โดนตัดสายเบรค | Ep.8 |

โดนตัดสายเบรค | Ep.8 |

ใบหน้าหล่อที่ยังคงหน้านิ่วคิ้วขมวดหันไปมองมือถือที่ชาร์จอยู่กับเพาเวอร์แบงค์บนเบาะข้างๆ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมากดดูเพราะรู้สึกเอะใจอะไรบางอย่าง

"นอกจากลืมชาร์จกูยังลืมเปิดเครื่องด้วยเหรอวะ?" แล้วก็ใช่อย่างที่คิด พอเห็นแบบนี้ก็ได้แต่หงุดหงิดตัวเองรีบกดเปิดเครื่องทันที แล้วก็เป็นอย่างที่คิดอีกรอบ เมื่อเบอร์ของคนที่เขาคิดคาดโทษเอาไว้แสดงขึ้นบนหน้าจอซึ่งเป็นเบอร์ที่ไม่ได้รับสายถึงเจ็ดสายด้วยกัน ในไลน์ก็มีอีก ล่าสุดเป็นข้อความที่บอกอย่างชัดเจนว่าเธอจะไปไหน

ภูผาโยนมือถือไว้ที่เดิมแล้วรีบออกรถมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทาง ในใจส่วนลึกมันสั่นแปลกๆ คล้ายๆ เหมือนจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นยังไงก็ไม่รู้ เขาไม่อยากปล่อยให้แพรพลอยต้องอยู่คนเดียวเลยแม้แต่นาทีเดียว

ลานจอดรถของห้าง

ใต้รถตู้เบนซ์สีขาวคันหนึ่ง มีชายชุดดำกำลังมุดอยู่ใต้ท้องรถทำอะไรบางอย่าง เสร็จแล้วจึงไถตัวออกมา แล้วมองซ้ายมองขวาดูลาดเลา ก่อนจะขยับผ้าเช็ดหน้าสีดำผืนใหญ่ที่ผูกปิดหน้าเอาไว้ จากนั้นก็ค่อยๆ เดินหนีหายไปอย่างไร้ล่องรอย

ไม่กี่นาทีต่อมา แพรพลอยก็ได้กลับมาที่รถโดยมีลุงสง่าคนขับรถของที่บ้านเดินถือของให้

"คุณหนูจะไปไหนต่อหรือเปล่าครับ?" ลุงสง่าเอ่ยถามหลังจากเอาของไปเก็บท้ายรถ

"ไม่ไปไหนแล้วค่ะ กลับบ้านเลย"

"ครับคุณหนู" ลุงสง่ารีบเปิดประตูให้คุณหนูของบ้านใหญ่ขึ้นรถ

ตัวรถตู้เคลื่อนออกจากลานจอดรถของห้างใหญ่ ในขณะที่รถไหลลงสู่ที่ต่ำ ลุงสง่าก็ได้แต่ขมวดคิ้วเอะใจกับเบรคที่เหยียบอยู่ มันเหมือนจะเบรคไม่ได้แต่ก็เบรคได้ ทว่าก็ต้องส่ายหัวเพราะนึกว่าตัวเองคิดไปเอง

หลังจากออกมาจากห้าง รถก็ขับเคลื่อนไปอย่างปกติ จนกระทั่งถึงทางลงที่ถนนติดแม่น้ำใหญ่ ลุงสง่าเริ่มขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อรถเบรคไม่ค่อยอยู่ แต่ก็ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่เพราะมันก็ยังเบรคได้

"ลุงคะ ขับเบาๆ ก็ได้ค่ะ" แพรพลอยละสายตาจากวิวข้างทางเมื่อสังเกตได้ถึงความเร็วผิดปกติตอนลงเนิน

"ดูเหมือนเบรคจะมีปัญหาน่ะครับคุณหนู!"

"....." คิ้วเรียวสวยขมวดชนกันเมื่อเห็นสีหน้าลุงสง่าไม่สู้ดีนัก และหญิงสาวก็ไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายพูดด้วย มือบางจึงรีบควานหาเครื่องช่วยฟังในกระเป๋าแล้วเอาขึ้นมาใส่

"ว่าไงนะคะลุง?" เสียงหวานรีบถามขึ้นอีกครั้งหลังใส่เครื่องช่วยฟังเสร็จ

"เหมือนเบรคจะมีปัญหาครับคุณหนู!"

"ละ..แล้วจะทำยังไงคะคุณลุง นี่เราจะลงเนินใหญ่แล้วนะคะ" มือบางเริ่มสั่นเทิ้มหลังได้ยินลุงสง่าพูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก บ่งบอกได้ถึงภัยอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้น

แพรพลอยก้มมองมือตัวเองด้วยแววตาสั่นระริก ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้ตัวสั่นปากชาขึ้นมาเมื่อคิดว่ารถกำลังมีปัญหาและอาจเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้

"คุณหนูลองโทรหาคุณภูผาดีไหมครับ?"

"คะ? อะ..เอ่อ..." ดวงตาคู่สวยหวาดหวั่นเหลือบมองคนที่ขอความเห็น "...ค่ะๆ!" ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วยรัวๆ เพราะขณะนี้ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว มือบางจึงลนลานควานหามือถือในกระเป๋า เมื่อเจอแล้วจึงรีบหยิบขึ้นมากดโทรหาชายหนุ่มเพียงคนเดียวที่หญิงสาวกำลังนึกถึงและเฝ้าภาวนาขอให้เขามาปรากฏตัวอยู่ในสายตาตอนนี้

เพราะเธอจะรู้สึกปลอดภัยเมื่อได้เห็นหน้าเขา

อีกด้าน

Rrrr~

ดวงตาคมเหลือบไปมองมือถือที่ส่งเสียงดังอยู่เบาะข้างๆ เมื่อเห็นว่าเป็นแพรพลอยโทรเข้ามา ภูผาจึงรีบหักรถเข้าข้างทางทันที

"น้องแพรอยู่ไหนทำไมไม่รอพี่?" ไม่รอให้ต้นสายได้เอ่ยอะไร เสียงเข้มก็ถามออกไปทันทีที่กดรับ

(พะ..พี่ผา! รถตู้ของที่บ้านเหมือนจะมีปัญหาน่ะค่ะ มันเบรคไม่ค่อยอยู่ ลุงสง่าก็ทำอะไรไม่ได้)

"บอกให้ลุงสง่าจอดก่อน! ตอนนี้น้องแพรอยู่ที่ไหน?"

(จอดไม่ได้ค่ะ รถกำลังขึ้นเนิน ลุงสง่ากลัวรถไหล ตอนนี้กำลังจะลงเนินใหญ่ใกล้ๆ บ้านน่ะค่ะ)

"รอพี่ก่อน ห้ามวางสายเด็ดขาด!" เมื่อรู้จุดหมายปลายทาง ชายหนุ่มก็กระชากตัวรถพุ่งทะยานไปยังจุดที่แพรพลอยอยู่ ซึ่งเขาได้หักรถเข้าทางลัดเพื่อที่จะได้ไปโผล่ดักหน้ารถตู้ได้ทันการณ์

อีกด้าน

"คุณภูผาว่าไงบ้างครับคุณหนู นี่เราละ..ลงเนินแล้วนะครับ! ผมเบรคไม่อยู่จริงๆ!"

"เอ่อ...สะ..สักครู่นะคะ! พี่ผา!...พี่อยู่ที่ไหนคะ? พี่ผาแพรกลัวนะ!" เสียงหวานสั่นเครือร้องบอกคนในสาย ทว่ากลับไม่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายตอบกลับมาสักแอะ ดึงโทรศัพท์ออกมาจากหูกะจะวางสายแล้วโทรใหม่ แต่ก็นึกขึ้นได้พอดีว่าภูผาสั่งว่าห้ามวาง

ตอนนี้รถตู้ที่แพรพลอยนั่งกำลังไหลลงเนิน และมันก็เร็วขึ้น เร็วขึ้น ลุงสง่าพยายามประคับประคองรถไว้แต่ก็ทำได้ยากเพราะตอนนี้รถไหลลงเนินเร็วมาก ที่สำคัญคือเหยียบเบรคยังไงรถก็ไม่มีทีท่าว่าจะชะลอหรือเบาความเร็วลงเลยสักนิด จึงแน่ใจแล้วว่าเบรคมันไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป

หญิงสาวได้แต่นั่งตัวสั่นกำมือถือที่หูแน่น อยู่ดีๆ ภาพบางอย่างในหัวก็ฉายแวบเข้ามา

ปี๊ดๆๆๆ!! ปี๊ดๆๆๆ!!

"คุณแม่คะทำไมรถคันนั้นถึงเอาแต่บีบแตรใส่เราล่ะคะ"

"ไม่ต้องกลัวนะน้องแพร คุณแม่อยู่ตรงนี้ พี่เจษพี่นุชคะ เราจะทำยังไงดีคะ มันต้องเป็นคนของ...."

แล้วแพรพลอยก็ได้สติลืมตาขึ้นมา พร้อมๆ กับรถสปอร์ตสีดำคุ้นตาที่พุ่งเข้ามาจอดขวางอยู่ข้างหน้าไกลๆ ไม่นานร่างสูงของใครบางคนก็เปิดประตูออกมาจากฝั่งคนขับ

(น้องแพรได้ยินพี่ไหม!)

"พะ..พี่ผา! พี่ผาคะ..."

(กระโดดออกจากรถ เดี๋ยวนี้!)

"แพรทำไม่ได้!" ใบหน้าสวยส่ายรัวๆ น้ำตารินลดเปื้อนแก้มขาวนวล มองไกลๆ ก็เห็นว่าภูผากำลังโบกมือให้เธอกับลุงสง่าออกจากรถ แม้หญิงสาวจะมั่นใจในตัวเองสูงและดื้อรั้นมากแค่ไหน แต่หากตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เธอก็ไม่ต่างอะไรจากลูกนกที่ตกน้ำ มันไม่ได้ง่ายเหมือนตอนที่เธอกระโดดจูบเขาสักหน่อย

"คุณหนูครับ! เราต้องโดดนะครับ!"

(ฟังพี่ให้ดีนะน้องแพร! น้องแพรต้องโดดออกมา เดี๋ยวนี้!)

"แต่ว่าแพร!..ฮึกก!"

(ไม่มีแต่! พี่สั่งให้โดด!)

แพรพลอยพยายามควบคุมลมหายใจและตัวที่สั่นจนแทบจะช็อค ก่อนจะค่อยๆ ชายตามองที่เปิดประตู จากนั้นก็เอื้อมมือที่สั่นเทิ้มไปจับมัน แล้วกลั้นหายใจหลับตาปี๋ตัดสินใจในเสี้ยววินาทีนั้นกระชากประตูให้เลื่อนเปิดแล้วพุ่งตัวออกไป