บทที่2.พนักงานทำความสะอาดคนใหม่..

ผู้หญิงตัวคนเดียวที่เพิ่งเรียนจบ มีสตางค์ซื้อของใช้แบรนด์ดังเหล่านี้ได้ยังไง มาริสากระโจนไปที่ถังขยะมุมห้อง บางทีปัญหาที่เธอขบไม่แตกอาจทิ้งร่องรอยไว้ แต่...เธอก็ควานหาอะไรไม่เจอเหมือนเคย นอกจากทิชชูใช้แล้ว ไม่มีสิ่งที่เธอต้องการ เธอพยายามรื้อค้นเพื่อหาใบเสร็จบัตรเครดิตสักใบ แต่ก็ไม่เจอ

เธอเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง วิ่งหน้าตั้งออกจากห้อง ควานหาซองจดหมายทวงหนี้จากบัตรเครดิตของพี่สาวออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเดียวของตนเอง แต่เธอก็ไม่ได้เบาะแสอะไรอีกเช่นเคย

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ช่วยให้มาริสาคลายปม

ของใช้แบรนด์ดังเหล่านั้น มะลิไม่ได้ซื้อเอง

ไม่มีรายจ่ายจากบัตรเครดิตของมะลิ ที่ยอดสูงจนน่าสงสัย รายจ่ายของมะลิปกติ ส่วนใหญ่จะเป็นของกินและนมผง

เธอหันไปมองหลานชายที่กำลังสนุกกับของเล่นกองมหึมารอบตัว

“เกดจ์พ่อของหนูเป็นใครนะ?” ช่างเถอะ สักวันปมปัญหานั่นต้องเผยออกมา ไม่มีใครซ่อนความลับบนโลกใบนี้ได้ มาริสาพยายามใจเย็น เธอต้องผ่านช่วงเวลาที่น่าพิศวงนี้ไปให้ได้

เช้าวันใหม่...

หลังเตรียมของส่วนตัวของหลานชายใส่กระเป๋าถือ มาริสาก็อุ้มเด็กชายเดินออกจากห้อง เธอต้องพาเกดจ์ไปส่งตามที่อยู่ในนามบัตร ที่ผอ. กรุณาให้มา เธอภาวนามาตลอดทางเรื่องค่าใช้จ่ายที่ต้องเตรียมไว้ เธอยังไม่ทันได้เริ่มงานก็มีรายจ่ายรออยู่เสียแล้ว

แต่แล้ว...เธอต้องแปลกใจรอบที่ร้อย

มีใครบางคนจัดการเรื่องรายจ่ายไว้ล่วงหน้า และเจ้าตัวต้องการปิดเป็นความลับ มาริสาพยายามหลอกถาม แต่ก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลย เธอถอนใจยอมรับอย่างสงบ อย่างน้อยผู้ชายคนนั้นก็ยังรับผิดชอบลูกของเขา ถึงจะไม่ยอมแสดงตัวก็ตาม

หลังแอบมองจนแน่ใจ หลานชายไม่มีปัญหากับเนอสเซอรี่แห่งใหม่

มาริสาจึงคลายความกังวล เธอมีธุระต้องไปทำต่อ

เหมือนใครคนนั้นวางแผนไว้ล่วงหน้า ที่ทำงานใหม่ของเธอ กับเนอสเซอรี่ของเกดจ์ห่างกันไม่ถึงสี่ร้อยเมตร เธอเดินทอดน่องตรงไปยังโรงแรมเมดิสัน หลังแจ้งความต้องการ เธอถูกพามาด้านหลัง และได้รู้จักกับคีฟและคริสติน่า โฮวาด ผู้จัดการกับหัวหน้าแม่บ้าน ที่เธอต้องทำงานร่วมกับพวกเขา

คีฟนัดวันเริ่มงานเธอ ในสัปดาห์ต่อมา

แต่ก่อนที่จะทำงานได้ เธอต้องเรียนรู้งานกับคริสติน่าก่อน ซึ่งไม่น่าเกินกำลังของเธอ งานพาร์ทไทม์หลายชนิดฝึกมาริสาให้เป็นคนเรียนรู้เร็ว เธอใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงก็สามารถทำงานตามสั่งของคริสติน่าได้ทุกอย่าง

คงเพราะเธอและมะลิอดทนมากกว่าคนอื่นๆ ในสถานสงเคราะห์นั่น งานง่ายๆ แค่นี้เลยไม่เหนือบ่ากว่าแรง

“แล้วเจอกันวันเริ่มงาน หวังว่าเธอยังจะขยันเหมือนตอนนี้นะ” คริสติน่าเปรย มีรอยยิ้มแปลกๆ สะกิดใจมาริสาอีกแล้ว แต่เธอพยายามไม่สนใจ ปัญหาของเธอมีมากจนขบไม่แตก เธอไม่อยากเปลืองพื้นที่สมองเพราะเรื่องไร้สาระอย่างอื่น

บทที่3.ปมปัญหาที่เพิ่มขึ้นจนนับไม่ถ้วน

มาริสาไม่มีเวลาขบคิดเรื่องปัญหาที่ยังค้างคาและไม่มีคำตอบให้เธอคลายความสงสัยนั่นได้เลย เธอวิ่งวุ่นจนหัวปั่น เริ่มตั้งแต่ลืมตาจนหลับสนิทบนเตียงนอนในอพาร์ทเม้นท์ของพี่สาว

เธอเริ่มสงสัย เมื่อเวลาผ่านไปเกือบสองเดือน เธอรับเงินเดือนงวดที่สอง แต่ไม่เคยได้จ่ายค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับหลานชายหรืออาพาร์ทเม้นที่ใช้อยู่ใช้กินเลย

วันนี้หลังเลิกงาน มาริสาเลยแวะไปห้องทำงานผู้ดูแลอพาร์ทเม้นท์ เธอได้เจอกับแคโรไลท์ ผู้ดูแลอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ แทนตัวเจ้าของที่ไม่เคยโผล่มาเลย นั่นคือคำบอกเล่าของแคโรไลท์

“ฉันต้องจ่ายค่าห้องตอนไหนคะ” หลังเธอถาม แคโรไลท์มีสีหน้างุนงง

“ค่าอะไรนะคะ ถ้าค่าส่วนกลาง ห้องนั้นจ่ายล่วงหน้าไว้แล้วค่ะ” แคโรไลท์ตอบ

“ไม่ใช่ค่ะ ค่าห้อง ฉันต้องจ่ายตอนไหน หรือว่าพี่สาวฉันจ่ายล่วงหน้าไว้แล้ว” มาริสาพูดต่อ แคโรไลท์มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“คุณไม่ต้องจ่ายค่ะ ห้องนั้นพี่สาวของคุณซื้อไว้แล้วนะ”