บทที่ 6 หลบหน้าฉันทำไม

แรมถอนหายใจเมื่อหลานชายคนเล็กของตนเดินจากไป ไม่รู้ไปเอาความคิดเห็นแก่ตัวแบบนี้มาจากไหน ทั้งๆ ที่ไม่ได้สอนเลยสักนิด

ตุลย์ออกเวรกลับห้องมาอาบน้ำเปลี่ยนชุด แต่พอเปิดผลักตู้หนังสือเข้าห้องส่วนตัวของตัวเองก็เห็นจริงใจนอนหลับอยู่ ทั้งๆ ที่เวลานี้เป็นเวลาเข้างานของสาวเจ้าแล้ว เขาจึงเดินไปเขย่าปลุกคนตัวเล็กบนเตียง

“จริงใจ สายแล้วนะ”

อือ!

จริงใจทำเพียงครางรับแล้วขยับตัว แต่ไม่ยอมตื่น

“สายแล้วนะจริงใจ ตื่นได้แล้ว” ตุลย์ยังคงเขย่าไหล่เล็กปลุกให้เธอตื่น แต่ก็เหมือนเดิม

อือ!

“ทำไมเหงื่อเยอะแบบนี้นะ” แล้วตุลย์ก็เอามือแตะอังหน้าผากมนชื้นเหงื่อของจริงใจก็ต้องรีบชักกลับทันที

“ไม่สบาย” แล้วนายแพทย์หนุ่มก็รีบลุกเดินไปหายาและตามพยาบาลมาบนห้องของตนเองเพื่อมาเช็ดตัวให้กับจริงใจ

กว่าตุลย์จะกลับบ้านก็เกือบเที่ยง พอมาถึงบ้านก็เจอน้องชายนอนอ่านหนังสือที่สวนก็รีบสาวเท้าเดินก้าวไปหาเร็วๆ พอไปถึงก็กระชากคอเสื้อยืดของน้องชายดึงให้ลุกขึ้นยืน

“ไอ้ปืน!”

“มาดึงคอเสื้อผมทำไมพี่ตุลย์ แล้วโกรธผมเหรอ โกรธเรื่องอะไร”

“มึงทำแบบนั้นกับจริงใจทำไม” ตุลย์ปล่อยมือจากคอเสื้อน้องชาย แต่ก็ยังกำมือทั้งสองแน่นเข้าหากัน

“ผมทำอะไรกับเด็กนั่น?” เขาตีหน้านิ่งถามกลับ

“หรือต้องให้ฉันต่อยหน้าแกไอ้ปืน แกรู้ไหมว่าจริงใจไม่สบายตอนนี้ และไม่ต้องถามว่าใครทำให้ไม่สบาย แกเป็นคนทำ” ตุลย์เอ่ย

“สำออย!”

“แกมันเลวไอ้ปืน แกทำแบบนั้นกับเด็กมันได้ยังไงไอ้ปืน แกทำกับใครก็ได้ แต่ไม่ควรทำกับเด็กที่เห็นมาแต่เด็กอย่างจริงใจ”

“เด็กนั่นก็มีความสุขนี่ ไม่เห็นเจ็บปวดตรงไหน”

“ขอสักทีเถอะไอ้ปืน ตุ้บ!” แล้วตุลย์ก็อดไม่ได้ที่จะต่อยหน้าน้องชาย

“อ่า...โกรธเพราะผมทำคนที่พี่ชอบสินะ” ปืนหันหน้าที่หันไปตามแรงของหมัดพี่ชายกลับมาพร้อมกับถุยเลือดในปากที่แตกทิ้งกับพื้น

“ยังไม่สำนึกอีก มึงต้องรับผิดชอบจริงใจ”

“ถ้าผมต้องรับผิดชอบเด็กนั่น ผมก็ต้องรับผิดชอบผู้หญิงคนอื่นด้วยไหม?”

“ไอ้ปืน! งั้นแกฟังฉัน ต่อไปนี้ห้ามยุ่งกับจริงใจและห้ามแตะต้องด้วย”

“ผมไม่ทำอยู่แล้ว เพราะผมไม่กลับไปกินอะไรเดิมๆ พี่เองก็รู้นี่ เพราะผมก็เหมือนพี่”

กรอด!

ตุลย์ขบกรามแน่นแล้วกำมือแน่นเข้าหากันแล้วเดินจากไป เมื่อคุยไปก็มีแต่จะทะเลาะกันเปล่าๆ

พอพี่ชายเดินจากไป ปืนก็รีบหยิบโทรศัพท์ของตนมากดต่อสายหาจริงใจทันที แต่โทรไปเท่าไหร่ ปลายสายก็ไม่รับสายจนต้องรีบเข้าบ้านไปหยิบกุญแจรถเพื่อออกไปข้างนอก

จริงใจได้พยาบาลมาดูแลจนตอนนี้อาการดีขึ้น พอดีขึ้นก็ให้พยาบาลกลับ ส่วนตนเองก็นอนต่อในห้องส่วนตัวของหมอตุลย์ ต้องขอบคุณหมอตุลย์ที่เอ็นดูและใจดีกับเธอมาตลอด และแถมยังลางานวันนี้ให้เธออีก ช่างแสนดีเหลือเกิน ต่างกับอีกคนที่ร้ายเหลือแสน

อือ!

เสียงลมหายใจของจริงใจดังสม่ำเสมอทำให้คนที่เปิดผลักตู้หนังสือเข้ามาในห้องเห็นแล้วเดินตรงไปยังเตียง ปืนมองหน้าที่ซีดเซียวของหญิงสาวแล้วยื่นมือไปแตะอังหน้าผาก

“ตัวยังร้อนอยู่นี่” ปืนจึงเดินไปตู้เย็นเปิดหยิบผ้าเย็นออกจากตู้เย็นมาเพื่อเช็ดตัวให้คนป่วย

“แล้วจะหนีออกมาทำไม” เขาบ่นพร้อมเช็ดผ้าเย็นกับหน้าที่ร้อนผ่าวของคนที่กำลังหลับเพราะฤทธิ์ยาที่กินไปก่อนหน้านี้

เวลาห้าโมงเย็น จริงใจตื่นขึ้นมาในห้องเดิมห้องของหมอตุลย์ แล้วก็ต้องเม้มปากแน่นเมื่อเห็นว่าตนไม่ได้อยู่คนเดียว แต่มีหมอปืนอยู่ด้วย เขานอนหลับข้างตนเอง จริงใจจึงรีบลุกลงจากเตียงเพื่อจะหนี แต่พอเท้าถึงพื้น เสียงเข้มห้วนก็ดังขึ้น

“จะไปไหนอีก?”

“คะ...คือจริงใจจะกลับบ้านค่ะหมอปืน” เธอหันมาตอบเสียงสั่น

“ก็กลับด้วยกัน” แล้วปืนก็ลุกขึ้นลงจากเตียง

“ไม่เป็นไรค่ะ จริงใจกลับเองได้”

“เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉันจริงใจ ฉันบอกว่ากลับด้วยกันก็คือกลับด้วยกัน” แล้วเขาก็จับมือเล็กดึงลากเดินตามตนออกไปจากห้องพี่ชาย

“และจำไว้ ถ้าไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบเมื่อคืนนี้อีกก็อยู่ให้ห่างพี่ชายฉันไว้ ถ้ายังไม่เชื่อก็ลองดูก็ได้”

“จริงใจจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ”

“ดี” แล้วเขาก็ดึงลากร่างเล็กให้เดินตามตนกลับ