บทที่2.คืนเดือนมืด กับสาวปริศนา 3/3

เธอวางแก้วไว้ตรงหน้า ปลิดผลองุ่นใส่ปากแทนแต่คนไม่เคยลิ้มลองแอลกอฮอลล์มาตลอดชีวิต มีหรือจะทานรสชาติร้อนแรงของแอลกอฮอล์ที่ผสมอยู่ในไวน์ได้

หน้าหวานใสขึ้นสีระเรื่อ! พวงแก้มอิ่มขึ้นสีจัด

กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองผิดปกติ ก็ต่อเมื่อเธอจัดการกินองุ่นพวงโตหมด และผุดลุกขึ้นยืนเพื่อเดินกลับไปพักผ่อนภายในห้อง

การมองเห็บวูบวาบ พื้นที่เหยียบลงไปโคลงเคลงวณิชยาเริ่มตระหนก แต่ก็ค่อยๆ ประคับประคองสติ เดินสะเปะสะปะกลับไปนอนที่เตียงจนได้ แม้จะเดินโซเซมาตลอดทาง

หญิงสาวทิ้งตัวนอนแผ่ บนที่นอนกว้างเธอลืมไปสนิทใจว่าจะไม่นอนทับรอยคนอื่น!

เมื่อความคิดเลอะเลือนกว่าที่ตัวเองจะควบคุมได้ เธอหลับสนิทหลังจากนั้น เพราะฤทธิ์เดชของไวน์เพียงแก้วเดียว

โชคชะตาเล่นตลกกับชีวิตมนุษย์เสมอ ในครั้งนี้ทั้งวณิชยาและรามานจะถูกพันธนาการไว้ด้วยกัน เพราะเหตุบังเอิญ หรือชะตาลิขิต!!

กลางดึกสงัด เงาร่างสูงใหญ่เดินประคองตัวเองมายังห้องพัก! วันนี้เขาไร้คนข้างกาย เมื่อมีเหตุฉุกเฉิน สาวๆ พากับตบตีเพื่อแย่งชิงเขาไปกกในค่ำคืนนี้ ชายหนุ่มระอากับความวุ่นวาย เขาจึงชิ่งหนี! กลับมานอนคนเดียวสักคืนคงไม่เป็นไร เมื่อตัวเองก็กำลังย่ำแย่หลังจากฟาดไวน์สุดโปรดไปหลายขวด ในขณะที่ท้องว่าง

รามานสะบัดศีรษะแรงๆ เขาคลำหาการ์ดในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะค่อยๆ สอดลงในช่อง

ตี้ด!

เสียงสัญญาณปลดล็อคดังขึ้น ประตูห้องเปิดอัตโนมัติมือแข็งแรงผลักประตู แล้วจึงแทรกกายเข้าไปด้านใน

เขาปลดเนคไท! ตามด้วยเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ ต่อด้วยกางเกงพอดีตัว เหลือเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว เมื่อมาถึงเตียงนอน ชายหนุ่มขมวดคิ้วนิดๆ เมื่ออุณหภูมิในห้องเย็นเฉียบ มีใครบางคนเปิดแอร์คอนนิชั่นทิ้งไว้และคนๆ นั้นคงไม่แคล้วจะเป็นนราเลขานุการส่วนตัวของเขาเป็นทั้งเลขาฯ เป็นทั้งบอดี้การ์ด แถมพ่วงตำแหน่งน้องชายต่างสายเลือด นราคือคนๆ เดียวที่เขาไว้ใจ รองจากอเล็คซานเดอร์ เพื่อนสนิท

ชายหนุ่มอมยิ้ม สอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม พร้อมกับพริ้มเปลือกตาหลุบลง

เขาเพลียเพราะการเดินทาง เพลียเพราะกรำงานหนัก เพลียเพราะร่ำสุราโดยไม่มีมีอาหารมื้อเย็นตกถึงท้อง!!

กำลังจะหลับสนิทรามานก็รู้สึกถึงความผิดปกติ

ไออุ่นจากใครบางคนแผ่ซ่านมาถึงเขาใครคนนั้นมีตัวตน และกำลังขยับเข้าใกล้

เบียดร่างกายอ่อนนุ่มนั่น กับแผงอกเปลือยเปล่า

ชายหนุ่มอมยิ้มท่ามกลางความมืดนรารู้ใจเขาถึงขนาดนี้เชียวหรือ ส่งผู้หญิงกลิ่นสะอาดมาไว้บนเตียงนอน ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ รู้สึกถูกใจตั้งแต่ยังไม่ทันได้เห็นหน้ากลิ่นหอมๆ นั่นเหมือนกลิ่นดอกไม้ป่า

กลิ่นที่เขาจารึกไว้ในหัวใจแบบไม่มีวันลืม

วณิชยาขยับตัวเข้าหาไออุ่นที่แผ่ซ่านมาใกล้ เธออิงหน้ากับแผงอกแน่นตึง พร้อมกับควานมือสะเปะสะปะ เพราะผิวหยาบๆ ที่แตะต้องไม่คุ้นเคยมือ

ดวงตากลมโตปรือมองท่ามกลางความมืด มีเพียงแสงไฟนีออนเพียงนิดที่แยงลอดเข้ามาแทบจะมองไม่เห็น

แต่แววตาวาววามนั่น กลับสะกดเธออย่างชะงัด หญิงสาวไม่ได้เข้าข้างตัวเอง

แววตาแบบนี้เธอไม่มีทางลืม

เธอเมาจนละเมอฝันถึงผู้ชายเพียงคนเดียวที่แอบซุกอยู่ในห้องใจเชียวหรือ?

“รู้ไหมสาวน้อย สายตาของเธอกำลังเชิญชวนฉันอยู่”

เสียงแหบพร่ากระซิบถามเขาอมยิ้มๆ นิดๆ แม่สาวตรงหน้านี่ถูกใจเกินร้อย!!

วณิชยาเม้มปากเป็นเส้นตรง หน้าผ่าวร้อน!! หัวใจเต้นรัวแรง เธอไม่อยากเชื่อว่ารามานตัวเป็นๆ จะอยู่ตรงหน้าเธอ มันต้องเป็นความฝันที่เธอมโนไปเองแน่ๆ

“คุณอาจคิดไปเองก็ได้ค่ะ” เสียงหวานตอบกลับเพราะคิดว่าตัวเองแค่ฝันไป ขยับมือนุ่มนิ่มลูบไล้แผ่นอกเหมือนต้องการสำรวจ เพราะความอยากรู้อยากเห็นแท้ๆ

รามานยิ้มกว้าง รู้สึกชอบใจหญิงสาวนางนี้เพิ่มขึ้น ดวงตาหวานคู่นี้คุ้นตาพิกลเขารีบสลัดความคิดนั่นทิ้งพุ่งสนใจหญิงสาวโสภาที่ทอดกายอยู่ตรงหน้าเต็มที่

“ถ้างั้นต้องลองพิสูจน์ดูสินะ คนสวย”

เขาโน้มหน้าลงมาใกล้ๆ และวณิชยาก็ไม่ได้หลบ เธอแหงนหน้ารับ เหมือนท้าทาย ริมฝีปากอิ่มเต็มเผยอนิดๆ เหมือนเชิญชวนด้วยซ้ำ

จูบ!