5. ทดสอบท่านพ่อ[1]

“อนุกัว คราแรกเจ้าเป็นเพียงสาวใช้ในหอนางโลม ถือว่าตนเองหน้าตาโดดเด่นทั้งยังรูปร่างอ้อนแอ้นถูกใจบุรุษ บิดาข้าถึงได้ยอมไถ่เจ้าออกมาแต่งตั้งให้เป็นอนุ อยู่บ้านสกุลมู่มาสิบกว่าปี เจ้าไม่รู้เลยหรือ ผู้ใดเรียกว่าเจ้านาย ผู้ใดเรียกว่าบ่าวไพร่”

มู่เสวี่ยหลิงยกจอกชาขึ้นจิบช้า ๆ นางโบกมือเพียงครั้งสาวใช้พวกนั้นก็หยิบเอาไม้พลองขนาดใหญ่ติดมือมาด้วย “ข้าเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ ครอบครัวมารดาเป็นพ่อค้ามาหลายชั่วอายุคน บิดาข้าคือนายท่านของจวนนี้ แล้วเจ้าเล่า อนุกัว นอกจากอนุของท่านพ่อที่ตะกายมาจากตำแหน่งสาวใช้ เจ้ามีอันใดให้ข้าเกรงกลัวกัน”

ฝ่ามือเรียวบางกระแทกจอกลงโต๊ะไม้เสียงดังลั่น มู่เสวี่ยหลิงพลางพูดเสียงเฉียบขาด

“โบยนาง โบยให้ข้าได้ยินด้วย”

อนุกัวไม่โดนโบยมานานแล้ว อย่างมากนางก็แค่ถูกกักบริเวณทั้งอายุอานามก็ไม่ใช่น้อยจะทนรับการลงโทษเช่นนี้ได้อย่างไร นางเบิกตากว้าง เริ่มกรีดร้องเสียงดังลั่นห้องโถง

“มู่เสวี่ยหลิง! เจ้าอย่าคิดว่าเป็นบุตรสาวแล้วจะหนีรอดไปได้ ข้าจะฟ้องนายท่าน!”

เรียวคิ้วสวยของมู่เสวี่ยหลิงเคลื่อนเข้าหากันเป็นปม “เจ้าหาอะไรมาอุดปากนาง ข้าแสนจะแสบแก้วหูนัก” นางหยิบจอกชาขึ้นมาจรดปากอีกครั้ง

“อ้อ เจ้าไปแจ้งท่านพ่อด้วยว่าข้าโบยนาง บอกว่าข้าเห็นว่านางกระด้างกระเดื่องต่อเจ้านายเลยโบยสั่งสอน ถ้าหากท่านพ่อมีข้อสงสัยข้าจะไปชี้แจงด้วยตนเอง”

สาวใช้คนนั้นจากไปไม่นานก็รีบสาวเท้าเข้ามาในห้องโถงอีกครั้ง นางก้มใบหน้าลงต่ำ ไม่กล้ามองสบตาคุณหนูเพียงหนึ่งเดียวในจวน อนุกัวตอนนี้ถูกโบยจนสลบไปแล้ว บ่าวคนหนึ่งถือถังน้ำไว้ รอเพียงคุณหนูเอ่ยปากก็จะสาดใส่ร่างชุ่มเลือดบนพื้น ให้นางฟื้นขึ้นมารับโทษโบยอีกครั้ง

“คุณหนู นายท่านบอกว่าไม่ติดใจสงสัยในการตัดสินใจของคุณหนูเจ้าค่ะ ให้คุณหนูทำตามที่เห็นสมควรได้เลย”

“อืม เจ้าไปได้”

มู่เสวี่ยหลิงหลุบสายตามองเงาตนเองในจอกชา ที่จริงแล้วนางไม่ได้อยากยุ่งวุ่นวายกับอนุกัวนักเพียงแต่ต้องการหยั่งเชิงท่านพ่อเท่านั้น อนุกัวเป็นอนุคนโปรดเสมอมา นางก็อยากจะรู้นักว่าระหว่างบุตรสาวที่มีสัญญาหมั้นหมายกับตระกูลหยวน กับอนุที่ท่านพ่อทะนุถนอมมานับสิบปี สิ่งใดจะมีน้ำหนักในใจท่านมากกว่ากัน

“เฮ้อ อนุกัวหนออนุกัว”

มู่เสวี่ยหลิงส่ายหน้า นางผุดลุกขึ้นยืน นึกปรามาสในใจ สาวใช้ผู้นี้หลงรักคนผิดเสียแล้ว บิดาของนางไร้หัวใจยิ่ง เพียงเพื่อไม่ให้ลูกสาวที่กำลังจะแต่งออกนึกแง่งอน มีความแค้นเคืองเก็บไว้ในใจถึงกับยอมสละอนุคนโปรด บุรุษอย่างท่านพ่อ ดูเบาไม่ได้เลยจริง ๆ