บทที่1.กระต่ายน้อยหลงทาง 3/3

“ไม่ต้องลำบากไปหางานให้วุ่นวายเลยชยา เดี๋ยวฉันจะให้ตารามานหาตำแหน่งเหมาะๆ ให้เอง”

นางไม่มีทางปล่อยวณิชยาห่างสายตาหรอก!! ผู้หญิงสาวสวย บอบบาง กริยางามพร้อม ไปที่ไหนก็มีแต่คนสนใจ วณิชยาเหมือนนางกินรี สวยทั้งรูป และกลิ่น แถมมีคุณสมบัติครบครันเพอร์เฟคสุดๆ นางฝึกปรือมากับมือ ไม่ว่าจะการวางตัวต่อหน้าผู้คน รวมทั้งนิสัยโอบอ้อมอารีหากปล่อยห่างตาน่ะหรือ? คงมีมือดีฉกไปเคียงคู่เป็นแน่ และนางคงยอมไม่ได้ วณิชยาคือคนที่นางวางไว้ตรงตำแหน่งสำคัญ!!

“ชยากลัวว่าตัวเองจะไปทำเป๋อ!! ให้รามานเสียชื่อน่ะสิคะ”

หญิงสาวพยายามทัดทาน เธอไม่อยากทำให้ชื่อเสียงของคนที่ตัวเอง ‘แอบรัก’ มัวหมอง เพราะเหลือบไรแบบเธอ

“ช่างสิ!! ไปทำงานก็เหมือนไปฝึกฝีมือ คนไม่เคยทำผิด แสดงว่าเขาไม่เคยทำงานอะไรเลย ส่วนคนที่ทำผิด นั่นจะเป็นประสบการณ์ของตัวเขาเอง”

นางอธิบายให้ฟังอย่างคนที่ผ่านโลกมาก่อน นางคร่ำเคร่งกรำงานเคียงคู่สามีในวัยทำงาน เป็นหลังบ้านให้เขา จนบริษัทเติบโตแข็งกล้า และยิ่งเจริญรุดหน้า เมื่อบุตรชายมารับช่วงต่อ หลังสามีสิ้นใจ

“แต่ชยาเอ่อ” วณิชยาไม่ได้กลัวทำงานออกมาไม่ดี เธอไม่ใช่คนเหลาะแหละ ที่กลัวคือการใกล้ชิดกับผู้ชายเสน่ห์แรงอย่างเขาต่างหาก เธอกลัวเผลอตัวแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมา มันจะพาลทำให้มองหน้ากันไม่ติดเปล่าๆ เมื่อเด็กกะโปโลอย่างเธอคงทำให้เขารำคาญใจมากกว่า สาวๆ ที่อยู่ข้างกายเขา ส่วนมากปราดเปรียวและนำเทรน

ผู้หญิงแต่งตัวสบายๆ ใส่เสื้อผ้าลูกไม้สีอ่อนๆ หรือจะไปสู้ผู้หญิงสวมชุดสีสันฉูดฉาดได้เล่า

หากเปรียบคนเหล่านั้นเป็นนางหงส์เฉิดฉาย เธอเป็นได้ก็แค่หนอนผีเสื้อยามราตรี มีแต่ความอับเฉา!! ไม่สามารถสะกดใจคนมองได้

แต่นั่นคือความคิดของวณิชยา

ในความคิดของหนุ่มๆ รอบตัวเธอ ทุกคนอยากยกย่องเชิดชู ผู้หญิงลักษณะแบบนี้แหละ ที่ผู้ชายส่วนใหญ่อยากได้มาเป็นแม่ของลูก เพียงแต่ไม่มีใคร? สามารถเข้าใกล้หญิงสาวได้ เมื่อรานี ออกโรงขวางเต็มที่

และเจ้าตัวไม่รู้เรื่องรู้ราวหรอกเธออยู่ภายใต้การควบคุมของ นางพญากลูซาคอฟ!!

เพื่ออนาคตว่าที่ศรีสะใภ้

“สวัสดีครับท่าน” นราเดินเข้ามา เขานอบตัวทำความเคารพรานี คลานเข่าเข้าไปนั่งใกล้ๆ

“ขึ้นมานั่งนี่เลยนรา ไม่รู้จักจำสิ!! สองคนพี่น้องนี่ไม่รู้เป็นอะไร ชอบถ่อมตัวเหลือเกิน” นางโวย พร้อมกับฉุดชายหนุ่มขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ข้างตัว “เอเห็นนราแบบนี้ แสดงว่ารามานอยูมาดริด’ แล้วใช่ไหม?”

นางเอ่ยติง นราเป็นคนข้างกายบุตรชายเปรียบเหมือนมือขวา เห็นเขา แสดงว่าบุตรชายเดินทางมาถึงสเปนแล้วสินะ

“ครับ คุณรามานกำลังเคลียร์งานที่ค้างไว้อยู่ครับ เลยให้ผมเอาของฝากมามอบให้คุณท่านก่อน”

“เหอะ! ลูกชายฉัน กลับมาบ้านแทนที่จะโผล่หน้ามาให้เห็นบ้าง ดูมันทำกับฉันสิชยา ดูรามานทำกับแม่ของเขา” นางบ่นเสียงสั่น น้อยใจบุตรชายจนอยากจะร่ำไห้ หากไม่มีวณิชยาอยู่ใกล้ๆ ด้วย นางคงเหมือนคนแก่ที่ไม่มีใครสนใจหรือเหลียวแล

หญิงสาวทำหน้าแหยๆ เธอไม่สามารถติติงรามานได้เช่นเดียวกัน เขาทำไม่ถูกข้อนี้เธอเห็นด้วย แต่ใครล่ะจะกล้าว่ากล่าวคนอย่างเขาล่ะ

“อีกสักพักครับคุณท่าน งานกำลังยุ่งเหยิง คุณรามานเลยให้ผมเอาของฝากมาให้คุณท่านก่อน”

นางเบ้ปากปรายตามองนราเหมือนจะค้อนให้

“ฝากไปบอกรามานด้วยนะนราฉันไม่ต้องการของฝาก ฉันต้องการลูกชาย!” นางกระแทกเสียงตอบ พร้อมกับสะบัดหน้าให้นรา

“ครับ ผมจะเรียนให้คุณรามานทราบครับ” นรารับคำพร้อมกับยิ้มแผล่ สองแม่ลูกตะบึง ตะบอนใส่กัน แต่กลับรักกันยิ่งกว่าแม่ลูกคู่ไหนๆ ที่นราเคยเห็น

“ครั้งนี้หิ้วอะไรมาฝากฉันล่ะ ได้ข่าวไปบ้านเกิดเธอไม่ใช่เหรอนรา”

นางสงบใจได้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่รามานเลือกงาน แทนที่จะรีบมาพบหน้านาง

“หลายอย่างครับคุณท่าน ผมให้แม่บ้านหิ้วไปแล้ว อีกสักพักคงจะยกมาให้ท่านชิม”