บทที่ 4 เรียนรู้

เสียงฝีเท้าหนักๆ ของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องโถง

"มาแล้วครับไอ้คุณท่าน โอยวันนี้อากาศข้างนอกร้อนมากเลยนะแก" อนุชา หรือหมอต้นหมอกายภาพบำบัดและเป็นเพื่อนสนิทของแทนไทมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เขาร้องทักมาก่อนตัวจะเข้ามาด้านในเสียอีก การมาของหมอต้นทำให้บรรยากาศอึดอัดระหว่างแทนไทและไพลินคลายตัวลง

"มาแล้วเหรอไอ้คุณหมอ นี่ไงนักเรียนคนใหม่ของแก นี่หมอต้นครูสอนนวดกายภาพบำบัดของเธอ"แทนไทกล่าวแนะนำ

"สวัสดีค่ะคุณหมอ ดิฉันชื่อลินนะคะยังไงช่วยแนะนำด้วยนะคะ"ไพลินยกมือไหว้อนุชาอย่างนอบน้อม

"โอ้ย จะมาเรียกคุณมงคุณหมออะไรกันครับ เรียกพี่ต้นเฉยๆ ดีกว่าครับลิน ดูเป็นกันเองกว่าเยอะเลย"

อนุชาเอ่ยบอกพลางสำรวจสาวน้อยตรงหน้า เธอเป็นหญิงสาวหน้าตาดีทีเดียว แก้มมีลักยิ้มมีเสน่ห์ ดวงตากลมโตขนตาดำขลับงอนงาม ริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่ออย่างเป็นธรรมชาติ จมูกหรือก็โด่งเรียวเชิดขึ้นอย่างคนถือดี ร่างบางได้สัดส่วน เอวคอดสะโพกผายซ่อนอยู่ในกางเกงยีนทรงเดป อวดขาเรียวงามและบั้นท้ายกลมกลึงถึงจะตัวเล็กไปหน่อยส่วนสูงคงไม่ถึง 160 ซม. แต่ก็ถือว่าสมส่วนทีเดียว

"ค่ะพี่ต้น" ไพลินรับคำอย่างว่าง่าย แทนไทสังเกตเห็นเพื่อนตนเองมองลูกศิษย์ตาเป็นประกายก็อดที่จะขัดขึ้นไม่ได้

"อ้าวแนะนำกันพอรึยัง เมื่อไหร่จะได้นวดเสียที"เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

"แหม ใจร้อนซะจริงไม่ใช่วัยรุ่นเสียหน่อยแกนี่ ไปๆ นวดกันเชิญครับคุณลิน"

อนุชาเอ่ยและผายมือเชิญชวนไพลินนำไปทางด้านเตียงกายภาพ ไพลินพยักหน้ารับแล้วรีบมาเข็นรถเข็นให้แทนไททันที

เธอเข็นรถมาเทียบเตียงกายภาพแล้วจึงช่วยพยุงแทนไทขึ้นเตียงอย่างทุลักทุเล เนื่องด้วยหล่อนเป็นคนร่างเล็กและแทนไทนั้นร่างกายสูงใหญ่เลยทีเดียว หล่อนเอาแขนเขามาพาดกับไหล่ของหล่อนเพื่อพยุงเขาขึ้นเตียงอีกแขนของเขาก็ช่วยพยุงตัวเองไว้ด้วยเพื่อไม่ทิ้งน้ำหนักลงที่เธอจนเกินไป ช่วงต้นขาเขายังใช้งานได้แต่ตั้งแต่หัวเข่าลงไปเขาไม่รู้สึกอะไรเลย

การที่ต้องพยุงเขาอย่างใกล้ชิดทำให้อกอวบของเธอต้องเบียดกับช่วงสีข้างเขาอย่างช่วยไม่ได้ แทนไทสังเกตเห็นแก้มนวลแดงระเรื่อของหล่อน กลิ่นหอมอ่อนๆ จากแป้งเด็กและโลชั่นกรุ่นมาจากเรือนกายของเธอ มันปลุกเร้าความรู้สึกโหยหาบางอย่างที่เขาแทบจะไม่เคยมีความต้องการมันเลยตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุ ทั้งที่หล่อนก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงในสเปคเขาเสียหน่อย เขารีบสะบัดหน้าไล่ความคิดนั้นออกไปทันที หมอต้นจะเข้ามาช่วยไพลินพยุงเขาแต่แทนไทกลับร้องห้าม

"แกไม่ต้องไอ้หมอ ให้ลินเขาทำเพราะมันเป็นหน้าที่ของเขา อีกอย่างจะได้เคยชินเพราะเขาต้องทำหน้าที่นี้อีกนาน"

เขากล่าวเสียงเรียบทั้งที่ในใจนั้นไม่อาจปฎิเสธได้ว่าเขาอยากใกล้ชิดกับหล่อนมากกว่า

หมอต้นมองหน้าแทนไทอย่าง งงๆ ทีคนก่อนๆ ไม่เห็นเป็นแบบนี้เขาก็ช่วยพยุงตามปรกติ

"เอาใจยากจังวุ้ยแกตั้งแต่รถคว่ำมาเนี่ย เห้อ" แทนไทมองหน้าแล้วทำตาดุใส่เพื่อน

"แกไม่ต้องพูดมากไอ้หมอ สอนได้แล้ว" เขาดุแบบไม่จริงจัง ซึ่งหมอต้นก็ไม่ถือสาเพราะเป็นเพื่อนสนิทกันมานานจนรู้ใจ

ไพลินสะกดความรู้สึกเขินอายไว้ในใจคิดไว้ว่ามันเป็นหน้าที่มันเป็นงานท่องไว้ ลิน ท่องไว้ หล่อนก้มหน้าก้มตา จัดวางท่อนขาของเขาลงบนฟูกเตียงกายภาพอย่างเบามือ เหมือนกลัวว่าถ้าวางแรงเขาจะเจ็บทั้งๆ ที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยตรงช่วงท่อนขาตลอดจนปลายเท้า

"พร้อมแล้วนะลิน จริงๆ แล้วก่อนนวดต้องมีน้ำอุ่นให้ไอ้คุณท่านแช่ก่อนสักประมาณห้านาทีเพื่อผ่อนคลายเส้นประสาทบริเวณฝ่าเท้า แต่วันนี้เป็นวันแรกลินคงยังไม่ทราบ ไว้พรุ่งนี้ลินเตรียมให้พร้อมนะครับ"

หมอต้นบอกไพลินอย่างเป็นงานเป็นการ

"ค่ะคุณหมอ"

หล่อนรับคำ และมองดูหมอต้นที่กำลังจับปลายเท้าทั้งสองข้างของแทนไทกดลงประมาณ 10 วินาที และดันปลายเท้าขึ้นอีก 10 วินาที จากนั้นก็จับปลายเท้าทั้งสองประสานกันแล้วกดอีกครั้ง

หลังจากนั้นก็นวดบริเวณข้อเท้าไปจนถึงน่อง หัวเข่า และต้นขาทีละข้าง

"พอจะจำได้ไหม ไหนลองทำดูสิครับ"

หมอต้นบอกไพลินให้หล่อนลองนวดตามที่เขาสอนไป ไพลินจำได้อย่างแม่นยำหล่อนทำตามที่หมอทำให้ดูอย่างไม่ผิดเพี้ยน แต่การลงน้ำหนักมือยังไม่ดีพอ

"การลงน้ำหนักมือเราใช้การทิ้งน้ำหนักเราลงไปที่มือแล้วโน้มตัวลงไปจึงจะได้น้ำหนักครับ ถ้าลินใช้แต่กำลังมืออย่างเดียวจะปวดมือมาก และน้ำหนักไม่พอเพราะลินตัวเล็ก"

หมอต้นแนะนำ

"อ่อค่ะ" ไพลินกล่าวรับคำและทำตามที่หมอแนะนำอย่างตั้งใจ แทนไทมองตามหล่อนทุกอิริยาบถอย่างเพลินตาโดยไม่รู้ตัว การกระทำนั้นก็อยู่ในสายตาของหมอหนุ่มผู้เป็นเพื่อนด้วย หมอต้นสังเกตว่าแทนไทดูจะสนใจไพลินมิใช่น้อย หรือว่าเขาจะคิดไปเองกันนะ คงต้องรอดูพฤติกรรมของ ไอ้คุณท่านต่อไป เขาคิดในใจ...