Chapter 3

“ไอ้กัปตันนก เอ๊ย เครื่องบินรบอย่าดูถูกทหารเรือ ไม่อย่างนั้นฉันจะสั่งหน่วยซีล จัดการนายซะ” แฟรงค์ขู่ด้วยน้ำเสียงดุดันเข้มแข็งในแบบชายชาติทหาร สี่เหล่านี้เจอกันไม่ได้เลยทีเดียว เรียกว่าไม่มีใครยอมแพ้ใครแม้แต่หมัดเดียวก็ไม่ยินยอม

“เหอะ ฉันเคยฝึกร่วมกับนายแล้วแฟรงค์ในการเป็นหน่วยซีล นายอย่าเที่ยวเอาหน่วยซีลของนายมาขู่เทพบุตรสายฟ้าอย่างฉัน” ฮอว์คสวนกลับทันที หามีใครยอมใครไม่ เพราะทั้งเขาและแฟรงค์เคยร่วมฝึกซีลมาก่อน ตามนโนบายการเข้าฝึกในหน่วยซีล ส่วนใหญ่คือทหารอากาศกับทหารเรือร่วมกันฝึกโคตรโหดบรม โดยได้คัดเลือกมาจากกลุ่มเนวีซีล กรีนแบเร่ต์ และนาวิกโยธินรีคอน

“ฮ่าๆๆ พวกนายนี่นะไม่เคยยอมกันเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ” ลีโอที่มักทำตัวเหมือนพี่ใหญ่ต่อว่าสองหนุ่มฉลามกับเหยี่ยว สองคนนี้เจอกันทีไรมักกัดกัน ชอบอวดอ้างศักยภาพของตนอยู่ร่ำไป ซึ่งนั่นก็จริงเพราะสองคนนี้แกร่งกล้าเยี่ยมยุทธ์ชาญศึกรบครบรส

“เอาละในเมื่อสร้อยชิ้นส่วนยังอยู่ครบ เราก็ไม่ควรซีเรียสเรื่องใครโสดไม่โสด แต่เราควรรีบตักตวงความสุขเพื่อฉลองวันหยุดที่พวกเราไม่เคยใช้มันกันดีกว่า” ฮอว์คกล่าวอย่างสมเหตุสมผล พวกเขาไม่ควรทะเลาะกันจริงจัง แต่เมื่อนานๆ ทีได้มีโอกาสโคจรมาพบ สมควรใช้เวลาอันมีค่าให้ถึงแก่นแสบทรวงกันไปเลย

“ดื่มเพื่อวันสบายๆ” แบรนดอนกล่าวพร้อมกับยกแก้วเครื่องดื่มรสดีอันมีดีกรีร้อนแรงชูขึ้นตรงหน้า แล้วส่งสายตาบอกให้เพื่อนควรทำตามอย่างเขา

“ดื่ม” สี่หนุ่มประสานเสียงผสานเสียงแก้วกระทบกันดังกริ๊ง จากนั้นจึงจรดแก้วขึ้นดื่มพร้อมๆ กัน

“หมดแก้ว ถ้าใครไม่หมดเป็นหมา” ฮอว์คว่าอย่างเชือดเฉือนเพราะในส่วนของเขากระดกรวดเดียวหมดแก้ว ขณะเดียวกันในจังหวะที่ฮอว์คกำลังลดแก้วลง เสียงหวานผสานเร่าร้อนได้ดังขึ้นเบื้องหน้าไม่ห่างจากร่างสูงใหญ่ของเขา

“ขอดื่มด้วยคนได้ไหมคะ” สาวสวยผมสีทองกลีบปากสีแดงเจิดจ้า บวมเจ่อนิดๆ สร้างเสน่ห์และความเซ็กซี่ในแบบฉบับของหล่อนที่ชายหนุ่มเลือดทหารอากาศมองแล้วใจสยิว และเขาก็แสร้งไม่สนใจสายตาเร่าร้อนจิกกัดเชื่อมหวานที่ส่งตรงมานั้น นั่นแค่แผนล่อหลอกให้หล่อนเดินเข้ามาติดกับเสน่ห์ของเขาอย่างทนไม่ได้ ซึ่งนายทหารอากาศไม่จำเป็นต้องพาตัวเองไปประเคนหล่อนถึงปาก เพราะสำหรับฮอว์คแค่จ้องมองรอโฉบกินเหยื่อเท่านั้น

หล่อนยื่นแก้วมาทางฮอว์คด้วยความจงใจ โดยไม่หันสนใจหนุ่มคนอื่น แม้เสน่ห์รวมไปถึงหน้าตาร้อนแรงไม่ต่างกัน เป้าหมายหล่อนอยู่ที่ฮอว์คเพียงคนเดียว

“เอ่อ...ยินดีครับคุณสุภาพสตรี” เครื่องดื่มสีชารสแรงถูกรินลงในแก้วใบเดิมของนายทหารยศนาวาอากาศเอกอีกครั้ง เพื่อดื่มให้เกียรติกับสุภาพสตรีที่พาตัวเองมาทำความรู้จักกับเขาถึงโต๊ะชายล้วนเช่นนี้ เขาปรายตาไปทางโต๊ะของหล่อนซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก “ไม่ชวนเพื่อนของคุณร่วมโต๊ะกับพวกเราล่ะครับ เพื่อนของผมยังขาดเพื่อนคุยถ้าคุณยังให้เพื่อนคนสวยของคุณนั่งอยู่ตรงนั้น”

“ก็ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” หล่อนบอก “อ้อ ฉันเอมิลี่ เกรซ ค่ะ เรียกเอมมี่ก็ได้ค่ะ” หล่อนแนะนำตัวกับชายหนุ่มมากเสน่ห์ทั้งสี่ แต่จุดประสงค์ของแม่สาวผมทองริมฝีปากเจิดจ้าอยู่ที่ฮอว์ค เพราะหล่อนยื่นมือไปสัมผัสนายทหารอากาศเป็นคนแรก หลังจากนั้นจึงยื่นมือไปจับกับอีกสามหนุ่มตามลำดับ

“คืนนี้นายก็ไม่เหงาแล้วสินะฮอว์ค แบรนดอนกล่าวขณะสาวงามเดินกลับไปยังโต๊ะที่มีเพื่อนของหล่อนรอความหวังอยู่

“ฉันว่าพวกนายก็คงไม่เหงา ง่ายๆ แค่จัดสรรกันให้ลงตัวเท่านั้น” ฮอว์คว่าพร้อมกับส่งสายตาไปทางแม่สาวที่เพิ่งผละจากเขาไป

“ฉันขอแม่สาวผมดำชุดซีทรู” แบรนดอนเอ่ยทันทีที่ฮอว์คเอ่ยถึงการแบ่งสรรกันให้ลงตัว

“ได้ไงๆ แม่นั่นต้องเป็นของฉัน” ลีโอที่นิ่งเงียบอยู่นานค้านการเลือกสรรของเจ้าหน้าที่เอฟบีไอผู้เริงร่า ในด้านคารมลีโออาจสู้แบรนดอนไม่ได้ หากแต่ชั้นเชิงลีลาสวาทไม่มีใครอ่อนข้อไปกว่าใคร แล้วแม่สาวผมยาวสีดำชุดลูกไม้ซีทรูในกลุ่มนั้นเขาได้หมายตาไว้ตั้งแต่หันไปพบกลุ่มของหล่อนแล้ว ด้วยท่วงท่าโดดเด่นทั้งหน้าตา รูปร่าง โดยเฉพาะลีลาโยกเคล้าตามจังหวะเสียงดนตรีนั้นด้วย

“ไลอ้อนนายเหมาะกับแม่สาวหน้าตาเรียบร้อยเกล้าผมเป็นสาวเลขาผู้ระเบียบจัดคนนั้นมากกว่า นี่ถ้าหล่อนสวมแว่นด้วย ฉันเดาอาชีพได้เลยว่าหล่อนคงเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยแน่ๆ” แบรนดอนกล่าวอย่างชายที่รู้จักผู้หญิงดีทุกกระเบียดนิ้ว แม่สาวเกล้าผมเรียบร้อยชุดเดรสสั้นสีเขียว หล่อนโดดเด่นด้านความเรียบร้อย ซึ่งเหมาะกับลีโอมากกว่าใครเพราะต่างคนต่างขรึมเท่าเทียมกัน

“เถียงกันไปเถอะ...งั้นแม่ผมสีน้ำตาลชุดขาวเซ็กซี่ท่าทางบริสุทธิ์คนนั้นฉันขอ” แฟรงค์เอ่ยขึ้นเพื่อตัดปัญหา เขาเลือกผู้หญิงได้แล้วและเชื่อว่าหล่อนคงหมายตาเขาไว้เช่นเดียวกัน ดูจากแววตาที่จิกกัดไม่ปล่อยราวกับแวมไพร์ต้องการเลือดมนุษย์ประทังชีวิตไม่ปาน

“ตามสบาย แต่ฉันขอเคลียร์กับไอ้ทหารราบก่อน” แบรนดอนยังไม่ละความพยายามจนกว่าลีโอจะรับแม่สาวเดรสเขียวนั้นไปกิน เพราะสาวผมดำชุดซีทรูเหมาะกับเขามากกว่า “ชุดเธอน่าจะถอดง่ายดีนะ”

“ชุดไหนถ้านายคิดจะถอดมันก็ไม่ยากนี่นาดอน” ฮอว์คว่าแบบคนรู้ใจแบรนดอน ฝ่ายนายตำรวจหนุ่มได้แต่ส่งค้อนไม่กล้าพูดอะไรต่อ เมื่อสาวสวยทั้งสี่กำลังเดินตรงมาทางพวกเขาอย่างร่าเริงและเปี่ยมด้วยความหวังของพวกหล่อน การเป็นอาหารของสตรีไม่ใช่เรื่องได้มายากสำหรับสี่หนุ่ม หากพร้อมกับการไม่ยึดติดพวกเขาก็พร้อมเสียสละตัวตนกับพวกหล่อนยันเช้า

สาวผมทองสีปากเจิดจ้าเด่นมาแต่ไกลหย่อนก้นลงนั่งข้างฮอว์ค ก้นงอนของหล่อนในชุดเดรสสีดำปักเลื่อมแวบวามเกือบเกยขึ้นไปนั่งบนตักชายหนุ่ม ทว่าต่อให้หุ่นแบบเอมิลี่มาสักสามนาง ตักของฮอว์คก็ยังคงรับน้ำหนักไหว

“รบกวนช่วยดูแลเพื่อนๆ ของเอมมี่ด้วยนะคะคุณ...” หล่อนหยุดประโยคเพื่อให้หนุ่มๆ ได้แนะนำตัวกับเพื่อนของหล่อน

“ผมแฟรงค์ คารุสโซ จูเนียร์ ครับ คุณ...” แฟรงค์แนะนำตัวพร้อมกับเว้นวรรคให้แม่สาวผมสีน้ำตาลเดรสสั้นสีขาวคอวีคว้านลึกอันแสดงความอุดมสมบูรณ์ไปทุกส่วนสัดอย่างลงตัว แนะนำตัวเองบ้าง

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะแฟรงค์ ฉันซาแมนธา เรียกซาซ่าก็ได้ค่ะ” หล่อนแนะนำตัวผสานเสน่ห์ในท่าทีชมดชม้อยทิ้งชายตา ลีลาขยับปากเชิญชวนไม่ธรรมดา แฟรงค์ใจสั่นหากแต่ไม่สั่นเพราะอาการกลัว แต่สั่นเพราะไม่อยากอยู่ตรงนี้ต่อไป เว้นเสียแต่จะพาแม่สาวซาแมนธาออกไปข้างนอก ณ วินาทีนี้เลย

“ซาซ่าเราไปหาที่ดื่มกันสองคนดีกว่านะครับ ในนี้อากาศน้อยแย่งกันหายใจ” แฟรงค์หันไปมองรอบกายเพื่อประกอบคำพูดให้สมจริง แล้วทำท่าขยับเสื้อผ้าคล้ายอึดอัดนักหนา เสน่ห์แม่สาวซาแมนธากับชุดคอวีคว้านลึกกำลังเล่นงานความเยือกเย็นดุจสายน้ำของเขาให้เป็นลาวาแห่งความร้อนเร่า

“ซาซ่าเห็นด้วยค่ะ งั้นเราไปกันดีกว่านะคะแฟรงค์” สาวเจ้าเห็นด้วยพร้อมกับวางแก้วเครื่องดื่มในมือลงบนโต๊ะท่ามกลางสายตาคนอื่นๆ แต่ไม่มีใครค้านเพราะต่างรู้ใจกันดี เพื่อนๆ อีกสามสาวได้แต่ส่งยิ้มบางเบาเท่านั้น

“แฟรงค์นี่นายเป็นสายน้ำอะไร โคตรใจร้อนเลย” แบรนดอนโพล่งปากแซวเพื่อนนายทหารเรือที่เวลายกพลขึ้นบกที ช่างไม่รอเวลาใดๆ ซะเลย

“น้ำก็มีเดือดมีเย็น” แฟรงค์ตอบแบรนดอนไปแค่นั้น แล้วยื่นมือไปจูงหญิงสาวที่คืบคลานพาตัวเองมาเป็นอาหารอันโอชะแก่เขาในค่ำคืนอันปราศจากกฎระเบียบไปอย่างว่องไว ภายใต้บรรยากาศแห่งความสลัวผ่านสายตาทุกคนไปอย่างรวดเร็ว