เจ้าถิ่น Ep.4

Ep.4

วินยืนเลิกคิ้วเป็นการถามย้ำไอรินเป็นนัยๆ ว่าเอาจริงเหรอ ซึ่งก็ได้รับแค่ดวงตาคู่สวยคู่นั้นจ้องมาอย่างมุ่งมั่นแทนคำตอบ

"ได้ นั่งรอตรงนี้ก่อน ฉันเข้าไปทำความสะอาดแป๊บ" จริงๆ วันนี้เขากะจะไม่รับลูกค้าแล้ว เพราะกะว่าจะออกไปตามหาใครบางคนต่อ ใครคนนึงที่เขาหวังอยู่ลึกๆ ในใจอย่างยิ่งว่าเธอนั้นจะยังมีชีวิตอยู่ แต่ใครจะกล้าปฏิเสธเรือนร่างขาวดั่งปุยนุ่นของไอรินตอนนี้ล่ะ แค่นึกถึงเข็มที่สัมผัสลงผิวสีขาวนวลนั่นเขาก็เซี่ยนเป็นบ้า อีกอย่าง...วันนี้ไม่ออกไปตามหาคนๆ นั้นอีกเป็นดีที่สุด เพราะพ่อเขาอาจจะสงสัยเอาได้

ชายหนุ่มเข้ามาทำความสะอาดห้อง ฆ่าเชื้อด้วยแอลกอฮอล์อย่างดี เช็ด แช่ทุกอย่างจนสะอาดกริบ จริงๆ แล้วอุปกรณ์รวมถึงสถานที่ เขาดูแลรักษาอนามัยดีอยู่แล้ว เพราะไม่ได้หยิบเอาของถูกๆ ทั่วไปมาใช้ แต่เป็นของสะอาด ปลอดภัย คุณภาพได้รับการยอมรับจากกรมวิทยาศาสตร์การแพทย์เรียบร้อย และที่สำคัญ....ถ้าร้านเปิดเขาจะรับสักแค่ 5 คิวต่อวัน คิวไหนรับมาแล้วแต่ไม่มีอารมณ์สักเขาก็แคนเซิลเลื่อนคิวไล่กลับได้หมด ลูกค้าส่วนใหญ่ 95 เปอร์เซ็นต์จะง้อเขาและรอเขาได้เสมอเนื่องจากฝีไม้ลายมือไม่เป็นที่สองรองใคร แถมยังโด่งดังในวงการนี้พอตัว ส่วนอีก 5 เปอร์เซ็นต์ที่ไม่ง้อส่วนใหญ่เป็นเพราะสู้ราคาไม่ไหวหรือไม่ก็ไม่ชอบขี้หน้าเขา ไม่ต้องบอกก็น่าจะเดาออกนะว่ามีแต่ไอ้พวกแมนทั้งแท่งเท่านั้นที่ไม่ชอบขี้หน้าเขา

ไอรินนั่งตบปลายเท้าเป็นจังหวะรอวินที่ทำความสะอาดอยู่ข้างใน ขณะนั้นมือก็กำลังเลื่อนดูตารางนัดคนไข้ในมือถือไปด้วย อีก 3 เดือนแล้วสินะ...ที่เธอจะใช้หนี้ทุนการศึกษาให้รัฐครบ 2 ปี เธอได้ไปยื่นใบลาออกไว้แล้ว และขอให้ทางโรงพยาบาลเก็บเป็นความลับ เพราะกลัวคนจะคิดว่าเธอออกจากงานเพราะแฟนเก่า ...แค่รำคาญที่มีคนเอาแต่พูดเรื่องของเธอไปเรื่อยน่ะ จริงๆ แล้วเธอมีแพลนจะเปิดคลินิกเองกับเพื่อนสนิทต่างหาก

ตึก! ตึก!

เสียงเท้าที่ย่ำหนักเข้ามาในร้านเรียกความสนใจจากไอรินจนต้องรีบคว่ำโทรศัพท์ลงบนตัก

"เฮ้ย! นายน้อยมีลูกค้า"

"ออกไปยืนนอกร้าน!" เสียงชายชุดดำสองคนกระซิบกระซาบกันเมื่อเดินเข้ามาแล้วเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ ก่อนที่ทั้งคู่จะตกใจรีบเดินอย่างไวลงไปยืนหน้าร้านเสมือนเป็นการ์ดเฝ้าร้านให้ก็ไม่ปาน

"....?" ไอรินขมวดคิ้วงงให้กับการกระทำของชายชุดดำสองคนที่ยืนนิ่งหันหน้าออกไปด้านนอก ท่าทางแปลกๆ นั่น ทำให้หญิงสาวแอบครุ่นคิดในใจ การแต่งกายแล้วก็ท่าทางของพวกเขาทั้งสองคนคล้ายกับการ์ดที่คอยคุ้มกันพวกคนรวยมีอำนาจ แล้วทำไมถึงมายืนหน้าร้านของชายหนุ่มที่กำลังจะสักให้เธอ หรือว่ามาทวงหนี้?

"เสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันจะเอาตัวอย่าง!...." ชายหนุ่มเดินออกมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะหยุดชะงักไปเมื่อเห็นชายชุดดำสองคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดียืนอยู่หน้าร้าน สีหน้าที่เปลี่ยนไปของวินทำให้ไอรินที่พึ่งลุกขึ้นยืนสงสัย

"พวกเขามาทวงหนี้นายเหรอ?"

"เฮ้อ~" วินถอนหายใจออกมาก่อนจะสบตากับไอรินแทนคำตอบแล้วเดินออกไปยืนกอดอกพิงประตูอยู่ข้างหลังชายสองคนนั้น การกระทำของเขาทำให้หญิงสาวต้องเดินตามออกมาดู

"มาอีกแล้วเหรอ วันนี้กูมีลูกค้านะ กูเคยบอกแล้วไงว่าอย่ามายืนทำหน้าเข้มที่ร้านกู คนเขาจะมองว่าเจ้าของร้านอย่างกูมันเป็นพวกอันธพาล.."

"ผมไม่ได้รบกวนลูกค้านายน้อยนะครับ"

"ใช่ครับ ผมอยู่ตรงนี้ดูแลความปลอดภัยให้ไม่รบกวนนายน้อยแน่นอน"

"ทางที่ดีพวกมึงรีบไปให้พ้นๆ หน้ากูจะดีกว่า อย่าทำให้อารมณ์เสีย" เรียวปากหยักฉีกยิ้มที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจพร้อมกับกัดฟันพูดอย่างใจเย็น เขาไม่อยากให้คุณหมอสาวที่พึ่งเจอกันไม่กี่ครั้งเห็นความเกรี้ยวกราดนิสัยไม่ดีของเขา เพราะถ้าข้างๆ ไม่มีไอรินยืนอยู่...เขาก้มหยิบรองเท้าไล่เขวี้ยงไอ้พวกนี้กลับไปหาพ่อเขาแล้ว

"แต่นายน้อยก็รู้หนิครับว่านายใหญ่ให้มาตามเฝ้านายน้อยจนกว่านายน้อยจะยอมคุมโซนถนนเส้น 444 ทั้งหมด" การ์ดหนึ่งในนั้นรีบอธิบายอย่างขอความเห็นใจ ขณะนั้นก็ยังก้มหน้าไปด้วยเพราะกลัวนายน้อยดุ

"แค่โซนนี้ทั้งโซนกูดูแลให้หมดพ่อยังไม่พอใจอีกเหรอวะ! กูพึ่งจะเริ่มทำ..ให้งานกูน้อยๆ ก่อนไม่ได้หรือไง!! พวกมึงกลับไปรายงานพ่อกูยังไงก็ได้...ที่เขาจะไม่ส่งพวกมึงมาอีก"

"คงยากครับนายน้อย"

"เออ! ดี! ให้มันได้อย่างงี้สิวะ!! หัวจะปวด อะไรกันนักกันหนา ถ้าให้กูคุมถนนเส้นนั้นบอกไว้ก่อนกูไล่แม่งออกหมดนะไอ้พวกผับเถื่อน ร้านปืนเถื่อน ทั้งซ่องเซิ่งกูปิดหมดนะไปบอกพ่อกูด้วย!!" วินสบัดมือไล่ตะเพิดลูกน้องพ่อเขาให้กลับไป คนกำลังอารมณ์ดี อยู่ดีๆ ก็มาทำให้อารมณ์เสีย

"เอ่อ...จะให้รายงานนายใหญ่แบบนั้นจริงๆ ใช่ไหมครับ ผมจะได้ไปบอกนายใหญ่" ชายชุดดำทั้งสองคนยืนกุมมือไว้ที่เป้ากางเกงเงยหน้าขึ้นมาถาม แต่ก็ไม่ได้สบตากับวินตรงๆ เพราะกลัวนายน้อยไม่ต่างจากนายใหญ่ที่จ่ายเงินเดือน

"เออ! พวกมึงนี่ก็โง่เนาะ ปิดแล้วกูจะเอาไรแดกวะ ลองมึงไปบอกพ่อกูสิ ถ้าเขาไม่ฝากส้นตีนมาให้กูพวกมึงมาเหยียบหน้ากูได้เลย!!"

"พะ..พวกผมไม่กล้าหรอกครับนายน้อย"

"เฮ้ออ~ พวกมึงไปๆๆๆ บอกพ่อว่ากูขอเวลาเตรียมตัวก่อน" วินโบกมือไล่การ์ดสองคนอีกครั้งอย่างเบื่อหน่าย เขาหมดคำจะต่อล้อต่อเถียงกับสองคนนี้แล้ว กลัวเขาแต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งพ่อเขา เชื่อฟังทั้งสองฝ่ายแบบนี้เขาไม่อยากได้มาเป็นลูกน้องเลย แต่จะทำไงได้...เหมือนพ่อเขาจะยกสองคนนี้ให้เขามาแล้ว จริงๆ เขาไม่ใช่คนหยาบคายที่พูดไม่รู้จักเด็กจักผู้ใหญ่ แต่เพราะสองคนนี้อายุน้อยกว่าเขาประมาณ 4-5 ปีได้ เขาถึงได้พูดเป็นกันเอง ถึงอายุจะน้อยกว่า แต่ความสามารถใช่ว่าจะน้อยไปด้วย ถ้าได้เข้ามาเป็นลูกน้องพ่อเขาแล้ว...รับรองฝีมือไม่ธรรมดาแน่นอน

"ครับๆๆๆ! นายน้อย" แล้วชายชุดดำสองคนก็รีบไสหัวตัวเองไปอย่างไว เพราะไม่อยากโดนนายน้อยเหวี่ยงใส่ไปมากกว่านี้

หลังจากเท้าเอวยืนมองลูกน้องของพ่อวิ่งหางจุกตูดไป วินก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่เขาเกือบจะลืมไปแล้วว่าเธอยืนอยู่ตรงนี้

"นายเป็นเจ้าของที่แถวนี้งั้นเหรอ?" ไอรินถามโดยที่ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไร สีหน้าตายด้านของเธอทำเอาวินแอบหงุดหงิดใจนิดหน่อยที่เจอผู้หญิงยิ้มยากอย่างไอริน

"เปล่า ฉันไม่ใช่เจ้าของ พ่อฉันต่างหากที่เป็นเจ้าของย่านนี้เกือบทั้งหมด ฉันก็เหมือนลูกจ้างทั่วไปนั่นแหละ คอยดูคอยเก็บค่าเช่า แค่ได้เงินเดือนดีกว่าลูกจ้างคนอื่นหลายเท่าก็เท่านั้น" วินยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะพยักเพยิดหน้าส่งสัญญาณเรียกไอรินให้ตามเข้าไปในห้องสัก ซึ่งไอรินก็เดินตามเข้าไปอย่างว่าง่าย

"นั่งบนเตียงเลย เป็นหมอคงสักนอกร่มผ้าไม่ได้ เลือกมาละกันว่าในร่มผ้าจะเอาตรงไหน" เสียงทุ้มเอ่ยขณะจัดเตรียมอุปกรณ์

"แนะนำสิ ฉันไม่เคยสัก จะสักอะไรก็ยังไม่รู้เลย" ไอรินเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เธอหวังระบายความเจ็บปวดลงไปกับเข็มสัก จะรูปอะไรตรงไหนก็ได้เธอไม่เกี่ยงอยู่แล้ว และเหมือนวินจะเดาออกจากแววตาที่ซ่อนความเจ็บปวดคู่นี้ของเธอได้

"โอเค๊! งั้นถอดเสื้อแล้วหันหลังนอนลงไป"

"ถอดเสื้อ?"

"ใช่ ฉันจะสักให้ตรงสะโพกด้านหลัง ไม่ถอดจะสักยังไง"

"....." ไอรินทำหน้าหนักใจ แต่แค่ครู่เดียวก็กลับมามีสีหน้าปกติพร้อมกับแกะกระดุมถอดเสื้อออก เผยให้เห็นเสื้อกล้ามสีดำรัดรูปครึ่งตัวที่ตัดกับผิวขาวนวลเนียนสว่างใส ก่อนที่เธอจะนอนคว่ำลงบนเตียง

วินแทบจะร้องว๊าวออกมาดังๆ เพราะเกือบเก็บอาการไม่อยู่ มิน่าล่ะ ไอ้หนุ่มที่ดูอนามัยจัดคนเมื่อกี๊ถึงมาตามเธอถึงที่ คงจะเป็นแฟนเก่าที่หักอกไอรินมา...เสียดายล่ะสิท่า

"นายจะสักรูปอะไร?" ใบหน้าสวยหันไปถาม เธอไม่ได้กลัวเข็ม แต่ก็พูดไม่ได้ว่าไม่ได้ตื่นเต้น

"รอลุ้นเอาละกัน" มุมปากหนากระตุกยิ้มก่อนจะลงมือปฏิบัติงาน

"อ๊ะ!~"

".....!" เสียงร้องของไอรินทำเอาคิ้วเข้มต้องขมวด เธอร้องแบบนี้ของเขาก็ขึ้นน่ะสิ แอบยั่วทางอ้อมหรือเปล่าก็ไม่รู้

"อ๊า!...อื๊อ!~"

วินกล้ำกลืนทนฝืนฟังเสียงครางยั่วยวนนานนับชั่วโมง ทว่าเขาก็ยังสักไม่เสร็จเพราะเสียสมาธิให้กับเสียงร้องของหญิงสาว

"พักก่อน!" วินละมือออกแล้วนั่งพิงเก้าอี้ถอนหายใจ จนไอรินต้องลุกขึ้นมานั่งยืดเส้นยืดสายบ้างเพราะนอนท่าเดียวมาเป็นชั่วโมง

หลังจากได้รับความเจ็บปวดจากเข็มสัก ทำให้จิตใจของไอรินดำดิ่งลึกลงไปอีกรอบ จะบอกว่าอินกับความเจ็บจากเข็มก็ได้ ทำให้ตอนนี้เธอเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่

หลังจากถอนตัวมานั่งพักได้ไม่นาน ดวงตาคมก็เหลือบไปเห็นดวงตาคู่สวยสั่นระริก แววตาเต็มไปด้วยความเศร้า ไม่ต่างจากวันที่เจอเธอยืนอยู่กลางถนนวันนั้น และเมื่อดวงตาทั้งสองคู่สบกัน ต่างคนก็ต่างลืมตัวไม่เป็นตัวของตัวเอง ทั้งคู่ค่อยๆ ขยับใบหน้าใกล้กันเรื่อยๆ จนในที่สุดวินก็อดรนทนไม่ไหวกดริมฝีปากลงไปบดขยี้กับเรียวปากบางหอมนุ่มละมุนอย่างดูดดื่ม แถมไอรินยังจูบตอบเขาซะด้วย...