แสนสาหัส Ep.8

Ep.8

ทั้งวินและไอรินได้หันหน้าไปมองต้นทางของเสียง โดยที่ทั้งคู่ยังอยู่กันท่าเดิม หญิงสาวไม่ได้ร้อนตัวหรือคิดจะผลักวินออกไป ใครๆ ที่มองมาก็อาจจะคิดว่าเธอกับวินกำลังจู๋จี๋กันด้วยท่าทางล่อแหลม เพราะดีลเองก็กำลังคิดแบบนั้นอยู่

"แฟนเธอเหรอ?" วินหันกลับมาถามเสียงเบาพลางเลิกคิ้วขึ้น แอบเสียดายรอถ้าไอรินบอกว่านั่นคือแฟนเธอจริงๆ

"ไม่มีทาง" ไอรินตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แววตาฉายแววจริงจัง ก่อนจะเบือนดวงตาคู่สวยไปมองดีล "มีอะไรคะหมอดีล?"

"คะ..คุณทำอะไรอยู่ตรงนี้ครับ!?" เมื่อคนทั้งคู่ยังไม่ขยับออกจากกัน แถมไอรินยังเลิกคิ้วถามเขาหน้าตายราวกับเขาเข้ามาขัดจังหวะ ส่วนไอ้หมอนั่นที่กักตัวเธออยู่ก็มองเขาด้วยสายตารำคาญอีก นั่นทำให้ดีลโกรธจนเสียงสั่นใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ก็แสดงออกไม่ได้เพราะไม่ใช่เจ้าข้าวเจ้าของคุณหมอสาวจริงๆ

"คุยกับเพื่อนค่ะ"

"...." วินดึงสายตาที่กำลังมองวิวข้างหลังหญิงสาวในอ้อมแขนกลับมามองหน้าเจ้าของคำพูดที่อ้างว่าเขาเป็นเพื่อน ก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วเอาบุหรี่ที่คีบอยู่ในมือมาดูดเข้าปอดหนักๆ แล้วหันไปพ่นควันใส่หน้าดีลที่ยืนตาเขม็งอยู่ด้านหลัง

"เพื่อนเหรอ...ทำไมผมไม่คุ้นเลย" ดีลเบ้หน้าปัดควันทิ้งอย่างรำคาญ แล้วทำเป็นไม่สนใจวินที่กำลังมองมาอย่างกวนประสาท

"ไม่เห็นแปลกเลยหนิคะ หัวหน้าจะมารู้เรื่องส่วนตัวของลูกน้องหมดได้ยังไงกัน หมอดีลตั้งใจดูแลคนไข้ไม่ขาดตกบกพร่อง จนไม่มีเวลาสนใจหมอตัวเล็กๆ อย่างไอ ดีแล้วล่ะค่ะ...ไม่ต้องสนใจเรื่องส่วนตัวของไอหรอก มันก็เป็นแค่เรื่องธรรมดา"

".....!" ประโยคปฏิเสธความสัมพันธ์แบบอ้อมๆ ของไอรินทำให้ดีลขมวดคิ้วโกรธพลางกำมือแน่น ก่อนที่เขาจะเหลือบตาไปมองหน้าวิน สลับกลับไปมองหน้านิ่งๆ ของไอรินอีกครั้ง แล้วเดินจากไปอย่างไม่สบอารมณ์เพราะรู้สึกเสียหน้าไม่น้อย

"หึๆ หมอนั่นมันจีบเธอล่ะสิ" วินยกยิ้มขำเบาๆ คุณหมอสาวตรงหน้าเสน่ห์แรงจริงๆ เขาไม่ปฏิเสธเลย เพราะเขาเองก็ต้านทานไว้เกือบไม่อยู่

"อืม น่ารำคาญ" ดวงตาคู่สวยชำเลืองมองไปทางอื่นพลางกอดอก เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงรำคาญผู้ชายมากมายที่เข้าหา หมอดีลเองดีกรีก็ไม่ธรรมดา ทั้งหน้าตา ฐานะ กินไนน์ขาดรอยด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่รู้ทำไมอีกเหมือนกัน ตั้งแต่รู้จักวินและได้พูดคุยแลกเปลี่ยนพันธะทางร่างกายกัน เธอเองก็รู้สึกสนิทใจกับเขาอย่างบอกไม่ถูก หรือเขา...จะปลดล็อคความเจ็บปวดของเธอไปแล้วจริงๆ

"วันนี้ฉันแวะมาเก็บค่าเช่าที่ ยังต้องไปที่อื่นอีก หวังว่าเธอจะติดต่อมาเร็วๆ นี้นะ" วินยืนเต็มความสูงปล่อยร่างอรชรของไอรินเป็นอิสระ วันนี้เขาแค่มาทำงานที่แสนจะน่าเบื่อตามคำสั่งพ่อ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอหญิงสาวที่เขารอการติดต่อมาเป็นสองอาทิตย์ คราวที่แล้วเจอกันตอนที่เขาอยู่ในคราบนักสืบเลยไม่ค่อยได้คุยอะไร มาวันนี้ก็ถือว่าคุ้มดี

"อืม งั้นฉันไปก่อนนะ" ไอรินบอกลาด้วยสีหน้าผ่อนคลาย ไม่ได้ทำหน้าเรียบตึงใส่วินเหมือนคราวก่อน ซึ่งวินเองก็ยิ้มบางๆ มองตาละห้อยตามหญิงสาวที่กำลังจะเดินจากไป แต่แล้วไอรินก็ได้หยุดเดินแล้วหันกลับมามองเขาอีกครั้ง

"อ่อ รอยสักนายที่สักค้างไว้ รูปสวยดีนะ" เรียวปากบางคลี่ยิ้มเบาๆ ให้ชายหนุ่ม ก่อนที่เธอจะย่างกรายเดินเข้าไปข้างใน ทิ้งให้วินยืนยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่เขาจะเอาบุหรี่มวนเดิมเข้าปากแล้วสูบเต็มปอดหันไปยืนเท้าแขนกับระเบียงอย่างอารมณ์ดี

2 ชั่วโมงต่อมา...

ตุบ!

"เฮ้อ~" ไอรินกางแขนหงายหลังลงไปนอนบนที่นอนนุ่มในห้องหลังจากกลับมาจากผับ กว่าเวลาจะผ่านไปแต่ละนาที...เธอกับพินต้าแทบจะลงแดงตาย ตั้งแต่เธอกลับไปนั่งที่โต๊ะหลังจากพบวิน ดีลก็ดูอารมณ์เสียอยู่ตลอด ทำหน้าไม่รับแขกและไม่ร่วมสนุกกับลูกน้องในแผนกเลย หลายคนคงงงแต่ไม่กล้าถาม ส่วนเธอนั้นไม่แคร์ว่าหมอดีลจะคิดยังไง ทั้งเขาและเธอไม่มีสิทธิ์จะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกันและกัน

ดวงตาคู่สวยหลับตาลงนึกถึงหน้าวินที่ได้พบกันที่ผับ หมอนั่นดูอารมณ์สุนทรีย์อยู่ตลอดเวลา ทำให้ช่วงเวลาแสนน่าเบื่อของเธอแวบหายไปได้พักใหญ่ๆ เลย

'เพื่อน' อย่างนั้นเหรอ?

จริงๆ เขาก็เหมาะกับสถานะนี้ดีนะ เพราะคำพูดของเขาสามารถดึงสติเธอได้หลายครั้งเลยล่ะ

เมื่อสมองทำท่าจะนึกถึงอดีตแฟนที่เคยใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน ใบหน้าสวยก็ได้หันไปมองบรรยากาศรอบๆ เตียง ทำให้เห็นภาพลางๆ ของวันเก่าๆ ที่มีไนน์อยู่ ทำไมเธอต้องคิดถึงคนเลวๆ แบบนั้น ไม่ใช่ว่าเธอยังรักเขาเหมือนเดิม แต่แค่ชินกับความผูกพันธ์ที่เคยมีกันและกันก็เท่านั้นเอง เพราะเธอไม่ได้อยู่กับไนน์แค่วันสองวัน แต่มันคือ 5 ปี! 5 ปีที่เธอต้องเสียเวลาไปกับการเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ กับคนเห็นแก่ตัวแบบนั้น

สองอาทิตย์ต่อมา...

Rrrrr!

"ฮัลโหล" เสียงหวานเอ่ยรับสายหลังจากมีเสียงเรียกเข้าดังเข้ามา ตอนนี้ไอรินกำลังนั่งรอคิวจ่ายเงินค่าโทรศัพท์ในศูนย์แห่งหนึ่งบนห้างสรรพสินค้า เธอมาทำธุระที่ธนาคารในวันหยุดวันนี้พอดีจึงถือโอกาสขึ้นมาจ่ายเงิน

(เธออยู่ไหนเหรอ?)

"....." ไอรินขมวดคิ้วดึงมือถือออกจากหูเพื่อดูเบอร์ที่โทรเข้ามา เมื่อกี๊เธอกำลังยุ่งอยู่กับกระเป๋าเงิน จึงรับสายโดยไม่ได้ดูเบอร์ "อ่อ นายเองเหรอ ฉันเหรอ...ฉันอยู่ที่ห้างxxxน่ะ"

(รถฉันซ่อมเสร็จแล้วนะ พร้อมจ่ายไหม?)

เสียงปลายสายยียวนถามมา ทำให้ไอรินต้องกลอกตาใส่ "ส่งบิลมาพร้อมเลขบัญชีเลย ฉันจะโอนให้หลังจากทำธุระเสร็จ"

(เธอไปห้างยังไง เอารถไปไหม?)

"เปล่า นั่งแท็กซี่มา รถติด ขี้เกียจขับ"

(โอเค ฉันไปรอเธอที่ลานจอดรถชั้น B แล้วเจอกัน)

ติ๊ด!

"นี่นายจะมา!... ฮัลโหล?" ไอรินดึงมือถือออกมาดูหลังได้ยินเสียงตัดสาย ยังคุยไม่รู้เรื่องหมอนั่นก็วางสายหนีไปซะแล้ว

"ขอเชิญหมายเลข A78 ค่ะ"

ไอรินรีบลุกไปทำธุระทันทีหลังได้ยินเสียงอัตโนมัติเรียกเลขในบัตรคิวที่เธอถืออยู่ ไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย เธอจึงเดินลงลิฟท์ไปรอที่ลานจอดรถชั้น B ตามที่วินนัดไว้ เพียงไม่ถึง 5 นาที รถสปอร์ตคันสีเหลืองก็พุ่งมาด้วยความรวดเร็วแล้วมาจอดดังเอี๊ยดตรงหน้าเธอ

"ขึ้นรถสิ" มุมปากหนายกยิ้มเรียกหญิงสาวที่ยืนเด่นอยู่กลางลานจอดรถ พร้อมกับยักคิ้วขึ้นหนึ่งข้างทักทายเธอหลังจากเปิดกระจกลง วินเองก็บอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูก เขาเจอไอรินแค่ไม่กี่ครั้ง แต่ความรู้สึกที่มีให้หญิงสาวมันเหมือนว่าเขากับไอรินรู้จักกันมานาน หรือนี่จะเรียกว่า 'ถูกชะตา'

"....." ไอรินกลอกตาทำหน้าเนือยๆ เล็กน้อย ก่อนจะเดินไปเปิดประตูขึ้นรถไปกับคนที่ชอบทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์ใส่

บนรถ

"ไปเอารถยังไง.." ไอรินถามขึ้น เพราะรถของวินนั้นอยู่ที่อู่ จึงอยากรู้ว่าเขาเดินทางไปเอามันมายังไง ถ้านั่งแท็กซี่ไปเธอจะได้จ่ายรวมไปกับค่าซ่อมและค่าเสียเวลาเลย

"ไอ้เฟิร์สพาไปเอา..."

".....?"

"อ่อ เพื่อนในกลุ่มน่ะ" เมื่อเห็นใบหน้าสวยเรียบนิ่งหันมามองด้วยสายตาเชิงคำถามหลังจากเอ่ยชื่อเฟิร์ส วินจึงอธิบายให้หญิงสาวฟัง

"สรุปค่าซ่อม บวกค่าเสียเวลานายทั้งหมดเท่าไหร่ ค่าสักไว้สักเสร็จฉันจะจ่ายทีหลัง" ไอรินหยิบมือถือขึ้นมาเตรียมโอนเงิน

"ฉันไม่คิดค่าเสียเวลา เอาแต่ค่าซ่อม ทั้งหมด 4 แสน เศษปัดทิ้งไปฉันไม่คิด"

".....!" ใบหน้าสวยของไอรินหันไปมองวินที่นั่งขับรถไม่รู้ไม่ชี้หลังจากบอกราคากับเธอ เขาใช้น้ำเสียงสบายๆ อย่างกับกำลังบอกเธอว่าแค่ 4 พันบาทเท่านั้น

ทางด้านของวิน เมื่อเห็นไอรินเงียบไป เขาจึงหันหน้าไปมองหญิงสาวที่นั่งข้างๆ เพียงเสี้ยววินาที แต่ก็ต้องหันกลับไปมองอีกครั้งโดยการเลิกคิ้วเชิงคำถามใส่เมื่อเห็นคุณหมอสาวจ้องค้างมาไม่วางตา

"ทำไม มีปัญหาอะไรเหรอ?"

"ราคานี้จริงๆ เหรอ?"

"ก็ใช่น่ะสิ แหม่นี่คุณหมอคนสวยครับ อะไหล่รถรุ่นที่ฉันใช้มันหายากแล้วก็แพงมากๆ นะครับ" จริงๆ แล้วชายหนุ่มมีประกันที่จ่ายให้ฟรีทุกบาททุกสตางค์อยู่แล้ว ไม่มีทางที่รถของวินจะไม่มีประกันชั้น 1 ที่จ่ายปีละแสนจะแพงกว่าชาวบ้านชาวเมืองเขา ไม่ว่าจะเกิดเหตุอะไร มีคู่กรณีหรือไม่ ประกันรับเคลมหมด และโชคดีที่แถวนั้นมีกล้องวงจรปิด และเขาก็โกหกว่าผู้หญิงที่วิ่งตัดหน้าเป็นคนสติไม่ดี ประกันจึงไม่ตามเอาเรื่องเธอ

"....." ไอรินทำหน้าลำบากใจ ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีเงินจ่ายนะ แต่นั่นมันก็แทบจะเกลี้ยงบัญชีของเงินเก็บเธอเลย เธอพึ่งจะทำงานจริงๆ จังๆ ได้แค่เกือบ 2 ปีเอง แล้วไอ้เงินก้อนนี้มันก็เป็นเงินที่ได้มาจากงานพาร์ทไทม์ตั้งแต่สมัย ม.ต้น จนถึงปัจจุบันตอนนี้เลย แถมเธอยังต้องผ่อนคอนโด รถ ค่าใช้จ่ายจิปาถะมากมาย หากเดือนไหนช็อตจะเอาเงินที่ไหนมาสำรองจ่าย ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ รู้งี้ให้หมอนี่ชนให้ตายๆ ไปซะก็สิ้นเรื่อง

"ไหนบอกพร้อมจ่ายไง ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับคุณหมอ" น้ำเสียงยียวนของวินดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าเจ้าเล่ห์กวนประสาท วินยิ้มเยาะในใจ ลูกไก่ใกล้จะเดินเข้ามาในกำมือแล้ว ...ใช่แล้วล่ะ มันเป็นแผน

"ฉัน....." เธอพร้อมจ่ายอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ราคานี้! อุตส่าห์คิดเผื่อไว้ว่ามากสุดน่าจะไม่เกินแสนห้า พอเอาเข้าจริงเอาซะเกือบห้าแสนเชียว แสนสาหัสชัดๆ!

"ฉันมีข้อเสนอ อยากฟังไหม?"

"อะไร?" แล้วจู่ๆ เสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น ไอรินกำลังอยากจะยื่นข้อเสนอต่อรองอยู่พอดี พออีกฝ่ายพูดขึ้นมาก่อนหญิงสาวจึงเผลอปากไวรีบถามกลับ

"หึๆ ไว้คุยกันอีกที" และแล้ว...ลูกไก่ก็หลงเข้ามาในกำมือเขาจนได้

"หมายความว่าไง แล้วนี่นายจะพาฉันไปไหน?"

"ไปหาอะไรกิน หิวจะแย่ มื้อนี้เธอเลี้ยงฉันละกัน ถือเป็นค่าเสียเวลาในวันนั้น"

"....." ไอรินกอดอกเบือนหน้าไปมองวิวนอกรถ ที่เงียบไปไม่ใช่จะปฏิเสธ แต่เธอตกลงต่างหาก และวินก็ดูเหมือนจะรู้ในคำตอบอยู่แล้ว มุมปากหนาจึงยกยิ้มใส่