บทที่2.คืนเดือนมืด กับสาวปริศนา 2/3

จากข่าวฉาวๆ ที่วณิชยาเฝ้าติดตามเขามาตลอดเกือบสิบปี

ข้างกายรามานมีแต่ผู้หญิงสวยๆ เขากำลังฮอต! เป็นที่จับตามอง ทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมโสดสนิท

หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งบนที่นอนขนาดคิงไซน์ เธอย่นจมูกรู้สึกตะขิดตะขวงใจ จนต้องกระเด้งตัวลุกขึ้นยืน พร้อมกับเบ้ปากเมื่อนึกถึงหน้าที่ของมัน เขาใช้รองรับร่างของเขา เพื่อกิจกรรมในร่มกับบรรดาสาวๆ คู่ควง

“ยึ้ย!” สองมือยกขึ้นท้าวสะเอว ปากอิ่มบิดจนเบี้ยวพร้อมกับบ่นอุบ “นอนโซฟาก็ได้ฟ่ะ! ชิ!”

หัวใจดวงเล็กปวดแปลบเธอเป็นได้แค่เศษผงที่เคยปลิวไปกระทบร่างกายเขา แล้วก็ถูกปัดทิ้งแบบไม่แยแส

ถึงจะอยู่บ้านเดียวกันมานานเธอกับรามานเป็นเหมือนเส้นขนาน แทบจะไม่ได้พบเจอกันเลย และเธอก็เจียมตัว ได้แต่แอบมองเขาอยู่ในมุมลับตา เฝ้ามองด้วยหัวใจรักเต็มเปี่ยม แต่ไม่สามรถเปิดเผยได้ เมื่อมันคือความคิดของตัวเองฝ่ายเดียว ชายหนุ่มสูงส่งผู้นั้นไม่เคยรู้เรื่อง รู้ราว เขาดำเนินชีวิตในแบบของเขา เธอทำได้แค่เฝ้ามอง

“อาบน้ำดีกว่า!!” เจ้าตัวบ่นอุบ เข้ามาอยู่ในอาณาจักรของเขาแล้วแท้ๆ เธอยังหาได้รู้สึกถึงความอบอุ่นสักนิดเลย

วณิชยาเงยหน้ารับสายน้ำอุ่นที่พร่างพรมลงมา ซึมซับความอุ่นซ่านของน้ำใสๆ ที่โปรยปราย มีความสุขกับการชำระล้างร่างกาย พยายามสลัดความฟุ้งซ่านที่วิ่งวนอยู่ในร่างกายทิ้งไป!!

ชายในฝันอยู่แค่เอื้อมมือคว้า

แต่ทำได้แค่แอบมอง และแอบคิดถึง

เขาเป็นเจ้าชายสูงค่าในขณะที่เธอเป็นได้แค่เด็กก้นครัว สกปรกเปื้อนขี้เถ้ามอมแมม

มือเรียวบางยกขยี้เส้นผมเปียกชื้นหลังการสระ กลิ่นชมพูลอยฟุ้ง เป็นกลิ่นดอกไม้ที่วณิชยาโปรดปรานเธอสระผมทุกวัน แม้จะรู้ว่าไม่ดีกับหนังศีรษะ แต่ความเคยชินจึงทำเป็นประจำ อาศัยไม่เป่าผมด้วยไอความร้อนจากไดร์เป่าผม ปล่อยให้มันแห้งเองตามธรรมชาติแม้จะต้องใช้เวลานานกว่าปกติ

ค่ำคืนยามเมื่อแสงสุริยาหายลับไปหลังแผ่นน้ำ ความมืดโรยตัวลงมาครอบคลุมทั่วทุกพื้นที่แต่พื้นที่ท่องเที่ยวกลับสว่างไสวไปด้วยไฟนีออน สว่างเหมือนกลางวันไม่มีผิด เพียงแต่แสงเหลืองนวลนั่น ให้ความโรแมนติกมากกว่า มีเงา มีเหลี่ยมชวนให้หลงใหล

เสียงท้องร้องจ้อกๆ เพราะความหิวแต่มื้อค่ำที่สาวๆ ส่วนใหญ่พยายามเลี่ยง มื้ออาหารมื้อสุดท้ายมักจะสะสมไขมันในร่างกายทำให้เกิดส่วนเกิน วณิชยาก็เหมือนเช่นหญิงสาวคนอื่นๆ เธอจึงพยามเลี่ยงอาหารมื้อค่ำ แต่วันนี้เพราะรีบร้อนจนลืมอาหารมื้อกลางวัน กว่าจะหลบสายตารานีมาได้ เธอต้องหาช่องอยู่นาน ทิ้งคำบอกกล่าวเอาไว้เพราะหากรานีรู้ ไม่แคล้วถูกดุ เพราะนางไม่เคยปล่อยให้เธอรอดสายตาไปไหนได้เลย

“มีอะไรพอกินได้ไหมหว่า?”

หญิงสาวเดินไปค้นตู้เย็นหลังใหญ่ภายในห้องพัก

การตบแต่งแบบไร้ที่ติ มีความสะดวกสบายครบ สมกับอำนาจเงินบันดาล

ไอเย็นพวยพุ่งออกมาหลังเปิดประตูตู้เย็นหลังใหญ่เธอก้มตัวลงเพื่อหาอะไรรองท้อง และไม่ผิดหวังจริงๆ ของกินได้อัดแน่นเต็มตู้ อารามหิววณิชยาเลยไม่ได้ติดใจว่าทำไมของกินเต็มตู้เย็น? เธอคว้าองุ่นพวงโต กับไวน์!

ไวน์หนึ่งขวด คงเพราะอยู่ในกรอบมานาน วันนี้หญิงสาวเลยนึกอยากแหกกฎครั้งแรก เธออยากละเลียดชิมไวน์สักครั้ง เหมือนที่แอบเห็นรามานชอบจิบทุกครั้งยามที่กลับมาพักที่บ้าน

ไวน์ หนึ่งขวดที่เลือกออกมา วณิชยาไม่รู้หรอกว่ามันดียังไง? ยี่ห้อนี่รามานชอบเป็นพิเศษ เขาสั่งมาเก็บไว้ในห้องใต้ดิน CESARI “Mara Valpolicella Superiore” 2010 เยอะแยะ

“CESARI” ริมฝีปากอิ่มห่อเป็นรูปตัวโอ หลังพยายามเปิดขวดไวน์จนสำเร็จ

เธอได้กลิ่นหอมๆ ของผลไม้สุก บวกกับกลิ่นผลเชอรี่ดองหลังเทใส่แก้วทรงสูง หญิงสาวสูดกลิ่นหอมๆ นั่นเข้าปอด ก่อนจะกลั้นใจยกขึ้นจิบ หน้าหวานบิดเบ้ หลังจากปลายลิ้นแตะรสชาติเฝื่อนๆ พร้อมกับบ่นอุบ หน้าร้อนวูบ

“อี้! เฝื่อนจะตาย ชอบได้ไงนะนี่”