2. วิงวอนสวรรค์[2]

ทรุดกายลงต่อหน้าเขาที่ยังกอดกายหยาบของนางไว้ มู่เสวี่ยหลิงดวงตาเบิกกว้าง วิญญาณของนางเปล่งแสงสลับกับความดำมืด ชั่วครู่ที่สรรพสิ่งเงียบงันลง ลมหายใจถัดมา นางกรีดร้องจนสุดเสียง

เสียงนั้นประหนึ่งเสียงสัตว์ร้ายบาดเจ็บ เสียงแหลมบาดหูทั้งยังทะลุทะลวงจิตใจพาให้รู้สึกเศร้าสร้อยตามนาง มู่เสวี่ยหลิงคลานไปอยู่ตรงหน้าร่างไร้ลมหายใจของหยวนเซิ่งเจ๋อ นางร่ำร้องขอโทษเขา อ้อนวอนเขา สัญญากับเขา แต่หยวนเซิ่งเจ๋อกลับไม่ลืมตาฟื้นคืน

“พี่หยวน พี่หยวนท่านฟังข้า” มู่เสวี่ยหลิงปาดน้ำตาบนใบหน้าทิ้ง

“ข้าจะไม่แต่งงานกับคนผู้นั้น ข้าจะยอมแต่งงานกับท่าน ต่อให้ไม่มีพิธีใหญ่โตไม่มีเกี้ยวแปดคนหามข้าก็ยินดีแต่งกับท่าน ท่านฟื้นเถอะ พี่หยวน ท่านฟื้นเถอะ”

นางร่ำไห้ปานขาดใจ มู่เสวี่ยหลิงเศร้าโศกอ้อนวอนเขานานถึงสามวันสามคืน ครั้นวันสุดท้ายของการหวนกลับหมุนผ่าน รออยู่ครึ่งค่อนวันเขาก็ยังไม่กลับมานางถึงได้รู้ว่าหยวนเซิ่งเจ๋อไร้พันธนาการอย่างแท้จริง เขาลงไปยังปรภพเพื่อตามหานาง ชาตินี้ทั้งชาตินางจะไม่มีวันได้เจอเขาอีก

มู่เสวี่ยหลิงยิ้มเยาะ นางเงยหน้ามองท้องนภากว้างอย่างโกรธแค้น

“เป็นสวรรค์ที่กลั่นแกล้งข้า เป็นพวกท่านที่ทำให้ข้าได้พบกับคนต่ำช้าผู้นั้น เป็นพวกท่านที่-”

นางพูดมาถึงตรงนี้ก็ไม่อาจพูดต่อไปได้อีก สวรรค์บันดาลให้นางพบเจอมันผู้นั้นแล้วอย่างไร ถ้าหากนางไม่ตกปากรับคำเสียอย่าง ต่อให้เป็นเง็กเซียนจะสามารถบังคับนางได้หรือ

มู่เสวี่ยหลิงคุกเข่ากับพื้น นางค้อมศีรษะลงต่ำจนหน้าผากจรดพื้นเน่าเหม็นพวกนั้น “สวรรค์ หากท่านเมตตาพี่หยวน หากท่านคิดว่าชะตาชีวิตของเขาไม่ถูกต้อง ได้โปรด ได้โปรดให้ข้าผู้โง่เขลาคนนี้ได้ย้อนกลับไปอีกครั้ง ได้ช่วยเขาผ่านเภทภัย ช่วยให้เขาได้มีชีวิตรุ่งโรจน์ประหนึ่งกองเพลิงสูงเสียดฟ้า ไม่มีวันดับมอด ไม่มีวันดับสลาย ได้โปรดให้ข้าช่วยเขา”

มู่เสวี่ยหลิงโขกศีรษะย้ำ ๆ นางเป็นวิญญาณ แต่เมื่อคนที่นางยึดมั่นถือมั่นได้ตายจากไปแล้ววิญญาณก็ควรจะสลายหายไปด้วย ทว่ามู่เสวี่ยหลิงกลั้นใจฝืนทนกฎฟ้ามาโดยตลอด จนในที่สุดนางก็ใกล้จะทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างผอมบางล้มลงกับพื้น สายตานางวางอยู่บนใบหน้าที่เริ่มไม่น่ามองของหยวนเซิ่งเจ๋อ กล่าวเสียงเบา

“พี่หยวน ชาตินี้ข้าทำร้ายท่านแสนสาหัส แต่ท่านกลับเป็นคนเดียวที่อยู่กับข้าจนวันตาย ชาติหน้าข้าขอชดใช้ให้ท่าน ยอมเป็นวัวเป็นม้าให้ท่านเรียกใช้ ต่อให้ตาย” มู่เสวี่ยหลิงกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง “ก็ไม่เสียใจ”

นางปิดเปลือกตาลง วิญญาณเริ่มสลายกลายเป็นควัน ทว่าก่อนที่นางจะวิญญาณแตกซ่านไร้หนทางหวนกลับ

ณ เมืองเป่ย หัวเมืองแดนเหนือ ดวงตะวันเจิดจ้าอยู่บนนภากว้างกลับมีอสนีบาตลูกใหญ่ฟาดลงตรอกเน่าเหม็นข้างตลาด ศพทั้งสองหายวับไปกับตา กาลเวลาหมุนคืน มู่เสวี่ยหลิงวิญญาณล่องลอยกลับไปยังจวนตระกูลมู่อีกครั้ง