ยั่วรักจอมมาร

สาวิกาสะดุ้งเมื่อมือหนาของเจ้านายหนุ่มตะปบที่บั้นท้ายงอนงามเธอมองเขาอย่างตกใจ ในขณะที่เขายักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างเจ้าชู้เธอเบี่ยงหลบ แต่ไม่มีใครเห็น เจอเขาทีไรเธอใจหายใจคว่ำทุกทีเชียว

“มาบ้านแม่ถูกด้วยรึเรา ตาวิน” คุณกวินตราแดกดันลูกตัวดี พ่อตัวดีเจ้าชู้ประตูดิน ควงผู้หญิงเป็นว่าเล่น ไม่เห็นจริงจังกับใครสักคน

“โธ่... คุณแม่ครับ ผมยังสติดีอยู่นะครับ ทำไมถึงจะมาบ้านคุณแม่ไม่ถูกล่ะครับ”

“พูดไปโน่น ทำตัวเสเพล เจ้าชู้ประตูดิน วันดีคืนดีคงไม่มีผู้หญิงมาร้องห่มร้องไห้ท้องโย้บอกให้เรารับผิดชอบหรอกนะ” ท่านหันไปพยักหน้าให้สาวิกา เด็กสาวในบ้านให้ไปได้ เพราะอีกฝ่ายเข้ามาช่วยจัดโต๊ะอาหารและตักข้าวให้ท่านกับบุตรชาย ซึ่งจริงๆ เด็กสาวต้องมานั่งรับประทานอาหารด้วยกัน แต่สาวิกาเพิ่งกลับมาจากข้างนอกและรับประทานอาหารมาเรียบร้อยแล้ว

“ผมป้องกันตลอดครับ”

“ถุงยางไม่แตกรึ พูดแล้วกระดากปาก ปวดหัวกับแกจริงๆ เลย”

“ไม่แตกครับ กลัวแตกซ้อนสองชั้น” เขาแหย่มารดา ท่านตวัดค้อน ตาเขียว เขาหัวเราะไม่ทุกข์ร้อนกับท่าทีของท่าน

“ถ้าท้องจริงเป็นลูกเราก็ว่าไป แต่กลัวเราน่ะ จะเป็นเอดส์ตายเสียก่อน”

“โธ่... คุณแม่ก็ กลัวอะไรกันครับ ผมป้องกันดี เดี๋ยวนี้มียาดีครับ กินยารักษาสุขภาพอยู่ได้เป็นสิบยี่สิบปี”

“โอ๊ย! พูดแล้วขยะแขยง พ่อแกก็คนหนึ่งแล้ว หมดทุกข์หมดโศก หมดเวรหมดกรรม เหลือแต่แกนี่” คุณกวินตราบ่นอุบ ก่อนค้อนลูกชายให้ควัก

“คุณแม่คงไม่คิดจับผมแต่งงานหรอกใช่ไหมครับ เดี๋ยวนี้หมดยุค คลุมถุงชนกันแล้ว”

“โอ๊ย! ฉันไม่กล้าเอาหน้าของฉันไปทาบทามสู่ขอลูกสาวบ้านไหนให้แกหรอก สำส่อนซะขนาดนี้ สงสารผู้หญิงดีๆ แกจะไปทำเขาน้ำตาเช็ดหัวเข่า”

จริงๆ นอกจากความเจ้าชู้ คุณกวินตรารู้ดีว่าบุตรชายก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนักหรอก คนเจ้าชู้เขาจะหยุดเจ้าชู้เมื่อเจอคนที่อยากลงหลักปักฐานด้วย มันก็สักระยะ อาจจะมีนอกลู่นอกทางไปบ้าง แต่ก็ยังยกย่องแต่งงานกับผู้หญิงที่คิดว่าจะเป็นแม่ของลูก ดังนั้นต้องทำใจหากตกล่องปล่องชิ้นกันแล้ว เพราะถ้าให้ดีก็อย่าตัดสินใจแต่งงานกับคนเจ้าชู้เสียตั้งแต่แรก

“อ้าว... นึกว่าคุณแม่จะแนะนำลูกสาวของเพื่อนๆ ให้ผมสักคนสองคน เอาไว้ควงเล่น”

“โอ๊ย! ฟังแล้วจะเป็นลม ปล่อยให้พวกหล่อนมีอนาคตที่ดีเถอะจ้ะพ่อคุณ” ท่านค้อนลูกชายตาคว่ำ กวินหัวเราะชอบใจ มารดาเขาชอบเครียด กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง

เรื่องเจ้าชู้เป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชาย เขาไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่อง แปลกประหลาดตรงไหน เกิดเป็นคนต้องใช้ชีวิตให้คุ้มค่าไม่ใช่รึไง จะมัวแต่ ถือศีลกินเจเป็นพระอยู่ได้ยังไง พอหมดวัยหนุ่มก็ไม่มีแรงทำอะไรแล้ว

“ยายเด็กขี้แยชอบร้องไห้ขี้มูกโป่งโตเป็นสาวแล้วนะครับ” กวินตักอาหารใส่จานก่อนจะเอ่ยถึงสาวิกา คนที่เขาเพิ่งจับก้นนิ่มๆ ของเธอไป

จริงๆ เธอต้องมานั่งรับประทานอาหารกับเขาและมารดาด้วย แต่เธอ เพิ่งกลับมาจากนอกบ้าน จึงกินมาเรียบร้อยแล้ว เขาเลยอดนั่งมองหน้าหวานๆ ของหล่อนไปโดยปริยาย

“อย่ายุ่งกับเด็กของแม่ สาวิกาเป็นเด็กดี ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของเราหรอก” คุณกวินตราปรามเสียงดุ

“โธ่... คุณแม่ครับ ผมไม่ยุ่งกับเด็กในบ้านหรอกครับ แค่พูดถึงเฉยๆ ไม่ได้หรือไง”

“พูดถึงก็ไม่ได้ เราน่ะมันไม่น่าไว้ใจ” กวินนึกครึ้มอกครึ้มใจ อะไรที่ได้มายากๆ หรือโดนห้ามเขาว่ามันท้าทายดี อยากจะฉกจะยื้อแย่งมาเป็นของตัวเอง ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ยิ่งสิ่งไหนหวงห้ามมันยิ่งน่าตื่นเต้น

จริงๆ เขาเคยเปรยกับมารดาหลายครั้งแล้วเรื่องสาวิกา แต่โดนท่านเบรกเอาไว้ เขาเลยทำเป็นเฉยเสีย เหมือนไม่สนใจ แต่ใครจะรู้ว่าเขารอโอกาสเท่านั้น เขายักไหล่ท่าทียียวน คุณหญิงกวินตรายกน้ำขึ้นดื่ม เห็นท่าทีแล้ว กินข้าวไม่ลง

“คุณแม่ก็อย่าเครียดมากสิครับ ผมแค่สนุกๆ เท่านั้นเอง รับรองว่าไม่ยุ่งกับเด็กในบ้านคุณแม่แน่ๆ ครับ” เขายกสามนิ้วขึ้นชูเหมือนสัญญา แต่อีกมือเกี่ยวเอาไว้ด้านหลัง (ว่ามันจริงซะที่ไหนกันล่ะ)

ท่านผ่อนลมหายใจหนักหน่วง ไม่ค่อยเชื่อน้ำหน้าลูกชายนักหรอก แต่อย่างน้อยอีกฝ่ายก็รับปากแล้ว