บทที่5.เงื้อมมือมัจจุราช

เช้าๆ เช่นนี้ที่ท่ารถ มีอาหารให้เลือกไม่น้อย ลีนาซื้อขนมขบเคี้ยวกล่องใหญ่เก็บไว้ให้บุตรกินระหว่างทาง มีน้ำอัดลมอีกสองขวดเพื่อไม่ให้ลาลิตาบ่นเพราะต้องใช้เวลานาน

เหลืออีกไม่ถึงสิบนาทีก็จะถึงเวลาที่รถโดยสารต้องเคลื่อนที่ เพราะความระแวงแท้ๆ ทั้งๆ ที่นั่งอยู่ด้านบนตัวรถแล้ว ลีนาก็ยังคงระแวดระวัง มองซ้ายมองขวาจนลาลิตาเริ่มสงสัย

“แม่ขามองหาอะไรคะ?”

ลีนาฝืนยิ้มกร่อยๆ รีบปฏิเสธ “เปล่าจ้ะลาลิ แม่ขาแค่อยากกลับบ้านของเราเท่านั้นเอง”

ลาลิตาย่นปลายจมูก หลุบเปลือกตาลง “ลาลิก็คิดถึงบ้านเหมือนกันค่ะ ลาลิง่วงแล้ว ขอนอนต่อได้ไหมคะ”

เสียงลาลิตาหงุงหงิงคงฝืนความง่วงต่อไม่ไหว เลยหลับต่อดื้อๆ

ลีนาขยับผ้าห่มคลุมจนถึงหน้าอกบุตรสาว เบี่ยงท่อแอร์ให้เบนออกไปตรงกลางรถยนต์ เตรียมจะหลุบเปลือกตาลงเพื่อพักสายตาบ้าง แต่...

บทที่5.เงื้อมมือมัจจุราช

“คิดว่าหลบพ้นสายตาผมหรือไงหะลีนา...” เสียงแหบๆ กระซิบข้างหู ไอร้อนจากลมหายใจพวยพุ่งกระทบผิวแก้ม ลีนาเบิกตาโพลง มองชายร่างใหญ่ที่ชะโงกหน้ามาใกล้ รอยยิ้มของเขาน่ารังเกียจจนเธอเกือบอาเจียนรดหน้าเขา

“คุณ...”

“เธอยังจำผมได้นี่ หกปีมานี่เธอยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ” กุมภาลดตามองไล่ตั้งแต่ปลายจมูกโด่งเล็ก จนถึงแรงสะท้อนกลางหน้าอกของลีนา

“คุณพูดบ้าๆ อะไรคะ ออกไปนะ ฉันจะพาลูกกลับบ้าน”

ลีนาแสร้งตวาด แต่กลับไม่กล้าสู้ตากุมภา เธอเสหลบตาเขา เสียงตวาดนั่นก็ดังแค่พึมพำ แทบไม่พ้นริมฝีปากบางเลย

“ท่าทางเธอกลัวผมมากเลยนะ เธอซ่อนอะไรไว้หรือไง” กุมภาแกล้งกระเซ้า

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ คุณกับฉันแค่คนเคยรู้จักเท่านั้น”

“ไม่มั้ง ผมกับเธอเป็นมากกว่าคนรู้จักแน่ๆ แต่ว่า...เธอได้บอกไอรีนไหม เธอกับผมเคยรู้จักกันมาก่อน”

แววตาไหววูบของลีนา เข้าทางกุมภาพอดี

“เห็นทีเราสองคนมีเรื่องที่ต้องทำความเข้าใจกันเยอะเลยล่ะ อย่าทำให้คนอื่นเสียเวลาเลย ลงมาตกลงกันเถอะ หรือเธออยากให้เรื่องวันนี้เข้าหูไอรีนล่ะ”

ไม่ใช่การข่มขู่ แต่ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ผู้ชายตรงหน้ารู้จุดอ่อนของเธอ เลยใช้เพื่อบีบบังคับเธอให้ทำตามความต้องการของเขา ลีนาชะเง้อมองด้านหลัง สายตาผู้โดยสารคนอื่นกำลังจดจ้องมาที่เธอ หากไม่รีบตัดสินใจตอนนี้ เกรงว่าจะไม่ทันการณ์ ทางที่ดีเธอควรทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่ข่าวลือแย่ๆ จะแพร่สะพัด

“อย่าปากพล่อยจนลาลิสงสัยเชียวนะคะ”

ผู้ชายคนนี้จะทำอะไรยังไงกับเธอก็ได้ แต่หากเขาแตะต้องลาลิตา ลีนาสัญญา เธอจะฆ่าเขาด้วยมือตัวเอง

“ตกลง...”

ลีนาหันไปสะกิดบุตรสาว “ลาลิคะ ลงจากรถสักแปบได้ไหมคะ แม่ขาพาลาลิขึ้นรถผิดคันน่ะ”

เด็กหญิงงัวเงียตื่น ยกมือขยี้เปลือกตา แต่ก็ยอมเดินตามมารดาลงมาแบบไม่อิดออด พอเท้าแตะพื้นดินด้านล่าง ประตูรถประจำทางปิด รถทัวร์คันใหญ่ก็เคลื่อนที่ออกจากที่จอด เพื่อมุ่งหน้าไปจุดหมายปลายทางทันที ลีนาเม้มปากมองตามไฟท้ายรถทัวร์ด้วยแววตาอาลัย เธอพลาดรถโดยสารเที่ยวนี้เพราะมารผจญแท้ๆ จากนี้ไปจะเกิดอะไรขึ้นไม่อยากจะคิดต่อเลยจริงๆ

ที่สำคัญ...เธอไม่วันยอมให้กุมภา พรากเลือดในอกของเธอไปแน่นอน

“อ้าว...คุณลุงมาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ” เสียงแหลมเล็กของลาลิตาดึงสติลีนากลับมาที่เดิม เธอรีบฉวยข้อมือบุตรสาวมากำไว้แน่นๆ เบิกตามองหน้าชายตัวใหญ่ด้วยแววตาเกรี้ยวกราด

กุมภาแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นแววตาเรืองรองของลีนา

เขาย่อตัวลงนั่งบนส้นรองเท้า “ลาลิยังไม่ได้ไปเที่ยวที่สวนดอกไม้ของลุงเลย จะรีบกลับแล้วเหรอคะ”

“ลาลิไม่ได้อยากรีบกลับหรอกค่ะ แต่แม่ขา” เด็กสาวตอบเสียงอ่อย แววตาออดอ้อนจนกุมภาชอบใจ

“นั่นสิ มาทั้งที ยังไม่ได้เที่ยวจะรีบกลับทำไม บ้านไม่หนีไปไหนหรอก หรือว่าที่บ้านมีใครรออยู่หรือไงคะ” กุมภาถือโอกาสล้วงความลับจากเด็กหญิงเสียเลย

“ไม่มีใครรอหรอกค่ะ แม่ขามีแต่งาน”