5. ทดสอบท่านพ่อ[2]

“ลี่ลี่ เจ้าหยิบหีบนั้นออกมาด้วย เอาออกมาเทให้หมด นับดูสิว่ามีเท่าไหร่”

มู่เสวี่ยหลิงกำลังยุ่งอยู่กับการจัดระเบียบเรือนของตนเอง นางวางแผนเอาไว้แล้ว หลังแต่งออกไปเพื่อไม่ให้เงินทองที่นางเก็บสะสมเอาไว้ถูกท่านพ่อเอาไปปรนเปรออนุพวกนั้นเสียหมด นางจะต้องเอาเครื่องประดับทั้งหมดในมือทั้งทองคำแท่งทั้งหลายไปจำนำเป็นตั๋วเงินเก็บไว้

แต่จะจำนำทีเดียวก็ไม่ได้อีก โรงจำนำหูตาว่องไว ไม่นานเรื่องต้องกระจายไปทั่วทั้งเมืองเป่ยแน่ ถึงตอนนั้นจะหาว่าใครมีเครื่องประดับมากมายถึงขนาดนำมาแลกเป็นเงินได้ก็มีไม่มากแล้ว

“คุณหนู มีร้อยตำลึงทองเจ้าค่ะ”

“น้อยขนาดนี้เชียว” มู่เสวี่ยหลิงกัดริมฝีปากแน่น เพราะเมื่อก่อนนางหูตามืดบอดหลงมัวเมาไปกับของนอกกายพวกนั้น พอครานี้อยากจะหยิบจับใช้สอยอันใดก็รู้สึกติดขัดไปเสียหมด มู่เสวี่ยหลิงกวาดสายตามองรอบห้องอีกครั้งหนึ่ง นางคว้าเอากล่องเครื่องประดับราคาสูงค่ายัดใส่มือลี่ลี่

“เจ้าเอากล่องนี้ไปจำนำ ไปที่โรงจำนำของผู้เฒ่าเต๋ออย่าไปที่ของตาแก่หวัง ที่นั่นชอบกดราคา” มู่เสวี่ยหลิงสั่งงานรัวเร็ว “อ้อ ขากลับซื้อใบชาเถี่ยกวนอินมาด้วย”

ลี่ลี่ที่กำลังจะค้อมกายออกไปพลันหยุดชะงัก นางหันกลับมามองหน้าคุณหนู สีหน้างุนงงอย่างถึงที่สุด

“คุณหนูไม่ดื่มชาเถี่ยกวนอินมิใช่หรือเจ้าคะ”

“ก็ใช่” มู่เสวี่ยหลิงไม่ชอบกลิ่นชา มันทั้งเหม็นเขียวและชวนให้เวียนหัวอยู่บ่อย ๆ แต่นางรู้จักคนที่ชอบชาชนิดนั้น

“ข้าจะนำไปให้พี่หยวน เจ้ารีบไปรีบกลับ”

ลี่ลี่งุนงงยิ่งกว่าเดิม แต่ไหนแต่ไรมามู่เสวี่ยหลิงนึกรังเกียจที่บ้านตระกูลหยวนเป็นเพียงพ่อค้า นางเคยนึกฝันอยากเป็นนางสนม อยากเป็นภรรยาเอกแก่ขุนนางตระกูลใหญ่ พอเห็นตระกูลหยวนมีเพียงทรัพย์สินแต่ไร้หน้าตาก็ประวิงเวลางานแต่งมาเสียเนิ่นนาน

ผ่านพิธีปักปิ่นมาได้จวนจะครบปีก็ยังไม่มีวี่แววงานมงคล เมื่อได้ฟังคำตอบจึงเลิกสนใจ หันหลังออกจากห้องไปเพื่อทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด

มู่เสวี่ยหลิงนึกรำคาญที่ตนเองเมื่อก่อนหูตาคับแคบเอาแต่เพ้อฝันไม่ดูตนเอง

เป็นนางสนมเช่นนั้นหรือ? ถึงหน้าตานางจะงดงามแต่ในวังหลวงขาดแคลนสาวงามตั้งแต่เมื่อใดกัน ไร้ตระกูลหนุนหลัง ชาตินี้ทั้งชาตินางก็ยังคงเป็นเพียงไฉเหริน ดีไม่ดีอาจจะไม่ได้ถวายตัวด้วยซ้ำไป จะแต่งเป็นภรรยาเอกตระกูลขุนนาง นั่นยิ่งไม่ตลกเข้าไปใหญ่หรอกหรือ พวกขุนนางมีความสัมพันธ์ซับซ้อน ไม่มีที่แทรกให้นางเป็นฮูหยินเอกแน่

มู่เสวี่ยหลิงสะบัดศีรษะไล่ความคิดไร้สาระออกจากหัวได้ก็หันมาสนใจงานในมือต่อ นางคัดเลือกเครื่องประดับไว้ส่วนหนึ่ง ส่วนพับผ้าไม่อาจขายได้ราคาดีจึงไม่สามารถนำไปจำนำได้ นางตัดใจเก็บมันไว้ เผื่อวันข้างหน้าจำเป็นต้องใช้ขึ้นมาจะได้ไม่ต้องตามหาเสียเงินซื้อให้วุ่นวาย