ตอนที่3 คนที่ใหญ่กว่า

“ไง หน้าบูดมาเลย” รสลินทักเพื่อนสาวขึ้นหลังจากเห็นเกวลินเดินเข้ามาถึงโต๊ะบาร์ที่เธอนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“จะให้ฉันยิ้มร่าได้ไง ในเมื่อถูกบังคับให้เป็นเมียคนที่แก่กว่าพ่อตัวเอง” เกวลินตอบกลับเพื่อนอย่างเหนื่อยใจ

แม้ว่าเธอจะยืนยันหนักแน่นว่าตัวเองไม่มีทางทำในสิ่งที่พ่อต้องการไม่ว่าจะเพื่อต่อต้านพ่อและไม่เต็มใจ แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอไม่สงบสุขเลยก็คือเธอรู้สึกถึงการถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา ซึ่งเธอคิดว่าน่าจะเป็นคนของคุณลุงเปรมนั่นเป็นแน่

และอย่างหนึ่งที่เธอกลัวที่สุดก็คือเขาจะไม่ทำแค่จับตามอง แต่จะเข้าหาเธออย่างไม่ตั้งตัวจนทำให้เธอหลีกเลี่ยงไม่ได้นั่นเอง

“แล้วแกคิดว่าจะทำยังไงให้รอดพ้นจากคนๆ นี้ อำนาจของเขาไม่น้อยเลยนะ” ณัฐชาถามเพื่อนสนิทขึ้นอย่างอดห่วงไม่ได้

และนักธุรกิจชื่อดังแบบคุณเปรมแน่นอนว่าเธอที่โตในครอบครัวนักธุรกิจเหมือนกันย่อมรู้จักผ่านหน้าข่าวธุรกิจและได้ยินพ่อพูดถึงอยู่แล้ว แต่ก็อย่างที่บอกว่าอำนาจเขาค่อนข้างมาก นั่นเลยทำให้เธอให้ความช่วยเหลือเพื่อนสนิทไม่ได้

“คงต้องหาคนที่มีอำนาจมากกว่ามาคุ้มกะลาหัวมั้ง” เกวลินพูดขึ้นอย่างรู้สึกขำ แต่กลับเป็นความขำที่ปราศจากรอยยิ้ม

“คนที่มีอำนาจมากกว่ามันก็มีเยอะนะเว้ย แต่มันติดตรงที่ใครเขาจะยอมเสียเวลาทำอะไรแบบนี้” รสลินพูดอย่างที่คิดออกไป

แม้ว่าคุณเปรมจะถือเป็นนักธุรกิจชื่อดัง แต่ก็ไม่ได้ติดหนึ่งในยี่สิบของประเทศ ไม่ได้ใหญ่โตอำนาจคับฟ้าขนาดนั้น เพียงแต่เขาแค่มีอำนาจมากกว่าครอบครัวพวกเธอสามคนอย่างเทียบไม่ได้ แต่ก็มีนักธุรกิจอีกมากมายที่ใหญ่โตกว่าเขาเยอะ

แต่ความคิดของผู้ใหญ่และนักธุรกิจส่วนใหญ่คือไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวร มันจะมีใครอยากหาเรื่องใส่ตัว หรือสร้างความขัดเคืองใจกับเรื่องที่ในสายตาพวกเขาดูไร้สาระแบบนี้ล่ะ

“เฮ้อ!” เกวลินถอนหายใจออกมาก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอย่างเหนื่อยใจกับปัญหาชีวิตตอนนี้ ปัญหาที่เกิดจากพ่อที่ไม่เคยสนใจไยดีลูกอย่างเธอ แต่กลับขายเธอเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง

เธออยากหนีนะ แต่จะหนีไปไหนล่ะ แล้วจะหนีพ้นจริงๆ เหรอ ยังไงสำหรับพวกเขาเธอก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งไม่ต่างจากมดตัวหนึ่ง

“จะมีผู้ชายที่ไหนหล่อได้ขนาดนี้อีกไหมวะ” หลังจากเกิดความเงียบในบทสนทนาสักพัก อยู่ๆ ณัฐชาก็พูดขึ้นอย่างเคลิบเคลิ้มพร้อมกับมองไปยังบันไดทางขึ้นชั้นสอง เรียกสายตาของเกวลินกับรสลินให้หันไปมองตามทันที

“นี่ไง คนที่ไม่มีใครกล้ายุ่งหรือมีปัญหาด้วย” หลังจากเกวลินเห็นร่างสูงที่ณัฐชามองอยู่ ก็พูดขึ้นพร้อมกับความคิดบางอย่าง

“แต่ฉันเคยได้ยินว่าเขาไม่เคยเลี้ยงผู้หญิงเป็นตัวเป็นตน” แล้วรสลินก็พูดออกมาอย่างที่เคยได้ยิน เพราะใครๆ ต่างก็รู้จักเขา

และอยากทำความรู้จักกับเขาทั้งนั้น

“ไม่ลองก็ไม่รู้ดิวะ อย่างน้อยขอแค่ได้เข้าใกล้แล้วใช้ชื่อเขาเป็นเกราะป้องกันก็ยังดีไม่ใช่เหรอ” เกวลินที่ได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก เพราะเธอเองก็ไม่ได้หวังให้เขามาเลี้ยงดูเธออยู่แล้ว แต่เธอแค่อยากใกล้ชิดเขาเพื่อหาอะไรเกี่ยวพันกับเขามาป้องกันตัวเอง

“แกจะเอาจริงดิ” ณัฐชาถามขึ้นอย่างไม่มั่นใจ เพราะนั่นเป็นถึงมาเฟียที่น่ากลัวคนหนึ่ง

“อืม ถ้าเขาไม่สนใจฉันก็แค่กลับ แต่ถ้าเกิดเขาสนใจขึ้นมาก็ถือว่าดีกว่าให้ฉันไปเป็นเมียของตาแก่นั่น” เกวลินเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจว่าเธอจะทำในสิ่งที่ดูไม่ฉลาดนัก แต่อย่างน้อยถ้าเกิดตอนนี้คนของคุณเปรมแอบตามดูเธออยู่จริงๆ การเคลื่อนไหวของเธอตอนนี้ก็คงไปถึงหูของคุณเปรม และถ้าเป็นแบบนั้นมันก็อาจจะทำให้เธอรอดพ้นจากคุณลุงคนนั้นได้

“เออ งั้นพวกฉันรออยู่ตรงนี้นะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นแกต้องรีบลงมาเลยนะ” รสลินเอ่ยขึ้นแม้จะเป็นห่วงเพื่อนตัวเอง แต่เธอก็รู้สึกกลัวผู้ชายคนนั้นมากเกินกว่าจะตามไปด้วยได้และตามไปก็ใช่ว่าจะเข้าไปได้

“เออ เขาคงไม่ฆ่าฉันแบบไร้เหตุผลหรอก” เกวลินพูดขึ้นก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่มอีกแก้วแล้วพาตัวเองขึ้นชั้นบนไปอย่างไม่รอช้า