Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
นางคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่ จริงอยู่ที่นางตกลงปลงใจที่จะอยู่ยุคนี้ เป็นหลิวอี้เฟย แต่นางก็ตัดไม่ขาด นางไม่รู้ในเงามืด มีคนแอบมองนางอยู่ อ๋องหยางชงอวี้ เดินออกมาจากเรือนอนุมี่ฮวา อนุอีกนางหนึ่งของเค้า มองเห็นหลิวอี้เฟย เดินไปทางสระบัว สีหน้าไม่ค่อยดี เค้าจึงแอบเดินตามนางมา ไม่คิดว่าจะเห็นนางในมุมนี้ "อยู่ที่นี่ ทำเจ้าเศร้าโศกขนาดนั้นเลยหรือ หลิวอี้เฟย" แววตาขี้เล่น เจ้าเล่ห์ ทำเค้าสนใจในตัวนาง ตอนอยู่จวนราชครูแล้วก็ตอนที่อยู่ในห้องหอด้วยกัน ทำไมตอนนี้มีแต่ความเศร้า หลิวอี้เฟย ไม่รู้ถึงคนที่มายืนข้างหลัง เนื่องจากนางเหม่อมองจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พอหันหลังจะกลับเรือน ก็ปะทะเข้ากับอกแข็ง กำลังจะร้องกรี๊ดพอหงายหน้าขึ้น" ท่านอ๋อง" ซวยจริงๆ อี้เฟยเอ้ย แถมหยางชงอวี้ยังกอดนางเอาไว้ไม่ยอมปล่อยอีก "พระชายา ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนอีก" ถามแปลกตานี้ ถ้านอนมามายืนให้เจ้ากอดอยู่แบบนี้หรือไง "กำลังจะกลับเรือนนอนเพคะ ท่านอ๋องโปรดปล่อยหม่อมชั้นก่อน" ปล่อยสิปล่อยโจรแต๊ะอั้ง เสียงหลิวอี้เฟยหวาน แต่นางกับมองตาเขียวใส่หยางชงอวี้ "เปิ่นหวางกอดชายา ผิดตรงไหน'' หยางชงอวี้ ไม่พูดป่าว ก้มลงไปหอมแก้มอี้เฟย คนถูกหอม ช๊อคตัวแข็งไปแล้ว "ยังกับข้าอยากแต่งกับท่านนักนี้" เนื่องจากอารมเศร้ายังคลุกกรุ่นใจใน แล้วยังมาถูกปล้นหอมแก้มไปอีก หลิวอี้เฟย ระเบิดอารมณ์ออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ พอรู้สึกตัวรีบเอามือปิดปากตัวเอง ยัยโง่เอ้ยยยย หาเรื่องตายไวจนได้ ได้แต่ด่าตัวเองในใจ "ในเมื่อแต่งมาแล้ว เจ้าก็เป็นคนของเปิ่นหวางแล้ว เป็นพระชายาของเปิ่นหวาง ไม่ว่าเจ้าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม"
แรกเริ่ม
ในห้องนอนเล็กๆ ยามเช้า มีร่างหญิงสาวอรชร นั่งมองภาพสะท้อนในกระจกสีทองขุ่นมั่ว "เฮ้อ......5ปีแล้วสินะ" นางบ่นพึมพำกับตัวเอง
ย้อนกลับไปเมื่อ5ปีก่อน นิดา เพิ่งเรียนจบ เธอนำเงินเก็บที่สะสมมาตอนสมัยเรียน เพื่อมาเที่ยว ก่อนเข้าสู่ชีวิตการทำงาน คงไม่มีเวลามาเที่ยว
ระหว่างเดินอยู่ในกลุ่มทัวร์ใน พิพิธภัณฑ์แห่งชาติจีน หนึ่งในพิพิธภัณฑ์ที่ใหญ่ที่สุดในโลกนี้ได้เก็บรักษาสิ่งสะสมอันทรงคุณค่าและโบราณวัตถุต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องใช้ทำจากสำริด กระเบื้องหายาก งานฝีมือจากหยก และงานศิลปะ ระหว่างชื่นชมของสวยๆ งามของเครื่องประดับ เธอสะดุดขาตัวเองล้ม พอตื่นขึ้นมากก็มาอยู่ในร่างของคุณหนูสี่ "หลิวอี้เฟย" ลูกสาวคนสุดท้องของราชครู หลิวอี้สง แม่ของนางเป็นแค่อนุ พอคลอดนางก็สิ้นใจ
"เฮ้อ......"หลิวอี้เฟย ถอดหายใจรอบที่ ร้อยแปด
"คุณหนูค่ะ วันนี้ตื่นแต่เช้าเลย นี้น้ำล้างหน้าเจ้าค่ะ"สาวใช้หน้าตาจิ้มลิ้มถือ อ่างน้ำเข้ามา ซิงซิง คือชื่อนาง
ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา ก็มี ซิงซิง อยู่ข้างกายมาตลอด คุณหนูสี่ของนางเดินตกบันได สลบไปสี่วัน แต่คนที่ตื่นมาคือ นิดา ผ่านมา5ปี นิดาจึงต้องยอมรับชะตากรรมที่จะต้องอยู่ในร่างนี้ ได้แต่นั่งถอนใจ เพราะคิดถึงบิดามารดา
"คุณหนูวันนี้จะอาบน้ำมั้ยเจ้าค่ะ เดี๋ยวซิงซิงยกอ่างมาให้"
"อาบทำไม อากาศหนาวจะแย่"หลิวอี้เฟย มองค้อนไปเต็มวง "ไม่อาบก็หอมจะแย่อยู่แล้ว จริงๆ อยากไปคลุกขี้ดินหน้าจวนด้วยซ้ำ ไอ้อ๋องบ้ากามนั้นจะได้ถอนหมั้น"
ใช่แล้ว วันนี้ว่าที่คู่หมั้นจะมาดูตัว คู่หมั้นของร่างนี้คือ ท่านอ๋องสาม อ๋องที่มีฉายาว่าเจ้า สำราญ มีอนุมากมาย มีบุปพางดงามมากมายในจวน
"โถ่ คุณหนู อย่าทำให้นายท่านลำบากใจเลยเจ้าค่ะ" ซิงซิงได้แต่นั่งสายหน้า เพราะนางรู้ดีว่า คุณหนูสี่ตัวแสบของนางคงจะทำแบบที่พูดจริงๆ
ใช่ตาแก่หลิวอี้สง จะรักและเอ็นดูนางนักหรอก ที่ให้นางหมั้นกับอ๋อง เพิ่อสร้างฐานอำนาจให้ตัวเองมากกว่า จริงๆ หลิวอี้สงเกลียดนางเข้าใส้เลยต่างหาก ตลอด5ปีที่ผ่านมา นิดาใช้ชีวิตอยู่ในร่างนี้อย่างยากลำบาก เป็นถึงคุณหนูสี่ บุตรสาวราชครูแต่อยู่ในเรือนท้ายจวน มีสาวใช้แค่หนึ่งคนคือซิงซิง นัยจะถูกพวกยัยแก่แร้งทึ้งฮูหยินกับ แม่นมหาเรื่องรังแกไม่เว้นแต่ล่ะวัน
"ใช่ แล้วหนี" พอนึกได้ถ้ามือบางๆ สีขาวราวหิมะทุบลงที่หน้าขาตัวเอง
"อีกแล้วเหรอเจ้าค่ะคุณหนู คราวก่อนเจอโบยไม่เข็ดอีกหรือ" ซิงซิงได้แต่ส่ายหัว
"คราวนี้สำเร็จแน่นอน เจ้าไม่ต้องห่วง คราวนี้ข้าวางแผนมาดี "หลิวอี้เฟย ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา 2-3วันมานี้นางเดินจดเวลาเวรยาม รอบกำแพงไว้หมดแล้ว คราวนี้ล่ะต้องหนีไปให้ได้