ตอนที่4 เข้าพบ

เกวลินเดินตามทางที่เธอมองดูเขาคนนั้นเดินขึ้นมาเรื่อยๆ แต่หลังจากขึ้นมาถึงชั้นสามสิ่งที่ทำให้เธอชะงักไปก็คือชายชุดดำที่ยืนตั้งแต่บันไดไปจนถึงหน้าห้อง แค่นี้ก็บ่งบอกถึงการคุ้มกันที่หนาแน่นของเขาแล้ว

“มาทำอะไรที่นี่” เสียงเข้มของชายชุดดำที่หันมาเห็นเกวลิน ก็เดินเข้ามาถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่ดูน่ากลัวมากๆ

“ฉันมาหาคุณเทวิน” เกวลินพยายามปรับอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติ ไม่แสดงออกถึงความกลัวแล้วตอบออกไป

“ลงไป” เสียงเข้มกลับไม่ได้ถามอะไรเพิ่มนอกจากเอ่ยปากไล่หญิงสาวตรงหน้าทันที แต่เพราะเขาทำงานให้กับเจ้านายมานานรู้ดีว่ามีผู้หญิงมากมายที่เข้าหาเจ้านาย เพราะงั้นจึงไม่ได้แปลกใจหรือตกใจกับการมาของหญิงสาวตรงหน้า

“ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณเทวิน อย่างน้อยพี่ก็เข้าไปบอกคุณเทวินก่อนไหม ถ้าเขาไม่อยากเจอฉันฉันจะไปเองไม่รอให้พี่มาไล่” เกวลินพยายามหาเหตุผลเพื่อเจอเขาคนนั้นให้ได้

เธอตัดสินใจและขึ้นมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ยอมให้โดนไล่ไปโดยที่ยังไม่ได้เข้าหาเขาคนนั้นเด็ดขาด

“ไม่จำเป็น” ชายผู้เป็นบอดี้การ์ดรู้ดีว่าผู้หญิงที่เจ้านายจะยอมให้เข้าหาคือผู้หญิงที่เจ้านายเรียกหาเท่านั้น คนที่คิดจะมาแล้วได้เข้าพบไม่ใช่เรื่องง่ายและไม่เคยเกิดขึ้น

“ฉันกับคุณเทวินรู้จักกันมาก่อน พี่แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะไล่ฉันไปทั้งแบบนี้...”

“แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าถ้าเกิดอะไรกับพี่พี่จะรับได้” แล้วใบหน้าเหนือกว่าของเกวลินก็เผยขึ้นมา

แต่รู้จักเหรอ เธอแค่เคยเห็นเขาครั้งสองครั้งผ่านๆ เวลาเขามาที่คลับแห่งนี้นี่แหละ แม้ว่าเขาจะเป็นมาเฟียในคราบนักธุรกิจดัง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเห็นหน้าเขาตามข่าวธุรกิจได้หรอกนะ สิ่งที่พูดต่อกันมาก็แค่คำพูดของคนเท่านั้นแหละ คนส่วนใหญ่ใช่ว่าจะได้เจอหรือรู้จักเขาได้ง่ายๆ

“เธอคิดว่าฉันจะเชื่อ?” แม้คำพูดของหญิงสาวตรงหน้าจะทำให้เขาหวั่นไหวได้บ้าง แต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนอ้างว่ารู้จักกับเจ้านาย

“ก็ได้ งั้นหลังจากฉันไปแล้วพี่ลองเข้าไปบอกคุณเทวินดูนะ ว่าเกวลินมาหา...”

“แล้วหลังจากนั้น ก็เป็นสิ่งที่พี่รับผิดชอบเองแล้วกัน” เกวลินพูดขึ้นอย่างไม่เรื่องมาก พร้อมกับท้าทายให้ชายตรงหน้าเข้าไปบอกเขาคนนั้นหลังจากเธอไป ราวกับว่าหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นก็คิดเอาเอง

“งั้นรออยู่ตรงนี้!” เมื่อได้ยินแบบนั้นมันก็ทำให้บอดี้การ์ดเกิดความลังเลขึ้นมาในที่สุด เพราะการท้าทายแบบนี้มันราวกับว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นคือเรื่องจริง แล้วถ้าเป็นแบบนั้นผลที่ตามมาอาจจะไม่สวยสำหรับเขานัก สู้ไปบอกไม่ถึงนาทีให้รู้แล้วรู้รอดดีว่า

“.....” เกวลินที่ได้ยินแบบนั้นก็ยืนรอด้วยใบหน้าเรียบนิ่งราวกับมั่นใจว่าเธอรู้จักกับเขาคนนั้นจริงๆ นั่นยิ่งทำให้บอดี้การ์ดรีบหมุนตัวไปยังห้องของเจ้านายแล้วเคาะประตูทันที

“มีอะไร” มือขวาของผู้เป็นนายเปิดประตูออกมาถามด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบนิ่ง

“เธอชื่อเกวลิน บอกว่ารู้จักกับนายและมีเรื่องจะคุยด้วยครับ” บอดี้การ์ดแจ้งมือขวาที่เป็นเจ้านายขั้นแรกพร้อมกับหลีกทางให้มองไปยังผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงบันได

“ให้เธอเข้ามา” มือขวายังไม่ได้ตอบ แต่บทสนทนาที่ตกอยู่ในหูของผู้เป็นเจ้านายก็พูดขึ้นด้วยท่าทางเกียจคร้าน

ผู้หญิงที่อ้างว่ารู้จักเขาเขาเจอมาบ่อยจนเบื่อ ผู้หญิงที่บอกมีเรื่องจะคุยกับเขาเองก็มีไม่น้อยเหมือนกัน แต่เพราะตอนนี้เขาอารมณ์ดีและกำลังอยากได้ที่ระบายพอดี ถ้าเกิดพอใช้งานได้ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับการเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่ามาดีหรือมาร้าย

แต่แค่ผู้หญิงคนเดียวมันไม่คณามือเขาอยู่แล้ว อีกอย่างถ้ามีใครส่งเธอมานั่นก็ถือว่าส่งของเล่นมาให้เขาแล้วกัน

สุดท้ายบอดี้การ์ดก็ก้มหัวรับคำสั่ง ก่อนจะเดินตรงมายังเกวลินที่ยืนด้วยใบหน้าเรียบนิ่งอยู่ที่เดิม

“นายให้เข้าไปได้” เสียงเข้มของบอดี้การ์ดพูดขึ้นตามคำสั่ง

“ฉันเตือนแล้วใช่ไหม” เกวลินไม่ลืมหันมาพูดกับบอดี้การ์ดในสิ่งที่เธอเคยพูดกับเขาไปก่อนหน้านี้ ก่อนจะตรงไปยังห้องที่มีคนอยู่ด้านหน้าอีกหนึ่งคนด้วยความไม่อยากเชื่อว่าเขาจะยอมให้เธอเข้าพบง่ายๆ แบบนี้ คนที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้เข้าถึงง่ายขนาดนี้เลยเหรอ

ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกด้วยฝีมือบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่หน้าประตูทันทีเมื่อเกวลินเดินมาถึง

และ...

“!”