3. หวนคืน[2]

มู่เหยียนจงลงจากรถม้าก็เห็นบุตรสาวยืนอยู่ด้านหน้าประตูจวน มู่เสวี่ยหลิงแต่งกายด้วยชุดสีกลีบบัว แต่งแต้มใบหน้าบางเบาทั้งศีรษะก็ยังมีเครื่องประดับเพียงชิ้นเดียว ทำให้นางดูไม่ต่างจากพระแม่หนี่วาในรูปวาดเลยแม้แต่น้อย

มู่เหยียนจงกระพริบตาปริบ “หลิงเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าถึงแต่งกายเช่นนี้” ไม่ใช่ว่าปกติแล้วนางจะแต่งกายด้วยสีสันจัดจ้านอยู่เสมอหรอกหรือ

“ท่านพ่อพูดแบบนี้หมายความว่าลูกไม่งามหรือเจ้าคะ”

มู่เสวี่ยหลิงคำนับบิดาอย่างงดงามอ่อนช้อย นางขยับกายเข้าหาเขา สองมือกอดแขนท่านพ่อไว้อย่างใกล้ชิดสนิทสนม

“ไม่ใช่ ๆ เจ้าย่อมงดงามที่สุดอยู่แล้ว” มู่เหยียนจงขมวดคิ้วแน่น

“วันนี้เหตุใดถึงออกมารอพ่อได้ หรือเจ้ากลัวว่าพ่อจะลืมของฝากให้เจ้า เด็กคนนี้นี่”

อนุหวาเห็นนายท่านเริ่มตำหนิคุณหนูก็เสือกกายขึ้นหน้า

“นายท่าน ท่านอาจจะไม่รู้แต่ตอนที่ท่านไม่อยู่คุณหนูเอาแต่หยิบจับเครื่องประดับทั้งยังสั่งตัดอาภรณ์ใหม่ทุกวันเลยนะเจ้าคะ รักสวยรักงามปานนี้ ตอนแต่งไปสกุลหยวนคงถูกใจฮูหยินใหญ่น่าดู”

มู่เสวี่ยหลิงยกมือขึ้นจับหยกมันแพะเนื้อดีบนศีรษะ อนุหวาผู้นี้ บิดานางเพิ่งรับเข้ามาจึงมีอายุไม่ห่างจากนางสักเท่าไหร่ แต่เพราะเป็นอนุถึงไม่ได้รับของใช้ดี ๆ เหมือนอย่างนาง เหตุใดนางถึงจะไม่เห็นสายตาอิจฉาริษยาจากนางเล่า อีกอย่าง อนุหวาผู้นี้ก็เป็นคนที่หลอกล่อให้นางพบกับบุรุษชั่วช้า จนทำให้นางตกระกำลำบากอยู่เป็นปี

นางพูดมาเช่นนั้นมิใช่หาว่านางมือเติบจนเป็นที่ขัดเคืองใจท่านป้าฉู่หรอกหรือ

มู่เสวี่ยหลิงคลี่ยิ้ม ความงามของนางถึงกับทำให้บ่าวไพร่ตาพร่า “อนุหวา ข้าเป็นคุณหนูของจวน เป็นหน้าตาของท่านพ่อ ท่านพ่อไม่อยู่ข้ายังต้องรับแขก พบปะกับท่านลุงท่านป้าคนอื่น ๆ จำเป็นที่จะต้องแต่งกายให้เหมาะสม”

นางเอียงคอมองอนุหวาในชุดสีส้มสว่าง ดวงตาดอกท้อเปล่งประกายแวววับ

“เจ้าเป็นอนุอยู่ในเรือน นอกจากบ่าวไพร่แล้วจะพบผู้ใดอีก แต่งกายเช่นนั้นคิดว่าตนเองยังอยู่ในหอโคมเขียวหรืออย่างไร”

เพราะอนุไม่ได้รับอนุญาตให้สวมใส่เสื้อผ้าสีแดง เพื่อที่จะมีตัวตนในสายตาสามีมากที่สุด สีส้มมักจะเป็นสีที่อนุพวกนั้นเลือกใช้ อนุหวาเองก็เช่นกัน ครั้นได้ยินประโยคกระทบกระเทียบจากมู่เสวี่ยหลิงก็ก้มหน้าลงต่ำด้วยความอับอาย มือของนางสั่นไหว ไม่รู้ว่าคุณหนูโง่งมนางนั้นจู่ ๆ กลับฉลาดขึ้นมาภายในชั่วข้ามคืนตั้งแต่เมื่อไหร่

ทว่าอนุหวามีความงามเป็นทุนเดิม นางช้อนสายตามองนายท่านอย่างมีจริตจะก้าน

“นายท่าน-”

มู่เหยียนจงโบกมือปัด เอ่ยเสียงเรียบ

“หวาอี้ เจ้าไปเปลี่ยนชุดเถอะ อย่าทำให้หลิงเอ๋อร์ลำบากใจ”

อนุหวาอับอายจนใบหน้าแดงก่ำ นางก้มหน้างุด

“เจ้าค่ะ นายท่าน”

มู่เสวี่ยหลิงไม่สนใจอนุหวาอีก เดินเข้าจวนไปพร้อมกับท่านพ่อของนาง