ตอนที่ 8 เชือดไก่ให้ลิงดู

เมื่อเหมยลี่อิน กลับมาถึงยังตำหนักของตน นางก็ให้รีบเข้าไปเปลี่ยนอาภรณ์เสียใหม่ เมื่อเข้ามายังด้านในตำหนักก็พบว่าสาวใช้ของตนกำลังรอคอยนางด้วยท่าทีกระวนกระ วาย

    "คุณหนูในที่สุดท่านก็กลับมาแล้วรู้หรือไม่ว่าถิงถิง  ถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่แล้ว  นี่มันยามไหนแล้วเจ้าคะ  เหตุใดถึงได้ไปนานนักเล่า"

    "ช่วงที่ข้าไม่อยู่มีเหตุอันใดเช่นนั้นหรือ"

    "มีสิเจ้าค่ะ เมื่อครึ่งชั่วยามก่อนลู่ลู่ออกไปดูอาหารว่างมาไว้ให้คุณหนู เผื่อคุณหนูกลับมาจะหิวเอาได้ แต่จนกระทั่งถึงตอนนี้ ลู่ลู่ยังไม่กลับมาเลย  ถิงถิงให้ร้อนใจยิ่งนักเจ้าค่ะคุณหนูไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับนางหรือไม่"

    "งั้นเจ้ารีบมาเปลี่ยนอาภรณ์ให้กับข้าโดยไว ข้าจะไปดูเสียหน่อย"

    เมื่อเป็นเช่นนั้นทั้งนายทั้งบ่าวก็รีบเปลี่ยนอาภรณ์ให้กับเหมยลี่อินอย่างรวดเร็ว  และรีบออกไปค้นหาลู่ลู่ว่าเกิดเหตุอะไรขึ้นกับนางหรือไม่  โดยปกติแล้วนางไม่ควรที่จะไปนานถึงเพียงนี้ เหมยลี่อินมั่นใจเป็นอย่างมากว่าจะต้องเกิดเหตุอันใดขึ้นกับสาวใช้คนสนิทของนางเป็นแน่ ทำให้ในใจของนางในตอนนี้ร้อนรุ่มดังไฟเผา  หากเกิดอะไรขึ้นกับลู่ลู่ นางจะไม่ปล่อยพวกมันไปโดยง่ายเป็นอันขาด

     เมื่อเดินมาถึงยังห้องครัว ภาพที่เห็นเบื้องหน้าก็เป็นไปอย่างที่เหมยลี่อินได้คาดคิดเอาไว้ ลู่ลู่ถูกแม่นมของหยุนฟางเซียนจับกุมเอาไว้ ยังมีรอยเลือดที่มุมปากนั้นอีก เมื่อเหมยลี่อินเห็นเช่นนั้น ก็พยายามกลั้นโทสะของตนเองเอาไว้  ไม่ให้ระเบิดออกมาเสียก่อน

   "พวกเจ้ากำลังทำอะไรคนของข้า"

    เสียงเยียบเย็นที่ดังขึ้นมาจากด้านหลังของพวกนาง ถึงกับทำให้ขนลุกขนชันขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

   "หม่อมฉันก็นึกว่าใคร  ที่แท้ก็เป็นพระชายาลี่อินนี่เอง สาวใช้ของพระชายาทำน้ำร้อนลวกใส่ขาของหม่อมฉัน ก็เลยต้องมีการลงโทษเสียหน่อย"

   พร้อมกับใช้สายตาเย้ยหยันจ้องมาที่เหมยลี่อินอย่างดูถูก ในสายตาที่จ้องมานั้น  ไม่ได้มีความยำเกรงในตําแหน่งพระชายาอีกคนของจวิ้นอ๋องเลยแม้แต่น้อย

    "พวกเจ้ามีความขวัญกล้าอันใด  ถึงได้กล้ามาลงโทษคนของข้ากัน  มีการสืบความกันเรียบร้อยแล้วหรือก็หามีไม่  ในเมื่อพวกเจ้าใช้กฎคนหมู่มาก  มาลงโทษคนของข้าเช่นนี้  ข้าก็ไม่ขอเกรงใจเช่นกัน ที่นี่คือตำหนักอ๋องคิดจะเหยียบหางของผู้ใด ก็ต้องดูเจ้าของของมันด้วย  ในเมื่อพวกเจ้าไม่มีความยำเกรงข้าถึงเพียงนี้ ก็อย่ามาโทษที่ข้าใจดำก็แล้วกัน"

    "พระชายาจะหาว่าหม่อมฉันเป็นพวกหมาหมู่ใช้คนหมู่มากรังแกคนของพระองค์เช่นนั้นหรือ หลักฐานก็มีให้เห็น  พวกนางสามารถเป็นพยานให้กับหม่อมฉันได้ สาวใช้ของพระองค์ตั้งใจที่จะสาดน้ำร้อนมาถูกขาของหม่อมฉัน หาได้เกิดจากอุบัติเหตุไม่"

    "คนที่เป็นพยานก็มีแต่คนของเจ้า  หาได้มีความยุติธรรมอันใดมาตัดสินคดี เป็นเช่นนี้แล้วจะให้ข้าเชื่อในหลักฐานอีกเช่นนั้นหรือ  ที่พวกเจ้าทำเช่นนี้ มิใช่ว่าทำเพื่อต้องการที่จะลบหลู่ข้าเช่นนั้นหรือ เป็นเพียงแม่นมขององค์หญิงต่างแคว้น  ที่เป็นเพียงแค่สตรีบรรณาการ  ไยถึงได้มีความหาญกล้าถึงเพียงนี้กัน"

    "หุบปากของพระองค์บัดเดี๋ยวนี้ เป็นเพียงแค่ชายาที่ไม่ได้รับความเหลียวแล  มีความกล้าอันใด ถึงได้มาพูดจาหมิ่นเกียรติขององค์หญิงเช่นนี้"

    เพียงแค่แม่นมหลิวกล่าวจบก็เกิดเสียงดังเหมือนเสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่น ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว  จนไม่มีใครทันได้สังเกต ว่ามันคือสิ่งใด จนเมื่อมีเสียงกรีดร้องของแม่นมหลิวดังขึ้น 

    เหมยลี่อิน ใช้ฝ่ามือของตนตบลงไปที่ใบหน้าของแม่นมหลิวอย่างแรง ทันทีที่นางกล่าวจบ ในตอนนี้นางเพียงยืนลูบมือตนเองไปมาอย่างสาแก่ใจ

    "เป็นเพียงแค่สุนัขรับใช้  เจ้ามีความกล้าอันใดมาเอ่ยกับข้าเช่นนี้  หากไม่ลงโทษให้หลาบจำเสียบ้าง  ก็คงจะลืมไปแล้วกระมังว่าข้ามีตำแหน่งใดในตำหนักนี้ คนขององค์หญิงต่างแคว้นอบรมกันมาให้เป็นเช่นนี้หรือ  ช่างต่ำเหมือนกับนายของมันไม่มีผิด"

    "เจ้าหยุดกล่าววาจาสามหาวของเจ้าเดี๋ยวนี้"

    เมื่อได้ยินคำของแม่นมหลิวกล่าวออกมาเช่นนั้นอีกครั้ง  เหมยลี่อินก็ไม่รอช้าตบไปที่ใบหน้าของนางอีกสองครั้ง  ถึงกับทำให้แม่นมหลิวล้มลงกับพื้นอย่างไม่เป็นท่าเสียยิ่งกว่าในคราแรก

    "ในเมื่อเจ้ายังไม่มีความยำเกรงต่อข้าผู้ซึ่งเป็นนายในตำหนักนี้  เช่นนั้นก็อย่าได้มาหาว่าข้าใจดำก็แล้วกัน"

     กล่าวเสร็จเหมยลี่อิน ก็ให้ถิงถิงไปเรียกองครักษ์ที่เฝ้ายามอยู่บริเวณใกล้เคียงมาพบนาง

    "พวกเจ้าสองคนจับแม่นมหลิวตรึงเอาไว้กับพื้น ข้าจะตัดลิ้นของนางเสียโทษฐานที่กล่าววาจาดูหมิ่นข้าผู้เป็นนาย โดยไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง"

     เมื่อองครักษ์มาถึง  เหมยลี่อินก็รีบออกคำสั่งของตนแทบจะในทันที  เมื่อองครักษ์ได้ยินคำสั่งนั้นออกมาจากปากของพระชายาเอกเหมยลี่อินก็ได้แต่ลอบมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ

    เมื่อแม่นมหลิวได้ยินคำสั่งนั้นก็ให้แทบเข่าทรุดลงไปกับพื้นด้วยความหวาดกลัว พร้อมกับจ้องมองไปที่เหมยลี่อินอย่างเกลียดชัง

    "เจ้าจะมาทำกับข้าผู้ซึ่งเป็นถึงแม่นมของพระชายาหยุนฟางเซียนได้เช่นไร  ถึงอย่างไรเรื่องนี้เจ้าก็ต้องแจ้งให้กับผู้เป็นนายของข้าให้ทราบ เจ้าจะมาใช้กฎคนหมู่มากมาลงโทษข้าเช่นนี้มิได้"

    "ฮ่า ฮ่า ฮ่า แล้วตอนที่เจ้าลงโทษคนของข้า  เจ้าได้ถามความกับข้าหรือยัง ข้าก็ใช้กฎเช่นเดียวกันมาลงโทษเจ้าเช่นไรเล่า"

    เมื่อนางกำนัลที่เป็นคนของแม่นมหลิว  เห็นท่าว่าทุกอย่างจะบานปลายไปในทางที่แย่ลง ก็รีบออกไปแจ้งให้กับพระชายาหยุนฟางเซียนได้ทรงทราบแทบจะในทันที  ในตอนแรกนั้น แม่นมหลิวและพวกนางต้องการเพียงแค่จะกลั่นแกล้งสาวใช้ของเหมยลี่อินเพียงเท่านั้น  ด้วยความที่สบโอกาสจึงใช้โอกาสนี้ทันที  โดยไม่ได้คาดคิดว่าเรื่องราวจะเลวร้ายมาถึงขั้นนี้ได้

    "ยังไม่รีบมาทำตามคำสั่งของข้าอีก  หรือพวกเจ้าอยากเป็นฝ่ายถูกลงโทษเสียเอง"    

      เมื่อเหมยลี่อินเห็นว่าทหารองครักษ์ไม่มีทีท่าว่าจะทำตามคำสั่งของตน  จึงได้กล่าวข่มขู่ออกไปอีกครั้ง  เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา  นางได้เห็นแล้วว่านางกำนัลอีกคนที่มากับแม่นมหลิวนั้น  ได้ออกไปจากที่ตรงนี้เพื่อไปแจ้งให้กับนายของมันให้ได้รับทราบแล้ว ครั้งนี้นางจะต้องเชือดไก่ให้ลิงดู  เพื่อเป็นตัวอย่าง พวกมันจะได้หลาบจำไม่มาเหิมเกริมกับนางอีก

     เมื่อแม่นมหลิวถูกตรึงไว้กับพื้นที่เรียบร้อยแล้ว เหมยลี่อินก็เดินเข้าไปเบื้องหน้าแม่นมหลิวอย่างช้าๆ  พร้อมกับลงมือตัดลิ้นของนางออกมาอย่างรวดเร็ว และไม่ลืมที่จะกล่าวบางประโยคกับนางข้างใบหูได้ยินกันเพียงสองคน

     "นี่แค่การเตือนเล็กๆน้อยๆจากข้า  ที่เจ้าขวัญกล้ามารังแกคนของข้า หากเจ้ายังทำเช้นนี้อีก ข้ามีวิธีเป็นร้อยเป็นพันวิธีที่จะจัดการกับเจ้าอย่างสาสม จำใส่กะโหลกอันน้อยๆของเจ้าเอาไว้ให้ดี"

      ทุกถ้อยคำที่เหมยลี่อินกล่าวออกมานั้น  ล้วนแล้วแต่เชือดเฉือนจิตใจของคนฟังให้เจ็บแค้นเป็นอย่างมาก 

      "สายตาเช่นนี้คงจะมิยอมโดยง่ายสิน่ะ หึ!ข้าจะรอก็แล้วกัน"

      "เหมยลี่อิน นั่นเจ้ากำลังทำเรื่องบ้าอันใดอยู่"

     เมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่เป็นใครนางก็ทำเพียงเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยเพียงเท่านั้นโดยที่ไม่มีทีท่าว่าจะตอบคำถามใด ของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

     "แม่นมหลิวนี่ท่านเป็นเช่นไรบ้างเหตุใดจึงได้มีสภาพเช่นนี้เล่า  มันผู้ใดที่กล้าถึงขนาดทำร้ายท่านได้ลงคอ"

    "อือ อือ"

     เมื่อแม่นมหลิวเห็นว่าเป็นเจ้านายของตน ก็ให้ดีใจจนน้ำตาไหลพรากออกมาเหมือนกับทำนบแตก ในตอนนี้นางไม่สามารถจะกล่าวคำใดออกมาได้อีกแล้ว  นางต้องการที่จะเอ่ยบอกเจ้านายของตนเป็นพันเป็นหมื่นคำถึงเรื่องที่เกิดขึ้นนี้เสียให้ได้  ความแค้นแค้นชิงชังที่มันปรากฏออกมาในดวงตาคู่นั้นของแม่นมหลิว  เหตุใดหยุนฟางเซียนจะดูไม่ออกเล่า  นางจึงใช้โอกาสนี้หันไปกล่าวกับ

จวิ้นอ๋องหยางจิวฮุ่ยในทันที

     "เสด็จพี่ต้องทวงความเป็นธรรมคืนให้กับคนของน้องด้วย เกิดเรื่องเกิดราวถึงเพียงนี้  น้องจะไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปโดยเด็ดขาด"

     หยุนฟางเซียนจ้องมองไปที่เหมยลี่อินอย่างชิงชังอย่างที่ไม่เคยแสดงออกเช่นนั้นมาก่อน  เพราะโดยปกติแล้วในสายตาของนางจะมีเพียงความอ่อนหวานอ่อนโยนเพียงเท่านั้นที่แสดงให้กับผู้อื่นได้เห็น