ตอนที่ 3 : จะทำอย่างไรดี 1/1

ตอนที่

[3]

จะทำอย่างไรดี

เมื่อเจิ้งซีฮันเข้าไปในจวนของตนเอง มารดาของเขานั้นก็เดินตามมาติด ๆ พร้อมทั้งกล่าวเรื่องที่เขาเคยฟังมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แม้จะรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรอีกฝ่ายก็ยังคงไม่ละความพยายามที่จะโน้มน้าวเขาเช่นนั้น

“ฮันเออร์ แม่บอกแล้วใช่หรือไม่ ว่าให้เจ้ายกเลิกการไปสอนบัณฑิตเหล่านั้นเสีย นี่มันทั้งไร้ประโยชน์และเบียดเบียนการอ่านตำราของเจ้ายิ่ง”

“ท่านแม่ มิใช่ว่าข้าเคยบอกไปแล้วมิใช่หรือ ว่านี่คือสิ่งที่ข้าเต็มใจ อีกทั้งเพียงหนึ่งวันต่อสัปดาห์เท่านั้น เพียงแค่หนึ่งวัน”

“แต่เพียงแค่หนึ่งวัน เจ้าก็อ่านตำราได้เป็นสิบเป็นร้อยแล้ว นี่จะไม่เสียเวลาได้อย่างไร”

เจิ้งซีฮันได้ยินเช่นนั้น จึงมีสายตาที่เย็นชาขึ้น พร้อมทั้งหันมองมารดาของตนด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาก่อนจะกล่าว

“หากข้ายังเป็นบุตรชายของท่านและยังไม่ตาย ท่านได้เป็นมารดาของจอหงวนแน่ ท่านไม่ต้องห่วงและไม่ต้องยกเรื่องนี้ขึ้นมาอีก เพราะหากท่านเป็นมารดาของข้าจริง ความสุขเพียงหนึ่งเดียวของบุตรชายท่านคงไม่คิดขัดขวางกระมัง”

กล่าวแล้วก็เดินเข้าไปในห้องส่วนตัวและปิดประตูทันที ด้านเจิ้งฮูหยินเมื่อคิดได้ว่าบุตรชายกล่าวสิ่งใดออกมาบ้างก็ได้แต่ผรุสวาทออกมา

“ฮันเออร์!”

“เจิ้งซีฮัน เจ้าหมายความว่าอย่างไร ความสุขเพียงหนึ่งเดียวเช่นนั้นหรือ เจ้าอยู่จวนนี้เจ้าไม่มีความสุขหรืออย่างไร!!” และอีกมากมายที่สตรีผู้นี้จะยืนกล่าวหน้าห้องของบุตรชายเพียงคนเดียว

เจิ้งซีฮันแม้จะได้ยินถ้อยคำที่ไม่น่าฟังมากมาย เขาก็ยังคงมีสีหน้าเรียบนิ่ง แววตาล้ำลึก

อยากให้เขาอ่านนัก เขาก็จะอ่านให้มันตายกันไปข้างหนึ่งเลยดีหรือไม่!

นางเฝ้ามองเขามาเป็นสัปดาห์ที่สองแล้ว ตั้งแต่วันที่เขาออกจากจวนเพื่อไปสำนักศึกษาในวันนั้น จากนั้นเขาก็ไม่ออกจากจวนอีกเลย ช่างสมกับเป็นเขาเสียจริง ผู้ที่มักจะอยู่ติดจวน ไม่ออกไปที่ใด ตั้งใจอ่านตำราเพื่อเตรียมเกี่ยวกับการสอบครั้งหน้าเท่านั้น แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นนางก็อดที่จะผิดหวังไม่ได้

ผู้ที่อยากพบกลับไม่พบ แต่ผู้ที่ไม่อยากพบกลับพบได้ทุกวัน แม้ว่าเขาจะไม่ชอบออกไปที่ใด แต่ญาติผู้น้องของเขานั้นไม่ใช่ บุรุษผู้นั้น ออกจากจวนไม่เว้นว่างเลยสักวัน เขามาที่นี่ได้เพียงไม่นานแต่สามารถไปตีสนิทกับเหล่าคนอันตรายที่เป็นลูกหลานของผู้ที่มีอิทธิพลในอำเภอได้เสียแล้ว ในจุดนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาเป็นคนแบบใด นางจึงคิดว่าจะต้องอยู่ห่างจากเขาให้มากที่สุด

เมื่อเฝ้ามองจนหมดวันแล้ว บุรุษที่อยู่ด้านในก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกมา นางคิดว่าวันนี้ก็คงต้องกลับไปมือเปล่าอีกเช่นเคย แต่ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ก็จะถึงวันที่เขาจะต้องไปสำนักศึกษาอีกครั้งแล้ว นางค่อยตามเขาไปอีกก็ได้ ไม่แน่ว่าครั้งนี้อาจจะไม่ต้องกลับไปมือเปล่า

เช้าวันต่อมา นางเดินตามรถม้าของเขาไปเช่นเคย ทั้งในมือยังมีถุงผ้าที่ด้านในมีแป้งย่างและกระบอกน้ำเอาไว้ ครั้งที่แล้วนางหิวมาก ครั้งนี้นางต้องเตรียมตัวให้ดี

และเมื่อรถม้าถึงสำนักศึกษา เขาก็ก้าวเข้าไปด้านในเฉกเช่นครั้งที่แล้ว นางนั่งรอเขาอีกครั้งและก็ผ่านไปสามชั่วยาม เขาถึงออกมา นางรอจนรถม้าเคลื่อนตัวออกไปจึงได้เดินตามไป ครั้งนี้นางคิดว่านางควรจะวิ่งไปตัดหน้ารถม้าเขาดีหรือไม่ แต่ว่ามีเหตุผลอันใดที่ต้องทำเช่นนั้น

เจ็บป่วยหรือ

หรือว่าต้องการความช่วยเหลือ

และจะเป็นความช่วยเหลืออันใด

เมื่อความคิดตีรวนในหัวนางจึงได้แต่คิดว่าตนเองได้โอกาสกลับมาเสียเปล่า เพียงแค่วิธีจะเข้าไปพูดคุยกับเขา เหตุใดจึงทำได้ยากเย็นนัก

จนในที่สุดนางก็หมดโอกาสจริง ๆ เมื่อเข้าสู่ตัวอำเภอ ก็พบว่าสหายของเขาขอติดรถม้าไปด้วย

เฮ้อ นางหมดโอกาสแล้ว มีสหายของเขาอยู่ นางจะเข้าไปพูดคุยกับเขาได้อย่างไร คงต้องรออีกเจ็ดวันข้างหน้า เขาถึงจะออกจากจวนอีกครั้ง

ช่างสมองทึบเสียจริง!

หยวนซีเวยตีที่หัวตนเองอย่างไม่พอใจ