ตอน “ย้อนอดีต(3)" 3

คนตัวสูงเอาแต่ใจไม่ยอมฟังคำขอร้องของเธอ เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น สองเท้าที่ก้าวขึ้นบันไดไปยังชั้นบนนั่น เขาก้าวข้ามคั่นเว้นคั่นของบันไดด้วยหัวใจร้อนรน

ร่างหนามาหยุดยืนตรงหน้าห้องนอน แววตาเข้มมีความเจ็บปวดยามได้มองประตูห้องของตัวเอง ห้องนี้มันมีอดีตที่ดีงามสำหรับเขาเสมอ ไม่อยากจะลบกลิ่นหรือแม้แต่ให้ใครต่อใครเข้าไปทำลายข้าวของในนั่นเลย ใจของเขาหยุดนิ่งมองห้องนอนของตัวเองและห้องนอนสำรอง จะพาไปห้องไหนดี

“โต !!...พาหนูพรพรรณไปนอนห้องแม่” เสียงนางทองดังออกมาอย่างไม่พอใจ นางเดินขึ้นบันไดตามลูกชายมาติดๆ แล้วเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องของตัวเอง พร้อมทั้งเปิดประตูห้องรอทันที

สิงโตที่ลังเลจะพาพรพรรณไปนอนห้องไหนดี เขาหันมองหน้ามารดา แล้วรีบก้าวเดินพาร่างบอบบางเข้าไปในห้องของนางทอง วางร่างบางนอนบนที่นอนของนางทองอย่างแผ่วเบา สายตาก็จ้องมอง

“ตายแล้วหนูพร...” นางทองเดินเข้าไปหาสาวร่างอวบที่นอนแน่นิ่ง สายตาของนางจ้องมองตามผิวขาวเนือน ทำไมมีแต่รอยช้ำเขียวเต็มตัวแบบนี้

“ปะ...ป้าทองช่วยพรด้วย...” พรพรรณได้แต่นอนนิ่งงอร่างเข้าหากัน หวังปกปิดรอยชั่วร้ายตามตัว ไม่อยากเปิดเผยต่อสายตาของทุกคน

“หนูพร...ทำไมเป็นแบบนี้ ?” นางทองเข้าไปนั่งขอบเตียงยื่นมือเข้าไปสัมผัสเรียวปากบวมเจิ่อ ไหนจะพวงแก้มอีกทำไมช้ำเขียว นางรั้งผ้าหม่ผื่นหนาคลุมร่างบางให้ แล้วหันไปมองหน้าลูกชาย แววตาของนางบังคับเอาคำตอบจากไอ้ลูกชายตัวดีที่ยืนกอดอกอยู่ปลายเตียงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

“ป้าทองจ๋า...พรจะกลับบ้าน...ฮืออ...” พรพรรณคลานเข้าไปหานางทอง ใช้ศรีษะผมยาวนุ่มเปียกชื้นไปด้วยน้ำ หนุ่นบนหน้าตักของหญิงชรา เธอต้องการความอบอุ่นและความปลอดภัย

“จะตายอยู่แล้วยังอยากจะกลับอีกเหรอบ้านนะ” เสียงเข้มตะโกนใส่คนป่วย ไม่มีแรงจะเดินยังจะปากดี อ้อนมารดาของเขาอยู่ได้ คนตัวโตก้าวเข้ามายื่นอยู่ข้างๆ แววตาสีเข้มมองร่างบางเอาแต่นอนสะอื้นให้ ใบหน้าของเธอซบอยู่บนตักของนางทอง

“ไอ้ลูกระยำ แม่ไม่เคยสอนให้แกทำร้ายผู้หญิงแบบนี้นะ” นางทองยกมืออันเหี่ยวย่นขึ้นแล้วตบตีลงบนลำแขนอันหนาแน่นของสิงโต ไปสามสี่ที แล้วหยิกเข้าไปตรงสีข้างอีกสองที

“แม่...” คนตัวสูงรีบกระโดนหลบมือเหี่ยวๆ ของมารดา แต่ก็ไม่พ้น ชายหนุ่มได้แต่ยื่นลูบลำแขนและสีข้างที่โดนทำร้าย เจ็บคันๆ ยังไงไม่รู้

“ไอ้ลูกเลว...แกทำอะไรหนูพร...ทำไมหนูพรเป็นแบบนี้ ?” นางทองบ่นด่าลูกชาย แล้วใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นที่นางวรรณเอามาให้ นางซับผ้าเช็ดตัวลงไปบนแผ่นหลังบางและลำแขนสลวยที่มีแต่รอยต่างๆ อย่างแผ่วเบา สายตาของนางมองผิวของหญิงสาวที่นอนไม่ไหวติง แล้วหันไปมองหน้าลูกชายคาดโทษเอาคาวมผิดกับชายหนุ่ม

“แม่อย่ามองผมแบบนั่นสิครับ...ผมไม่ได้ทำอะไรเธอเลย...”

“อย่ามาโกหกแม่...”

“เธอตกน้ำ...” สิงโตมีใบหน้าไม่พอใจ เขาอยากจะเข้าไปขย่ำลำคอระหงของนางมารร้ายเสียเหลือเกิน เจ็บแค่นี้ทำเป็นจะตายเสียให้ได้

“ไอ้ลูกเลว...ตกน้ำ...ทำไมเนื้อตัวพรพรรณถึงช้ำแบบนี้...นี่ถ้าลูกสาวเขาเป็นอะไรไปแกจะทำอย่างไรฮ่ะ...”

“แม่...เธอไม่ตายง่ายๆ หรอกนา...ออกจะทนมือทนเท้าจะตาย...” สิงโตชำเลืองสายตามองใบหน้าของหญิงสาวที่พยายามเงยมองมาทางเขาเช่นกัน ใบหน้าเธอช้ำจริงๆ มุมปากแตกเลือดไหลอยู่ ตรงพวกแก้มก็ช้ำเขียว ชายหนุ่มรีบหลบสายตาทันที ไม่อยากมองดูผลงานของตัวเอง

“ยังมีน่ามาปากดีอีก...ชอบสร้างปัญหาไม่หยุดหย่อนแล้วนี่ลงกำนันรู้ไหมไปฉุดลูกสาวเขาไปทำปู้ยี่ปู้ยำแบบเนี่ยมันหน้าจริงๆ ไอ้ลูกชั่วเอ้ย...”

“แม่...ผมเปล่าทำเธอนะ...”

“เมื่อไรแกจะทำตัวดีๆ เป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้างนะ...แม่ละเหนื่อยตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้แกเสียเหลือเกิน” นางทองดุว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวน มือก็ยังสาระวนทายาหม่องไปตามผิวช้ำๆ ของพรพรรณ

“แม่หยุดบ่นผมสักที...เธอก็ยังไม่ตายสักหน่อยออกจะมีแรงด้วยดูสิ...”

“ทำไมแกเห็นแก่ตัวแบบนี้นะ...ฉันล่ะอยากจะเอาไม้หน้าสามฝาดกระบานแกเสียเหลือเกินไอ้ลูกไม่รักดี” นางทองได้แต่ด่าทอ มันช่างสันหาเอาแต่เรื่องชั่วๆ มาให้นางแก้ไข่ปัญหาเสียเหลือเกิน ขนานเรื่องของน้ำผึ้งนางก็ไม่รู้เลยว่าจะลงเอยอย่างไร นางอยากจะเป็นธรรมให้กับทุกคน น้ำผึ้งก็ลูกสะไภ้ที่ต้องการและรัก พรพรรณก็ลูกสะไภ้ที่กำลังจะมีลูกกับลูกชายตัวดี นางได้แต่ถอนใจสงสารหญิงสาวทั้งสองที่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้

“โธ่โว้ยย !!...เบื่อ !!...” สิงโตตะเบ็งเสียงเข้มออกมา แล้วคนร่างหนาก็ก้าวเดินออกจากห้องของมารดาไปยังประตู

“แกจะไปไหน ?” นางทองร้องถามทันทียามเห็นลูกชายเดินหนี

“ผมเบื่อ...”

“แล้วหนูพรแกจะเอาอย่างไร...อย่าแก้ปัญหาด้วยการเดินหนีแบบนี้แม่ไม่ชอบ...”

“ยังไงผมฝากแม่ช่วยดูแลเธอด้วยละกัน...” ชายหนุ่มหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าประตู เขาไม่ได้หันไปมองมารดาเลยสักนิด อยากจะออกไปจากตรงนี้เพื่อไปตั้งหลัก ตั้งสติคิดหาหนทางว่าจะเอาอย่างไร เขาไม่ได้คิดที่จะเดินหนีปัญหาอย่างที่มารดากล่าวหาเลยสักนิด แค่อยากจะทำใจ และตัดสินใจทำอะไรบางอย่างก็เท่านั่น

“กลับมาเดี๋ยวนี้นะโต...จะไปไหน ?” นางทองได้แต่ตะโกนเรียกลูกชายให้กลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง นางส่ายหน้าให้กับลูกชายหัวรั้น แล้วหันมามองร่างบางที่เอาแต่สะอื่นให้

“ชู่วว...อย่าร้องไห้เลยหนูพร” นางทองซับผ้าลงบนผิวเนือน ปากก็เปรยปลอมขวัญหญิงสาวไป ใจก็นึกสงสารและเวทนาอยู่ไม่น้อย

“ป้าทอง...พรเจ็บ...ฮึกก...ฮืออ...” หญิงสาวซบหน้าบนใบหมอน น้ำตาไหลรินอาบพวงแก้ม เธอเปรยเสียงสั่นเครือ คำว่าเจ็บของเธอมันหมายถึงเจ็บปวดร้าวรานตรงขั้วหัวใจมากกว่าเจ็บร่างกายที่บอบช้ำเสียอีก สิงโตไม่คิดใยดีเธอเลยสักนิด เขาคงจะเกลียดชังเธออย่างที่ชายหนุ่มประกาศปาวๆ แน่เลย...

“สามวันต่อมา”

กำนันปั่นใบหน้าเคร่งขรึม ชายชราใจร้อนรุ่มได้ข่าวจากลูกน้องว่าลูกสาวป่วย สองเท้าพร้อมทั้งไช้ไม้ตะพดค่ำยัน เดินเข้ามาในบริเวณบ้านของนางทองแบบไม่ต้องให้ใครเชื้อเชิญ ชายชราเดินเข้าไปหาลูกสาวสุดดวงใจ เจ็บจุกหัวใจไม่น้อยยามเห็นร่างของลูกสาวที่นั่งใจลอยอยู่ในห้องรับแขก แม้แต่เสียงเดินของเขาที่ออกจะดังก็ไม่ทำให้พรพรรณได้ยินเลยแม้แต่น้อย

“นังหนูลูกพ่อ...” กำนันปั่นเปล่งเสียงอย่างอบอุ่นเรียกลูกสาวสุดรัก พร้อมทั้งเดินเข้าไปหาลูกสาว

“พ่อจ๋า...” พรพรรณผึ้งฟื้นไข้ใหม่ๆ อาการของเธอดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังมีรอยช้ำๆ ตามผิวเนื้อและลำแขน แม้แต่ใบหน้าที่มีสีนวลแดงระเรื่อก็ยังมีรอยฟกช้ำให้เห็นอยู่

“กลับบ้านเรานะลูก...” กำนันปั่นยืนตกใจมองร่างบางของลูกสาว ทำไมนังหนูของเขาถึงช้ำแบบนี้

“พ่อจ๋า...พร...” พรพรรณได้แต่ก้มหน้า ไม่กล้าที่จะเงยมองหน้าบิดาชัดๆ เธอหลบสายตาของกำนันปั่น ไม่อยากให้พ่อต้องมาเห็นเธอในสภาพแบบนี้

“แม่ทองไปไหน...ทำไมนังหนูของพ่อถึงเป็นแบบนี้” กำนันปั่นมีอาการโกรธยามเห็นหน้าลูกสาว

“พ่อ...นั่งก่อนนะจ๊ะ...”

“ทำไมนังหนูหน้าเป็นแบบนี้” กำนันปั่นนั่งลงข้างๆ ลูกสาว แล้วยื่นมือเข้าไปสำผัสพวงแก้มทียังมีรอยเขียวช้ำ

“พร...หกล้ม” พรพรรณเงยหน้ามองบิดา พยายามกลั้นน้ำตาที่จะไหลไว้ เธอกระพริบตาหลายๆ ครั้งหวังจะหยุดน้ำตาที่จะไหลรินไว้ ไม่อยากให้บิดาได้เห็น

“หกล้มเหรอ...แล้วนี่แม่ทองไปไหน ?” กำนันปั่นเค้นเสียง เจ็บปวดตรงกลางอกข้างซ้ายเหลือเกิน เลี้ยงลูกมาไม่เคยตบตี เขาไม่อยากจะคิดเลยว่านี่คือผลงานของสิงโต ต้องสอบถามเอาความจากนางทองเสียแล้ว

“พี่กำนัน...” นางทองเดินเข้ามาสมทบยามได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอยู่ในห้องรับแขก

“แม่ทองทำไมลูกสาวฉันเป็นแบบนี้ ?”

“พี่กำนัน...ฉัน...” นางทองได้แต่อ่ำอึง นางไม่มีคำตอบ เพราะไอ้ลูกชายของนางมันสร้างเรื่องแล้วมันก็หายไปอีกเช่นเคย

“ไปตามพ่อสิงโตออกมาคุยกันสิ” กำนันปั่นออกคำสั่งกับนางทอง ใบหน้าของเขามีความเจ็บปวดยามได้เห็นใบหน้าของลูกสาวที่มีรอยช้ำตรงมุมปาก

“พี่กำนันนั่งก่อนนะจ๊ะ” นางทองรู้ตัวว่าลูกชายของนางผิดเต็มประตู นางไม่มีคำพูด นางหมอบเดินอ้อมเข้าไปนั่งไกล้ๆ ว่าที่ลูกสะไภ้ ได้แต่ทำหน้าเศร้าๆ มองพรพรรณ แล้วเชื้อเชิญให้ชายชรานั่งลงพูดคุยกันก่อน

“พะ...พ่อจ๋า...พิ...พี่โตไปดูไร่จ๊ะ” พรพรรณหันไปมองหน้านางทองแล้วมองหน้าบิดา แววตาของเธอที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตานั่นสั่นระริกๆ

หญิงสาวรีบหลบสายตาของบิดา แล้วเปรยเสียงแผ่วเบาแก้ตัวให้หญิงชรา รู้ว่านางทองอึดอัดไม่มีคำตอบ เพราะเธอรู้ดีว่าสิงโตไม่ได้อยู่บ้าน เขาหายไปตั้งแต่พาเธอมาอยู่ที่นี้ ก็เงียบหายไปเลย เจ็บทุกครั้งยามนึกถึงชายหนุ่ม เขาไม่เคยมาดูดำดูดีเธอเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายหนุ่มหายไปไหน จะให้ทำอย่างไรได้ละในเมื่อรักเขาแบบถอนตัวไม่ขึ้น เธอก็พร้อมที่จะยอมรับยอมลดศักดิ์ศรี ยอมทนให้ใครต่อใครตราหน้าว่าแย่งคนรักของคนอื่นโดยการใช้ร่างกายเข้าแลก เธอก็ยอมและจะทนเจ็บปวดแบบนี้ตลอดไป......