๑.๕ ห้วงหวาม

ร่างบางสะดุ้งเบาๆ และสั่นเทิ้มมากกว่าเดิม เมื่อมือใหญ่แข็งแรงที่หยาบนิดๆ แบบผู้ชายทำงานกรำแดดกรำฝนลูบไล้ผ่านสะโพกผายต่ำลงไปยังท่อนขาเรียวลงไปถึงปลีน่อง แล้วลากกลับขึ้นมาจนถึงหัวเข่ามน จากนั้นชายกระโปรงสีเหลืองก็ค่อยๆ เลิกสูงขึ้น เผยให้เห็นท่อนขาที่ขาวผ่องเนียนละมุนตัดกับผิวสีแทนของมือแข็งแรงที่กำลังคืบคลานลึกเข้าไปเรื่อยๆ

ความสากของฝ่ามือหนาเสียดสีกับความอ่อนนุ่มของต้นขาขาวเนียนอย่างสุดสยิว เลือดในกายสาวเหมือนจะร้อนวูบวาบ แต่บางส่วนกลับชุ่มฉ่ำราวกับดอกไม้ที่ขับหลั่งน้ำหวานออกมาจากยอดเกสร เมื่อมีภมรมาหยอกเย้า ท่อนขาที่เบียดชิดเสียดสีกันเพื่อระบายความซ่านเสียวในคราแรก ตอนนี้ขยับแยกห่างออกจากกันอย่างเป็นอัตโนมัติ เพื่อเปิดทางและต้อนรับมือชายคนรักที่กำลังล่วงล้ำลึกเข้ามาเรื่อยๆ

หัวใจสาวเต้นแรงระรัว แม้จะหวาดหวั่นเขินอายแต่ก็รอคอยสัมผัสอันลึกซึ้งระหว่างมือหนากับดอกกุหลาบสาวแรกแย้มตรงกลางกาย มันห้ามไม่ได้ที่เธอรู้สึกเช่นนั้น หากเป็นผู้ชายอื่นเธอคงเกลียดกลัวแต่นี่เป็นชัชวิน ผู้ชายที่เป็นทั้งคู่หมั้นและคนที่เธอยกหัวใจให้ อารยาจึงทั้งตื่นเต้นทั้งวาบหวามไปหมด

ทั้งสองต่างไม่มีใครพูดอะไรเพราะตอนนี้ปากยังประกบจูบกันอย่างดูดดื่มเร่าร้อน ขณะที่ด้านล่างมือใหญ่ก็กำลังจะข้ามผ่านขอบของผ้าลูกไม้ชิ้นน้อยที่ปกปิดส่วนสาว ท่ามกลางความตื่นเต้นปนเขินอายของอารยา

เปรี้ยง! ตูม!

เสียงอสุนีบาตดังขึ้นไล่เลี่ยกับเสียงหม้อแปลงไฟฟ้าระเบิด ทำให้จูบเนิ่นนานของสองหนุ่มสาวต้องหยุดชะงัก ชัชวินเงยหน้าขึ้นพร้อมกับหยุดมือไว้ที่โคนขาอ่อนนุ่ม แม้จะเหลือระยะทางแค่เส้นยาแดงผ่าแปด แต่เขาก็ยังไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไปเกินกว่านั้น

ทั้งคู่สบประสานสายตากันอีกครั้ง อารยาไม่รู้ตัวว่าสายตาตัวเองนั้นปรือปรอยมากเพียงใด หนำซ้ำปากก็ยังเผยอค้างอยู่คล้ายกับว่ายังไม่อิ่มเอมกับรสสัมผัสที่คั่งค้างอยู่แบบนั้น

“อาต้องพาเอยกลับไปส่งบ้านแล้วละ ดูท่าฝนจะตกหนักทั้งคืน” เขาพูดไม่ดังมากแต่อารยาก็ได้ยินชัดทุกคำ เพราะปากของเขายังอยู่ห่างแค่ไม่ถึงนิ้ว

“เอ่อ...งั้นอาชัชค้างที่กรุงเทพฯ สักคืนเถอะนะคะ ขับรถฝ่าสายฝนแบบนี้อันตรายค่ะ” อารมณ์หวามถูกแปรเปลี่ยน เป็นความห่วงใย เมื่อรู้ว่าชัชวินจะขับรถกลับต่างจังหวัดทั้งที่ฝนตกหนักเช่นนี้

“อาบอกแล้วไงว่าอา...”

ชัชวินพูดไม่จบเพราะถูกคู่หมั้นยกนิ้วขึ้นปิดปากเขาเสียก่อน เท่านั้นยังไม่พออารยายังคล้องมือขึ้นโอบรอบคอเขา แล้วกระซิบอ้อนๆ ด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง

“นะคะอา เอยขอร้อง เอยต้องนอนไม่หลับแน่ๆ ถ้าอาชัชขับรถกลับคืนนี้ เอยเป็นห่วงอาชัชนะคะ”

“ก็ได้ คืนนี้อาจะไปนอนบ้านพี่ณี” เขาหมายถึงบ้านของพี่สาวเขาที่อยู่ในกรุงเทพฯ เช่นกัน

“ขอบคุณค่ะอา”

“น่ารักจริง”

ตาคู่คมหลุบมองปากช่างอ้อน พร้อมกับกิริยาเบียดเนื้อตัวเข้าหาอย่างน่ารักของเธออย่างพึงพอใจ หนำซ้ำตอนนี้ตากลมโตที่ทอประกายแสนหวานก็ยังสบประสานสายตากับเขาอย่างเชื้อเชิญ ชัชวินจึงก้มลงเพื่อจะประกบปากจูบกับคู่หมั้นสาวอีกครั้ง โดยที่อารยาเองก็เผยอปากรอเช่นกัน ทว่ายังไม่ทันที่ปากจะได้ประกบปาก แสงไฟหน้ารถที่กำลังจะแล่นผ่านหน้ารถของเขาไปก็สาดส่องเข้ามา ชัชวินจึงต้องขยับตัวออกห่างจากหญิงสาว แล้วกลับไปนั่งที่เบาะของตัวเองดังเดิม

“อุปสรรคเยอะจัง เอยว่าไหม”

เขาหันมาถามและยิ้มให้ อารยาจึงได้แต่หน้าแดงแต่ก็ตอบเขาไปด้วยเสียงหวานหู

“ค่ะ”

“เอาไว้คราวหน้านะ สัญญานะว่าจะให้อาจูบอีก”

“ค่ะ”

“โรคถามคำตอบคำของเอยกำเริบอีกแล้วมั้ง” ชัชวินพูดหยอกเย้า

อารยาเกือบจะหลุดปากไปอีกว่า ‘ค่ะ’ แต่เขาหัวเราะขึ้นก่อน เธอจึงได้แต่หันไปค้อนและนั่งเงียบ แต่หัวใจกลับพองโต

รถยนต์เคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถของโรงแรมอย่างนุ่มนวลเช่นเดียวกับตอนมา ทว่าหัวใจของอารยาพองโตกว่าเป็นหลายเท่า เขาบอกว่าคราวหน้าเขาจะจูบเธออีก มันจึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ที่อารยาจะนับวันรอให้เขากลับมาเยี่ยมเยือนเธอที่บ้านอีกครั้งพร้อมกับคำสัญญาของเขา