ร้อยรักเมียเบอร์2 บทที่2.

อุ่นไอความปรารถนาที่โอบล้อมกันและกันยังคุกรุ่น ถึงจะปล่อยให้เวลาเคลื่อนผ่านไปเรื่อยๆ ก็ไม่ได้ทุเลาเบาบางลงเลยแม้แต่น้อย

แต่เมื่อเห็นกิริยาต่อต้านของน้ำอิงแล้ว ทำให้ภีรพลชักเริ่มจะหมดความอดทน

“กลับไปในที่ของคุณเถอะค่ะ คุณได้ในสิ่งที่คุณต้องการแล้วนี่คะ อย่าทำกับอิงเหมือนอิงเป็นแค่ของเล่นริมทางเลยค่ะ อิงขอเถอะนะคะคุณภี” น้ำอิงตัดพ้อภีรพลด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พยายามพูดเตือนสติหวังเพียงให้ภีรพลสำนึกได้ สิ่งที่เขาทำกับเธอคือความอัปยศ เป็นความใคร่ ความกระหายอยากที่เธอไม่ได้เต็มใจ

“เธอเป็นสมบัติของฉันน้ำอิง เธอไม่ได้เป็นของเล่นใกล้มือฉันหรอกนะ เพราะหากเป็นเช่นนั้น เป็นใครก็ได้นี่ ทำไมต้องเป็นเธอ”

บุตรชายคุณหญิงพวงผกาย้อนเสียงแข็ง

สาวสวยส่ายหน้าช้าๆ เอ่ยอ้อนวอนเขาด้วยน้ำตานองหน้า “อย่าร้อยอิงไว้ใช้เลยค่ะ คุณยังมีอนาคตดีๆ รออยู่ข้างหน้า อย่าทำให้อิงกลายเป็นคนเนรคุณ”

“ฉันปล่อยเธอไปตอนนี้ไม่ได้หรอกนะอิง” ภีรพลตอบเสียงเข้ม เป็นความเห็นแก่ตัวของมนุษย์เพศชาย เขาหวังจะสูบความหวานบนเรือนกายอวบอุ่นนี่ซ้ำหลายๆ ครั้ง จนกว่าความหวานนั่นจะเจือจางจนไร้รสชาตินั่นเอง

เพราะถึงน้ำอิงจะปฏิเสธอย่างไร เธอก็ขึ้นชื่อว่าตกเป็นของเขาแล้วนั่นเอง

“ฉันรับปากว่าจะไม่ทอดทิ้ง ตั้งใจจะเลี้ยงดูอย่างดี อยากได้อะไรขอให้บอก...ถ้าให้ได้ฉันจะให้เธอทันที” เป็นลมปากที่ ภีรพลไม่มีวันทำได้จริง หากเขายังเป็นบุตรชายของคุณหญิงพวงผกา ผู้ใหญ่ที่อุปการะเธอมาตั้งแต่เด็กจนเติบใหญ่ ภีรพลแค่พูดพล่อยๆ เป็นลมปากของลูกผู้ชายคนหนึ่ง หลังจากที่ได้หญิงสาวที่ตนพึงใจมาครอบครองได้สำเร็จ…มีความเป็นไปได้เพียงน้อยนิดที่เขาจะทำอย่างที่ปากพูดไว้ได้

“อิงไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นค่ะ”

เสียงสั่นเครือมาพร้อมอาการสะอึกสะอื้น นึกย้อนกลับไปตอนเริ่มต้น...หากเป็นไปได้ เธอจะไม่มีวันเปิดประตูรับภีรพลเข้ามาในห้องของเธอเลย

“อย่าทำให้เรื่องมันยากสิอิง!!” ชายหนุ่มถอนใจแรงๆ พลิกตัวนอนแผ่ “อย่างน้อยเธอก็ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘เมีย’ ฉันนะ”

“คุณภีจะเลี้ยงอิงไว้เป็นเมียน้อยอย่างนั้นเหรอคะ?”

อนาคตของเธอไม่แคล้วกินตำแหน่งนั้น เมื่อภีรพลเป็นทายาทจันธกาจ คุณหญิงพวงผกาไม่มีวันยอมให้บุตรชายคว้าเด็กในบ้านขึ้นมากินตำแหน่งศีรสะใภ้อย่างแน่นอน

ภีรพลไม่ได้ตอบ...แต่น้ำอิงรู้ตัวดี คนต่ำต้อยด้อยค่าอย่างเธอ คนสูงศักดิ์อย่างคุณหญิงพวงผกาไม่มีทางยอมรับอย่างแน่นอน

บทที่2.

น้ำอิงวางของในมือลงบนโต๊ะเตี้ยๆ หล่อนถลาเข้าไปประคองร่างอวบท้วมของคุณหญิงพวงผกา เรือนกายอวบท้วมโอนไปโอนมา ทำท่าเหมือนจะล้มลงไปกองบนพื้น

“พี่หวายๆ ตามหมอหน่อยค่ะ คุณหญิงท่านอาการไม่ใคร่ดี”

น้ำอิงตะโกนลั่น ส่งเสียงบอกต้นห้องของคุณหญิงสูงศักดิ์ เจ้าหล่อนจัดแจงต่อสายหานายแพทย์ประจำตัวท่านอย่างว่องไว

ประมุขใหญ่แห่งจันธกาจถูกประคองไปนอนเอนๆ ที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องรับรอง

“จะโวยวายทำไมแม่อิง ฉันแค่หน้ามืดเอง”

เสียงบ่นพึมพำ แม้ดวงตาจะปิดสนิท

“ช่วงนี้คุณหญิงมีอาการแบบนี้บ่อยๆ อิงว่าให้คุณหมอมาตรวจสักครั้งก็น่าจะดีนะคะ”

หญิงสาวแย้งเสียงสำรวม ควานหาถ้ำยาดมที่วางไว้ไม่ไกลมาอังที่ปลายจมูกนายสาว

“ฉันไม่ได้สาวๆ เหมือนเมื่อก่อนนี้ ลุกนั่งแต่ละทีก็ต้องมีอาการกันบ้าง”

มันเป็นไปตามกลไกโลก อายุที่เพิ่มขึ้นตามกาลเวลานำพามาซึ่งอาการป่วยไข้

“แต่มันบ่อยเกินไปค่ะ”

เท่าที่นับได้ น้ำอิงคิดว่ามันผิดปกติเกินกว่าจะเป็นแค่โรคคนแก่ทั่วๆ ไป

“ตามใจ...ว่าแต่ตาภีจะกลับถึงไทยวันไหนล่ะ?”

คุณหญิงถามถึงกำหนดกลับของบุตรชายสุดรัก น้ำอิงชะงัก หากเป็นเวลาปกติ คุณหญิงพวงผกาอาจจับพิรุธของน้ำอิงได้ ดีทว่าท่านกำลังอยู่ในช่วงไม่ใคร่สบาย

“อิงไม่ทราบค่ะ”

หลังรวบรวมคำพูด หญิงสาวจึงตอบด้วยเสียงแผ่วๆ