บทที่ 3 รับอารมณ์

ไพลินเปลี่ยนชุดเรียบร้อยและเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของชายหนุ่มเมื่อสังเกตุได้ว่าเขานั่งเหม่อ แนวกรามขบกันเป็นสันนูนอย่างเห็นได้ชัด จึงกล่าวออกไปเพราะคิดว่าเจ้านายคงเคืองที่รอนาน

"เสร็จแล้วค่ะคุณท่าน ขอโทษที่ทำให้ต้องรอนะคะ"

พูดเสร็จก็ก้มหน้างุดไม่กล้ามองสบตาเจ้านาย

ชายหนุ่มหันขวับมามองหล่อนด้วยสีหน้าราบเรียบดูไม่ออกด้วยซ้ำว่าเขาคิดอะไรอยู่

"ทำไมเราถึงมาทำงานนี้ไหนบอกเหตุผลมาซิ หน้าตาอย่างเธอการศึกษาก็จบปริญญาตรีทำไมไม่หางานบริษัททำล่ะ" ไพลินเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาสีสนิมจ้องมาที่หล่อนเขม็งทำให้เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยยามเขาจรดจ้องมันเหมือนดวงตาของเจ้าป่าเวลาจ้องเหยื่อของมัน

"ลินไปสมัครมาหลายงานค่ะแต่ยังไม่มีบริษัทไหนเรียกตัว พอดีเห็นงานนี้ขึ้นประกาศในเว็บและต้องยอมรับว่าให้เงินเดือนสูงมาก ตอนนี้ที่บ้านลินกำลังลำบากเพราะพ่อกับแม่ตกงาน ลินอยากช่วยแบ่งเบาภาระในบ้านถึงมาทำที่นี่ค่ะ คุณไม่ต้องกลัวว่าลินจะอู้หรือทำงานให้คุณไม่คุ้มเงินเดือนหรอกนะคะฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ"

ไพลินตอบออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ แทนไทอึ้งไปที่เห็นไพลินยกเอาคำพูดที่เขาเคยพูดเรื่องให้ทำงานให้คุ้มกับเงินเดือน

"นี่เธอประชดฉันงั้นรึไพลิน อย่ามาตีฝีปากกับฉันนะเธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงจะมาทำปากดี ฮึ! " แทนไทเลื่อนรถเข็นมากระชากข้อมือไพลินอย่างแรง หล่อนไม่ทันได้ระวังตัวจึงเซถลาไปนั่งลงบนตักเขาอย่างพอดิบพอดี

"อุ๊ย! คุณท่าน ลินไม่ได้ประชดนะคะลินพูดจริงๆ ค่ะ"

หล่อนรีบบอกเขาอย่างละล่ำละลัก มือน้อยของหล่อนดันแผงอกของชายหนุ่มไว้อย่างตกใจ

"เธอไม่ต้องมาแก้ตัว ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าการทำปากดีกับฉันน่ะผลที่ได้มันเป็นยังไง"

หล่อนดิ้นขลุกขลักไปมาบนตักเขายิ่งทำให้อกอวบเบียดเข้ากับแผงอกกว้าง การกระทำนั้นปลุกเร้าอารมณ์แทนไทโดยเจ้าหล่อนไม่รู้ตัว มือเรียวที่แข็งแกร่งของเขาคว้าหมับเข้าที่ต้นคอหล่อน บังคับให้แหงนเงยขึ้นรับริมฝีปากหนาร้อนระอุของเขาที่บดเบียดลงมา

หล่อนเม้มปากแน่นอย่างตกใจแทนไทจึงใช้มืออกข้างของเขาบีบปลายคางหล่อนเพื่อบังคับให้เธอเผยอริมฝีปากออก เรียวลิ้นร้อนเข้ารุกล้ำเกี่ยวรัดกับลิ้นของเธอ ชอนไชความหวานในโพรงปากของเธออย่างร้อนแรง มือแข็งแรงของเขาเลื่อนมากอบกุมทรวงอกอวบของเธอ นวดเฟ้นอย่างเบามือ

หล่อนตกตะลึงพรึงเพริดร้องอู้อี้ในลำคอ เมื่อแทนไทยถอนริมฝีปากขึ้นอย่างไม่เต็มใจ ไพลินรีบตะเกียกตะกายขึ้นยืน หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธและอายที่เขาฉวยโอกาสกับเธอ

"นี่คุณกรุณาอย่าทำอย่างนี้กับฉันอีก ฉันมาทำงานเป็นคนดูแลไม่ได้มาขายตัวเป็นของเล่นให้คนรวยๆ อย่างคุณอย่าคิดว่าจะทำอะไรกับฉันก็ได้ ฉันตอบคุณไปดีๆ คุณหาว่าฉันประชด ฉันไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของคุณรู้ไว้ซะด้วย"

ไพลินยืนตะโกนใส่หน้าเขาอย่างลืมตัวว่าตนเองเป็นลูกจ้าง ด้วยนิสัยของหล่อนที่ไม่ยอมใครง่ายๆ หากตนเองไม่ผิด

แทนไทอึ้งไปอึดใจ ที่เผลอไผลไปจูบลูกจ้างตนเอง อีกทั้งเจ้าหล่อนยังกล้าขึ้นเสียงกับเขาไม่เคยมีใครกล้าตีฝีปากกับเขามาก่อน คนดูแลคนก่อนแค่เขาตวาดก็หัวหดแล้ว เขารู้ตัวว่าไม่ควรทำเช่นนั้นแต่การปากกล้าของไพลินทำให้เขาไม่ยอมอ่อนข้อให้เธอเช่นกัน

"ทำไมล่ะ ฉันจะลงโทษที่เธอกล้ายอกย้อนฉัน ถ้า ไม่พอใจก็ลาออกไปสิ ไปเป็นพริตตี้เด็กเสี่ย ได้เงินแถมยังสบายไม่ต้องทำอะไรแค่นอนรอบนเตียงก็พอ" เขาพ่นคำพูดใส่เธอชนิดที่เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาได้ สีหน้าและแววตาของเขามีแววเจ็บปวดในขณะที่กล่าวออกมาเหมือนคนมีปมในใจ

"ไม่ เรื่องอะไรฉันจะลาออกฉันไม่ได้ทำผิดอะไร ออกไปพ่อแม่ฉันจะเอาอะไรกิน และอีกอย่างนะคุณรู้ไว้ด้วยถึงฉันจะจนฉันก็ไม่ขายศักดิ์ศรีความเป็นคนหรอกค่ะ"

หล่อนเถียงฉอดๆ ใบหน้างามเชิดขึ้นอย่างถือดี

"งั้นรึ ก็ดีฉันจะคอยดูว่าเธอจะอดทนได้นานแค่ไหน"

แทนไทกล่าวพลางหมุนรถเข็นหันหน้าไปทางระเบียงเพื่อหันหลังให้หล่อน ซ่อนรอยยิ้มขำที่มุมปาก เขาอดขำท่าทีอวดดีของหล่อนไม่ได้จริงๆ นี่เขาไม่ได้ยิ้มหรือหัวเราะมานานแค่ไหนแล้วนะ ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ

และพอรู้ว่าเขาต้องขาพิการ พิมชนก แฟนสาวที่เคยรักกันมากปานจะกลืนกินก็ทิ้งเขาไปอยู่กับเสี่ยเจ้าของคอนโดหรูกลางเมืองหลายแห่ง หล่อนให้เหตุผลกับเขาโดยฝากบอกเพื่อนเขามาอีกทีในวันที่เขานอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลว่า

"พี่ต้นคะ พิมฝากเยี่ยมพี่แทนด้วยนะคะ แล้วเอ่อ พิมคงทนอยู่กับคนพิการไม่ได้หรอกค่ะพี่ต้น พิมยังไม่อยากเอาอนาคตมาทิ้งไว้กับคนพิการหรอกค่ะ"

เขาได้ฟังคำนั้นจากปากเพื่อน ใจเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยถ้อยคำที่มันบาดลึกมันเจ็บยิ่งกว่าแผลที่เขาประสบอยู่ตอนนั้นเสียอีก จากนั้นมารอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเขาก็หายไป พร้อมกับทัศนคติเกี่ยวกับผู้หญิงก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน..