ตอนที่ 1 ความอัปยศ [1]

หลังจากเกิดเรื่อง ข้าก็ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง กระทั่งท่านแม่เข้ามาในตอนสาย ข้าได้แต่แสร้งนอนหลับอยู่บนเตียง ไม่กล้าสู้หน้ามารดา

"เซียนเอ๋อ แม่ทำขนมที่เจ้าชอบมาให้ ทานเสียนะลูก ฮึก! แม่รู้ว่าเจ้าอยากทานมานานแล้ว"

พอได้ยินเสียงสะอื้นของมารดา ทำให้ข้าตกใจจนต้องรีบลุกนั่ง "ท่านแม่ร้องไห้ทำไมเจ้าคะ" ข้าเห็นมารดารีบยกผ้าซับน้ำตา ก่อนจะเอ่ยกับข้าด้วยเสียงนุ่มนวล "แม่ไม่เป็นอะไร เจ้าไม่ต้องห่วงนะ รีบทานขนมเถิด" 

ข้ามองจานขนมที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง จำใจต้องหยิบขึ้นมากิน ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกหิวเลยสักนิด แต่พอหันไปเห็นรอยยิ้มของมารดา ข้าก็รีบยัดขนมเข้าปากกินอย่างเอร็ดอร่อย ท่านแม่ยังพูดคุยกับข้าต่ออีกหลายประโยค ก่อนจะกลับออกไป 

หลังจากนั้นไม่นาน ข้าก็ได้ยืนเสียงอาซวงสาวใช้ของข้าเปิดประตูเข้ามา ข้าจึงแสร้งหลับดังเดิม ยังดีที่สาวใช้ของข้าผู้นี้ถูกฝึกฝนมาดี นางทำนั่นทำนี่ด้วยมือเท้าเบาคล้ายเกรงจะทำให้ข้าตื่น กระทั่งผ่านไปพักใหญ่ นางถึงได้มายืนมองข้าที่ข้างเตียง 

"พักผ่อนนะเจ้าคะ คุณหนู" ข้าได้ยินเสียงแหบแห้งของนางดังขึ้นแผ่วเบา ก่อนที่อาซวงจะกลับออกไป 

ข้าค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งมองไปทางประตู ในหัวคิดสับสนวุ่นวาย ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าก็ยังทำใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้อยู่ดี หากท่านพ่อท่านแม่และพวกพี่ๆ รู้ ทุกคนคงจะผิดหวังไม่น้อย 

ปัง! อยู่ๆ ประตูห้องของข้าก็ถูกเปิดออกอย่างแรง จนข้าแสร้งหลับไม่ทัน  "พี่รอง!" พอเห็นว่าเป็นผู้ใด ข้ารู้สึกดีใจไม่น้อย รีบลงจากเตียงวิ่งเข้าไปหา พี่ชายที่ข้าไม่ได้เห็นหน้ามาเกือบเดือนในที่สุดก็กลับมา "ฮึก! พี่รอง" ข้ากอดร่างสูงกำยำเอาไว้แน่น น้ำตาไหลพราก

"น้องเล็ก อย่าเศร้าไปเลย พี่รองกลับมาหาเจ้าแล้ว"

"ข้าไม่ได้เศร้า ข้าแค่ดีใจ พี่หายไปไหนมาตั้งนาน ไม่รักเซียนเอ๋อแล้วใช่หรือไม่ ฮือๆ"

"พี่รองรักน้องเล็กมากนะ เห็นน้องเล็กบอกว่าอยากเห็นดอกเหมยเจ็ดสี พี่รองไปหามาให้เจ้าแล้ว"

มาถึงตอนนี้ ข้าพึ่งจะเห็นดอกไม้ในมือพี่ชาย ที่แท้ที่พี่รองของข้าหายไป ก็เพราะไปค้นหาดอกเหมยเจ็ดสีมาให้ข้า ข้ารู้สึกทั้งดีใจทั้งเสียใจจนบรรยายไม่ถูก ได้แต่กอดพี่ชายเอาไว้แน่น 

ข้ากับพี่รองพูดคุยกันอีกพักใหญ่ เสียงทุ้มนุ่มของพี่ชาย ทำให้ข้าเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว  ตื่นมาอีกทีก็เย็นมากแล้ว ไม่รู้ว่าพี่รองกลับออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ 

อาซวงยกถาดอาหารมาวางให้ข้า ราวกับรู้ว่าข้ายังไม่พร้อมจะก้าวออกจากห้อง แต่ข้าก็สั่งให้นางนำอาหารกลับออกไป เพราะทานอะไรไม่ลง 

จนกระทั่งค่ำคืนมาเยือน อาซวงเข้ามาจุดเทียนเสร็จก็กลับออกไป พอพ้นหลังนาง ข้าก็ดับเทียนทันที แล้วซุกตัวเข้าไปนอนคุดคู้ในผ้าห่ม คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ได้แต่หวังว่าวันพรุ่งนี้ ข้าคงรู้สึกดีขึ้น 

ยามอิ๋น

ความรู้สึกเสียวซ่าน ทำให้ข้ารู้สึกตัวคล้ายครึ่งหลับครึ่งตื่น ไม่ต่างจากเมื่อคืนวาน หว่างขาของข้าถ่างอ้ากว้าง ไม่รู้ว่าคนผู้นั้นกำลังทำอะไรกับส่วนนั้นของข้ากันแน่ ข้าถึงได้รู้สึกเสียวเช่นนี้ ข้าคิดว่าเขากำลังใช้ลิ้นเลีย 

ลมหายใจของข้าขาดๆ หายๆ ไม่รู้ว่าข้ากำลังต้องการอะไร แต่ที่รู้คือข้ารู้สึกทรมาน รูตรงนั้นของข้าฉ่ำไปด้วยน้ำ ผนังภายในบีบรัดตัวไม่หยุด ข้ารู้สึกเหมือนจะแย่ อยากให้เขาหยุดใช้ลิ้น แล้วทำอย่างอื่นกับข้าแทน ข้าต้องการส่วนนั้นของเขา 

คนผู้นั้นทรมานข้าด้วยปลายลิ้นอยู่พักใหญ่ ถึงได้เคลื่อนตัวขึ้นมาดูดเลียยอดอกของข้า จนกระทั่งเลยมาถึงปาก พอเขาช้อนสองขาของข้าขึ้น ข้าก็รู้ทันที ว่าสิ่งที่ข้ารอคอยกำลังจะมาถึง ไม่กี่อึดใจ ส่วนแข็งขึงก็สอดใส่เข้ามาในรูตรงนั้นของข้า 

ผนังภายในถึงกับบีบรัดสิ่งแปลกปลอมเอาไว้แน่น คล้ายกลัวว่ามันจะหลุดออก "อ่า" เหมือนข้าจะได้ยินเสียงครางในลำคอของตัวเอง

ยิ่งในยามที่เจ้าดุ้นนั่นขยับเข้าขยับออก มันทำให้ข้าเสียวจนอยากจะกรีดร้อง ในหัวของข้าขาวโพลนไปหมด ลมหายใจทั้งแรงทั้งถี่กระชั้น คนด้านบนเองก็ไม่ต่างกัน ข้าได้ยินเสียงเขาครางฮึมฮำในลำคอ คล้ายกำลังพออกพอใจ

เขาทั้งจูบทั้งกอดทั้งซุกไซร้ไปทั่วใบหน้าและลำคอของข้า ส่วนแข็งขึงที่อยู่ในรูตรงนั้นขยับเดี๋ยวช้าเดี๋ยวเร็ว จนข้าต้องแอ่นสะโพกตาม เขาชักเข้าชักออกอีกพักใหญ่ ถึงได้จับข้าเปลี่ยนไปท่านอนตะแคง ข้ารับรู้ทุกอย่าง แต่ร่างกายไม่อาจขยับ แม้แต่ดวงตาก็ลืมไม่ขึ้น ได้แต่นอนให้ชายผู้นี้ปรนเปรอ