บทที่ 5 อดทน

“ต่อไปเป็นการนวดกล้ามเนื้อหน้าขาและการกดจุดกระบังลมนะครับ อันนี้สำคัญเพราะเป็นการทำให้เลือดลมเดินสะดวก"

หมอต้นใช้มือกดต้นขาทีละข้างของแทนไทและใชสันมือกดตรงกระบังลมคือตรงระหว่างต้นขาทั้งสองข้างใกล้จุดยุทธศาสตร์ของเขาเป็นอย่างมาก กดค้างไว้ประมาณ10วินาทีจึงคลายออก

ไพลินยอมรับว่าหน้าเธอร้อนผ่าวเป็นอย่างมาก นี่หล่อนจะต้องกดตรงที่มันใกล้เป้ากางเกงเขาขนาดนั้นเลยรึ ตอนที่คุณหมอกดให้ดูเธอมองเห็นตรงนั้นของเขามันตุงอยู่ในเป้ากางเกงหล่อนมองแล้วหน้าแดงขึ้นทันที

"เอ่อ คือ ต้องกดใกล้ขนาดนั้นเลยหรือคะ" ไพลินถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ นี่แค่วันแรกหล่อนต้องเจอศึกหนักขนาดนี้เลยรึ ถึงว่าสิไม่เคยมีใครอยู่ได้นาน

"ใช่ครับมันเป็นจุดชีพจรของมนุษย์ถ้ากดถูกเราจะสังเกตได้ว่าชีพจรจะเต้นตุบๆ ใต้มือเรา อย่าคิดมากเลยครับคุณลิน ไอ้น้องชายของไอ้คุณท่านมันตายด้านไปนานแล้วครับ ฮ่าๆๆๆ "

พูดจบหมอต้นก็ระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นอย่างดัง จนคนนอนให้นวดขัดขึ้นอย่างหงุดหงิดที่โดนหาว่าตายด้าน

"เดี๋ยวเถอะไอ้คุณหมอ แกอยากมีชีวิตที่เป็นสุขหรือเปล่าฮะ หรือความลับของแกจะไม่อยากให้มันลับอีกต่อไป ฉันจะโทรหาเมียแกดีไหมนะ" หมอต้นหุบปากฉับหยุดหัวเราะทันทีโดยอัตโนมัติ

"อย่านะโว้ยแก ฉันก็แค่พูดเล่นทำเป็นซีเรียสไปได้ เอ้าคุณลินลองทำดูสิครับ" หมอต้นรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเพื่อเบนความสนใจของแทนไท

ไพลินใช้มือกดที่ต้นขาทีละข้างของแทนไทแบบที่หมอสอนมาข้างต้น แต่หล่อนยังไม่กล้ากดจุดกระบังลมจึงนวดวนอยู่ตรงต้นขาเขาอยู่นั่นเอง

"จะวนอยู่อีกนานไหมทำไมไม่กด กลัวฉันกัดรึไง ไหนบอกจะทำงานให้คุ้มกับเงินเดือน แค่นี้ก็อู้แล้ว"

แทนไทพูดขึ้นเสียงเข้ม จริงๆ แล้วเขารู้ว่าหล่อนไม่ได้อู้ แต่หล่อนอาย เขาเพียงอยากแกล้งหล่อนเท่านั้นเห็นทำปากดีดูซิจะทำได้ไหม

ไพลินตวัดสายตาเขียวปั๊ดขึ้นมองหน้าเจ้านายหนุ่มทันที

"ฉันไม่ได้อู้นะฉันกลัวกดผิดที่ต่างหาก แต่ เอ่อ ทำก็ได้กดผิดไม่รู้ด้วยนะคะ" หล่อนต่อปากต่อคำตามนิสัยไม่ยอมคนของหล่อน แต่มือก็กดไปตรงจุดกระบังลมของเขา มันอดไม่ได้ที่มือน้อยของหล่อนจะไปถูกช่วงเป้ากางเกงเขาโดยไม่ได้ตั้งใจหล่อนลงน้ำหนักมือกดไปอย่างแรง

"โอ้ย! เธอทำอะไรของเธอเนี่ย? กดมาได้ยังไงโอ้ย เธอจงใจแกล้งฉันใช่ไหมฮะ" ไพลินรีบชักมือออกทันทีด้วยความตกใจเสียงร้องของแทนไท เขากุมเป้ากางเกงตนเองไว้ด้วยความเจ็บจุกจนหน้าเขียว

"ขะขอโทษค่ะคุณท่าน ลินไม่ได้ตั้งใจ ลินคิดว่าลินกดถูกจุดแล้วน่ะค่ะ" ไพลินตอบเสียงอ่อย ถอยไปยืนแอบอยู่หลัง คุณหมอทันที

หมอต้นทำหน้ากลั้นขำไว้เต็มที่แต่กระนั้นก็ยังกลั้นไว้ไม่อยู่ สงสารเพื่อนที่นอนกุมเป้าหน้าเขียวหน้าเหลืองอยู่ก็สงสาร

"เอาล่ะๆ คุณลินเธอคงไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่เคยนวดมาก่อนก็แบบนี้แกอย่าไปถือสาเลย เดี๋ยวฉันจะจับมือเธอกดจุด จะได้ไม่พลาดอีก ส่วนแกก็ควรเก็บน้องชายให้เข้าที่เข้าทางด้วย ไหนดีขึ้นรึยัง" หมอต้นถามเพื่อน สีหน้ายังระบายไปด้วยรอยยิ้มขัน

"แกไม่ต้องมาขำฉันไอ้หมอ มาแค่วันเดียวยังขนาดนี้ วันหลังไม่นวดฉันอัมพาตกินทั้งตัวรึ นี่ฉันควรจะจ้างเธอต่อดีไหมนี่" แทนไทฟาดงวงฟาดงาอย่างฉุนเฉียว คลายมือที่กุมเป้าออกเมื่ออาการเจ็บจุกหายไป

"ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะคุณท่าน ต่อไปจะพยายามระวังให้มากกว่านี้ค่ะ ขอโทษนะคะอย่าไล่ฉันออกเลย ฉันจะตั้งใจทำงานนะคะ" ไพลินกล่าวอย่างวิงวอน หากเธอไม่ได้งานนี้พ่อและแม่เธอคงจะลำบากอย่างแน่นอน

"เอาน่าไอ้คุณท่าน คุณลินเธอก็ขอโทษแล้วเธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นายก็ควรใจเย็นลงได้แล้วนะเพื่อน แกน่ะใจร้อนจนเปลี่ยนคนดูแลมากี่คนแล้วแบบนี้ใครจะอยู่กับแกได้นานล่ะ ใจเย็นๆ บ้างสิ มาครับคุณลิน ผมจะจับมือให้กดจะได้ถูกจุด"

หมอต้นช่วยพูดกับเพื่อนเพราะเห็นใจไพลิน หล่อนเดินเข้ามาจะไปนวดต่อ แต่แทนไทกลับตวาดขึ้นเสียงดัง จนหล่อนตกใจ แค่เพียงตกใจแต่หล่อนไม่ได้กลัวสิ่งที่หล่อนกลัวคือกลัวพ่อกับแม่จะลำบากมากกว่า

"ไม่ต้องแล้ว เสียอารมณ์ พยุงฉันขึ้นซิฉันจะไปโต๊ะทำงาน เธอไปเอากาแฟมาให้ฉันด้วย 2 ที่เผื่อหมอด้วย ไปบอกป้าอุ่นที่โรงครัวด้านโน้น” เขาชี้มือไปทางโรงครัวซึ่งอยู่ถัดไปจากเรือนไม้ที่พักนั่นเอง หน้าตายังคงบึ้งตึงอย่างคนที่ยังไม่ หายเคือง

"ค่ะ" หล่อนรับคำรีบพยุงเขาขึ้นรถเข็นและเข็นรถไปที่ห้องทำงาน แล้วจึงจะเดินไปที่โรงครัว หมอต้นเดินออกมาพอดีจึงหยุดพูดคุยกับเธอ

"คุณลินอย่าไปถือสาเพื่อนผมเลยนะครับ นายแทนน่ะจริงๆ เขาเป็นคนดีมากคนหนึ่งแต่พอรถคว่ำ กลายเป็นคน ขาพิการ แฟนก็ทิ้งไปเลยทำให้เขากลายเป็นคนละคนไปเลย ผมว่าสิ่งที่จะเยียวยาจิตใจเพื่อนผมได้คือคนที่ดูแลและเข้าใจเขาจริงๆ น่ะครับ" หมอต้นพูดจบก็เดินไปนั่งคุยกับแทนไทที่โต๊ะทำงาน ไพลินคิดในใจว่า เธอจะพยายามเข้าใจนะ แต่เจ้านายของหล่อนสิอย่างกับยักษ์กับมาร และเหนือสิ่งอื่นใดเธอต้องอดทนเพื่อความอยู่รอดของครอบครัวต่างหาก หล่อนถอนใจออกมาและเดินไปที่โรงครัว