ร้อยรักเมียเบอร์2 บทที่1...

น้ำอิงกลั้นสะอื้น ปล่อยให้ภีรพลหยามเหยียด เสียงเขากระซิบอยู่ข้างหู “อย่าคิดมากน่า ชีวิตของเธอนะอิง คุณแม่ฉันมอบให้ ทดแทนบุญคุณท่านด้วยการเป็นของฉันเถอะ”

อารมณ์กลัดมัน ผสมกับความมึนเมา ภีรพลโลมลูบ ฟอนเฟ้น เขาโยนความปรารถนาใส่น้ำอิง ปรนเปรอหล่อนและตนเองไปพร้อมๆ กัน ทั้งสองคนแหวกว่ายอยู่ในกระแสธารพิศวาส คนหนึ่งต้องกล้ำกลืนกับความอาดูร อีกคนกลับหฤหรรษ์กับความหวานละมุนที่ได้ดื่มชิม เขาตักตวงความหอมหวานบนเรือนร่างของน้ำอิงอย่างตะกรุมตะกราม เหมือนอดอยากมานานแรมปี เรี่ยวแรงที่ใช้ก็ไม่ได้ลดลงสักนิดเดียว ภีรพลเอาแต่ได้ และมอบความชอกช้ำไว้ที่ตัวน้ำอิงแทน

หญิงสาวนอนหายใจระทวย นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตสาว และความรุนแรงนั่นทำให้เธอบอบช้ำจนไม่มีแรงที่จะขยับตัว

“เธอโกรธฉันเหรอ?” เสียงเข้มถามออกมา ผสมกับความฉุนเฉียวในน้ำเสียง

“ฉันรู้นะอิง เธอคงเกลียดที่ฉันหักหาญน้ำใจเธอสินะ”

เป็นอีกครั้งที่บุตรชายผู้มีพระคุณทำร้ายเธอด้วยกริยาจาบจ้วง เขาช้อนใต้ปลายคาง ดันวงหน้างามให้มองผสานสายตากัน ชายหนุ่มจ้องลึกลงไปในดวงตาหวานเศร้า แต่ในยามนี้มีริ้วรอยเจ็บช้ำแทรกปนอยู่ด้วย นัยน์ของน้ำอิงแดงก่ำ มีน้ำใสใสเอ่อท้นจวนจะหยดไม่หยดแหล่ และมันยิ่งทำให้ภีรพลเกิดความลำพองใจ เขาเป็นผู้กำชัยชนะ และอยู่เหนือกว่าเจ้าหล่อนทุกประการ

“เธอคงไม่เอาเรื่องนี้ไปโพนทะนาให้คนอื่นรู้ใช่มั้ย?”

เป็นคำถามที่คนถามไม่ต้องการคำตอบ เมื่อภีรพลรู้ดี น้ำอิงมีความภักดีและกตัญญูกับมารดาของเขาแค่ไหน ถึงเขาจะเป็นผู้พรากสิ่งที่น้ำอิงหวงแหนไป แต่หล่อนก็จะไม่มีวันปูดเรื่องน่าอดสูนี่ให้บุคคลที่สามรับรู้แน่ๆ

“...” ไม่มีคำตอบจากน้ำอิง แต่ภีรพลก็รู้ดีอีกนั่นแหละ หล่อนไม่มีวันปริปากพูด แม้จะถูกคาดคั้น

“อาทิตย์หน้าฉันจะต้องบินแล้ว และขอให้รู้ไว้นะอิง... ถ้าไม่ชอบเธอ ฉันคงไม่ทำแบบนี้”

คำพูดหวานเชื่อมมันคงใช้ได้ผลหากไม่ได้อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ แต่มันก็ไม่ไร้ประโยชน์เสียทีเดียว เมื่อความรักความอาลัยอาวรณ์ของน้ำอิงที่มีกับตัวเขา ทำให้หัวใจดวงน้อยของน้ำอิงเริ่มเอนเอียง เมื่อผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างภีรพล คือผู้ชายที่ใครๆ ก็ฝันถึง รวมถึงสาวอาภัพอย่างน้ำอิงด้วย ชายหนุ่มยิ้มหยัน เมื่อหญิงสาวในอ้อมแขนหลุบเปลือกตาลง เขาสอดมือไปใต้แผ่นหลังขาวเนียน มือใหญ่ลูบวนทั่วแผ่นหลังเนียนอย่างปลอบประโลม ค่อยๆ ขยับฝ่ามืออุ่นร้อนรุกล้ำเข้าหาบั้นท้ายงามงอน ตั้งใจจะปลุกความเร่าร้อนที่ซุกซ่อนไว้ภายในของหญิงสาวให้ยอมจำนนตนเองอีกครั้ง...

“อย่าค่ะ!”

น้ำอิงร้องห้ามด้วยความตื่นตระหนก เธอยกฝ่ามือดันอกแกร่งให้ออกห่าง รู้อยู่แก่ใจดีว่า...ถ้าไม่ห้ามเขาไว้จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

“อย่าห้ามฉันเลยอิง เธอก็รู้นี่ เราจะต้องห่างกันอีกนานหลายปี เธอจะไม่ให้ฉันเก็บความหวานละมุนระหว่างเธอกับฉันไว้ให้คิดถึงบ้างเลยเหรอ?”

เสียงของภีรพลแหบปร่า โทนเสียงสั่นพร่า เมื่อความกำหนัดในตัวลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง

“แต่ว่า...” น้ำอิงพยายามห้าม แต่ดำฤษณาเริ่มคืบคลานเข้ามาในหัวใจ ทุกรสสัมผัสที่ชายหนุ่มนำพามาให้ตนเอง ฝ่ามือร้อนผะผ่าวนั่นทำให้สติของเธอค่อยๆ หลุดลอย ความหวามไหวกัดกินผิวกายทุกตารางนิ้ว เริ่มตั้งแต่แอ่งชีพจรที่ปลายจมูกโด่งแหลมวนเวียนซุกไซ้อยู่นั่นเอง

“อย่าปิดบังความรู้สึกของตัวเองเลยน่าอิง ปล่อยตัวตามสบาย เธอต้องซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองสิ เธอชอบฉัน... ฉันรู้ดี”

ชายหนุ่มเอ่ยแบบเป็นต่อ เขารู้ตัวเองดีบุตรชายของคุณหญิงพวงผกาที่สาวๆ ค่อนประเทศใฝ่ฝันถึง มีหรือที่เด็กสาวไร้เดียงสาไม่เคยมีผู้ชายหนุ่มๆ เข้ามาเกาะแกะจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย เขาใช้ข้อได้เปรียบนั่นเดินหน้าเข้าใส่และบังคับให้น้ำอิงยอมรับ

“หากเธอจะปฏิเสธว่าเธอไม่มีความสุขหลังจากที่เรามีอะไรกันไปแล้ว...เธอกำลังโกหกฉัน แล้วก็โกหกตัวเองด้วยนะ”

ร่างอวบอุ่นสะท้านเยือก