14 เล็กๆ น้อยๆ

พิมพ์พันดาวต้องหงุดหงิดแต่เช้าเมื่อกำลังจะขับรถออกจากบ้านไปทำงานในเวลาเจ็ดโมงครึ่งแต่ตอนนี้ที่หน้าบ้านกลับมีรถบรรทุกจดขวามประตูอยู่ หญิงสาวเดินดูรอบๆเพื่อจะหาเบอร์โทรศัพท์เผื่อจะมีติดไว้แต่ก็ไม่มีสักนิด

หญิงสาวรับเปิดแอปพลิเคชันเพื่อเรียนรถแต่บริเวณที่เธออยู่ไม่มีอบริการแบบนั้น เธอนึกขึ้นได้ว่าเคยเห็นวินรถจักรยานยนต์อยู่บริเวณหน้าร้านสะดวกซื้อซึ่งอยู่ห่างจากที่บ้านไปไม่น่าจะเกิน 500 เมตร ถ้าจากบ้านไปก็คงใช้เวลาไม่นาน พิมพ์พันดาวจึงรับปิดประตูรั้วและจะออกเดิน

“พิมพ์จะเดินไปไหน วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ”

“ไปสิ แต่รถออกไม่ได้ไม่รู้ใครเอารถมาจอดตรงนี้”

“จะไปยังไงให้ผมไปส่งนะ”

“ตรัยไปส่งพิมพ์ที่หน้าวินก็ได้เดี๋ยวพิมพ์นั่งวินไปเอง”

“ขึ้นมาเถอะ”

พอพิมพ์พันดาวขึ้นมานั่งแล้วเขาก็ออกรถแล้วขับตรงไปยังโรงพยาบาลที่หญิงสาวทำงานทันที

“ตรัยทำไมไจอด”

“จอดแล้วพิพม์จะไปยังไง เช้าๆ แบบนี้วินไม่ค่อยว่างหรอกผมไปส่งแหละดีแล้ว”

“ตรัยไม่มีธุระไปที่ไหนเหรอ”

“ผมจะเข้าไปสั่งของในเมืองสายๆ จะเข้าไปดูที่ร้านให้พิมพ์”

“ถ้าตรัยมีงานยุ่งก็ไม่ต้องดูทุกงันก็ได้นะ ช่างเขาก็คงทำตามแบบ”

“ถึงงานยุ่งแต่ผมก็แบ่งเวลาได้”

“แล้วน้องพลอยล่ะไม่ไปโรงเรียนเหรอ”

“ไปสิ เช้านี้พลอยไปกับพ่อของเพื่อนน่ะ”

“อ๋อ”

“เดี๋ยวตอนเย็นผมจะไปรับน้องพลอยเอง พิมพ์เลิกงานกี่โมงล่ะผมจะได้แวะรับกลับไปพร้อมกันเลย”

“เวลสาเลิกงงานก็สี่โมงเย็นนั่นแหละ แต่กว่าจะทุกอย่างจะเสร็จก็เกือบห้าโมง”

“พอดีเลยผมคงรับน้องพลอยมาถึงพอดี ถ้าพิมพ์เสร็จก่อนรอผมได้ไหม”

“พิมพ์เกรงใจ”

“จะต้องเกรงใจทำไม ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว เป็นว่าตกลงตามนี้นะ”

“ก็ได้ ตรับจอดตรงนี้แหละ เดี่ยวพิมพ์เดินเขาไปเอง”

“ผมวนเข้าไปสางดีกว่าจะได้วนออกอีกทางเลย ทางนั้นรถไม่ติด” เมื่อเขาบอกเหตุผลแบบนั้นพิมพ์พันดาวก็เลยต้องยอมให้เขาขับรถมาจอดที่หน้าอาคารซึ่งตนเองทำงานอยู่

หญิงสาวมาทำงานที่นี่ได้เกือบหนึ่งเดือนแล้ว แม้จะรู้จักคนไม่ทั่วโรงพยาบาลแต่ก็รู้จักมากขึ้นทุกวันเพราเป้นดรงพยาบาลประจำอำเภอซึ่งมีเจ้าหน้าที่ไม่มากนัก

“พิมพ์วันนี้ช่วงบ่ายพิมพ์เข้าประชุมประจำเดือนของโรงพยาบาลได้ไหม” ฐิตาภาเภสัชกรรุ่นพี่บอกกับพิมพ์พันดาวระหว่างที่กำลังช่วยกันจัดยาให้ผู้ป่วย

“ได้ค่ะ พี่ตาก็จะเข้าประชุมด้วยใช่ไหมค่ะ”

“พี่ต้องเอาหนังสือไปส่งที่สสจ.”

“แล้วเขาจะประชุมเรื่องอะไรกันบ้างคะ มีวาระการประชุมแจ้งไหม”

“เดี๋ยวพี่ส่งให้ทางไลน์นะ แต่ผอ.เพิ่งแจ้งเพิ่มว่าจะคุยเรื่องงานปีใหม่ของโรงพยาบาลด้วย”

“ไม่ได้นะคะพี่ตา พี่พิมพ์เพิ่งมาทำงานคนจากแผนกอื่นต้องหางานนหักมาให้แผนกเรารับผิดชอบแน่ๆ พี่ตาจำปรก่อนได้ไหมล่ะที่เราไม่ส่งตัวแทนเข้าประชุมพวก

“จำได้สิ ปีนั้นแผนกเรารับผิดชอบเรื่องสนานที่ทั้งที่พวกเรามีแต่ผู้หญิง พี่ตาต้องเข้าประชุมนะคะ อย่างน้อยก็จับฉลากแบ่งงานกันก็ยังดูยุติธรรม”

“พิมพ์เอาหนังสือไปส่งเองก็ได้ค่ะพี่ตา แค่ส่งหนังสือใช่ไหม”

“แต่พิมพ์ต้องรอรับกลับด้วยนะ”

“นานไหมคะ”

“ก็น่าจะสักสี่โมงเย็น พิมพ์ไปนั่งรอร้านกาแฟแถวนั้นก็ได้ รับหนักสือเสร็จก็กลับบ้านได้เลย”

“พี่ตาคะ คือวันนี้พิมพ์”ม่ได้เอารถมา”

“ไม่ต้องห่วงจ้ะ เด่ยวจะมีรถเข้าไปส่งผู้ป่วยที่โรงพยาบาลพอดี พิมพ์ติดรถไปส่วนขากลับรถของโรงพยาบาลจะไปรอรับ”

“ถ้าพิมพ์รับหนังสือแล้วพิมพ์กลับพร้อมเพื่อนำด้ไหมคะ รถของโรงพยาบาลจะได้ไม่ต้องไปรับ”

“ได้สิ ขอบใจมากนะพิมพ์”

“พิมพ์ต้องขอบคุณพี่มากกว่านะคะ เพราะถ้าให้พิมพ์เข้าประชุมพิมพ์คงไม่กล้าออกความเห็นเรื่องการจัดงานแน่ๆ พิมพ์เพิ่งมาใหม่แบบนี้ก็คงต้องนั่งฟังอย่าง”

“อยู่ไปสักพักก็รู้จักคนเยอะขึ้นเอง”

“เดี๋ยวปีใหม่แมวจะพาพี่พิมพ์ไปรู้จักกับทุกคนเองค่ะ รับรองได้เลยว่าหลังจากงานพี่พิมพ์ต้องกลายเป็นขวัญใจของหนุ่มๆ ทั้งโรงพยาบาลแน่”

“นั้นสิ พี่ว่าปีนี่จะให้มีประกวดด้วยดีไหม ห้องยาของเราก็ส่งน้องพิมพ์เข้าประกวด”

“ดีค่ะพี่ตา นานๆ แผนกเราจะมีสาวๆ สวยๆ มาทำงานด้วยเสนอเลยค่ะพี่ตา”

“อย่านะคะพี่ตาพิมพ์กลัวจะทำแผนกขายหน้า”

“พี่ว่าไม่ขายหน้าหรอกน้องพิมพ์สวยกว่าทุกคนอยู่แล้ว” เธอพูดอย่างมั่นใจ

“พี่ตาอย่าลืมนะคะว่าอายุพิมพ์เยอะคงสู้น้องๆ ที่จบใหม่ไม่ได้หรอกค่ะ”

“เขาดูกันที่อายุที่ไหนล่ะ เชาดูที่หน้าตา ไม่รู้แหละพี่ว่าจะลองเสนอผอ.ดูนะปีใหม่ทั้งดีจะได้มีกิจกรรมเพิ่มมาอีกอย่าง”

“แล้วถ้าพิมพ์ไม่ชนะอย่ามาโกรธกันทีหลังนะคะ”

“ไม่มีใครโกรธหรอกค่ะพี่พิมพ์”

“ใช่จ้ะ เราแค่อยากให้งานมันออกมามีสีสัน”

“ก็ได้ค่ะ”

พิมพ์พันดาวรับคำก่อนจะนั่งทำงานต่อจนถึงเวลาที่ต้องเอาเอกสารไปส่งที่สสจ.

หญิงสางสางเอกสารแล้วทางสสจ.ก็ให้มารับอีกครั้งในเวลาบ่าย 15.30 น. เธอจึงไปนั่งรอที่ร้านกาแฟอีกฝั่งหนึ่งของถนน

ระหว่างนั่งทานกาแฟถ่ายรูปละลงสตอรี่เพราะเธอได้โดดงานมาเที่ยวแต่เธอมานั่งรอเอกสารต่างหาก

หญิงสาวสั่งเค้กมาทานหนึ่งชิ้นเมื่อชิมแล้วก็รู้สึกถูกใจในรสชาติจึงสั่งกลับบ้านอีกหลายชิ้นทั้งของตัวเองกับบิดาและเผื่อพลอยมนกับน้าชายอีกคนละสองชิ้น

“เอสเย็นไม่หวานแก้วหนึ่งครับ”

เสียงคุ้นหูทำให้พิมพ์พันดาวหันกลับไปมองหน้าเคาน์เตอร์ของพนักงาน

“ตรัย”

“นึกแล้วว่าพิมพ์น่าจะยังอยู่”

“ตามมาเหรอคะ”

“ใช่สิ ผมเห็นพิมพ์ลงสตอรี่ก็เลยรีบมา”

“จากบ้านเหรอ”

“ครับ พิมพ์มาที่นี่ได้ยังไงไม่ทำงานเหรอ”

“พิม์เอาหนังสือมาส่งสสจ.มากับรถโรงพยาบาล” หญิงสาวชี้มือไปยังสำนักงานสาธารณสุขจังหวัดที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของถนน

“แล้วจะกลับตอนไหน”

“พิมพ์รอรับหนังสือตอนบ่ายสาม กะว่าให้ตรัยรับน้องพลอยแล้วก็เลยมารับพิมพ์ที่นี่เลย”

“แล้วจะโทรตอนไหนล่ะ”

“ก็น่าจะใกล้ๆ สี่โมง”

“แล้วจะนั่งรอคนเดียวแบบนี้เหรอ อีกนานเลยกว่าจะถึงเวลานัด คราวหน้าถ้าต้องรออะไรนานๆ พิมพ์โทรบอกผมนะ ผมจะมารอเป็นเพื่อน”

“พิมพ์เกรงใจ ตรัยต้องทำงานหลายอย่าง”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกถ้าผมติดงานผมจะบอกเอง”

“กาแฟมาแล้วค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

“ให้พิมพืเลี้ยงกาแฟนะ”

“ผมเป็นผู้ชายนะจะให้ผู้หญิงเลี้ยงได้ที่ไหนล่ะ”

“เดี๋ยวนี้หญิงชายก้เท่าเที่ยมกันแล้ว ให้พิมพ์เลี้ยงเถอะแค่กาแฟเองหรือตรัยจะเอาเค้กด้วยไหมร้านนี้อร่อยนะพิมพ์สั่งกลับบ้านตั้งหลายชิ้น สั่งเผื่อตรัยกับน้องพลอยด้วย”

“ขอบใจจนะเดี๋ยวค่อยกลับไปกินที่บ้านกับน้องพลอยก็ได้”

“ตรัยว่างจริงๆ ใช่ไหม” หญิงสาวถามหลังจากอ่านข้อความทางไลน์ที่เพิ่งส่งมา

“ว่างสิ นี่ก็แค่รอรับน้องพลอย พิมพ์มีอะไรหรือเปล่า”

“พี่เดือนเพิ่งไลน์มาบอกว่าเครื่องฟอกอากาศมาส่งแล้วให้พิมพ์ไปเอาที่บ้าน”

“ได้สิ จากที่นี่ไปบ้านพี่เดือนขับรถไม่ถึงสิบนาทีเราไม่ต้องรีบก็ได้”

“ตรัยเคยไปบ้านพี่เดือนเหรอ” พิมพ์พันดามไม่คิดว่าเขาจะรู้จักบ้านของพี่สาวตนเองเพราขนาดเธอเองยังไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ก็จะนัดเจอกันที่บ้านมากกว่า

“เคยสิ เวลาเข้าเมืองพ่อของพิมพ์ขอบฝากกับข้าวมาให้พี่เดือนบ่อยๆ”

“ตรัยนี่สนิทกับพ่อมากกว่าพิมพ์อีกนะ”

“น้อยใจเหรอ”

“เปล่าหรอกพิมพืเข้าใจว่าที่ผ่านมาพิมพ์ไม่ค่อยกลับบ้าน”

“ตอนนี้พิมพ์ก็กลับมาอยู่ที่บ้านแล้วอีหหน่อยก็คงสนิทกันเอง พ่อของพิมพ์น่ะขี้เหงามากแล้วบ้านผมก็มีผู้ชายหลายคนท่านเลยชอบไปนั่งดูมวยด้วยกัน”

“พิมพ์เป็นลุกไม่ดีเลยใช่ไหมตรัย”

“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ ถ้าพิมพ์ไม่ดีพิมพ์ก็คไม่ย้ายกลับมาทำงานใกล้บ้านอรก ตอนที่พิมพ์บอกว่าจะย้ายกลับมาทำงานที่โรงพยาบาลใกล้บ้านลุงเพิ่มดีใจมากท่านอวดคนไปทั่วเลยว่าลูกสาวจะกลับมาแล้ว”

“แต่พ่อไม่เห็นดีใจเท่าไหร่” เพราะเห็นว่าบิดาทำตัวปกติเหมือนอย่างเคย

“ท่านเป็นผู้ชายก็คงไม่ค่อยแสดงออก แต่ที่ผมรู้เพราะตั้งแต่พิมพ์ย้ายกลับมาท่านก็ไม่ค่อยมาดูมวยที่บ้านเลยคงอยากอยู่กับพิมพ์นั้นแหละ”

“พิมพ์ไม่รู้เลยค่ะ ต่อไปพิมพ์คงต้องถามพ่อมากขึ้นคุยกับพ่อมากขึ้นขอบคุณนะตรัยที่บอกให้พิมพ์รู้ตัว”

“ที่ผมบอกไม่ใช่เพราะอยากให้พิมพ์รู้สึกผิดนะ แค่อยากให้พิมพ์กับพ่อใช้ชีวิตร่วมกันแบบมีความสุข ผมอยู่กับพ่อแม่ก็เลยเข้าใจคนสูงอายุดี”

“พิมพ์จะพยายามเรียนรู้และเข้าใจท่านให้มากขึ้น”

“มีอะไรอยากรู้ถามผมได้ตลอดนะ ผมยินดีตอบพิมพ์ทุกคำถามเลยไม่ใช่แค่เรื่องพ่ออย่างเดียว”

“มีเรื่องอื่นที่พิมพ์ต้องถามอีกเหรอคะ”

“ไม่รู้สิ ผมก็บอกเผื่อไว้อนาคตเราคบกันผมก็อยากให้เราคุยกับได้ทุกเรื่อง”

เธอยิ้มก่อนจะเดินไปชำระเงินแล้วเดินนำออกไปหน้าร้าน