บทนำ เหตุการณ์ไม่คาดฝัน! (4)

แอ๊ด...

แต่ทันทีที่เปิดประตูออกไป ชาลิตาก็ถึงกับชะงัก หน้าเครียดขึ้นมาทันใด มือเรียวกำลูกบิดประตูแน่นรีบใช้สมองคิดหาหนทางหนีทันที

ฉันจะหนีออกไปจากที่นี่ได้ยังไงเนี่ย?! คิดสิยายตา!

"หึ ๆ คิดว่าจะหนีไปไหนรอดเหรอริต้า ยังไงวันนี้เธอก็ต้องตกเป็นของฉัน!” เสียงเย็นยะเยือกที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำเอาเลือดในกายของชาลิตาถึงกับเย็นเหยียบ ยังไม่ทันที่เธอจะได้หันหลังกลับไปมองก็ถูกมือบางกระชากเส้นผมอย่างแรง จนหงายหลังลงไปกองกับพื้นล้มก้นกระแทกเสียงดัง

ตุบ!

“โอ๊ย!” เสียงห้าวหลุดร้องออกมาด้วยความเจ็บ ใบหน้าสวยเหยเก ขณะที่น้ำตาใสคลอเบ้า ชาลิตากัดฟันแน่นข่มความเจ็บเอาไว้พลางเงยหน้าขึ้นไปมองยายคุณหนูโรคจิตที่ก้าวเข้ามาหาช้า ๆ ดวงตาหวานฉ่ำเต็มไปด้วยประกายระยิบระยับอย่างต้องการ

“ยะ...อย่าเข้ามานะ!” ชาลิตากระถดร่างถอยหนีไปเรื่อย ๆ ขณะเดียวกันมิรินก็เดินตามไปอย่างใจเย็น จนกระทั่งร่างเพรียวชนเข้ากับผนังห้องถึงทางตันหมดหนทางหนี เธอก็หยุดเดิน มิรินแสยะยิ้มหวาน ก่อนที่ในวินาทีต่อมาร่างบางจะกระโจนเข้าใส่ร่างเพรียวของอีกคน ทว่า...ชาลิตาที่ตกใจก็เบิกตากว้างรีบพลิกตัวหนีหลบไปด้านข้าง ทำให้ร่างบางที่พุ่งลงมากระแทกเข้ากับผนังห้องอย่างแรง นอนร้องครวญครางเสียงหลง

ตุบ!

“โอ๊ย!!”

ปัง!!

ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกระแทกของประตูกับผนังและเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของลูกน้องด้านนอกที่รีบวิ่งเข้ามาในห้อง ชาลิตาที่ยังไม่ทันได้หายตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็รีบพยุงร่างตัวเองลุกขึ้นเดินไปหลบอยู่ด้านโซฟา ดวงตาคู่สวยที่ดันเหลือบไปเห็นแจกันก็รีบเอื้อมมือไปคว้าไว้เตรียมจัดการคนที่เหลือ

“คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ!”

“ก็เจ็บสิยะ! ไอ้หน้าโง่! โอ๊ย! นังบ้า พวกแกรีบไปจับตัวมันมานะ ถ้าพวกแกหาตัวมันไม่เจอ ฉันเล่นงานพวกแกแน่! มันอยู่ทางนู้น" มิรินตวาดเสียงดังพลางชี้นิ้วไปทางด้านหลังที่ร่างเพรียวซ่อนตัวอยู่ ลูกน้องสองคนที่เห็นเลือดสีสดไหลซึมออกจากศีรษะคุณหนูก็ถึงกับลังเล เลือกไม่ถูกว่าควรจะไปตามหาผู้หญิงคนนั้นก่อนหรือว่าพาคุณหนูไปส่งโรงพยาบาล

“แต่ว่าคุณหนูเลือดออกนะครับ ผมว่า...”

“ฉันสั่งอะไร พวกแกก็ต้องไปทำอย่างนั้น! ไปสิ!!”

“ครับ ๆ”

เมื่อได้ยินเสียงตวาดอีกครั้ง ทั้งสองคนก็รีบลุกขึ้นยืนพุ่งมายังด้านหลังทันที ชาลิตาพยายามทำตัวให้ลีบที่สุด ใจหนึ่งก็ต้องสู้กับอารมณ์พลุ่งพล่านของตัวเอง อีกใจก็ต้องกล้าพอที่จะทำร้ายคน แต่ในเมื่อเธอไม่มีทางเลือกและเธอไม่ได้เป็นฝ่ายทำร้ายใครก่อน ก็คงไม่เป็นไร

“ฉันอยู่นี่!!”

ฟรึบ

เพล้ง!!

“อ๊ากกกก!!” เสียงร้องโหยหวนดังมาจากลูกน้องคนหนึ่ง เลือดสีสดไหลอาบหน้าผาก ชายคนนั้นทรุดร่างลงไปนอนกองกับพื้น สองมือกุมหน้าผากไว้แน่นร้องครวญครางไม่หยุด

“เฮ้ย! อเล็กซ์! ยายตัวดี แกทำร้ายคุณหนูไม่พอยังกล้าทำร้ายเพื่อนฉันอีก แกตายแน่!” เสียงเหี้ยมเกรียมตวาดอย่างอาฆาต ก่อนที่ร่างสูงกำยำจะพุ่งเข้ามาหาร่างเพรียวด้วยความเร็ว ทว่า...ยังไม่ทันได้ถึงตัว ร่างของชายคนนั้นก็ต้องล้มตึงน็อกสลบเหมือดไป เพราะลูกเตะที่เสยเข้าที่คางสุดแรง

ตุบ!

ชาลิตาถึงกับหอบหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย โดยไม่เสียเวลาคิดอะไรก็รีบพาร่างของตัวเองวิ่งผ่านร่างของคุณหนูโรคจิตออกไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อถูกมือบางคว้าข้อเท้าเอาไว้

“อย่าไปนะ!”

“ขอโทษด้วยเถอะนะ แต่ว่าฉันจะไปโว้ย!”

พลั่ก!

ชาลิตาตะโกนสุดเสียงด้วยความโมโห ก่อนที่เท้าจะเตะเสยปลายคางคุณหนูคนสวยอย่างแรง จนอีกฝ่ายตาค้างหงายหลังไปกับพื้น สลบไปในเวลาต่อมา

“ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นพวกโรคจิต ไม่น่าเลย...” เสียงห้าวพูดเพียงเท่านั้นก็รีบพาตัวเองออกไปจากห้องทันที

ชาลิตาลากสองขาหนักอึ้งของตัวเองเดินไปตามทางเดินผ่านห้องทุกห้อง ซึ่งปิดประตูไว้ทั้งหมด ใบหน้าสวยแดงก่ำ ขณะเดียวกันเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ก็ขึ้นผุดพรายไปทั้งหน้า ริมฝีปากแห้งผากคล้ายคนกระหายน้ำ แต่สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับเธอคือการกระหายเซ็กส์!

ใช่ ฟังไม่ผิดหรอก เธอกำลังทรมานและต้องการปลดปล่อยอย่างเร่งด่วน แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อตอนนี้เธอมองไม่เห็นหนทางดับกระหาย แล้วที่สำคัญเธอก็ไม่ต้องการให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นด้วย!

ทว่า...จู่ ๆ ดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้าง หัวใจดวงน้อยสั่นระรัวเต้นระริก เมื่อเจอเข้ากับเทพบุตรบนดิน ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งกำยำ ดูแน่นหนั่นไปทุกสัดส่วนกำลังเดินตรงมาทางนี้ เธออดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ นัยน์ตาสีนิลฉายแววพอใจกับรูปร่างของชายคนนั้น ที่สำคัญดวงตาสีฟ้าลึกลับนั่นก็น่าค้นหาเสียจนเธออดใจไม่ไว้ รีบพุ่งกระโจนเข้าใส่ทันที

พลั่ก

ชาลิตาที่ปะทะเข้ากับอกแกร่งแทบไม่ได้สนใจว่าร่างนุ่มนิ่มของตัวเองจะเจ็บแค่ไหนที่ชนเข้าอย่างจังกับกำแพงหิน เธอช้อนตาหวานฉ่ำขึ้นมองอย่างยั่วยวน ยิ่งได้มองใบหน้าหล่อเหลาใกล้ ๆ เธอก็ยิ่งสั่นสะท้าน อารมณ์ความต้องการที่พยายามข่มเอาไว้ก็ระเบิดออกมารีบยกมือขึ้นกอดรัดร่างสูงลวนลามเขาไม่ต่างจากพวกโรคจิต!

ให้ตายสิ! นี่มันใช่ตัวเธอจริง ๆ เหรอเนี่ย!!

แล้วหลังจากนั้นเธอก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก รีบฉุดกระชากร่างสูงพาเข้าไปในห้องที่ใกล้ที่สุดทันที...

ฟองซัวล์ที่รู้สึกหงุดหงิดกับภาพที่เห็นก็รีบผุดลุกออกมาจากตรงนั้น เดินหลบฉากไปอยู่ด้านหลัง ทันทีที่มาถึงร่างสูงก็นั่งลงกับม้านั่ง ดวงตาสีฟ้าเข้มลึกลับน่าค้นหาฉายแววงุ่นง่านร้อนรน จนควบคุมตัวเองไม่อยู่ พอรู้สึกว่าอารมณ์ใกล้จะระเบิด เขาก็รีบปลีกตัวออกมา

ไม่ไหวจริง ๆ เขาทนมองภาพที่ผู้หญิงคนนั้นจูบกับคนอื่นไม่ได้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

“นี่ฉันเป็นอะไรไป กับแค่เห็นผู้หญิงคนนั้นจูบกับผู้หญิงคนอื่น ทำไมฉันจะต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่! เพราะเธอคนเดียวเลย ยายแม่มด!” เสียงทุ้มสบถลั่นอย่างหัวเสีย ก่อนที่มือหนาจะล้วงเข้าไปในเสื้อสูทหยิบซิการ์ขึ้นมาพร้อมกับไฟแช็กจุดสูบ ฟองซัวล์อัดควันพิษเข้าสู่ปอด ก่อนจะพ่นออกมาเบา ๆ ควันสีเทาลอยคลุ้งไปในอากาศขึ้นสู่ท้องฟ้ายามค่ำคืน เหมือนกับจิตใจเขาในตอนนี้ ที่มืดครึ้มมัวหมองเหมือนกับฟ้าฝนที่กำลังตั้งเค้า ก่อนที่พายุฝนจะกระหน่ำตกลงมา

ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว เขาจะไม่ยอมให้เจ้าหล่อนมามีอิทธิพลเหนือเขาเด็ดขาด ไม่มีวัน!

คิดได้ดังนั้นร่างสูงก็ทิ้งซิการ์ในมือลงพื้น ก่อนที่จะใช้เท้าขยี้จนมันมอดดับ ฟองซัวล์ยืนนิ่งพลางถอนหายใจเข้าออกเบา ๆ พยายามปรับสภาวะอารมณ์ให้เป็นปกติ สุดท้ายก็ตัดสินใจกลับไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่หลีกหนีออกมา

“เอาเถอะ เป็นไงเป็นกัน ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะทำให้ฉันเสียศูนย์ได้มากแค่ไหน”

ถึงไม่อยากจะยอมรับว่าร่างกายเขาต้องการเธอ แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันกำลังเรียกร้องหาเธอ เวลานี้แค่เขานึกถึงเธอ ร่างกายก็พลันร้อนรุ่มสั่นสะท้านร้องหาการเติมเต็ม

ให้ตาย...เขาชักจะอาการหนักแล้วสิ ยังไม่ทันถึงครึ่งชั่วโมง เขาก็เอาแต่คิดถึงยายทอมบอยนั่น แบบนี้เขาต้องแย่แน่

ฟองซัวล์ก้าวเดินออกไปจากตรงนั้น จากเดิมที่คิดว่าจะกลับเข้าไปดื่มต่อ ก็ต้องเปลี่ยนทิศทางเดินตรงขึ้นไปยังชั้นสาม ซึ่งมีห้องเปิดไว้สำหรับให้แขกวีไอพีเข้าพัก แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เมื่อจู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งพุ่งเข้ามากอดรัดเขา แถมมือไม้ยังลูบไล้ไปทั่วลวนลามเขาอย่างไม่คิดเกรงใจ

นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นอีกเนี่ย! แค่นี้เขายังทรมานไม่พออีกหรือไง!

ทว่า...ทันทีที่อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น คิ้วเข้มก็ถึงกับกระตุก นัยน์ตาสีฟ้าเข้มลึกล้ำฉายแววอ่านยากกำลังวูบไหวด้วยแรงปรารถนา ร่างกายตอบสนองต่อสัมผัสของคนในอ้อมแขน ทุกที่ ๆ มือเรียวลากผ่านลูบไล้ ขนอ่อนของเขาจะลุกพรึบแทบอยากจะคำรามออกมา

“บ้าจริง จู่ ๆ เธอมาทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง! ตั้งสติหน่อยสิ!” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยปราม หากแต่คนหน้าสวยกลับไม่ยอมฟังยังคงเคลื่อนฝ่ามือไปทั่วสะกิดเย้าแหย่ราวกับต้องการจะกลั่นแกล้งอีกคน ฟองซัวล์หลับตาลงช้า ๆ พยายามนับหนึ่งให้ถึงสิบ แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งตกใจรีบเปิดเปลือกตา ก้มลงมองคนหน้าสวยที่ปรือตามองหวานฉ่ำ อ้อนวอนขอร้องเขาให้ช่วยปลดปล่อย...

ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่กำลังจะแย่ เขาหรือว่าเธอ เพราะร่างกายเขามันเต้นเร่าสั่นระริกอย่างต้องการเธอ โดยเฉพาะจุดที่โดนนิ้วเรียวเขี่ยเล่น เขาเพิ่งรู้นะว่าคนโดนยาจะยั่วยวนเก่งอย่างนี้ นี่ไม่รู้ว่าพอได้สติแล้วรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปบ้าง จะรู้สึกยังไง

“ปล่อยฉัน หยุดทำเรื่องบ้า ๆ เสียที!”

“บ้าที่ไหน ฉัน...ฉันกำลัง...โธ่เว้ย! ไม่ไหวแล้วโว้ย เป็นไงเป็นกัน มากับฉันเดี๋ยวนี้เลย!”

พูดจบร่างทั้งร่างของเขาก็ถูกฉุดกระชากลากเข้าไปในห้อง ๆ หนึ่ง แล้วหลังจากนั้นเรื่องทุกอย่างก็เกิดขึ้น โดยที่เขาไม่สามารถหยุดยั้งอะไรได้อีก อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด มันช่วยไม่ได้ที่เขาจะสนอง ในเมื่อเธอเสนอ...

แต่หลังจากนี้สิ ใครจะรู้ว่าเขาจะติดใจในรสชาติหวานล้ำ จนต้องออกตามล่าหาเธอ!