ตอนที่1 เหมือนจะไม่เป็นผล

ร่างบางในชุดกางเกงยีนส์สีดำขาดเข่าลุ่ยพร้อมกับเสื้อยืดโอเวอร์ไซซ์ รองเท้าผ้าใบสีดำสวมแว่นตาใสกรอบหนา ใบหน้าไร้เครื่องสำอางมัดผมลวกๆ สไตล์การแต่งตัวแบบเซอร์ๆ ที่เธอพยายามทำให้ดูไปในทางซกมกที่สุด แต่พอมันอยู่บนร่างกายของเธอมันยังคงดูน่ามองและเป็นแฟชั่นอย่างหนึ่งที่ไม่ได้ดูแย่ไปเลย

เพียงแต่ต่อให้มันไม่ได้ดูแย่ยังไงมันก็ดูไม่เข้ากับร้านอาหารหรูในโรงแรมห้าดาวแบบนี้อยู่ดี สถานที่ที่เต็มไปด้วยหญิงสาวแต่งเดรสหรูหราเต็มไปหมด ผู้ชายส่วนใหญ่ก็อยู่ในชุดสูท เพราะแบบนั้นทำให้การปรากฎตัวของเธอดึงดูดสายตาของผู้คนในร้านได้ไม่น้อย

“ขอโทษนะคะที่มาสาย” เสียงหวานพร้อมรอยยิ้มใสซื่อของ เกว หรือ เกวลิน พูดขึ้นเมื่อเดินมาถึงโต๊ะของผู้เป็นพ่อที่นั่งร่วมอยู่กับนักธุรกิจรายหนึ่ง

“ไหว้คุณเปรมซะสิลูก” ใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มแต่สายตากลับดุดันของผู้เป็นพ่อจ้องมองลูกสาวอย่างคาดโทษกับการแต่งตัวของลูกสาวแต่กลับพูดไม่ได้

“สวัสดีค่ะ คุณลุง” เกวลินที่นั่งข้างผู้เป็นหันไปยิ้มให้ชายวัยกลางคนตอนปลายตรงหน้า ก่อนจะยกมือไหว้พร้อมกับสรรพนามที่ทำเอาคนถูกไหว้ยิ้มแห้งไปทันที

“ขอโทษด้วยนะครับที่ลูกสาวผมเสียมารยาทไป ลูกคนนี้มักไม่ค่อยรู้ความเท่าไหร่” คุณธนธรณ์ที่ได้ยินสิ่งที่ลูกสาวพูดถึงกับรีบหันไปแก้ต่างอย่างเกรงใจทันที

“ไม่เป็นไรๆ ไม่รู้ความแบบนี้สอนกันได้” คุณเปรมพูดขึ้นอย่างใจกว้างพร้อมกับมองเกวลินด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

“คุณลุงใจดีจังเลยนะคะ ถ้าได้เป็นลูกเป็นหลานคงจะภูมิใจไม่น้อย” เกวลินที่ได้ยินแบบนั้นก็ยังคงใบหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างชื่นชม

แต่เธอกำลังชื่นชมอยู่จริงๆ เหรอ นั่นคือสิ่งที่เธอกับผู้เป็นพ่อรู้กันดี

“ลูกก็ช่างพูดจริงๆ เลยนะ” คุณธนธรณ์หันไปพูดกับลูกสาวพร้อมกับส่งสายตาให้ลูกสาวหยุดพูดสักที

แต่...

“ทำไมวันนี้พ่อใจดีจังเลยคะ...”

“คุณลุงเชื่อไหมคะว่าปกติพ่อเรียกหนูนังลูกไม่รักดีประจำเลยค่ะ” เกวลินหันไปพูดกับผู้เป็นพ่อในประโยคแรกก่อนจะหันไปพูดกับคุณเปรมในประโยคหลังราวกับกำลังเล่าเรื่องสนุกให้ฟัง

“เอ่อ ลูกก็พูดเล่นไปเรื่อย เดี๋ยวคุณเปรมก็เข้าใจผิดพอดี” คุณธนธรณ์ที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับหน้าเจื่อนไปทันทีก่อนจะรีบแก้ต่างให้ตัวเอง

“หนูหิวแล้ว งั้นหนูขอทานเลยนะคะ” เกวลินหันไปยิ้มให้ผู้เป็นพ่อก่อนจะหันมาพูดกับผู้ใหญ่ตรงหน้าอย่างขออนุญาต

แต่ไม่รอให้ใครอนุญาตเกวลินก็จัดการทานอาหารตรงหน้าอย่างไม่สนใจจะพูดคุยอะไรกับใคร กินเสียงดังราวกับหิวโหยมานานนับเดือน

“พอดียัยเกวค่อนข้างกินเก่งน่ะครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ” คุณธนธรณ์ที่ทำตัวไม่ถูกก็ยื่นมือไปบิดเอวลูกสาวก่อนจะหันไปพูดกับคุณเปรมอย่างเกรงใจ

“วัยกำลังกินกำลังนอน แบบนี้ก็น่ารักดี” อาจจะเพราะใบหน้าที่ไม่ต่างจากสาวงามล่มเมืองของเธอ ไม่ว่าจะทำอะไรมันเลยทำให้เธอดูไม่น่าเกลียดเลยสักนิด นั่นจึงทำให้คุณเปรมไม่ได้ถือสาเท่าไหร่นัก

“คุณลุงใจกว้างจริงๆ เลยค่ะ” เกวลินเงยหน้ามาพูดทั้งที่อาหารยังอยู่เต็มปากก่อนจะก้มหน้าก้มตากินต่ออย่างไม่สนใจ

และแน่นอนว่าพฤติกรรมที่พยายามทำให้เสียมารยาทแบบนี้ของเธอ มันก็เพราะว่าชายวัยกลางคนตอนปลายที่อายุมากกว่าพ่อของเธอ และเป็นพ่อหม้ายลูกติดที่มีลูกอายุมากกว่าเธอชนิดที่เรียกว่าคุณน้าได้ด้วยซ้ำ

และเขาก็คือผู้ชายที่อยากได้เธอไปเลี้ยงดูในฐานะเมียคนหนึ่ง แน่นอนว่าพ่อเธอเต็มใจที่จะขายเธอให้เขาอย่างง่ายดายเพื่อแลกกับเงินทุนจำนวนมากมาขยายธุรกิจของตัวเอง

เธอไม่ได้รังเกียจคนอายุมาก ไม่ได้รังเกียจคนเป็นหม้าย แต่เธอรังเกียจคนที่แก่จะเข้าโลงอยู่แล้วแต่กลับไม่ดูความพยายามของตัวเอง ยังมักมากในกามจะเอาเด็กรุ่นหลานทำเมียให้ได้ อย่างน้อยถ้าผู้หญิงคนนั้นเต็มใจก็ว่าไปอย่าง แต่รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่เต็มใจก็ยังจะไม่สน แน่นอนว่าเธอไม่มีทางทำเพื่อผลประโยชน์ของใครเด็ดขาด

แต่ดูเหมือนความพยายามทำตัวแย่ๆ ของเธอครั้งนี้จะไม่เป็นผลเท่าไหร่นัก