4. ปราบอนุบิดา[1]

มู่เหยียนจงไม่เคยเห็นบุตรสาวเปิดศึกฝีปากกับอนุคนอื่น ๆ ของเขามาก่อน เพราะว่ารักนางมาก ถึงจะมีผู้หญิงอื่นอยู่เรื่อย ๆ แต่ก็ไม่เคยเลื่อนใครขึ้นมาเป็นฮูหยินรองหรือฮูหยินเอก

งานหลังบ้านเขาก็มอบให้พ่อบ้านจัดการกระทั่งมู่เสวี่ยหลิงรู้ความบ้างแล้วถึงได้ค่อยให้พ่อบ้านค่อย ๆ สอนนางอีกที พอเห็นนางว่ากล่าวอนุหวาตรง ๆ เช่นนี้ก็รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง

คล้ายกับว่าบุตรสาวของเขาไม่ใช่ลูกสาวคนเดิม

มู่เสวี่ยหลิงผ่านลมฝนคาวเลือดมาไม่น้อย มีหรือจะมองสายตาท่านพ่อไม่ออก นางแสร้งทำเป็นคุณหนูเอาแต่ใจเช่นเดิมทั้งยังปกปิดแววตาเหี้ยมโหดของตนเองไว้อย่างแนบเนียน

ครานั้นท่านพ่อที่เคยบอกว่ารักนางนักหนากลับโยนนางทิ้งไว้ในตรอก กระทั่งหางตาก็ยังไม่มองในมือยังมีบุตรคนใหม่จากอนุพวกนั้น เห็นว่านางหมดประโยชน์แล้วจึงทิ้งขว้างไม่เสียดาย มู่เสวี่ยหลิงไม่คิดจะเปลืองแรงเปลืองใจให้กับบิดา เขาเลี้ยงนางมา นางพาสกุลมู่รอดพ้นภัยพิบัติครั้งใหญ่ในกาลข้างหน้าได้ก็ถือว่าไม่มีอันใดติดค้างกันอีก

“หลิงเอ๋อร์ เจ้าอยากได้เครื่องประดับใหม่หรือไม่ พ่อสั่งให้คนนำกลับมาจากเมืองหลวงไม่น้อย เจ้าลองไปเลือกดูเถิด”

ได้ยินคำว่าเมืองหลวงสายตาของคุณหนูพลันมืดครึ้มลง มู่เสวี่ยหลิงจิกเล็บเข้าฝ่ามือเป็นการเรียกสติ นางเงยหน้า ปรับสีหน้าให้กลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง นางย่อกายทำความเคารพบิดา

“ลูกขอบคุณท่านพ่อมากเจ้าค่ะ เช่นนั้นลูกขอไปเลือกดูเครื่องประดับก่อนนะเจ้าคะ”

มู่เหยียนจงปัดความคิดไร้สาระออกจากหัว เห็นบุตรียังคงหลงใหลกับสิ่งของภายนอกก็พอวางใจ เขายกยิ้มกว้าง

“เจ้าไปเถิด พ่อจะคุยกับพ่อบ้านเสียหน่อย”

มู่เสวี่ยหลิงพยักหน้ารับ นางเดินสวนกับพ่อบ้านออกไปด้านนอก ภายในห้องโถงใหญ่มีหีบไม้ลึกวางเรียงราย บ้างบรรจุบแพรพรรณนับสิบพับ บ้างบรรจุเครื่องประดับทั้งหยกและทองบางอันยังใส่ทองคำแท่งไว้เต็ม มู่เสวี่ยหลิงเหยียดยิ้มมุมปาก มู่เหยียนจงผู้นี้สมกับเป็นพ่อค้า พอเห็นว่านางหน้าตางดงามสามารถทำกำไรให้ตนเองได้ก็ประโคมของให้อย่างไม่หวงแหน ของราคาขนาดนี้ คงตั้งใจเรียกของหมั้นจากตระกูลหยวนไม่น้อย

นางจะไม่ให้หยวนเซิ่งเจ๋อเสียเงินเสียทองเพราะนางอีกเด็ดขาด

อนุกัวยืนอยู่ด้านข้างห้องโถง นางเห็นคุณหนูมู่เสวี่ยหลิงหยิบ ๆ จับ ๆ ก็นึกอิจฉาอยู่บ้าง ของในหีบมีแต่ของดี ๆ งาม ๆ ทั้งนั้น ให้เด็กสาวที่เพิ่งปักปิ่นมันจะไปมีประโยชน์อันใด อนุกัวถือตนว่าเป็นคนโปรดของนายท่านมานาน นางเชิดใบหน้าขึ้นสูง ไม่สนใจสายตาห้ามปรามของลี่ลี่ ก้าวผ่านธรณีประตูหยุดยืนอยู่ข้างมู่เสวี่ยหลิง

ดวงตากลมโตปรายมองลูกเลี้ยงที่กอบโกยของมีราคาพวกนั้นประหนึ่งขอทานเห็นเงินเหรียญก็หลุดเสียงหัวเราะ