บทที่2.คืนเดือนมืด กับสาวปริศนา 1/3

“ต๊าย! อย่าบอกนะว่ามีมังคุดติดมาด้วย” ผลไม้ไทยหลายอย่างรานีโปรดปรานและยิ่งเป็นมังคุดหวานกรอบ นางยิ่งชอบสุดหัวใจ ไม่ว่าจะเจอที่ไหน นางมักจะหิ้วติดมือมาตลอด ราชินีของมวลผลไม้ต้องยกให้มังคุดอร่อยๆ หวานชื่นใจนี่แหละ

“ครับคุณท่าน คุณรามานรู้ใจคุณท่าน ไม่มีทางลืมเด็ดขาดว่าคุณท่านโปรดปรานอะไร?” นราตอบพร้อมยิ้มประจบ

“ยะอย่างนี้พอจะอนุโลมให้ก็ได้” พอดีกับที่สาวใช้ยกจานผลไม้ของโปรดของรานีเข้ามาด้วย นางเลยหันไปสนใจผลไม้ ปล่อยให้พี่น้องได้คุยกัน ตามประสา

“ใกล้จบแล้วใช่ไหมเรา” นรายกมือขึ้นวางบนศีรษะน้องสาวโยกมือไปมา แม้วณิชยาจะโตเป็นสาว เขาก็ยังมองว่าเธอยังเป็นเด็กเหมือนเคย

“จบแหงๆ ค่ะ พี่ชายไม่เชื่อฝีมือน้องสาวคนนี้เลยเหรอคะ อย่างชยานี่ มีหรือจะสอบไม่ผ่าน” หญิงสาวฉีกยิ้ม คุยฟุ้งจนนราเกือบหัวเราะลั่น

“ขอให้จริงเถอะ แล้วจะมีรางวัลให้”

“จริงนะคะห้ามหลอกด้วย ชยาเอาจริงนะขอบอก” ดวงตาเป็นประกายวิบวับ เธอไม่ได้ต้องการรางวัลหรอก ทุกวันนี้มีครบทุกอย่างจนเกินพอดี เมื่อรานีเมตตา นางขนหาสิ่งของที่สาวๆ ควรมีให้เธอไม่มีตกหล่น จนไม่กล้าเปรยเรื่องความชอบของตัวเอง กลัวรานีจะบันดาลให้แค่นี้บุญคุณก็แทบจะทนแทนทั้งชาติไม่หมด

“ได้เล๊ย! จะดวงดาว หรือพระอาทิตย์ หากน้องพี่อยากได้ พี่ก็จะจัดให้”

“โม้! เอามาทำไมให้เกะกะคะ ทั้งดวงดาว ทั้งพระอาทิตย์ ทะเลชยาอยากไปทะเล”

คำตอบจากน้องสาว ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาเลย แต่จะหาเวลาไหนพาเธอไปดีล่ะ เมื่อตอนนี้งานของตัวเองกำลังยุ่ง เมื่อรามานขยายกิจการออกไปหลายๆ ที่ จนดูแลแทบไม่หวาดไม่ไหว ที่เพิ่งกลับมาก็คือเมืองไทย รามานเอ็นเตอร์ไพรส์ขยายอาณาเขตไปถึงที่นั่นและกำลังอยู่ในช่วงบุกเบิกเขาเลยแทบจะไม่มีเวลาหายใจ

“แล้วจะหาเวลาว่างๆ พาไป”

หญิงสาวเบ้ปาก แอบเซ็งในใจหากนราพูดแบบนี้ เธอคงรออีกนานเพราะพี่ชายทำงานครบยี่สิบสี่ชั่วโมง ทั้งเจ้านายและลูกน้องแทบจะกลายเป็นซอมบี้มีโปรแกรมเดินเองอัตโนมัติ

“ชยาไปเองได้ค่ะแค่ทะเล” วณิชยาหัวอ่อน ไม่ค่อยดื้อ แต่เธอก็ไม่ได้สนิมสร้อย เป็นผู้หญิงแบบผ้าพับไว้ เจ้าตัวมีมุมรั้นบ้างเหมือนกัน

“อย่าเลย มันอันตราย” นราแย้ง เขายิ้มกว้างและหันไปตอบคำถามรานี หมดความสนใจวณิชยา แต่ที่นราไม่รู้คือหญิงสาวปักใจเสียแล้ว เธอจะไปทะเลด้วยตัวเอง เพื่อฉลองให้ตัวเองหลังเรียนสำเร็จ โดยไม่คิดจะพึงพาใคร เมื่อมันเป็นเรื่องง่ายๆ แค่โดยสารรถยนต์ไปเที่ยวพักผ่อนคนเดียว

เป็นการออกเที่ยวครั้งแรก ที่วณิชยาต้องจำไปจนตาย

กลิ่นอายทะเล บวกกับลมทะเลเย็นๆ พัดโชยปะทะหน้าหญิงสาวรูปร่างบอบบางยืนสงบริมทะเล เธอปล่อยให้สายลมโลมลูบร่างกายซึมซับความอ่อนละมุน เธอสูดลมหายใจลึกๆ กางมือออกกว้างๆ ก่อนจะตะโกนเสียงก้อง

“วู้ๆ ทะเลๆ”

มีสายตาหลายคู่เหลียวมองมา หลายคนอมยิ้มกับความสดใส และหลายคนอีกเหมือนกันที่สนใจหล่อนจริงจัง

วณิชยาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นจุดสนใจ เธอมีออร่าที่ตัวเองไม่เคยรู้เพราะรานีกางปีกป้องไว้ เจ้าตัวเลยคิดว่าตัวเองเป็นคนธรรมดาที่แสนธรรมดาจนไม่มีใครสนใจ

ผมยาวสลวย สยายตามแรงลม เส้นผมสีดำขลับเหมือนขนนกกา นานๆ วณิชยาจะปล่อยผมยาวเหยียด เธอมักจะรวบไว้เพื่อความเรียบร้อย วันนี้หญิงสาวปล่อยผมเหยียดตรงให้สัมผัสธรรมชาติอย่างเต็มที่ สายลมพัดแรงจนเส้นผมปลิวไสว ประกอบกับชุดสบายๆ ทำให้หล่อนเป็นที่สนใจมากขึ้น เมื่อเธอน่ารักสดใส น่ามองและน่าสานสัมพันธ์

หนุ่มๆ หลายคนขยับตัว เตรียมจะเข้าไปทำความรู้จักแต่วณิชยาดื่มด่ำกับกลิ่นอายทะเลจนพอใจ เธอหมุนตัวกลับ เดินกลับที่พัก!

คอนโดหรูด้านหลัง กับห้องสวีทที่เธอแอบหยิบการ์ดเปิดประตูมาจากที่เก็บการ์ดของรามาน

รามานมีห้องพักแบบนี้อยู่หลายแห่งเธอแอบรู้เข้าโดยบังเอิญ และสถานที่ที่ตัวเองเลือก มีที่พักของเขาซุกอยู่ และคนงานยุ่งอย่างเขา คงไม่บังเอิญมาพักช่วงที่เธอแวะมาเพราะหากเป็นเช่นนั้นคงซวยน่าดูเมื่อชายหนุ่มไม่เคยฉายเดี่ยว