แมงดา Ep.3

Ep.3

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...

หลังจากออกเวร ไอรินก็ตรงกลับคอนโดทันที ดวงตาคู่สวยกวาดมองข้าวของภายในห้องแล้วยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ กว่าเธอจะมีคอนโดทำเลดีๆ อยู่ มีรถยนต์หรูๆ ขับ มีกระเป๋าแบรนด์เนมที่ไม่ได้แพงมากมายอะไรใช้ และมีงาน...มีอาชีพดีๆ แบบนี้ทำมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นึกคาดโทษตัวเองที่เมื่ออาทิตย์ก่อนทำอะไรบ้าๆ ลงไป นึกขอบคุณวินอยู่เหมือนกันที่หักหลบไม่ชนเธอจนชีวิตดับไป มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบจริงๆ ณ วินาทีนั้น กว่าจะเห็นสิ่งที่ตัวเองสร้างขึ้นมาจากสมองและน้ำพักน้ำแรงก็ตอนที่อดีตแฟนหนุ่มอย่างไนน์เก็บข้าวของออกไปจนหมดนั่นแหละ ตอนนี้มันเหลือแต่ของของเธอ ของที่เธอได้มันมาด้วยตัวเอง

"ไอ"

"....!!" ไอรินที่พึ่งแกะยางมัดผมสีน้ำตาลนุ่มนิ่มออกรีบหันมองซ้ายขวาหาเสียงที่คุ้นเคย จนกระทั่งเจอเข้ากับอดีตแฟนที่เคยใช้ชีวิตร่วมกันที่นี่เดินโผล่ออกมาจากหลังประตูห้องนอน

"พี่ไนน์!! พี่เข้ามาทำอะไรในห้องไอ ไหนบอกว่าเก็บของออกไปหมดแล้วไง?"

"พี่คิดถึงไอนะ ขอเวลาให้พี่สักเดี๋ยวได้ไหม?"

"นี่พี่ไนน์!... ปล่อยไอเดี๋ยวนี้นะ!!" ไอรินดิ้นขลุกอยู่ในอ้อมกอดคนรักเก่า ไม่รู้สิ...ตั้งแต่เธอรู้ว่าเขาได้เสียกับนิด้าลูกสาวคนเดียวของผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอ็นแอลเธอก็รู้สึกขยาดไนน์ขึ้นมา มันเหมือนว่าเนื้อตัวของไนน์แปดเปื้อนกลิ่นคาวสาวอื่นมาแล้วซึ่งเธอเองไม่เคยปันใจและกายให้ชายอื่นนอกจากเขาเลย ...มีแค่เธอที่ซื่อสัตย์และมีแค่เธอที่โง่มาตลอดหนึ่งปี

"นะไอนะ พี่มีเวลาไม่มาก กว่าจะแอบออกมาหาไอได้มันยากมากเลยนะ" ไนน์ยังกอดอดีตแฟนสาวไม่ปล่อย ถือวิสาสะหอมแก้มไอรินและซุกไซ้ซอกคอสูดดมกลิ่นอายความสาวให้หายคิดถึง เขาอยากจะสัมผัสเธอเหมือนที่เคยทำประจำ อยากมีสัมพันธ์ลึกซึ้งอย่างที่เคยมีมาตลอด อยากโดนไอรินขยับสะโพกงอนงามใส่ความเป็นชายที่แข็งชูชันดันกางเกงอยู่ตอนนี้ นึกถามตัวเองอยู่ในใจเสมอว่าทำไมไอรินไม่มีพื้นเพที่ดีเหมือนนิด้า เขาจะได้ไม่ต้องเสียเธอไป แถมยังจะได้ตำแหน่งที่ต้องการอีกด้วย

"แล้วใครใช้ให้พี่มาล่ะ!!..." ไอรินรวบรวมแรงทั้งหมดผลักไนน์จึงหลุดออกไปได้ "...คนอย่างพี่ก็มองคนแค่ที่ผลประโยชน์เท่านั้นแหละ จะให้ไอพูดไหมว่าไอ้ที่พี่กำลังคิดอยู่ตอนเนี๊ยมันทุเรศแค่ไหน!?"

"...." ไนน์หลบตาไปเมื่อถูกดวงตาคู่สวยจ้องเขม็งมาสลับกับเป้ากางเกงด้านล่าง

"ออกไปจากห้องไอ ไม่งั้นไอจะเรียก รปภ."

"ไอริน! เราคุยกันดีๆ ก่อนได้ไหม เรื่องแบบนี้มันตกลงกันได้ มันไม่ได้!..."

"พี่จะไม่ไปใช่ไหม? ได้! งั้นไอไปเอง" ไอรินเดินกระแทกเท้าออกมาจากห้องนอนแล้วไปหยิบกระเป๋ากับกุญแจรถที่วางไว้บนโต๊ะกระจกกลางห้องโถง ไนน์เดินตามออกมารั้งแขนเรียวเอาไว้แต่ไอรินก็สะบัดออกแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องอย่างไว เมื่อไนน์ตามออกมาเห็นว่ามีคนอื่นเดินอยู่ด้วยจึงไม่กล้าไปฉุดไอรินที่กำลังจะลงลิฟท์ไปพร้อมกับลูกบ้านคนอื่น

ระหว่างทาง

ไอรินขับรถออกมาจากคอนโดซึ่งตัวเธอเองก็ไม่รู้จะไปที่ไหนอะไรยังไง จะโทรหาเพื่อนสาวคนสนิทก็เกรงใจเพราะพินต้าก็คงพึ่งเลิกงานและอยากพักผ่อน เธอเลยต้องขับไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีความรู้สึกอยากจอด เลิกงานมาเธอเองยังไม่ได้กินอะไรเลย งั้นคงต้องไปจอดในซอยที่มีของกินอร่อยๆ ก็แล้วกัน ว่าแต่...เธอไม่คุ้นแถวนี้เลย

ไอรินจอดรถแล้วลงไปยังสถานที่ไม่คุ้นตา ถึงจะเป็นทันตแพทย์อยู่ในโรงพยาบาลรัฐแถวนี้แต่เธอก็ไม่เคยมาที่นี่เลยสักครั้ง

ซอยที่ไอรินมาจอดรถเป็นซอยที่เต็มไปด้วยล็อคขายของเป็นห้องๆ มีทั้งเสื้อผ้าและของกินแบ่งเป็นโซนๆ ไป วัยรุ่นชายหญิงและวัยทำงานเดินกันให้พลุกพล่าน มียันร้านขายอุปกรณ์เสริมของผิดกฎหมาย บุหรี่ไฟฟ้าเอย บารากุเอย รวมถึงสิ่งผิดกฎหมายอื่นๆ ด้วย ยังไม่พอ...ยังมีร้านตัดผมแฟชั่นชายหญิงที่มีคนต่อคิวกันจนล้นร้าน และที่เห็นจะเด่นกว่าเพื่อนเลยก็คือร้านสักลายร้านนั้น ซึ่งมันใหญ่และดูลึกลับกว่าร้านอื่นๆ ...ว่าแต่ชื่อร้านมันคุ้นๆ นะ

ไอรินรีบเปิดกระเป๋ารื้อหาบางอย่างที่คิดว่าเก็บมันติดมือมาจากในรถ และในที่สุดเธอก็เจอนามบัตรสีน้ำตาลใบนั้น

"WinWin Welcome หมอนี่เปิดร้านสักอยู่ตรงนี้งั้นเหรอ?" ไอรินพลิกดูบัตรหน้าหลังแล้วมองตรงไปที่ร้านสักที่มีป้ายไฟใหญ่ติดตระหง่านอยู่ด้านบนประตู จะว่าไปนี่ก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว ไม่เห็นหมอนั่นติดต่อมาเรียกร้องค่าเสียหาย หรือว่ารถยังซ่อมไม่เสร็จ?

"มีใครอยู่ไหมนะ?" ใบหน้าสวยค่อยๆ แง้มมองเข้าไปในร้านที่เงียบสงัด แตกต่างจากด้านนอกที่ฟ้าเริ่มมืด ไฟหลากสีในซอยสว่างจ้า ผู้คนพลุกพล่านจนแทบจะเบียดไหล่กันเดิน

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงของไอรินดังขึ้นเมื่อเหยียบเข้ามาในร้าน โซฟารับรองลูกค้าว่างเปล่าไร้ผู้รับบริการ แต่มีห้องๆ นึงที่ประตูเลื่อนกระจกสีดำมันปิดไม่สนิท ไอรินจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปเปิดประตู

ครืดดด~

"อร๊ายยย!!"

"เฮ่ยอะไรวะ!!"

".....?"

เสียงหญิงสาวผมลอนสีทองกรีดร้องขึ้นมาอย่างตกใจในสภาพที่กระโปรงถกขึ้นมาเล็กน้อยส่วนด้านบนเปลือยเปล่าโล่งโจ้ง คงจะมีแต่รอยสักนั่นแหละที่ปิดบังผิวขาวเหลืองนั้นไว้เป็นบางส่วน ส่วนอีกเสียงเป็นของวิน ที่เจ้าตัวนั้นกำลังจะก้มลงซุกไซ้สองเต้าอวบใหญ่ที่ได้มาจากมีดหมอ ส่วนคนที่เปิดประตูเข้าไปขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มนั้นก็ได้แต่ยืนเลิกคิ้วเอียงหัวเล็กน้อย ไม่ได้ตกใจ แล้วก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเท่าไหร่ตามนิสัยเย็นชาที่มีมาแต่ไหนแต่ไร

"โทษที เห็นประตูหน้าร้านเปิด ประตูนี้ก็ปิดไม่สนิท ไม่เห็นใครก็เลยเดินมาเปิดดู"

"คุณกลับไปก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาสักใหม่"

"ฉันเป็นลูกค้าคุณนะคะคุณวิน แล้วฉันก็มาก่อนด้วย ทำไมคุณต้องให้แม่นี่มาแซงคิวด้วยล่ะคะ!"

"เอาน่า!...วันหลังค่อยมาใหม่" วินแกะมือสาวผมทองที่นั่งอยู่บนเตียงสักออกจากแขน

"วันนี้ได้ไหมคะ~"

"ฉันไม่มีอารมณ์จะสักแล้ว ออกไปก่อน!" ชายหนุ่มลุกขึ้นติดกระดุมเสื้ออย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย ส่วนสาวผมทองก็ได้แต่ชักสีหน้าหาเสื้อมาใส่แล้วเดินตึงตังออกไปจากร้าน

ไอรินมองตามหลังหญิงสาวคนนั้นจนหายวับไปถึงได้หันกลับมา นึกเอะใจ...ร้านสักอะไรกันถอดเสื้อทั้งคนสักและคนให้สัก แถมผู้หญิงสมัยนี้ยังไม่อายที่ต้องเปลื้องผ้าต่อหน้าชายอื่นที่ไม่ใช่แฟนด้วย

"ไงคุณหมอฟัน วันนี้จะมาฟันฉัน เอ้ย! จะมาให้ฉันสักตรงไหนมิทราบ ถ้าเลือกไม่ถูกฉันยินดีแนะนำให้ได้นะ"

"เปล่า ฉันแค่บังเอิญผ่านมา เห็นชื่อร้านตรงกับนามบัตรที่นายเคยให้ไว้ก็เลยลองแวะเข้ามาดู"

"งั้นจะลองสักดูไหมล่ะ ฉันคิดราคาพิเศษให้"

"ไม่ล่ะ ฉันแค่อยากแวะมาถามค่าซ่อมรถ"

"แหมคุณคร๊าบ! รถไม่ใช่ถูกๆ นะครับจะได้เอาอะไรมาใส่ก็ได้ ต้องรออะไหล่รถส่งมาจากนอกอีกเป็นเดือน ไว้ฉันจะติดต่อเธอไปแน่นอนถ้ามันซ่อมเสร็จ"

"อืม งั้นฉันไปนะ" ในเมื่อยังไม่ต้องจ่ายค่าเสียหาย เธอก็คงต้องขอตัวก่อนเพราะไม่ค่อยชอบสถานที่แบบนี้เท่าไหร่ แต่พอออกมาดันเจอแมงดาที่ตามมาระรานเธอไม่เลิก นั่นก็คือไนน์ อ่อ...ที่ว่าเขาเป็นแมงดาก็เพราะห้าปีที่ผ่านมาค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่เธอมักจะเป็นคนออกตลอด ก็พึ่งจะมานึกได้ตอนที่หูตาสว่างนั่นแหละ

"ไอ! ทำไมไอมาอยู่ที่แบบนี้?"

".....!" ไอรินชักสีหน้าใส่อดีตแฟนหนุ่มที่เข้ามาบีบรัดข้อมือเธอไว้ ก่อนที่เธอจะรวบรวมแรงบิดแขนตัวเองออกมาอย่างรังเกียจเดียดฉันคนตรงหน้า เคยรักมากก็แค้นมาก ไม่รู้ว่าเธอไปรักคนพรรค์นี้ได้ยังไง

"ปล่อยไอนะ! ไอจะอยู่ที่ไหนเกี่ยวไรกับพี่ด้วย ถ้าพี่ยังทำตัวแบบนี้ไอจะแจ้งตำรวจนะ!" เสียงเล็กเย็นยะเยือกเอ่ยด้วยแววตาว่างเปล่า บ่งบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเธอไม่เหลือเยื่อใยอะไรกับเขาอีกแล้ว แม้ลึกๆ ในใจจะมีแผลใหญ่ที่ห้ามเลือดแทบไม่อยู่ก็ตาม

"เสียงใครโวยวายในร้านกูวะ!" วินบ่นขึ้นแล้วโยนอุปกรณ์ที่กำลังจะเก็บใส่กล่องไว้บนเตียง กำลังจะเดินออกไปดูแต่พบว่าตัวเองติดกระดุมไม่เท่ากันซะก่อน เขาจึงถอดเสื้อออกแล้วเริ่มใส่ใหม่ ขณะนั้นเท้าก็ก้าวเดินออกไปด้วย

"ไอกล้าทำกับพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ? นี่ไอไม่ระ!..." ขณะที่ไนน์กำลังหัวเสียถามอดีตแฟนสาว จู่ๆ เขาก็เห็นวินโผล่อออกมาจากห้องๆ หนึ่ง ที่ไอรินพึ่งจะเดินออกมาเมื่อครู่ และที่สำคัญหมอนั่นกำลังติดกระดุมเสื้อ

"อ่าว เธอยังไม่กลับอีกเหรอ?" วินออกมายืนข้างลูกหนี้ที่ติดเงินค่าซ่อมรถไว้แล้วติดกระดุมต่อจนเสร็จโดยไม่ดูสถานการณ์อะไรเลยว่าคนทั้งคู่กำลังทะเลาะกันอยู่

"นี่ไอกับไอ้หมอนี่!..." ไนน์เกิดการเข้าใจผิดทันทีเพราะคิดว่าไอรินพึ่งมีอะไรกันกับวินที่พึ่งออกมา

"กลับไปเถอะพี่ไนน์ ไอมีธุระกับเขา ถ้าพี่ไม่เลิกวุ่นวายไอจะให้เขาแจ้งตำรวจให้มาเคลียร์ อยากให้นิด้ากับคนบ้านนั้นรู้ก็ตามใจ" ไอรินกอดอกพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร แต่คนที่ทุกข์ร้อนกลับเป็นไนน์ที่หันหลังไปมองผู้คนที่เดินอยู่หน้าร้านสัก

"แต่มันล่วงเกินไอ!..."

"เฮ้ๆ! พี่ครับ...พูดให้มันดีๆ หน่อย ผมมะ!..."

"จะบอกว่าล่วงเกินไอได้ยังไง ในเมื่อไอมาหาเขาถึงที่"

วินถึงกับต้องหันไปมองหน้าคุณหมอสาว เจ้าหล่อนจะรู้ตัวไหมว่าพูดแบบนั้นคนฟังเขาคิดไปถึงไหนต่อไหน เขาเสียหายนะบอกไว้ก่อน

"นี่ไอ!..." ไนน์ขบกรามแน่น จ้องหน้าผู้ชายที่ไอรินออกโรงปกป้อง ก่อนจะเข้าไปกระชากคอเสื้ออีกฝ่าย "มึงแย่งเมียกูเหรอห๊ะ!!"

"พี่ไนน์!! ปล่อยเขานะ..."

"โอ๊ย...พี่ครับใจเย็น...เย็น! สิครับ!"

พรึบ!

"โอ๊ย!! มือกู!..."

วินใช้หลังมือปัดมือของไนน์ออก จังหวะที่ปัดลงชายหนุ่มก็แอบกำทั้งมือของไนน์หักหงายขึ้น การกระทำของเขานั้นไวมากจนไม่มีใครทันสังเกต พอหักแล้วเขาก็ปล่อยมือของไนน์ทิ้งราวกับปัดมันลงมาเฉยๆ ไม่เสียแรงที่ฝึกวิชาป้องกันตัวกับลุงมา นี่แค่เบาะๆ นะ ท่าพิสดารจนทำกระดูกกระเดี้ยวหักยังมีอีกเยอะ

"โทษทีครับพี่!....ผมขี้ตกใจน่ะครับ ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?" วินแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา อ่อนน้อมถ่อมตน และทำเป็นจะเอื้อมมือไปจับมือของไนน์มาดู แต่อีกฝ่ายก็ดึงมือหนี แวบหนึ่งสายตาคู่นั้นบ่งบอกว่ากลัวจะโดนทำให้เจ็บอีก วินจึงเก็บมือมากุมไว้ที่กระดุมกางเกงแล้วยิ้มให้ แต่เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเจ้าเลห์ร้ายกาจ

"ไอ พี่ว่าไอกลับ!..."

"พอเถอะค่ะพี่ไนน์! ถ้าพี่ไม่หยุดไอจะโทรหายัยต้าให้ยัยต้าโทรบอกคนบ้านนั้น แน่ใจเหรอคะว่าอยากมีปัญหากับภรรยาพี่?"

"ได้! แต่พี่ไม่ยอมจบแค่นี้แน่ไอริน!" ไนน์ชี้หน้าขู่ไอรินไว้ ก่อนจะรีบเผ่นแนบออกไปจากร้านเพราะกลัวคนบ้านนิด้าจะมาเห็น เพราะทุกคนต่างก็รู้ว่าเขาคบหาอยู่กับไอรินมาก่อน รู้แม้กระทั่งตัวนิด้า แต่เพราะว่านิด้าหลงรักไนน์มาก จึงยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ไนน์มา

"นี่นาย! ฉันเปลี่ยนใจแล้ว อยากลองสักดูบ้าง ช่วยแนะนำหน่อย"