บทที่4.ฝันร้าย..

“โอ...” เขตต์ขันยกมืออุดปาก เบิกตาโต “ผมไม่เห็นเธอเลยนะ” ผู้หญิงสวยตาหวาน เขตต์ขันไม่มีทางจำไม่ได้ เขาแน่ใจว่าไม่เคยเห็นลีนาผ่านตาแน่ๆ

“เธอคงรู้ตัวล่วงหน้า เลยหลบพวกเรานั่นแหละ”

“อย่าบอกนะว่าคุณไอรีนรู้เรื่องนี้ด้วย” เขตต์ขันเดาสุ่ม

“ลีนาไม่เคยพูดเรื่องผมให้ใครฟังเลย” ถึงจะยังไม่มั่นใจเต็มร้อย แต่หลังประมวลผล มีความเป็นไปได้สูง หลายครั้งที่เตลิดเปิดเปิง เขาแทบไม่เคยสนใจอุปกรณ์ป้องกันตัว แล้วผู้หญิงไร้เดียงสาอย่างลีนาหรือจะรู้ เขาเป็นคนสอนเธอให้รู้จักเรื่องลับๆ บนเตียงของผู้หญิงกับผู้ชายให้เธอทั้งหมด คงไม่แปลกหรอกที่จะมีเด็กติดท้องลีนาไป

ที่น่าแปลก...ทำไมลีนาอมพะนำไว้

ไม่โพนทะนาบอกใครสักคน ทั้งที่หากทำเช่นนั้น เขาก็คงไม่มีทางเลี่ยง

ลีนานอนลืมตาโพลง หลังกล่อมลาลิตาให้หลับ กลับกลายเป็นว่าเธอข่มตาหลับไม่ลงเลย แววตาปนความกังขาที่มองมายังตนเองทำให้ความกลัวที่ซ่อนไว้แทบปะทุทะลุช่องอก หากถูกผู้ชายคนนั้นพรากลูกไปจากอก ชีวิตนี้เธอคงเหมือนตายทั้งเป็น

เธอถลาลงจากเตียง เก็บเสื้อผ้าของตนเองและบุตรสาวยัดใส่กระเป๋า รอให้ฟ้าสว่างมากกว่านี้สักหน่อย เธอจะรีบพาลาลิตากลับกรุงเทพฯ จะไม่ยอมกลับมาเหยียบที่นี่อีก อย่างน้อยก็ยังดีกว่าใกล้กับผู้ชายคนนั้นจนเหมือนกับว่าเขากำลังหายใจรดต้นคอของตนเองอยู่

หลังจากนั่นลีนาก็นั่งกอดเข่าตาค้างทั้งคืน

“แม่ขาไม่ง่วงเหรอคะ” กลางดึก ลาลิตากระซิบเรียก ลีนาเลยถลาเข้าไปหาและกอดลูกสาวแนบอก พร้อมกับกระซิบปลอบ

“แม่ขานอนเต็มอิ่มแล้วค่ะ เลยนั่งคิดอะไรเพลินๆ” เธอพูดปดครั้งแรกเพื่อทำให้บุตรสาวสบายใจ

“แม่ขาคิดเรื่องอะไรคะ”

“แม่ขาคิดเรื่องที่เราสองคนควรกลับไปอยู่ในที่ของตัวเองค่ะ”

“ไหนแม่ขาบอกว่าจะอยู่กับน้าไอที่นี่ไงคะ”

“รอใก้ลาลิโตกว่านี้อีกหน่อยดีกว่าค่ะ แม่ขาเกรงใจคุณตา คุณยาย” ลีนาเกรงว่าตนเองจะพาความเดือดร้อนมาสู่ครอบครัวไอรีน คงไม่ดีนัก หากผู้ชายคนนั้นสะกิดใจ จนตามมาเกาะแกะตัวเอง เขาไม่ได้พิศวาสเธอหรอก เรื่องนั้นเธอรู้ดี

“แบบนั้นก็ได้ค่ะ ลาลิตามใจแม่ขา แม่ขาว่าดี ลาลิก็ว่าดี” ถึงจะแอบผิดหวังบ้าง เมื่อมารดาไม่เห็นด้วยลาลิตาก็ไม่คิดจะขัด ชีวิตของเธอมีแค่แม่เท่านั้นนี่นา

วันรุ่งขึ้น

พอฟ้าเปิดแสงสีส้มเริ่มโผล่ ลีนาก็ลากกระเป๋าเดินทางออกมาตั้งหน้าห้อง ส่งเสียงเร่งลาลิตาที่ยังมัวแต่โอ้เอ้ คงเพราะยังนอนไม่เต็มอิ่มเลยโยเย ไม่ว่าง่ายเหมือนทุกครั้ง

“ลาลิเร็วๆ สิคะ แม่ขากลัวไม่ทันรถโดยสาร”

“ยังไม่ทันเช้าเลยนะคะ น้าไอตื่นหรือยังก็ไม่รู้” งานเมื่อวานทุกคนเหนื่อยสาหัส พอตกค่ำเลยหลับเป็นตาย ยังไม่ทันเช้ามารดาก็เร่งขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านตื่นกันหรือยัง

“คุณตา คุณยายตื่นแล้ว แม่ขาจะพาลาลิไปลา ส่วนน้าไอน่ะ เอาไว้ครั้งหน้าก็แล้วกัน” ธรรมดาแล้วไอรีนไม่เคยตื่นเช้าหรอก เพื่อนของเธอตื่นช่วงสายๆ ดังนั้นวันนี้ไม่น่ามีใครทัดทาน ส่วนเรื่องที่ตกลงกับไอรีนไว้แล้ว ลีนาคิดว่าระหว่างเดินทางคงหาข้อแก้ตัวที่เหมาะสมได้ เวลานี้เธอขอกลับไปตั้งหลักก่อน เพราะหากฝืนตามที่ตกลงกันไว้ เธอคงอกสั่นขวัญแขวน ไม่มีแก่ใจทำอะไรแน่ และสักวัน ความลับที่เก็บงำไว้คงแพร่งพราย นั่นอาจทำให้เพื่อนคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ตัดความสัมพันธ์กับตัวเอง

“ไอ...ลีนาขอโทษ”

หากมันง่ายเหมือนที่คิดไว้ลีนากับลาลิตาคงใกล้ออกเดินทาง หลังซื้อตั๋วรถโดยสาร สองแม่ลูกก็หาอาหารเช้าง่ายๆ กินประทังความหิว มีข้าวเหนียวหมูปิ้งของโปรดลาลิตากับน้ำสะอาดหนึ่งขวด ความที่เลี้ยงง่ายลาลิตาจึงไม่โยเย ยอมกินอาหารเช้าที่มารดาหาให้แบบไม่ปริปากพูด ทั้งที่ยังไม่หายง่วงนอน

บิดา มารดาของไอรีนไม่ยอมให้ลีนากับลูกเดินทางเอง ทั้งสองท่านให้รถยนต์ที่บ้านมาส่งถึงท่ารถประจำทาง ช่วยร่นระยะเวลาให้กับเธอไม่น้อย ดังนั้นจึงมีเวลาเหลือเฟือก่อนที่รถโดยสารคันแรกจะออกวิ่ง