คิดหันมามองว่าเธอเจ็บแสบแค่ไหน

“พี่โต...ปล่อยพรนะ พรเจ็บ...ฮืออ” ร่างอวบอั๋นดีดดิ้นหลุดพ้นจากมือมัจจุราช เธอพยุงร่างอันบอบช้ำรีบขยับถอยหลังหนีไปตามทาง ผิวตามช่วงขาสลวยทั้งสองข้างมีแต่รอยขีดข่วน บ้างก็มีเลือดไหลเป็นทางยามเปรอะเปื้อนกระโปรงสีขาว