ตอนที่ 9 เหตุใดเขาต้องหลั่งน้ำตาเพื่อนาง

หยางจิวฮุ่ย จ้องมองไปยังเหมยลี่อินด้วยสายตาคาดโทษ  แต่ผู้ที่กำลังถูกทุกสายตาจับจ้องในขณะนี้  กลับไม่มีทีท่าหวั่นเกรงหรือหวาดกลัวอย่างเช่นที่ทุกคนคาดหวังจะได้เห็นเลยแม้แต่น้อย เหมยลี่อินทำเพียงยืนเช็ดมือที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของตนเองด้วยสายตารังเกียจ

    "สกปรก"

    นั่นคือคำพูดประโยคเดียวที่นางกล่าวออกมา  เหมยลี่อินจำเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อชาติที่แล้วได้เป็นอย่างดี ทุกเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับนาง  ก็เป็นเพราะแม่นมหลิวเป็นคนจัดฉากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ใส่ร้าย ว่านางวางยาพิษหยุนฟางเซียน หรือแม้กระทั่งเรื่องที่กล่าวหาว่านางคบชู้ ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นมานั้น  นางล้วนตกลงไปในแผนที่พวกคนชั่วเหล่านี้ได้วางเอาไว้ทั้งสิ้น  ในตอนนั้นนางช่างโง่งม  เป็นฝ่ายถูกกระทำเพียงฝ่ายเดียว จนเป็นเหตุให้สาวใช้คนสนิททั้งสองคนนางต้องสังเวยชีวิต ไปด้วยเหตุการณ์นี้  เพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของเจ้านายตนเอง ดังนั้นเรื่องที่ทำในวันนี้  ถือว่ามันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่นางเคยได้รับมาทั้งหมด มันยังไม่หมดเพียงเท่านี้แน่  นางจะต้องเอาคืนพวกมันให้สาสมกับสิ่งที่พวกมันได้ทำไว้ ก่อนที่นางจะจากไป ในเมื่อไม่ยอมมอบใบหย่าให้นางโดยดี แค่เพียงกระดาษแผ่นเดียวนางจะสนใจอะไร นางจะต้องออกไปจากชีวิตของคนชั่วพวกนี้และมีชีวิตให้ดี

    "หลังจากที่เจ้าทำเรื่องราวเลวร้ายทั้งหมดนี้แล้ว  เจ้ากล่าวได้เพียงเท่านี้หรือ ช่างเป็นสตรีที่น่ารังเกียจเสียจริง ข้าละเสียใจจริงๆ  เหตุใดเคยไปหลงรักสตรีที่มีจิตใจคออำมหิตเช่นเจ้ากัน"

    "หม่อมฉันก็เสียใจจริงๆที่ครั้งหนึ่งเคยหลงรักบุรุษโง่งมเช่นพระองค์"

     บุคคลที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างก็ตกใจในคำกล่าวของพระชายาเหมยลี่อินเป็นอย่างมาก ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าพระชายาจะกล่าวคำนั้นออกมาต่อหน้าพระสวามีของตนเองได้

    "บังอาจ! เจ้าไม่ต้องการจะมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่ ถึงได้กล่าวเช่นนั้นออกมา"

    "แล้วมันจริงอย่างที่หม่อมฉันได้กล่าวออกไปหรือไม่  ตั้งแต่ที่พระองค์ทรงเสด็จมาถึงที่นี่  มีสักประโยคหรือไม่  ที่ถามหม่อมฉันว่ามันเกิดเหตุอันใดขึ้น  มีเพียงแต่คำด่าทอหาว่าหม่อมฉันเป็นสตรีชั่วช้าอำมหิต  หรือในพระทัยของพระองค์นั้น หม่อมฉันไม่สามารถเทียบได้แม้กระทั่งกับสุนัขรับใช้ของชายาคนโปรดของพระองค์ด้วยซ้ำ"

     เหมยลี่อินจ้องไปที่บุรุษตรงหน้าอย่างไม่วางตา  ในสายตาที่จ้องมองไปในตอนนี้ไม่ได้มีความน้อยใจ เสียใจ ผิดหวัง เลยแม้แต่น้อย  มันมีเพียงความว่างเปล่าที่แสดงออกมาให้เห็นเพียงเท่านั้น

     ความสงบของเหมยลี่อินในตอนนี้กลับเป็นเหมือนไฟที่กำลังแผดเผาหยุนฟางเซียนให้มอดไหม้ ยิ่งเห็นว่าสตรีตรงหน้ามีความสงบมากเท่าใด  นางก็ยิ่งร้อนลุ่มมากขึ้นเท่านั้น แต่นางทำได้เพียงแสดงออกตรงกันข้ามกับสิ่งที่นางกำลังรู้สึก

     "ถ้าอย่างนั้นพี่หญิงจะสามารถบอกกับน้องได้หรือไม่  ว่าเหตุใดถึงได้ลงมือกับคนของน้องเช่นนี้ได้"

     "เพราะคนของเจ้า บังอาจกล่าววาจาสามหาวกับข้า  ไม่เคารพผู้ซึ่งเป็นนายในตำหนักอ๋องแห่งนี้ ตามกฎแล้วนางจะต้องถูกโบย  และถูกขาย ออกไป แต่ข้านั้นยังถือว่ามีความเมตตา  ที่เห็นว่านางเป็นแม่นมของเจ้าจึงได้ทำเพียงแค่ตัดลิ้น  เพื่อเป็นการลงโทษสถานเบาเพียงเท่านั้น หากเจ้าคิดว่ายังไม่พอ  เห็นทีว่าข้าคงต้องทำตามกฎเสียแล้ว แต่หากว่าเจ้าไม่เชื่อในถ้อยคำที่ข้าได้กล่าวออกไป คนของข้าสามารถเป็นพยานได้หรือแม้แต่กระทั่งนางกำนัลที่อยู่กับแม่นมหลิวก็สามารถเป็นพยานให้ข้าได้เช่นกัน จริงหรือไม่? "

     กล่าวจบเหมยลี่อินก็เดินไปที่นางกำนัลสองนางที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่ในตอนนี้  นางยื่นมือออกไปบีบคางของนางกำนัลผู้หนึ่งให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับตน

      "เจ้าจะสามารถเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้กับทุกคนฟังอย่างละเอียดได้หรือไม่ หากว่าเจ้ากล้าโกหกแม้แต่เพียงครึ่งคำ เปิ่นหวางเฟยจะเป็นผู้ตัดลิ้นเจ้าด้วยมือของตนเอง"

      ตั้งแต่ที่เหมยลี่อินได้กลับมายังโลกใบนี้อีกครั้ง นางก็ไม่เคยกล่าวคำราชาศัพท์  หรือวางอำนาจที่บ่งบอกว่าตนเป็นผู้ใดกับข้ารับใช้เลยแม้แต่น้อย ที่นางกล่าวเช่นนั้นกับนางกำนัลผู้นี้ ก็เพื่อที่จะบ่งบอกถึงอำนาจในมือของนางว่าสามารถทำอันใดได้บ้าง

     เมื่อนางกำนัลผู้นั้นได้ยินถ้อยคำที่เหมยลี่อินกล่าวออกมาก็ให้หวาดกลัวจนตัวสั่นเทาไปหมดทั้งตัว  นางรีบกุลีกุจอเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด ให้กับทุกคนได้ทราบ อย่างไม่มีตกหล่นแม้แต่น้อย

     เมื่อหยุนฟางเซียนและจวิ้นอ๋องหยางจิวฮุ่ย ได้ทราบเรื่องราวทั้งหมด ก็ได้แต่นิ่งเงียบไป โดยไม่สามารถกล่าวคำใดออกมาได้

     "หม่อมฉันจะกลับตำหนักของตนเองได้หรือยัง ในเมื่อเรื่องทุกอย่าง ก็กระจ่างถึงเพียงนี้แล้ว หรือถ้าหากคิดว่าหม่อมฉันทำเกินไปก็ให้ลงโทษตามกฎของตำหนักอ๋องเถิด"

     หยุนฟางเซียน ได้แต่จ้องมองไปที่เหมยลี่อินด้วยสายตาเคียดแค้นชิงชัง  จะให้นางทำตามกฎของตำหนักอ๋องได้เช่นไร ในเมื่อกฎก็ได้กล่าวไว้ชัดเจน  ว่าหากบ่าวไพร่มีความกำเริบเสิบสานไม่เคารพ ผู้ซึ่งเป็นนายในตำหนัก   จะต้องมีโทษสถานหนัก  คือไม่ถูกโบยจนตายก็ต้องถูกขายออกไปเป็นทาส มิว่าจะเลือกทางใดก็ล้วนแล้วแต่เสียเปรียบทั้งสิ้น หยุนฟางเซียนจึงทำได้เพียง ข่มโทสะของตนเอาไว้และนำแม่นมหลิวกลับไปยังตำหนักของตนอย่างฝืนทน

     เมื่อมาถึงยังตำหนักของตนเหมยลี่อิน ก็ดูแลทำแผลให้กับลู่ลู่ด้วยตนเอง

    "คุณหนูเดี๋ยวลู่ลู่ทำเองก็ได้เจ้าค่ะคุณหนูอย่าได้ลำบากเลย"

    "เจ้านั่งอยู่เฉยๆเถิดเดี๋ยวข้าจะทำให้เจ้าเอง อย่าได้กล่าวมากความ"

    "เจ้าเคยกลัวเลือดมิใช่หรือ"

    ทันใดนั้น  ก็มีเสียงบุรุษดังขึ้นมาจากด้านหลังของพวกนาง เหมยลี่อินไม่ต้องหันกลับไปมอง ก็สามารถรับรู้ได้ในทันทีว่าเป็นเสียงของผู้ใด

    "เคยกลัวก็เลิกกลัวได้ ไยจะต้องยึดติดในเมื่อมันเป็นเพียงแค่ความรู้สึก ความรู้สึกของคนเรามันสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว  ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน ใช่หรือไม่เพคะ"

    "คงเป็นเช่นนั้น"

    "พระองค์ทรงมาผิดตำหนักหรือไม่"

    ท่าทีที่ไม่สนใจกับสิ่งใดของนางทำให้จวิ้นอ๋องถึงกับต้องขุ่นมัวพระทัยเป็นอย่างมาก เหตุใดนางถึงได้เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือมากมายถึงเพียงนี้ ในตอนที่นางให้ความสนใจกับเขาๆกลับรู้สึกเบื่อหน่ายรำคาญ   แต่ในตอนที่เห็นว่านางไม่ให้ความสนใจใดๆกับตนอีกต่อไป  ในใจของเขากลับรู้สึกร้อนรุ่มอย่างบอกไม่ถูก

    "เปิ่นหวางเพียงแต่จะมาบอกกับเจ้าว่าอีก 3 วัน จะถึงวันเกิดของแม่ทัพหลิวซือหม่า ให้เจ้าเตรียมตัวไปร่วมงานกับเปิ่นหวางด้วย"

    "มีเท่านี้ใช่หรือไม่  งั้นพระองค์ก็เชิญเสด็จออกไปจากตำหนักของหม่อมฉันได้แล้ว  หม่อมฉันต้องการจะพักผ่อนเสียที"

    "เจ้าไม่ต้องรีบไล่เปิ่นหวาง  เปิ่นหวางก็ไม่ได้ต้องการที่จะรั้งอยู่ในตำหนักนี้นานนักหรอก"

     พูดเสร็จจวิ้นอ๋องก็เดินออกไปจากภายในตำหนักทันที ด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว เหมือนทุกครั้งที่เขามายังตำหนักนี้

     เมื่อจวิ้นอ๋องได้เสด็จจากไปแล้ว  เหมยลี่อินก็ให้ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตน เมื่อชาติที่แล้ว ตอนที่นางกำลังจะตายบุรุษผู้นั้นเป็นเดือดเป็นร้อนวิ่งเต้นทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้นางมีชีวิตรอด เขาถึงขั้นคุกเข่าขอร้องจวิ้นอ๋องให้ช่วยชีวิตนาง ในตอนนั้น นางก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเหตุใดเขาจึงทำเช่นนั้น ก่อนที่นางจะตาย บุรุษผู้นั้นหลั่งน้ำตาออกมาอย่างเจ็บปวด และคำถามอีกคำถามหนึ่งที่ยังค้างคาในใจของนางจนถึงตอนนี้ก็คือ

    'เหตุใดเขาต้องหลั่งน้ำตาเพื่อนางกัน'