บทที่5.เงื้อมมือมัจจุราช..

“งั้นดีเลย ไปเที่ยวที่สวนของลุงก่อนดีกว่า มีดอกไม้สวยๆ แถมมีขนมอร่อยๆ เยอะแยะด้วยนะ”

การหลอกล่อเด็กไร้เดียงสาไม่ยาก แต่คนโตกว่านี่สิคงกล่อมลำบาก ท่าทางขึงขังแบบนั้นคงไม่คล้อยตามง่ายๆ

“ลาลิอยากไปค่ะ แต่แม่ขาคงไม่ยอม”

“ลุงจะคุยกับแม่ขาของลาลิเอง ขอเวลาแปบนึงได้ไหมคะ” กุมภาสัญญา ก่อนจะยืดตัวยืนตรง ลาลิตาเงยหน้ามองมารดา ลีนาเลยพยักหน้าให้ เธอเองก็ไม่ต้องการพูดอะไรต่อหน้าลูก ลาลิตาเป็นเด็กฉลาด มีหรือจะไม่สงสัยหากสะกิดใจบางอย่าง

พอลาลิตาเดินห่างออกไปสักหน่อย “คุณต้องการอะไรกันแน่คะ” ลีนากัดฟันถาม

“ผมบอกตรงๆ เกรงว่าเธอจะสติแตกไปก่อนน่ะสิ” กุมภาตอบเสียงเรียบ แววตาเขาลุกโพลงจนลีนาผวา...เธอเม้มปาก เผลอเดินถอยหลังหนึ่งก้าว เมื่อก่อนเธอเกรงกลัวเขายังไง ปัจจุบันก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม

“คุณทำแบบนี้ไม่กลัวว่าจะผิดใจกับไอรีนเหรอคะ” ลีนาข่มความกลัวพูดดักทางไว้ก่อน

“ถ้าผมกลัว ผมคงไม่มา” กุมภาตอบเสียงเรียบเหมือนเดิม

“ฉันไม่อยากให้ตัวเองเป็นตัวการทำลายความสัมพันธ์ของคุณกับไอรีนค่ะ เลยอยากจากไปเงียบๆ คุณปล่อยฉันไปเถอะค่ะ”

ใช้ไม้แข็งกับคนคนนี้ไม่มีทางได้ผล ลีนาเลยเปลี่ยนวิธี ไหนๆ เธอก็หนีเข้าไม่พ้นแล้วนี่

“เธอกับผมมีเรื่องที่ต้องตกลงกันก่อน หลังจากนั้น ผมจะปล่อยเธอไป” กุมภามองสบตาลีนา เขายิ้มมุมปากแบบเป็นต่อ

“พูดมาได้เลยค่ะ ฉันอยากไปจากที่นี่แล้ว”

“เรื่องลาลิ...” พอกุมภาเกริ่น ลีนากลับเป็นฝ่านทนไม่ได้ เธอยกมือขึ้นโบกไปมา สีหน้าเผือดซีดลงเรื่อยๆ

“หยุดค่ะ หยุดเลย ไม่เกี่ยวกับลาลิ ลาลิเป็นลูกของฉันคนเดียว”

กุมภาเงยหน้าหัวเราะเสียงก้อง จนแม้แต่ลาลิตายังหันมามองด้วยความสนใจ รวมถึงคนอื่นๆ ที่ยังยืนอยู่ไม่ไกลจุดที่กุมภากับลีนายืนอยู่ด้วย เธอหมุนมองไปรอบๆ ตัวรู้สึกระแวงสายตาสอดรู้ของคนเหล่านั้น จนเริ่มโกรธผู้ชายตรงหน้านิดๆ

“คุณหัวเราะทำบ้าอะไรคะ!!” ลีนาตวาด

“สมัยก่อนเธออ่อนหวานกว่านี้นะลีนา” กุมภาท้วงเสียงแข็ง

“ลีนาผู้อ่อนแอคนนั้นตายไปตั้งแต่ก่อนกลับจากปารีสแล้วล่ะค่ะ” ลีนาตอบเสียงแข็งไม่ต่างจากน้ำเสียงที่กุมภาใช้เลย

“ผมสินะที่ทำให้คนน่ารักอ่อนหวานคนนั้นหายไปจากโลกใบนี้” ความรู้สึกผิดที่ยังคงค้างอยู่ในใจผุดขึ้นมากลางหว่างอก

“อย่าพูดถึงอดีตนั่นเลยค่ะ คุณมีอะไรก็พูดออกมาตรงๆ ได้เลย” ป่วยการฟังคำแก้ตัว เวลานี้ไม่มีประโยชน์ วันเวลามันผ่านมาแสนนาน จนลีนาไม่ต้องการคำพูดปลอบประโลมเหล่า เวลาที่เธอต้องการจริงๆ ทำไมเขาไม่พูดออกมาล่ะ

“พอผมพูดขึ้นมา เธอก็สั่งให้หยุด” กุมภาแย้งเสียงแข็ง

“ฉันฟังคุณได้ทุกเรื่องค่ะ ยกเว้นเรื่องลาลิเรื่องเดียว”

“ผมก็มีเรื่องที่จะพูดกับเธอเรื่องเดียวเช่นกัน”

“งั้นคุณก็คงเสียเวลาเปล่า ฉันไม่มีอะไรต้องตกลงกับคุณหรอก ลาลิไม่เกี่ยวกับคุณสักนิดเดียว”

“ผมไม่มีทางเสียเวลาหรอกลีนา และเป็นไปไม่ได้ที่ลาลิจะไม่เกี่ยวกับผม”

ลีนาตวัดตามองหน้ากุมภา แววตาเธอแข็งกร้าว เมื่อชายตรงหน้าเฉียดเข้าใกล้จุดที่เธอไม่คิดจะทน แต่ก่อนที่ลีนาจะระเบิดอารมณ์ออกมา กุมภาก็ชิงตัดหน้าเสียก่อน เขาโน้มตัวลงมาใกล้ กระซิบเสียงแหบแห้ง “ลาลิคงเกิดมาไม่ได้หรอก หากไม่มีผม”

เปลือกตากะพริบปริบๆ พอตั้งสติได้ ลีนาก็ผงะถอยหลัง มือเรียวเล็กยกขึ้นชี้หน้าเขา ปลายนิ้วสั่นจนเห็นได้ชัด

“คะ คุณ...”

“เธอเองก็รู้ดี พอๆ กับที่ผมรู้นะลีนา ผมเป็นผู้ชายคนแรกที่เข้าใกล้เธอเกินกว่าผู้ชายคนอื่น ตั้งแต่เธอกลับมาจากที่นั่นเธอไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นเลย แบบนี้ ลาลิจะเป็นลูกใครได้ ถ้าไม่ใช่ลูกผม”

“ไม่จริง คุณจะมารู้ดีกว่าฉันได้ยังไงคะ ลาลิเป็นลูกฉันกับผู้ชายคนอื่น ไม่ใช่คุณหรอก”

“ไหนล่ะผู้ชายคนที่ว่านั่น จนป่านนี้เธอยังไม่บอกใครเลยว่าลาลิเป็นลูกใคร เธอกลัวอะไรเหรอ”

ลีนาเม้มปาก มองหน้ากุมภาตาวาว “ฉันไม่ได้กลัว ฉันแค่เกลียด” เสียงกระซิบรอดไรฟันทำให้กุมภาใจโหวงวูบ ความเกลียดที่พวยพุ่งออกมาทางแววตาของลีนา ทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้น แต่เขาถอยไม่ได้อีกแล้ว