2. วิงวอนสวรรค์[1]

มู่เสวี่ยหลิงรู้ว่าตนเองเลือกผิดแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีก กระทั่งบุรุษผู้นั้นเห็นว่านางหมดประโยชน์แล้วจึงโยนกลับมายังเมืองเป่ย เมืองเกิดของนาง ทว่าเมื่อถึงครานั้นบิดาหมางเมินทั้งยังไม่มองหน้า เขาสั่งให้คนลากนางออกไปทิ้งยังตรอกที่ไกลจากจวนสกุลมู่มากที่สุด มู่เสวี่ยหลิงที่บอบช้ำทั้งกายใจนอนหอบหายใจรวยริน กระทั่งหยวนเซิ่งเจ๋อมาพบเข้า

เขาพยายามจะพานางกลับไปยังตระกูลหยวน พยายามแต่งนางเข้าเป็นภรรยาเอกอีกครั้งและเพราะความดึงดันไร้ที่สิ้นสุดของเขา สุดท้ายท่านลุงหยวนก็ไล่ตะเพิดเขาออกมาทั้งยังไม่ให้เงินติดตัวมาสักแดงเดียว

หยวนเซิ่งเจ๋อมีความสามารถ ไม่นานเขาก็หางานทำเอาเหรียญเงินพวกนั้นซื้อสมุนไพรมาต้มให้นาง เมื่อท่านลุงรู้เข้า เขาสั่งให้คนเลิกให้ความช่วยเหลือหยวนเซิ่งเจ๋อ อดีตคู่หมั้นของนางถึงอับจนหนทางอีกครั้ง

มารดาหยวนเซิ่งเจ๋อมีหรือจะทนมองบุตรชายตกระกำลำบากได้ นางเกลี้ยกล่อมเขาอยู่นานสองนาน เห็นว่าพาคนกลับตระกูลหยวนไม่ได้แน่แล้วก็พยายามนำเงินส่วนตัวของนางมาให้

แต่ท่านลุงหยวนจับได้อีกครั้ง เขาขังท่านแม่หยวนเซิ่งเจ๋อไว้ในเรือน ไม่นานฮูหยินก็ล้มป่วยและจากโลกนี้ไป กระทั่งงานศพมารดา หยวนเซิ่งเจ๋อก็ไม่มีสิทธิ์เหยียบผ่านธรณีประตูไปล่ำราเป็นครั้งสุดท้าย

หยวนเซิ่งเจ๋อไม่อายสายตาผู้อื่น เขานั่งขอทานเป็นเพื่อนนาง ได้เงินมาก็รีบนำมาซื้อยาให้นาง แต่มู่เสวี่ยหลิงป่วยเป็นโรคหญิงงามเมือง ไม่นานร่างกายนางก็เริ่มโรยแรงแม้แต่จะพูดนางก็ยังต้องเค้นแรงกายอยู่ครึ่งค่อนวัน หยวนเซิ่งเจ๋ออยู่ติดกับนางมากถึงเพียงนั้น ไม่นานเขาก็ติดโรคจากนางไปด้วย

มู่เสวี่ยหลิงสิ้นใจในคืนหนึ่งกลางเหมันต์ นางลืมตาขึ้นอีกครั้ง รอบกายหาใช่สะพานไน่เหอ ไร้กลิ่นดอกปี่อั้นสีแดงสดแสลงตา ไร้ฝูงวิญญาณมากมายอ้อนวอนขอโอกาสกลับไปอีกครั้ง มู่เสวี่ยหลิงตายข้างหยวนเซิ่งเจ๋อ นางกลายเป็นวิญญาณก็ยังอยู่ข้างกายหยวนเซิ่งเจ๋อ

มู่เสวี่ยหลิงมองเขาถูกสาดน้ำใส่ ถูกคนไล่ตะเพิดด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ มองใบหน้าหล่อเหลางดงามทั้งยังผ่าเผยของเขาค่อย ๆ ซูบผอม กลายเป็นคนอมโรค ไร้สง่าราศีด้วยความปวดใจ คุณชายที่เคยรุ่งโรจน์ เพียงเพื่อความรักครั้งหนึ่งถึงกับยอมสละชีวิตตนเอง ในใจมู่เสวี่ยหลิงทั้งโกรธเขาที่ทิ้งชีวิตเพื่อนาง ทั้งขอบคุณเขา ทั้งรักเขาอย่างหาใดเปรียบ

“หลิงหลิง” เสียงหยวนเซิ่งเจ๋ออ่อนลงอีกครั้ง แพขนตายาวของเขาขยับไหวเพียงครู่หนึ่ง

“ข้าคิดถึงเจ้า”

มู่เสวี่ยหลิงเห็นเขาแน่นิ่งไปก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้ง นางลอยล่องอยู่รอบตัวเขา พยายามส่งเสียงตะโกนเรียก เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่นางเองก็ไม่อาจทราบได้ แต่เมื่อตะวันลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า แสงทองสาดส่อง มู่เสวี่ยหลิงถึงเห็นว่าใบหน้าของเขาแข็งค้างทว่ายังมีรอยยิ้มติดอยู่มุมปาก

ราวกับว่าเขาดีใจเหลือแสน ที่ในที่สุดแล้วก็จะได้เจอกับนางที่ล่วงหน้าไปยังปรภพก่อนหน้า

มู่เสวี่ยหลิงรู้สึกเหมือนฟ้าดินพลิกกลับ อารมณ์ความรู้สึกโกรธแค้นโหมสาดซัดเข้าร่างจนนางมึนเบลอ หยาดน้ำตามากมายกลิ้งไหลออกจากหางตา หยดลงพื้นดินหยดแล้วหยดเล่า นางไร้เรี่ยวแรงจะทรงตัวอีกต่อไป