ตอน “ย้อนอดีต(3)" 2

“เธอคิดว่าฉันจะทำอะไร ?”

“โอ๊ยย !!...ปล่อยพรนะ...ฮืออ” เรียวมืออวบพยายามรั้งมือหนาที่กระชากเส้นผมของเธอตรงท้ายทอยให้ออก เจ็บแสบผิวศรีษะเหลือเกิน

“หึหึ...ดูเนื้อตัวเธอสิ...เน่าเละเสียแบบเนี่ยฉันคงกินต่อไม่ลงหรอก” สายตาเข้มแดงก่ำจ้องมองคนตัวอวบที่เอาแต่ดิ้น มือเรียวใหญ่ข้างซ้ายจับกระชับแน่นตรงต้นแขนเรียว แล้วรั้งให้เข้ามาประทะอกของเขา ส่วนมืออีกข้างสอดเข้าไปตรงท้ายทอยออกแรงขยุ่มเส้นผมเนียนนุ่มพร้อมทั้งกระชากลง ทำให้ใบหน้าของเธอลอยขึ้นมองหน้าเขาอย่างชัดเจน

“ถ้าเนื้อตัวพรเน่าก็อย่ามาแตะต้องสิ...ปล่อย !!” หญิงสาวเจ็บปวดจนน้ำตาเล็ด ยามเขาออกแรงกระชากเส้นผมของเธอ

พรพรรณกัดฟันเปล่งเสียงสั่นเครือออกมาตามเรียวฟัน เธอฮึดสู้ เพราะเจ็บปวด เรียวมือทั้งสองข้างกางออกขีดข่วนลงไปบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาที่เป็นแผลอยู่แล้ว กับมีรอยมากยิ่งขึ้น

“โอ๊ยยย !!...ยัยบ้าเอ้ยอยากตายหรือไงฮ่ะ” ความโกรธและเจ็บตรงรอยแผลบนใบหน้า ทำให้สิงโตกลายเป็นสัตว์ป่าที่ดุร้ายยิ่งกว่าเก่า ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเล็บได้เลือด แววตาสีเข้มประกายแสงเป็นสีแดงก่ำมองร่างสาวแน่งน้อย พร้อมทั้งยกมือหนากางออกแล้วเหวียงสะบัดตบอย่างสุดแรงลงไปบนพวงแก้มนวลซ้ายขวา จนร่างอวบอั๋นล้มคว่ำไปนอนกองอยู่บนพื้น

“กรี๊ดดด !! ฮืออ...คนเลวพรทำอะไรให้ทำไมต้องทำร้ายกันขนานนี้” พรพรรณนอนทรดคว่ำหน้าลงบนพื้นไม้ สองมือเรียวบางรีบยกขึ้นกุมพวงแก้ม แล้วใช้หลังมือเช็ดเลือดตรงเรียวปากที่แตก เนื้อตัวขาวโพลนไร้เสื้อผ้าสั่นไหวกลัว เธอหันหน้าอันบอบช้ำมองคนร่างสูง แววตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาหวาดระแวงกลัวเหลือเกินยามเขาเอื้อมมือมาสัมผัส เธอรีบขยับปลายเท้าหนี ร่างบางคลานหนีหวังไปอยู่อีกมุมหนึ่ง

“หึหึ...ฉันจะเลวให้เธอดูมานี่จะหนีไปไหน” คนตัวโตโยนผ้าหม่คลุมร่างเปลือยเปล่า แล้วกระชากให้เธอเข้ามาหา พร้อมทั้งอุ้มคนตัวอวบขึ้นพาดบ่าพาเดินออกไปนอกกระท่อม

“กรี๊ดดด !! ปล่อยพรนะจะพาพรไปไหน ?”

“พาเธอไปหาผัวไงอยากได้ไม่ใช่เหรอ...”

“ไม่ !! พรไม่ไปไหนทั้งนั่น...”

“สะใจจังโว้ยย...ฮ่าๆๆๆ...”

“พี่โตจะมาทำกับพรแบบนี้ไม่ได้นะปล่อยพรลงเดี๋ยวนี้นะ ฮืออ...” ศรีษะน้อยแก่วงโยงเยงไปมาตามแรงก้าวเดินของชายหนุ่ม

“ฮ่าๆๆ...ทำไมวันนี้กูมีความสุขจังวะ” คนตัวใหญ่ปากกับใจไม่ตรงกัน เปล่งเสียงเข้มออกไปหวังกลบเกลื่อนความเปลี่ยนแปลงในหัวใจขอตัวเอง

“คนเลวไอ้พี่โตชั่ว ปล่อยพรเดี๋ยวนี้” ร่างอวบดีดดิ้น สองมือก็ยกขึ้นทุบตีแผ่นหลังอันหนาแน่น ดูรู้เลยว่าเขาไม่ได้ระคายผิวเลยแม้แต่น้อยกับกำปั่นเล็กๆ ของเธอที่ทุบลงไป

“ฉันเลวได้อยู่แล้ว ร่านผู้ชายหาผัวอย่างเธอต้องพาไปให้ไอ้พวกคนงานมาต่อแถวเรียงคิวจะได้มาต่อแข่งต่อขาให้ลูกของเธอไง...”

“ไม่นะ...พี่โตจะทำกับพรแบบนี้ไม่ได้นะ พรท้องลูกของพี่โตอยู่นะ...ฮืออ...ปล่อยพรลงนะ...ฮืออ...”

“เพี้ยะ !! ๆ” มือหนาก็ตบลงไปบนสะโพกงอนงาม

“โอ้ยย !!...พรเจ็บนะ ฮืออ” พรพรรณหยุดดิ้นเพราะเธอหมดแรง

“อ้าว...ใครที่อยู่แถวนี้มานี่หน่อยสิ กูมีของดีของเน่ามาให้พวกมึงเล่น” คนตัวโตแบกร่างอวบอั๋นเดินเข้าไปในโพรงป่าข้าวโพด เดินลัดเลาะไปตามแนวถนนของร่องต้นข้าวโพด จนมาถึงลำคลอง ปากก็แกล้งตะโกนปาวๆ ร้องเสียงดังให้ทุกคนในที่นี้ได้ยิน แต่หารู้ไม่ว่าในไร่แห่งนี้มีเพียงเขาและเธอเท่านั่น

“กรี๊ดดด !!...ไอ้คนชั่ว...ไอ้คนเลว...ลูกในท้องของพรเป็นลูกพี่โตนะจะมาทำกับพรแบบนี้ไม่ได้นะ...ปล่อยพรสิ...ฮืออ...คนเลว...”

“หึ...ก่อนที่จะให้พวกไอ้คนงานทั้งหลายมาต่อคิวกินเธอ...ฉันว่าล้างคราบคาวโลกีย์ในตัวเธอก่อนนะ” คนตัวโตไม่เคยปราณีหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าแม่ของลูก

“ตูมมม !!...” ชายหนุ่มปรับเปลี่ยนท่าทางการอุ้มร่างบาง รั้งผ้าหม่ออกจากร่างแน่งน้อย แล้วโยนร่างอวบลงไปในครองน้ำที่มีความเย็นและไหลเชี่ยว

“กรี๊ดดด !!...” ร่างอวบกรี๊ดร้อง ยามได้อยู่ในน้ำ เธอพยายามใช้ปลายเท้าสัมผัสหาพื้นที่อยู่ในน้ำก็ยั่งไม่ถึงเพราะน้ำลึกท่วมหัว

“ฮ่าๆๆ...สะใจจังโว้ยย...ล้างและขัดผิวให้สะอาดนะคนงานในไร่รออยู่” สิงโตอมยิ้มตรงมุมปาก มือก็โยนผ้าหม่ไปกองไว้ตรงโขดหิน แล้วนั่งยองๆ ใบหน้าตื่นเต้นดีใจที่ได้แกล้งคนตัวอวบให้ได้กลัว แววตาดวงเข้มจ้องมองคนตัวน้อยดีดดิ้นอยู่กลางน้ำ

“ชะ...ช่วยด้วยพีโต...ช่วยพรด้วย” สองแขนสลวยยกขึ้นสะเปรอะสะปะกวักไปตามผิวน้ำ เธอพยายามดันตัวให้เข้าหาฝัง

“เอาหิดขัดผิวด้วยไหม ?” คนตัวสูงตะโกนพร้อมโยนหินก่อนเล็กๆ หลายก้อนลงไปในน้ำ เพราะความอยากแกล้งและสะใจเล่นนิดๆ ชายหนุ่มไม่ได้ดูเลยว่าร่างอวบนั่นกำลังช่วยตัวเองอย่างทุลักทุเล และกำลังจะจมน้ำ

“พ่อจ๋า...ช่วยพรด้วย” พรพรรณเปรยเสียงแผ่วเบา หมดแรงที่จะดีดตัวขึ้นเหนือพื้นน้ำ ร่างบางได้แต่ตะเกียกตะกายพยายามดำพุดดำโผล่ มือทั้งสองข้างก็ยื้อยึดฉุดเอาอากาศไชว่คว้าสิ่งยึดเหนี่ยว แต่ก็ไร้ผล หมดแรงที่จะดีดตัวขึ้นเหนือพื้นน้ำ ร่างบางที่ว่ายน้ำไม่เป็นเป็นค่อยๆ จบลงสู่ใต้น้ำทีละนิดๆ ต่อหน้าต่อตาชายหนุ่ม

“พร !... พร !!...พรพรรณ !!!...ขึ้นได้แล้ว” สิงโตดีดตัวลุกขึ้นยืน มือท้าวสะเอว มองผิวน้ำที่เป็นครื่น และมีไอน้ำผุดขึ้นเป็นเม็ดๆ ใจของเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เท้าหนาเดินไปมาตามขอบตลิง เงียบเสียงตอบรับจากคนใต้น้ำ

“ตูม !!...พร !!!...พรอยู่ไหนตอบพี่สิ...ยัยบ้าเอ้ยว่ายน้ำไม่เป็นทำไมไม่บอก” สิงโตดำผุดดำว่ายอยู่ใต้น้ำตามหาคนตัวน้อย หาๆ จนเจอร่างบอบบางนอนแน่นิ่งอยู่ใต้น้ำ

“พร !!...อย่าเป็นอะไรนะฟื้นสิ” ชายหนุ่มอุ้มร่างอวบขึ้นมาจากน้ำ แล้วทำการฝ่ายปลอดด้วยปาก ปากหนาเป่าปากเรียวบาง ทั้งอุ้มร่างนวลขย่ำๆ

“แคร่กกก...พิ...พี่โต…พะ...พร...” พรพรรณพยายามเปล่งเสียง แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ ดวงตากลมโตได้แต่หลับมั่งลืมตามั่งอยู่อย่างนั่น กลัวแสนกลัวแต่เธอไม่มีแรงที่จะดิ้นหนีคนใจร้าย

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว...อย่าเป็นอะไรนะ” สิงโตใจฝ่อขึ้นมาทันที เขายื่นมือไปหยิบผ้าหม่ แล้วคลุมร่างบาง แขนอันทรงพลังทั้งสองข้างซ้อนอุ้มเอาร่างที่ไร้สติขึ้นแนบอก สองเท้าก็รีบเดินวิ่งออกจากป่าข้าวโพด ไปยังรถกระบะที่จอดอยู่ปากทางเข้าไร่...

“โต...หนูพรเป็นอะไร” นางทองยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน ตกใจเสียงของรถที่วิ่งเข้ามาจอดอยู่ลานหน้าบ้าน ทำไมสิงโตต้องอุ้มพรพรรณ ด้วยความสงสัยนางเดินตามหลังลูกชายเข้ามาในบ้าน

“แม่อย่าถามผมได้ไหมครับ...น้าวรรณครับช่วยต้มน้ำอุ่นๆ แล้วเอาไปให้ผมที่ห้องด้วยนะครับ” สิงโตหันไปสั่งการกับน้าสาวที่เดินออกมาจากในครัว เขาไม่มีกระจิตกระใจตอบคำถามมารดา ใจมันว้าวุ้นเป็นห่วงคนที่อยู่ในอ้อมกอด ทำไม่เขาไม่ดีใจสักนิด มันขัดกับใจของสิ้นดียามร่างอวบไม่ไหวติง

“เอ่อ...หนูพรเป็นอะไรโต” นางทองนางวรรณสองพี่น้องได้แต่ยืนมองหน้ากัน ต่างก็แปลกใจว่าทำไมสิงโตถึงอยู่กับพรพรรณ แล้วเมื่อคืนชายหนุ่มหายไปไหนมา

สิงโตอุ้มร่างของพรพรรณที่สติสตังมีน้อยนิด เธอพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มยามได้ยินเสียงของนางทองและนางวรรณ

“ป้าทองช่วยพรด้วย” คนตัวอวบยกมือขึ้นทุบอกแกล่งของสิงโต แต่มีแรงกำลังน้อยนิด

“หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้ !!...” สิงโตแสยะยิ้มก้มมองคนตัวอวบ เสียงของคนชอบวางอำนาจเปล่งออกมาจากเรียวปากหนา พร้อมทั้งสั่งห้ามเธอด้วยแววตาเพชฌฆาต

“ปะ...ปล่อยพรลงเดี๋ยวนี้” เรียวปากบางซีดจนเขียวช้ำกระซิบเสียงสั่นเครือ ใบหน้าของเธอที่เลอะไปด้วยน้ำตาดูขาวซีดเซียว