ตอนที่2 ต้องตอบแทนบุญคุณ

“นังลูกไม่รักดี! แกจะทำให้ฉันขายหน้าไปถึงไหน!” คำด่าทอของผู้เป็นพ่อดังขึ้นทันทีเมื่อส่งแขกกลับไปเรียบร้อยก่อนจะลากลูกสาวขึ้นรถมา

“ขายหน้าเรื่องอะไร พ่อก็เห็นว่าคุณลุงเขาเอ็นดูหนูแค่ไหน” เกวลินยังทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว แล้วพูดขึ้นด้วยท่าทีสบายๆ

“ลุงพ่อแกสิ! แกก็รู้ว่าคุณเปรมเขาเอ็นดูแกแบบไหน แต่แกกลับไปเรียกเขาว่าลุงแบบนี้เหรอห๊ะ!” คุณธนธรณ์เลือดขึ้นหน้ากับท่าทีของลูกสาว

“ใช่ไง ให้เป็นลุงของพ่อยังได้เลย แล้วแบบนี้ยังคิดจะให้หนูเป็นเมียเขา?” เกวลินย้อนถามกลับไปอย่างเย้ยหยัน

“แกรู้ไหมว่าคุณเปรมร่ำรวยแค่ไหน ถ้าแกเป็นเมียเขาแกสบายไปทั้งชาติ แกคิดว่าชาตินี้แกจะหาผู้ชายที่ร่ำรวยและเอ็นดูแกขนาดนี้ได้ที่ไหน!” คุณธนธรณ์ไม่ได้ปิดบังอยู่แล้วว่าต้องการให้ลูกสาวเป็นเมียของคุณเปรม เพราะลูกสาวคนนี้ก็ไม่ได้โง่ขนาดจะไม่รู้อะไร

ดูจากพฤติกรรมที่แสดงออกมาก็รู้แล้วว่ากำลังสร้างความทรงจำที่ไม่ดีไว้

“อ๋อ หวังดีกับหนูสินะ...”

“แต่ถ้าหวังดีขนาดนั้นพ่อก็ให้ลูกสาวสุดที่รักของพ่อแต่งเองสิ ลูกสาวของพ่อจะได้สุขสบาย” เกวลินพูดขึ้นอย่างเข้าใจสิ่งที่ผู้เป็นพ่อทำ

แต่สุดท้ายเธอก็เลือกจะย้อนกลับไปอีกครั้งว่าถ้าหวังดีขนาดนั้น ก็ไปหวังดีกับลูกสาวของเขาไม่ดีกว่าเหรอ จะมาหวังดีกับลูกไม่รักดีอย่างเธอทำไม

“แกอย่าคิดว่าทำตัวแบบนี้แล้วจะเป็นอย่างที่แกหวัง แกเห็นแล้วใช่ไหมว่าคุณเปรมเอ็นดูแกแค่ไหน...”

“ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องไปเป็นเมียของคุณเปรมเพื่อทดแทนบุญคุณของฉัน!” แล้วคำประกาศกร้าวก็ดังขึ้นพร้อมกับการทวงบุญคุณในฐานะพ่อทันที

แต่...

“เหอะ! บุญคุณ...”

“ถามหนูหรือยังว่าหนูอยากเกิดเป็นลูกของพ่อหรือเปล่า ถ้าเลือกได้หนูสู้ตายในท้องแม่ดีกว่าต้องเกิดมาเป็นลูกของพ่อแบบนี้ซะอีก” คำเย้ยหยันของเกวลินดังขึ้นก่อนร่างบางจะลงจากรถแล้วปิดประตูรถหรูของผู้เป็นพ่อเสียงดังอย่างไม่เกรงกลัวว่ามันจะพังเลยสักนิด พร้อมกับเดินออกไปอย่างแน่วแน่ไร้ซึ่งเยื่อใยของคนเป็นลูก

แต่การกระทำของเธอแบบนี้มันจะแปลกตรงไหน ในเมื่อเธอกับพ่อของเธอไม่เคยญาติดีกันเลยสักนิด สิ่งเดียวที่บอกได้ว่าเธอเป็นลูกของเขาและเขาเป็นพ่อของเธอก็แค่สรรพนามที่ใช้เรียกเท่านั้น ส่วนอย่างอื่นไม่มีอะไรบอกได้เลยว่าเธอเป็นลูกของเขา

เท่าที่เธอรู้คือแม่ของเธอทำงานกลางคืน และได้พบรักกับพ่อของเธอที่คลับก่อนจะมีสัมพันธ์จนมีเธอขึ้นมา แต่ด้วยฐานะของหญิงสาวธรรมดาๆ ที่มีใบหน้าสวยงามสุดท้ายก็เป็นได้แค่ของเล่นของคนรวยอย่างพ่อเธอ พ่อที่มีคู่หมั้นอยู่แล้ว เพราะแบบนั้นพ่อของเธอจึงตัดความสัมพันธ์กับแม่และกลับมาแต่งงานกับคู่หมั้นตัวเอง

แต่แม่ผู้น่าสงสารของเธอกลับน่าสงสารกว่านั้นเมื่อร่างกายมีโรคแซกซ้อนตอนท้อง พร้อมกับความทุกข์ระทมทางใจยังฝืนทำงานหนักเพื่อเตรียมเลี้ยงดูเธอ แต่เพื่อต้องการคลอดเธอออกมาจึงพยายามฝืนทนจนให้กำเนิดเธอก่อนจะสิ้นลมไป

แต่ก่อนคลอดแม่ได้แจ้งเบอร์ญาติไว้กับพยาบาลทำให้เธอยังมีความโชคดีหนึ่งหลงเหลืออยู่ ทำให้ผู้เป็นปู่รับเธอมาเลี้ยงดูที่บ้านแห่งนี้ในฐานะหลาน แต่เมื่อปู่แก่ตัวจนไม่หลงเหลืออำนาจในบ้าน สุดท้ายลูกคนโตของบ้านอย่างเธอก็ย่อมถูกแม่เลี้ยงโขกสับไม่ต่างจากลูกแม่บ้าน ส่วนผู้เป็นพ่อก็ไม่ได้สนใจไยดีอะไรเธอเพราะไม่ได้มีความรักกับผู้เป็นแม่ของเธอ

เพราะแบบนั้นหลังจากเธอโตพอรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ เธอจึงตัดสินใจออกมาอยู่ข้างนอกด้วยตัวเอง ออกมาอยู่ด้วยเงินที่พอเลี้ยงตัวเองได้จากเงินที่ผู้เป็นปู่ยกให้ก่อนจะจากไปด้วยโรคชรา

แต่เพราะใบหน้าของเธอนั้นงามดั่งสาวล่มเมืองไม่ต่างจากผู้เป็นแม่ เพราะแบบนั้นทำให้เป็นที่หมายปองของชายน้อยใหญ่ทั้งหลาย และหนึ่งในนั้นก็คือนักธุรกิจรายใหญ่คนหนึ่งที่มีกำลังทรัพย์พอจะสนับสนุนพ่อเธอเพียงแลกกับการให้เธอไปเป็นเมียของเขา

เพราะแบบนั้นผู้เป็นพ่อที่แม้แต่หางตายังไม่มองเธอ กลับเรียกหาเธอราวกับพ่อผู้ประเสริฐเพียงเพราะให้เธอทำในสิ่งที่เขาต้องการ

“บุญคุณ เหอะ! ขำสิ้นดี”